Ήταν μια επικοινωνιακή διαχείριση για πολλοστή φορά μέσα στον ενάμισι χρόνο, που υφιστάμεθα τις πολιτικές του μνημονίου. Λειτουργούν στη λογική του μονόδρομου. Έχουν κατά κάποιο τρόπο πολιτικά εμβολιαστεί από την αντίληψη που υπάρχει και στους ιθύνοντες κύκλους και καλύπτει τις πολιτικές της Ε.Ε., που κινούνται ακριβώς πάνω στην αντίληψη του μονόδρομου. Βλέπουν την ανάγκη μιας οικονομικής και ενδεχομένως χαλαρής ή όπως αλλιώς πολιτικής διακυβέρνησης με μόνο στόχο πάνω σε μια αρχιτεκτονική, η οποία θα δεσμεύει ακόμα περισσότερο σε πολιτικές λιτότητας, σε αντικοινωνικές πολιτικές, θα λειτουργεί ως τιμωρός για όσες χώρες δεν πειθαρχούν. Την ίδια ώρα που ο Ντελόρ βέβαια μετά από πολλά χρόνια και αυτός, μιλάει για μια αμοιβαιότητα στη διαχείριση των κρίσεων χρέους.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε από την προηγούμενη φάση να έχει κάνει μια ριζική στροφή, να έχει απαρνηθεί το μονόδρομο της καταστροφής και να έχει μπει στη λογική της ριζικής και επιθετικής επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, και σε μια τέτοια λογική να προσπαθούσε να συμπαρασύρει και τις άλλες χώρες που είναι στη ίδια κατάσταση, αλλά κυρίως να αλλάξει νοοτροπία σε ευρωπαϊκή κλίμακα για να αντιμετωπιστεί η υπόθεση του χρέους. Αυτό δεν το έκαναν και από εκεί και πέρα λειτουργούν αυτοκαταστροφικά και καταστροφικά για όλους μας. Η χώρα χρεοκοπεί. Όλες οι ειδήσεις – κι εσείς το ξέρετε καλύτερα από μένα – δίνουν δραματικό πρόσημο. Για τα σχολεία, που ήδη λένε ότι θα πάμε στην πιο δύσκολη χρονιά μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τα λουκέτα στα μαγαζιά, την τρομακτική ύφεση στην οικονομία και στους βασικούς κλάδους, τη μή αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, την ανεργία – ασύλληπτη για τα δικά μας δεδομένα πριν από λίγα χρόνια -. Όλα αυτά επιδεινώνονται και η κυβέρνηση ακολουθεί με το κεφάλι κάτω τις προσταγές των ιθυνόντων της Ε.Ε.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση γνώριζε τα πάντα γιʼ αυτή τη Συμφωνία. Υπήρχε ειδική υπόμνηση στην απόφαση, στα ψιλά γράμματα όπως λέμε στις τραπεζικές συναλλαγές, της απόφασης της 21ης Ιουλίου, που έλεγε για μια ειδική ρύθμιση για Συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Φινλανδία, έτσι ώστε η Φινλανδία να προσυπογράψει στο Κοινοβούλιό της το νέο δάνειο. Διότι χρειάζεται ομοφωνία. Εκεί, λοιπόν, στο όνομα του να ξεπεραστεί ο σκόπελος των εμπράγματων εγγυήσεων που ζητούσε η Φινλανδία, αλλά και η Ολλανδία, συμπεριλήφθηκε μια ιδιαίτερη απόφαση, κάτι σαν ένα ιδιωτικό συμφωνητικό ανάμεσα στα δυο κράτη, με βάση τα οποία η Φινλανδία προφανώς δεν θα συμμετάσχει στο κεφάλαιο του νέου δανεισμού, θα πάρει από πριν ισόποσο κεφάλαιο από πλευράς της Ελλάδας, το οποίο θα το αποπληρώσει εφόσον πάνε καλά τα πράγματα, δηλαδή διαχρονικά εφόσον αποπληρωθεί το δάνειο και προχωράνε το μεσοπρόθεσμο για την ώρα και τα μακροπρόθεσμα σχέδια λιτότητας και πάει καλά η αποχρέωση της χώρας. Τότε από πλευράς Φινλανδίας θα υπάρξει η επιστροφή των χρημάτων και μάλιστα θα υπάρχει και ένα κέρδος γιʼ αυτούς, θα κάνει επενδύσεις στις χώρες των 3Α, δηλαδή με ένα επιτόκιο της τάξης των 2,7%, αν δεν κάνω λάθος, ενώ θα έχει πάρει σήμερα τα χρήματα με 3,3%, 3,4%, όσο είναι το επιτόκιο που δανείζεται σήμερα η Ελλάδα σε αυτό τον μηχανισμό του δεύτερου δανείου. Περί αυτού πρόκειται. Αυτό μπορεί να προκαλέσει και άλλες χώρες να μπουν σε αυτή τη λογική, το οποίο σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει αυτή η απόφαση του νέου δανεισμού.
Το ζήτημα είναι ότι αυτά που συμβαίνουν υπερβαίνουν κατά πολύ αυτό το προαποφασισμένο φιάσκο με την Φινλανδία. Γιατί η Ιταλία και η Ισπανία είναι αναγκασμένες από τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου να δανείσουν την Ελλάδα με πολύ μικρότερο επιτόκιο από αυτό που τώρα οι ίδιες είναι αναγκασμένες να πληρώνουν για τις δικές τους δανειακές ανάγκες. Οπότε έχουν αλλάξει και κάποια σοβαρά δεδομένα στις μεγάλες χώρες, αυτές οι δύο χώρες δίνουν το 30 – 35% του δανείου. Λοιπόν, νομίζω ότι έχει ανατραπεί και η σαθρή βάση της Συμφωνίας των Βρυξελών και αυτό είναι που κάνει την κυβέρνηση να τρέμει, διότι έρχεται στην επιφάνεια η πραγματική ουσία της κρίσης. Δηλαδή, αφενός η ανάγκη διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους των χρεωμένων χωρών, αφετέρου η κοινή διαχείριση μέσω της ΕΚΤ και μέσω δομών αλληλεγγύης του υπόλοιπου χρέους, δηλαδή το πέρασμα του χρέους σε αυτές τις ευρωπαϊκές δομές μέσω ευρωομολόγων και άλλων ρυθμίσεων. Διότι πλέον το ευρωομόλογο από μόνο του, που εμφανιζόταν ως λύση προ ενάμισι έτους, είναι παρωχημένο, εάν δεν ενταχθεί μέσα σε μια ριζικά διαφορετική λογική κοινής ευθύνης μακροπρόθεσμα όλης της ευρωζώνης, ώστε να απαλλαγούν από τα χρέη οι χώρες και όχι να στηριχθεί και πάλι το τραπεζικό σύστημα σε βάρος της εργασίας και των κοινωνικών δομών.
Η σύγκρουση πλέον έχει φτάσει στον πυρήνα της διαφοράς. Είναι υποχρεωμένοι να θέσουν το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Οι ηγεσίες της Γερμανίας και της Γαλλίας, είναι θετικές, είναι σταθερά προσανατολισμένες υπέρ των στρατηγικών των αγορών σε μία ομηρία και, θα έλεγε κανείς, σε μία υπαλληλία. Άρα, δεν μπορούν γιατί δεν θέλουν μια ριζικά διαφορετική αρχιτεκτονική της Ε.Ε., το βλέπετε σε κάθε βήμα, να συγκρουστούν με το κεφάλαιο και να ανοίξουν έναν διαφορετικό δρόμο και για την Ε.Ε. και για τους λαούς.
Οι κυβερνώντες στην Ελλάδα έχουν συναποφασίσει να «εκσυγχρονίσουν» βιαίως υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και εναντίον των δυνάμεων της εργασίας.
Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο από την πολιτική Αριστερά και κυρίως από την κοινωνική Αριστερά και από τον κόσμο ξανά στους δρόμους. Δεν υπάρχουν άλλες απαντήσεις, έχει εξαντληθεί η προτασιολογία των λεγόμενων ενδιάμεσων χώρων που επί της ουσίας στηρίζουν το μνημόνιο. Αφού δεν αποδέχονται ότι το πρόβλημα είναι αυτό που είναι, δηλαδή η κρίση του ίδιου του συστήματος, η σύγκρουση είναι σαφές πως θα υπάρξει σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο κοινωνικό και θα παίρνει οξυμένες και ενδεχομένως ανεξέλεγκτες μορφές σε όλη την Ευρώπη στο αμέσως προσεχές διάστημα.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS