• Για τον Λεωνίδα Κύρκο:
Στο περιθώριο της συγκίνησης που προκαλεί μια τέτοια απώλεια κι ενώ άλλοι, αρμοδιότεροι εμού, λόγω της πολιτικής τους πορείας και της σχέσης τους μαζί του, έχουν προσπαθήσει να σκιαγραφήσουν πληρέστερα τη συμβολή του Λεωνίδα Κύρκου στην ιστορία της Αριστεράς και της πολιτικής ζωής του τόπου, θα ήθελα να σταθώ στο ότι ο Λεωνίδας Κύρκος, σε αντίθεση με την εικόνα που έχουμε οι νεώτεροι, εκείνη του μειλίχιου πολιτικού με τη φυσαρμόνικα, θεωρώ ότι ήταν πολιτικός της σύγκρουσης, αυτή που μας λείπει αυτές τις ημέρες που η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη.
Δεν ήταν λίγες η φορές που πήγε κόντρα στο ρεύμα, είτε την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, είτε όταν πριν από το 1981 εδώ παραληρούσαμε κατά της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κρατώ επίσης το ότι κι όταν διαψεύστηκε είχε το θάρρος να συγκρουστεί ακόμη και με τον ίδιο τον εαυτό.
Ο Λεωνίδας Κύρκος, όχι σήμερα αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες αντιμετώπιζε με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόνιζε, με εξαιρετική επικαιρότητα για ό,τι συμβαίνει σήμερα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ότι η ενωμένη Ευρώπη για την Αριστερά συνιστά ένα ισχυρό ενοποιητικό στοιχείο, όπου πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη, δεσμοί του κόσμου της εργασίας των ευρωπαίων πολιτών. Και επίσης παρατηρούσε ότι θα πρέπει η Αριστερά να τείνει να ηγεμονεύσει την οικοδόμηση της νέας Ευρώπης. Προφητικός, μας λείπει σήμερα μιας και βλέπουμε ότι αν συνεχιστούν οι σημερινές εξελίξεις στην ΕΕ, όχι μόνο το ευρώ αλλά το σύνολο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος μετρά ώρες.
Αποτελεί τεράστια παρακαταθήκη στη σημερινή εποχή για όσους έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοικτά. Τέλος, μια παρατήρηση του μεγάλου καθηγητή Αριστόβουλου Μάνεση, στον πρόλογο του βιβλίου του Λ. Κύρκου, «Ανατρεπτικά», είναι πολύ χαρακτηριστική για όλη του την πορεία: «Τον Λεωνίδα Κύρκο η πολιτική τον παρακίνησε για τα ακατόρθωτα αλλά δεν τον εμάρανε».
• Για τη μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών:
Ο τρόπος με τον οποίο η κ. Διαμαντοπούλου και η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη μεταρρύθμιση στο πανεπιστήμιο, την οποία κάθε εχέφρων άνθρωπος που έχει φοιτήσει σε αυτό, θεωρεί αναγκαία καθώς τα προβλήματα και οι στρεβλώσεις του είναι πολλά, δεν προκαλεί έκπληξη. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε αυτό το καλοκαίρι η κυβέρνηση και το θέμα των ταξί.
Το ζήτημα της Παιδείας αντιμετωπίστηκε για πολλά χρόνια με πελατειακό τρόπο από τις διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τους γονείς να αντιμετωπίζουν διαρκή οικονομική αφαίμαξη για την εκπαίδευση των παιδιών τους, την είσοδο στο πανεπιστήμιο, την παραπαιδεία με τα φροντιστήρια… Οι μέχρι σήμερα μεταρρυθμίσεις, όπως γίνονται δεν ξαφνιάζουν κανέναν γιατί δεν αλλάζουν απολύτως τίποτε παρά μόνο αλλάζουν κάθε δύο χρόνια τον τρόπο εισόδου των παιδιών στα πανεπιστήμια.
Η κατάσταση απαιτούσε εδώ και πάρα πολύ καιρό μια σοβαρή και τολμηρή μεταρρύθμιση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά επιμένω και στην πρωτοβάθμια.
Η κυβέρνηση επέλεξε αυτό το καλοκαίρι να βάλει ταφόπλακα στο ελληνικό πανεπιστήμιο και κανείς δεν μπορεί να ξαφνιάζεται από τις αντιδράσεις που προέρχονται από τους φοιτητές και τους καθηγητές. Η κ. Διαμαντοπούλου αντιμετώπισε τα ελληνικά πανεπιστήμια, με τη βοήθεια της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑΟΣ και της ΔΗΣΥ, χειρότερα από ό,τι αντιμετωπίζει ο τούρκος πρωθυπουργός τα βακούφια και τα ευαγή ιδρύματα των ελληνικών περιουσιών! Έκανε δηλαδή λόγο για ανθρώπους που θα έλθουν από το εξωτερικό για να βάλουν σε τάξη τα ελληνικά πανεπιστήμια, πέταξε στο καλάθι των αχρήστων όλες τις προτάσεις των πρυτάνεων. Και διαβάζω μάλιστα στον Τύπο ότι εβδομήντα γεύματα οδήγησαν σε αυτό το έκτρωμα και το «κατόρθωμα» ήταν ότι κανείς από τους συνδαιτυμόνες δεν πάχυνε!
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός έχουν καταθέσει εδώ και καιρό συγκεκριμένες προτάσεις για μια μεταρρύθμιση που ξεκινά από το νηπιαγωγείο, που όμως δεν εισακούγονται. Ο ευρωβουλευτής μας, ο Νίκος Χουντής, στις 18 Αυγούστου με ερώτησή του στην αρμόδια επίτροπο Παιδείας, Πολιτισμού και Πολιτισμικότητας, την κ. Ανδρούλα Βασιλείου, είχε θέσει το θέμα της παραπαιδείας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Και η απάντηση που έλαβε για το τι συμβαίνει στη χώρα μας, ήταν καταπέλτης σχετικά με την κακή ποιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος που φουντώνει την παραπαιδεία.
Η κ. Διαμαντοπούλου δεν νομιμοποιείται να κουνάει απειλητικά το δάκτυλο σε όσους φοιτητές, καθηγητές, πολιτικές δυνάμεις δηλώνουν ότι θα προσπαθήσουν να μην εφαρμοστεί ο νέος νόμος, από τη στιγμή που η ίδια δεν εφαρμόζει νόμους της υπουργίας της κ. Γιαννάκου, που είχαν αποφασιστεί με τη σύμφωνη γνώμη υπουργείου και πανεπιστημιακής κοινότητας.
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά αν συνεχίσουμε έτσι, όχι μόνο στο ζήτημα της παιδείας αλλά και της οικονομίας, οι κοινωνικές εκρήξεις είναι ο δρόμος που θα ακολουθηθεί με μαθηματική ακρίβεια.
• Για το θέμα της κατάργησης του ασύλου
Το άσυλο τα τελευταία χρόνια είχε «καταργηθεί» από δύο μεριές: από τις δύο κυβερνητικές παρατάξεις που εναλλάχθηκαν στην εξουσία και που δεν εφάρμοσαν ούτε το νόμο-πλαίσιο του 1982 και από ομάδες που θεώρησαν ότι με το να ξυλοκοπηθεί ένας καθηγητής, ανοίγει ο δρόμος προς την επανάσταση ή την ανατροπή. Ποτέ λοιπόν τα τελευταία χρόνια το άσυλο δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε.
Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει σήμερα για την καταστρατήγηση ενός δημοκρατικού δικαιώματος που ούτως ή άλλως παραμένει με έναν εθιμικό χαρακτήρα, όπως υφίσταται σε άλλες χώρες χωρίς να υπάρχει νόμος. Και είναι ευθύνη της πανεπιστημιακής κοινότητας να υπερασπιστεί το άσυλο όπως δεν το έπραξε τα τελευταία χρόνια βοηθώντας τους κυβερνώντες να το απαξιώσουν κι εν τέλει να το καταλύσουν.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS