Σε ένα μήνα από σήμερα, για την ακρίβεια στις 20 Σεπτέμβρη 2011, φέρνουν οι Παλαιστίνιοι στην Γενική Συνέλευσης του ΟΗΕ το αίτημα για πλήρη αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Να υπενθυμίσουμε ότι μέχρι σήμερα έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης 123 χώρες από τις 193 του ΟΗΕ. Λείπουν δηλαδή ακόμα 6 για να φτάσουμε στα αναγκαία 2/3 των κρατών μελών.
Η ελληνική κυβέρνηση πιστή στην στροφή 180 μοιρών που έκανε από πέρυσι προς όφελος της κυβέρνησης του Ισραήλ, δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει την Παλαιστίνη. Ξεπουλήθηκε ίσως και αυτή στα ταγμένα «υψηλά» έσοδα, που θα είχε από τον ισραηλινό τουρισμό, αλλά και από τα κοινά εξοπλιστικά προγράμματα. Δεν ξεχνάμε μάλιστα ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει αποφασίσει και πραγματοποιεί και κοινές υπουργικές συνόδους, λες και γίναμε ομόσπονδο με το Ισραήλ κράτος. Ντροπή για τον λαό μας να αφήνει να τον κυβερνάνε «συλλογικότητες» τέτοιων επιλογών.
Γιατί όμως αποφάσισαν οι Παλαιστίνιοι να απευθυνθούν επίσημα και ομόφωνα στον ΟΗΕ;
Διότι οι συνομιλίες που είχε εγκαινιάσει το Όσλο το 1993 κατά τις οποίες η Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) είχε αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, έχουν πια πέσει σε βαθύ τέλμα. Όχι μόνο τόσα χρόνια δεν έχει γίνει ουσιαστική πρόοδος από την μεριά του Ισραήλ, αλλά επιπρόσθετα ορθώθηκε στην Δυτική Όχθη το «Τείχος της ντροπής» και συνεχώς επεκτείνονται οι ισραηλινοί οικισμοί στα παλαιστινιακά εδάφη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Η Γάζα παραμένει μια απέραντη φυλακή, μισογκρεμισμένη από τους προπέρσινους βομβαρδισμούς, ενώ παρά την φετινή σχετική βελτίωση της κατάστασης φέτος, με το άνοιγμα των συνόρων Γάζας-Αιγύπτου σε επιλεγμένα άτομα, δεν επιτρέπεται ακόμα η ελεύθερη διέλευση εμπορευμάτων.
Δεν ξεχνάμε επίσης ότι χιλιάδες φυλακισμένοι σαπίζουν χρόνια τώρα στα Ισραηλινά μπουντρούμια, συχνά δίχως καμιά επαφή με τον έξω κόσμο.
ΟΗΕ και επαναδιεθνοποίηση του Παλαιστινιακού
Κι όμως είναι πολλά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, όπως αυτό του 1988 με αρ. 177/43 όπου ο διεθνής οργανισμός αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, ενώ το 1998 στην 52η Σύνοδο της Γενικής του Συνέλευσης δίνει στην Παλαιστίνη το καθεστώς του παρατηρητή.
Οι πολλές αποφάσεις του ΟΗΕ δεν έχουν μέχρι σήμερα καρποφορήσει. Κάποιοι ίσως να αναρωτηθούν γιατί λοιπόν η επιμονή των παλαιστίνιων σε αυτό το αίτημα;
Ακριβώς γιατί νοιώθουν την ανάγκη επαναδιεθνοποίσης του ζητήματος μια και οι διμερείς συνομιλίες, με την συνδρομή της 4μερους, δεν καρποφόρησαν.
Ο ΟΗΕ καλείται να αναγνωρίσει πλήρως το Παλαιστινιακό Κράτους. Θα υπάρξουν κράτη μέλη, που θα διαφωνήσουν ή θα απόσχουν της ψηφοφορίας, κάτω από τις πιέσεις του Ισραηλινού Λόμπι. Κανείς όμως δεν είναι πανίσχυρος, όταν από κάτω πιέζουν οι λαοί. Αυτό ακριβώς καλείται να διαδραματίσει η παγκόσμια και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή Αριστερά αυτές τις βδομάδες, που μας χωρίζουν από τις 20 του Σεπτέμβρη.
Δίπλα στον αγώνα για τα κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα - στην εποχή της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης- η αριστερά έχει την υποχρέωση να αναδείξει έναν ευρύτερο διεθνισμό, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται σε εξέχουσα θέση το Παλαιστινιακό.
Οδικός Χάρτης
Δεύτερος στόχος των Παλαιστινίων είναι να υπάρξει ένας ουσιαστικός οδικός χάρτης
υλοποίησης της ζητούμενης απόφασης πλήρους αναγνώρισης. Δηλ. να καθοριστούν οι ημερομηνίες αποχώρησης των ισραηλινών στρατευμάτων από τα Παλαιστινιακά εδάφη, να γκρεμιστεί το Τείχος, να επανέλθουν όλες οι άμεσες εσωτερικές και διεθνείς συγκοινωνιακές μεταφορές, ελεγχόμενες από την Παλαιστινιακή κυβέρνηση.
Να λήξει ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας κλπ. Να δημιουργηθούν οι βασικές προϋποθέσεις λειτουργίας του Ανεξάρτητου Κράτους της Παλαιστίνης.
Το Ισραήλ ανησυχεί και σπέρνει ζιζάνια
Μάταια προσπαθεί το Ισραήλ να παρουσιάσει σαν «μονόπλευρη» την πρωτοβουλία των Παλαιστινίων. Γιατί στο θέμα αυτό συμφωνεί το σύνολο των παλαιστινιακών δυνάμεων και αυτό ακριβώς φοβάται το Ισραήλ. Η κυβέρνηση Νετανιάχου, σε συνεργασία με την άκρα δεξιά, επιθυμούν να παραμείνει το ζήτημα εγκλωβισμένο στους διμερείς διάλογους, χωρίς καμιά διεθνή στήριξη. Σηκώνουν την σημαία της αδιαλλαξίας προς όφελος των λίγων και όχι των πολλών στην ίδια τους την χώρα. Όλη την περίοδο από τις συμφωνίες του Όσλο μέχρι σήμερα οι ισραηλινές κυβερνήσεις συνεχίζουν ανενόχλητες την ντεφάκτο επεκτατική τους πολιτική στα παλαιστινιακά εδάφη.
Η κυβέρνησης Νετανιάχου, είναι όλο και πιο απομονωμένη, τόσο στην διεθνή κοινή γνώμη, όσο και στο ίδιο το εσωτερικό της χώρας. Κι έτσι επιβεβαιώνεται η γνωστή μαρξιστική ρήση: «Ένας λαός που καταπιέζει έναν άλλον είναι και ο ίδιος ανελεύθερος».
Μερικές μόνο οικογένειες, σε στενή σύνδεση με τμήμα του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, χρησιμοποιούν τον ίδιο τους τον λαό σαν ένα τιμαλφές ενέχυρο πλουτισμού και βαρβαρότητας. Τον ουσιαστικό πλούτο του λαού του Ισραήλ τον εκφράζουν οι δημιουργικές γνώσεις και η χρήσης τους για το παρών και στο μέλλον της χώρας και της περιοχής και όχι ο μιλιταρισμός, τα πυρηνικά,. η εξάπλωση των εποικισμών και η δογματική αντίληψη του υπερούσιου έθνους.
Και για να επανέλθουμε στο θέμα μας, αφήνοντας τις ενδιαφέρουσες ηθικά αλλά όχι αποτελεσματικές πρακτικά γενικολογίες, ο σταθμός της 20ης Σεπτεμβρίου θα είναι σε αυτή την φάση καθοριστικός.
Θα επιτρέψει στους παλαιστίνιους να συνεχίσουν τον αγώνα τους για την υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ και την ισότιμη ελεύθερη ζωή τους στα χώματα της χώρας τους και στον διεθνή στίβο.
Μια αναγνώριση από τα 2/3 των χωρών-μελών του ΟΗΕ, θα δυσκολέψει ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσφύγουν σε βέτο. Άλλωστε οι πρόσφατες οικονομικές δυσκολίες των ΗΠΑ επικεντρώνουν την προσοχή όλων των οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων της χώρας στις δανειοληπτικές και εισπρακτικές ικανότητες της κυβέρνησης. Ακόμα και η προσοχή του πυρήνα του ίδιου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, που έχει πολλές αγκυλώσεις από το βαρίδι της ποσοτικής αύξησης του Tea Party, δεν στρέφεται σήμερα τόσο στο γεωπολιτικό πρόβλημα της Παλαιστίνης. Έχει να λύσει διαφορές ταξικού και πολιτισμικού χαρακτήρα, ανάμεσα στα αποκλίνοντα συμφέροντα της ίδιας της αμερικανικής ελίτ από τα μεσαία στρώματα, που την στήριζαν συλλήβδην παλαιότερα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ομπάμα είπε τις τελευταίες μέρες (εκφράζοντας ίσως και συμφέροντα ευρύτερα από αυτά που τον χρηματοδότησαν στις προηγούμενες εκλογές), ότι ο μεγαλύτερος φόβος για την ίδια την Αμερικανική Κοινοπολιτεία είναι φαινόμενα σαν και αυτό που ζήσαμε στην Νορβηγία και όχι ο κίνδυνος της Αλ Κάιντα. Μήπως πρόκειται για μια μερική αλλαγή πλεύσης, όπου ο ντόπιος εξτρεμιστικός εχθρός καθίσταται όλο και πιο επικίνδυνος;
Σημάδι λοιπόν των καιρών κρίσης και η ρευστότητα των κινδύνων. Νέες μορφές ολοκληρωτισμού επιστρέφουν από το παρελθόν.
Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι οφείλουν να αντισταθούν, προς όφελος της ποιοτικής ανέλιξης των κοινωνιών και του πολιτισμού, στους νέους κινδύνους που αναδύονται. Όλοι οφείλουν να ζητήσουν ειρηνική επίλυση των διαφορών, με πολιτικά μέσα και με γνώμονα την διασφάλιση ειρήνης στον πλανήτη. Μια από αυτές, σημαντική και σημαδιακή για το μέλλον όλων μας, θα είναι και η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης, σαν ισότιμου μέλους στον διεθνή οργανισμό του ΟΗΕ.
Μόνο έτσι ο ΟΗΕ θα μπορεί να καυχιέται ότι είναι ικανός να εκδημοκρατιστεί ο ίδιος και να εφαρμόσει αρχές του καταστατικού του Χάρτη, που αναδείχθηκαν σε έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων, όταν ο πλανήτης έβγαινε λαβωμένος -αλλά νικητής- από έναν παλαιότερο σκοταδισμό, αυτόν του φασισμού.
Aλίκη Παπαδομιχελάκη
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS