• Δεν μπορείς να βγάλεις μια οικονομία από την κρίση, βουλιάζοντας την στην ύφεση, δίνοντας διαρκώς νέα βαριά, υψηλότοκα δάνεια και με την προϋπόθεση με αυτά να χρηματοδοτείς τα προηγούμενα χρέη και τους τόκους και όχι την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή, και την πραγματική οικονομία
• Τα μέτρα αποτυγχάνουν όχι γιατί δεν υπάρχει βούληση της κυβέρνησης, ούτε γιατί δεν υπάρχει συναίνεση από την κοινωνία. Ούτε γιατί τα υπονομεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτυγχάνουν γιατί ο κόσμος έχει στεγνώσει. Έχει εξαντλήσει την δυνατότητα του να συνεισφέρει σε ένα πιθάρι χωρίς πάτο
• Το κίνημα στα Πανεπιστήμια είναι κομμάτι του τεράστιου μαζικού κινήματος κοινωνικής αντίστασης και κάθε νίκη του, φέρνει πιο κοντά τον στόχο, την απαλλαγή από το Μνημόνιο και την εφιαλτική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.
• Η νέα γενιά, το πιο ζωντανό και ενεργητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να μπει τώρα στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων κατά του Μνημονίου
• Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει πριν μας χρεοκοπήσει. Να φύγει τώρα. Και μαζί με την κυβέρνηση αυτή, πρέπει να τελειώνουμε οριστικά με τον δικομματισμό
• Αν ποτέ ξαναγίνει εξουσία η Ν.Δ., δεν θα διαφέρει σε τίποτα από την σημερινή κυβέρνηση. Άλλωστε, ψήφισε τον πυρήνα του μνημονίου που είναι η διάλυση της εργασίας, της ασφάλισης και οι ιδιωτικοποιήσεις. Στα ίδια κέντρα εξουσίας θα απολογείται και τα ίδια ακριβώς συμφέροντα θα υπηρετεί
• Το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί να είναι τα σενάρια συνεργασίας ευρύτερων δυνάμεων γύρω από το Μνημόνιο. Η κοινωνική αγανάκτηση θα τους παρασύρει και θα τους τελειώσει σε ελάχιστο χρόνο
• Το μέλλον βρίσκεται στην απαλλαγή από τα Μνημόνιο και τους πρόθυμους εκφραστές του. Το μέλλον βρίσκεται σε ένα εναλλακτικό σχέδιο για έξοδο από την κρίση
• Και αυτό το εναλλακτικό σχέδιο μπορεί να μπει μπροστά από ένα νέο συνασπισμό εξουσίας με επίκεντρο την αριστερά, τη ριζοσπαστική οικολογία, τις δυνάμεις που αποστασιοποιούνται από το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, καθώς και όλους όσοι αγωνίζονται κατά του Μνημονίου
• Εναλλακτική πρόταση με βάση 5 άξονες
• Η πάλη για ένα εναλλακτικό σχέδιο δεν εξαντλείται στα εθνικά πλαίσια. Είναι πάλη για την ανατροπή της σημερινής νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής του ευρώ, για την αλλαγή των συσχετισμών σε ολόκληρη την Ευρώπη
**********************
Συντρόφισσες και σύντροφοι, νέες και νέοι της Νεολαίας του Συνασπισμού, φίλες και φίλοι,
η εικόνα του Φεστιβάλ της Νεολαίας του Συνασπισμού στη Θεσσαλονίκη, είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα αγώνα. Σε εποχές δύσκολες και σκοτεινές, η μαζική παρουσία νέων ανθρώπων, αλλά και αριστερών από όλες τις γενιές, δείχνει ότι ο κόσμος που δεν το βάζει κάτω που δεν παραιτείται από τους αγώνες, που δεν ενδίδει στον φόβο και την απογοήτευση, είναι πραγματικά πάρα πολύς. Κόσμος που σκέφτεται, που συζητά, που ανταλλάσσει εμπειρίες, που αγωνίζεται. Κόσμος που επιμένει να διεκδικεί το δικαίωμά του στην χαρά, την αξιοπρέπεια, την αισιοδοξία. Κόσμος που αναζητά μια διέξοδο από την σημερινή κατάσταση, προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Κόσμος που συνειδητοποιεί ότι η δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα βρίσκεται στα χέρια μας. Βρίσκεται στους μαζικούς ενωτικούς αγώνες.
Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε.
Από εδώ, από την Θεσσαλονίκη, αλλά και από την Αθήνα την ερχόμενη εβδομάδα, πρέπει να στείλουμε ένα μήνυμα σε ολόκληρη την κοινωνία, και ιδιαίτερα στις νεώτερες γενιές. Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Μπορούμε να αντισταθούμε στην λεηλασία, τον φόβο και τον εκβιασμό. Μπορούμε να γκρεμίσουμε τους τοίχους που χτίζουν γύρω μας και να ανοίξουμε νέους εναλλακτικούς δρόμους. Την ιστορία δεν τη γράφουν οι ισχυροί, τη γράφουν οι λαοί. Την γράφουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες. Και τώρα οι αγώνες αυτοί είναι ο μόνος δρόμος για να ξελασπώσουμε το μέλλον.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Η χώρα μας έχει κλείσει ενάμιση χρόνο δεσμευμένη στην τρόικα και στην πολιτική των διαδοχικών Μνημονίων. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, θα ήταν αδιανόητη το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και για τους πιο απαισιόδοξους ή για τους πιο κυνικούς αναλυτές. Και όμως. Σήμερα τα αδιανόητα συμβαίνουν.
Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας εξωθείται στην μαζική ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Το κοινωνικό κράτος –υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό σύστημα – κοινωνική πρόνοια- κατεδαφίζεται ολοκληρωτικά.Και κάθε προοπτική να αντιμετωπίσει η χώρα την κρίση με ένα εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης υπονομεύεται συστηματικά και για πολλά χρόνια. Η «καμένη γη», την οποία παραλάμβαναν ο ένας εταίρος του δικομματισμού από τον άλλον σε όλες τις προηγούμενες κυβερνητικές εναλλαγές, σήμερα δεν είναι πια ρητορικό σχήμα λόγου. Είναι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που όσο προχωράει ο καιρός, γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινή ολοένα και πιο αβέβαιη. Κανείς δεν ξέρει πως θα είναι η ζωή του σε ένα χρόνο, αν δεν αλλάξει κάτι. Αν συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε να μας κυβερνάνε με συνεχείς εκβιασμούς και με συνεχή νέα μέτρα προκειμένου να μας σώσουνε.Αν δεν τους πούμε κάποια στιγμή : Ευχαριστούμε πολύ δεν τη θέλουμε τέτοια σωτηρία που μας προσφέρετε.
Εμείς, συντρόφισσες και σύντροφοι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν το μάθαμε πέρσι τον Απρίλιο. Το ξέραμε και από παλιότερα. Είναι αυτοί που οδήγησαν στην Αργεντινή στην κατάρρευση και τη χρεοκοπία. Είναι αυτοί που έσπευσαν να βοηθήσουν αναπτυσσόμενες χώρες, μειώνοντας τις δαπάνες υγείας όπου υπήρχαν αρρώστιες και παιδική θνησιμότητα. Βάζοντας δίδακτρα στα σχολεία όπου υπήρχε αναλφαβητισμός. Και δημιουργώντας ύφεση όπου υπήρχε φτώχεια και ανεργία.
Αυτή είναι η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αρπαγή του δημόσιου πλούτου, κάθε είδους σκληρά μέτρα σε βάρος των αδύναμων και ύφεση. Ύφεση ώστε να καταστραφούν εργατικά δικαιώματα και μεσαία τάξη. Είπαμε λοιπόν από την πρώτη στιγμή και σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνηση, καλώντας το ΔΝΤ και το διευθυντήριο των Βρυξελλών να μας σώσουν, διέπραξε ένα τεράστιο έγκλημα.Και σήμερα έχουμε δικαιωθεί απόλυτα.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε αποτυγχάνει στον έλεγχο του χρέους και του ελλείμματος. Το πρόβλημα είναι ότι μας φέρνει διαρκώς και σε χειρότερη θέση. Και κάθε φορά που τα μέτρα κοινωνικής κατεδάφισης αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, έρχονται νέα μέτρα, ακόμα πιο σκληρά. Για να οδηγήσουν με τη σειρά τους σε νέα επιδείνωση, έτσι ώστε να χρειαστούν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Φαύλος Κύκλος.
Αλλά με τεράστιο κοινωνικό κόστος, αφού είναι οι ίδιοι κάθε φορά που καλούνται να πληρώσουν, που εκβιάζονται, που πιέζονται, ενώ παράλληλα έχουν χάσει και τις δουλειές και το εισόδημα τους. Τώρα πια κανείς δεν κάθεται να περιμένει την αποτυχία των μέτρων. Μόλις τα ανακοινώσουν, αμέσως μετά ανακοινώνουν και τα επόμενα. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες αυτό ακριβώς παρακολουθούμε.
Η κυβέρνηση παριστάνει την άσχετη με το πρόβλημα. Ρίχνει τις ευθύνες πότε στη Νέα Δημοκρατία, πότε στους δημόσιους υπάλληλους και πότε στους έλληνες που ξόδευαν αλόγιστα χωρίς να δουλεύουν ανάλογα. Αφήνει φυσικά έξω τους έχοντες και κατέχοντες, και την εγχώρια διαπλοκή, που θησαύρισαν όλα αυτά τα χρόνια, λεηλατώντας το δημόσιο χρήμα. Ξεχνάει ότι την εποχή της υποτιθέμενης ανάπτυξης, το πολιτικό χρήμα, που είναι χρήμα των φορολογουμένων κυκλοφορούσε κατά εκατομμύρια σε βαλίτσες. Προσπερνά την τεράστια φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή των οικονομικά ισχυρών, που δημιούργησε τα ελλείμματα και βούλιαξε στο χρήμα τις τράπεζες της Ελβετίας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι και μπροστά στην σημερινή κατάσταση, η κυβέρνηση βγάζει την ουρά της απ’έξω. Ζητάει ενότητα, υπευθυνότητα και συσπείρωση για να βγούμε από τη δύσκολη θέση. Από ποια θέση; Από την θέση που αυτοί οι ίδιοι μας οδήγησαν, παραποιώντας, όπως αποδεικνύεται τα στατιστικά στοιχεία.
Από την θέση που οι ίδιοι μας οδήγησαν, διευκολύνοντας τους κερδοσκόπους να οργανώνουν μαζικές επιθέσεις σε βάρος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.
Από την θέση που οι ίδιοι μας οδήγησαν αρνούμενοι να διευρύνουν τον δανεισμό, όταν είχαν τη δυνατότητα, ή αναζητώντας εναλλακτικές πηγές δανεισμού.
Από την θέση που οι ίδιοι μας οδήγησαν, γυρνώντας στα ευρωπαϊκά συμβούλια και στα οικονομικά φόρα, και λέγοντας ότι η χώρα μας είναι διεφθαρμένη, και βουλιάζει σαν τον Τιτανικό.
Και τώρα ζητάνε από τον απελπισμένο κόσμο στήριξη. Από τον κόσμο που οι ίδιοι εξαπάτησαν λεηλάτησαν και από πάνω ειρωνεύτηκαν. Τι να τους πει κάνεις;
Οι άνθρωποι αυτοί, αφού χρησιμοποίησαν κατά κόρο την σοσιαλιστική ρητορική για να κερδίσουν τις εκλογές, αφού υποσχέθηκαν προοδευτική αναδιανομή, ενίσχυση των ασθενέστερων, στροφή στην πραγματική οικονομία, γύρισαν την επόμενη μέρα στην πραγματική τους θρησκεία. Τον θατσερισμό. Και αυτόν προσκυνούν από τότε, ακόμα και σε πείσμα της πραγματικότητας. Της πραγματικότητας που λέει ότι δεν μπορείς να βγάλεις μια οικονομία από την κρίση, βουλιάζοντας την στην ύφεση.
Ότι δεν μπορείς να σώσεις μια χρεοκοπημένη οικονομία, δίνοντας διαρκώς νέα βαριά, υψηλότοκα δάνεια και με την προϋπόθεση με αυτά να χρηματοδοτείς τα προηγούμενα χρέη και τους τόκους και όχι την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή, και την πραγματική οικονομία.
Είναι έτοιμη να παρουσιάζουν τη λιτότητα μιας δεκαετίας ως ευλογία, τη χρεοκοπία τους ως επιτυχία. Όταν εμείς τους λέγαμε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να κουρευτεί για να αποφύγουμε τη λιτότητα, μας έλεγαν ότι επενδύουμε στην καταστροφή. Και ότι εάν καθίσουμε να μας σφάξουν η χώρα θα πλήρωνε μέχρι και το τελευταίο ευρώ.
Τώρα που όλοι καταλαβαίνουν ότι χωρίς κούρεμα δε γίνεται, θέλουν να το επιβάλλουν όχι ως δυνατότητα για μια ριζική αλλαγή πολιτικής και απελευθέρωσης πόρων για τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά ως όρο για τη μόνιμη επιτροπεία. Για τη μόνιμη λιτότητα. Για τη μόνιμη δημοκρατική εκτροπή.
Διότι για τους φανατικούς και τους ταλιμπάν, δεν υπάρχει ούτε πραγματικότητα, ούτε λογική. Υπάρχει μόνο αυτό που γράφουν τα ιερά κείμενα του νεοφιλελευθερισμού, ακόμα και αν η πραγματικότητα τα έχει διαψεύσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ακόμα και σήμερα επιμένουν ότι αυτή η πολιτική μπορεί να οδηγήσει σε κάποιο είδους μεταφυσικής ανάπτυξης.
Ανάπτυξη, όμως για ποιους; Γι αυτούς που δεν θα έχουν δουλειά; Για αυτούς που θα έχουν δουλειά, αλλά δεν θα έχουν μισθό; Γι αυτούς που κλείνουν τις μικροεπιχειρήσεις και τα μαγαζιά τους; Γι αυτούς που δεν θα έχουν σύνταξη; Για αυτούς που δεν θα έχουν σχολεία και πανεπιστήμια να σπουδάσουν τα παιδιά τους;
Ανάπτυξη χωρίς δημόσια νοσοκομεία, χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη, χωρίς συγκοινωνίες και δημόσιες υποδομές; Ανάπτυξη χωρίς δημόσιες επενδύσεις και χωρίς φορολόγηση του πλούτου;
Που υπάρχει αυτή η ανάπτυξη και δεν το ξέρουμε;
Και αν έρθει η ανάπτυξη για κάποιες μερίδες του κεφαλαίου, βασισμένη στην εξευτελισμένη εργασία, την ανύπαρκτη φορολογία και την περιβαλλοντική καταστροφή, ποιο θα είναι το κοινωνικό της όφελος;
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Αυτό που δεν υπολόγισε η κυβέρνηση, ή αυτό που θέλησε να αγνοήσει βάζοντας το κεφάλι της στην άμμο, είναι εδώ μπροστά της. Είναι ένα κίνημα κοινωνικής αντίστασης, που δυναμώνει συνεχώς, σε μαζικότητα και σε ένταση. Είναι οι άνθρωποι που υπερασπίζονται τα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας και της φτώχειας.Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων που τρόμαξαν ήδη μια φορά την κυβέρνηση και την τρόικα.Είναι τα κινήματα αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, στις γειτονιές. ΚΑΙ τώρα πια είναι και οι άνθρωποι που αντιστέκονται σε αυτή την πολιτική γιατί δεν μπορούν να την σηκώσουν στην πλάτη τους.
Τα μέτρα αποτυγχάνουν όχι γιατί δεν υπάρχει βούληση της κυβέρνησης, ούτε γιατί δεν υπάρχει συναίνεση από την κοινωνία. Ούτε γιατί τα υπονομεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτυγχάνουν γιατί ο κόσμος έχει στεγνώσει. Έχει εξαντλήσει την δυνατότητα του να συνεισφέρει σε ένα πιθάρι χωρίς πάτο.
Και αυτή την πραγματικότητα, τόσο η κυβέρνηση όσο και η τρόικα, αρνούνται πεισματικά να την λάβουν υπόψη τους. Προτιμάνε να εξαντλούνται σε μαραθώνιες τηλεδιασκέψεις, προσπαθώντας να φορτώσουν ο ένας στον άλλο την αποτυχία.Αλλά δεν μπορούν για πολύ να κλείνουν τα μάτια. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.Αυτή η πραγματικότητα είναι που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Και η στιγμή αυτή δεν είναι μακριά.
Η νεολαία δίνει για μια φορά ακόμα το δικό της παρόν στα μέτωπα των κοινωνικών αντιστάσεων.
Το δημόσιο πανεπιστήμια και το δημόσιο σχολείο βρίσκονται στο επίκεντρο των στόχων της κοινωνικής κατεδάφισης. Και είναι εύλογο το γιατί. Για τους μουλάδες του νεοφιλελευθερισμού, οι κοινωνικές δαπάνες για την παιδεία είναι αντιπαραγωγικές. Είναι πεταμένα λεφτά. Το να έχει ο νέος άνθρωπος πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση και την οικονομική κατάσταση της οικογένειας του, είναι οπισθοδρόμηση.
Γι αυτούς πρόοδος είναι το πανεπιστήμιο – επιχείρηση. Που θα έχει δίδακτρα, θα εξαρτάται από οικονομικά συμφέροντα, που θα λειτουργεί ως επιχείρηση, με μάνατζερ διευθυντές και πελάτες φοιτητές. Αυτή είναι η ιδέα που προωθείται.
Και για να προωθηθεί, πρέπει να υπάρξει ένας νόμος που εκχωρεί την διοίκηση των πανεπιστημίων σε ανθρώπους έξω από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτός ακριβώς είναι ο νόμος Διαμαντοπούλου. Η φοιτητική κοινότητα, καθηγητές και φοιτητές, έχουν καταλάβει πολύ καλά, ότι εδώ δεν κρίνονται οι παραμορφώσεις και τα προβλήματα του πανεπιστημίου. Κρίνεται ο δημόσιος χαρακτήρας του. Κρίνεται η υπαρξή του.
ΚΑΙ τις μέρες αυτές, το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι στο πόδι. Η νέα γενιά επανέρχεται στο προσκήνιο για μια φορά ακόμα, μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που απέτρεψαν την κατάργηση του άρθρου 16. Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πιο κρίσιμα. Η νέα γενιά, το πιο ζωντανό και ενεργητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να μπει τώρα στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων κατά του Μνημονίου.
ΚΑΙ η απόφαση του να το καταφέρει είναι ορατή. Στις μαζικές διαδηλώσεις, στον ριζοσπαστισμό των κινητοποιήσεων, στον προβληματισμό που εκφράζεται στις εσωτερικές κινηματικές διαδικασίες. Ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να συμπαρασταθεί στον αγώνα αυτόν, για την υπεράσπιση ενός κατακτημένου δημόσιου αγαθού όπως η γνώση. Το κίνημα στα Πανεπιστήμια είναι κομμάτι του τεράστιου μαζικού κινήματος κοινωνικής αντίστασης και κάθε νίκη του, φέρνει πιο κοντά τον στόχο, την απαλλαγή από το Μνημόνιο και την εφιαλτική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.
Αλλά η νεολαία δεν είναι παρούσα μόνο στους φοιτητικούς και εκπαιδευτικούς αγώνες. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν ζουν μόνο το αδιέξοδο στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Βιώνουν πρώτα από όλα την ασφυκτική οικονομική πίεση στην οικογένεια. Και πέρα από αυτό, βιώνουν το αδιέξοδο στο μέλλον και τη ζωή τους.
Πως μπορεί κανείς να αυτονομηθεί από το σπίτι του και να ξεκινήσει τη δική του ζωή όταν η παραγωγική δυνατότητα της χώρας καταστρέφεται συστηματικά; Όταν η ανεργία ξεπερνά το 20 και τραβάει για ψηλότερα; Όταν η μόνη ελπίδα τους για δουλειά είναι με μισθό 20% χαμηλότερο από τον ελάχιστο προβλεπόμενο; Όταν οι εργοδότες μπορούν να απολύουν όποιον θέλουν και όποτε θέλουν; Όταν η δουλειά αυτή δεν θεμελιώνει κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ούτε μετά από 40 χρόνια πλήρους απασχόλησης;
Και έτσι, τόσες δεκαετίες μετά το 50, ξαναβρισκόμαστε μπροστά στην επιλογή της μετανάστευσης.
Πρέπει και μπορούμε λοιπόν να ανοίξουμε ένα άλλο προοδευτικό δρόμο. Δεν είναι αυτό μέλλον μας, ούτε αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε να ζήσουμε.Και δεν θα τους χαρίσουμε τα όνειρά μας, ούτε θα τους δώσουμε εγγυήσεις για τα δάνειά τους την ίδια μας τη ζωή. Το μέλλον μας ανήκει, όπως αυτή η χώρα δεν ανήκει στον κο Πόλσεν, στην κ. Λαγκάρντ, τη κ. Μέρκελ, στους κυρίους της διαπλοκής και τους μάγκες που δεν πλήρωσαν ποτέ τους φόρους που αναλογούν στα τεράστια εισοδήματα και τις περιουσίες τους.
Ανήκει σε όλους και όλες όσοι ζούμε εδώ, σπουδάζουμε εδώ, εργαζόμαστε εδώ, κάνουμε όνειρα για το μέλλον εδώ.Δε θα τους τη χαρίσουμε τη ζωή μας, τη χώρα μας, τα όνειρά μας, το μέλλον μας. Μπορούμε να ανατρέψουμε τα πράγματα. Με αγώνες, με μαζική δράση, και με την πίστη στην δύναμή μας.
ΟΙ νέοι και οι νέες της Αριστεράς πρέπει να στείλουν σε ολόκληρη την κοινωνία το σύνθημα που τόσο εύστοχα αποτυπώνεται στις αφίσες του Φεστιβάλ. Να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Η τελευταία γραμμή της κυβέρνησης είναι ότι φταίμε όλοι για την σημερινή κατάσταση. Η κοινωνία σήμερα απαντά. Αν φταίμε για κάτι είναι που σας ανεχόμαστε.
Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει πριν μας χρεοκοπήσει. Να φύγει τώρα. Και μαζί με την κυβέρνηση αυτή, πρέπει να τελειώνουμε οριστικά με τον δικομματισμό. Ας μην ξεγελιόμαστε. Η Ν.Δ. του κου Σαμαρά, επιχειρεί να διαφοροποιείται από το Μνημόνιο, επειδή θέλει να μαζέψει στο δικό της ταμείο το πολιτικό κόστος. Είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει, κρίνοντας και από τις δημοσκοπήσεις. Διότι όλος ο κόσμος ξέρει πια ότι αν ποτέ ξαναγίνει εξουσία η Ν.Δ., δεν θα διαφέρει σε τίποτα από την σημερινή κυβέρνηση.
Άλλωστε ψήφισε τον πυρήνα του μνημονίου που είναι η διάλυση της εργασίας, της ασφάλισης και οι ιδιωτικοποιήσεις. Στα ίδια κέντρα εξουσίας θα απολογείται και τα ίδια ακριβώς συμφέροντα θα υπηρετεί.
¨Ήδη το κάνει, όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί. Η πρόταση για εργασιακή εφεδρεία, δηλαδή για κύμα μαζικών σταδιακών απολύσεων στο δημόσιο, είναι πρόταση του κ. Σαμαρά.
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου σε εξευτελιστικές τιμές, έχει την αμέριστη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Για την ολοκληρωτική καταστροφή των εργασιακών σχέσεων δεν έχουν πει κουβέντα. Μόνο να στοχοποιούν όσους συνδικαλιστές που αντιστέκονται ξέρουν. Και τους αντιπολιτευτικούς τόνους τους υψώνουν μόνο για να ζητήσουν χαμηλότερη φορολογία στο ήδη αφορολόγητο κεφάλαιο.
Το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί να είναι πια ο δικομματισμός, σε καμιά από τις εκφράσεις του. Τον δοκιμάσαμε και τον ξέρουμε.
Το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί να είναι τα σενάρια συνεργασίας ευρύτερων δυνάμεων γύρω από το Μνημόνιο. Η κοινωνική αγανάκτηση θα τους παρασύρει και θα τους τελειώσει σε ελάχιστο χρόνο.
Το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί να είναι ούτε κάποιοι τεχνοκράτες που συνομιλούν απευθείας με τους τραπεζίτες και τα διεθνή οικονομικά κέντρα. Ούτε οι αθλιότητες του ακροδεξιού Καρατζαφέρη που ζητά να μας κυβερνάει ένας δικαστικός και σε λίγο ένα συνταγματάρχης. Θα βουλιάξουν μέσα στην κοινωνική κατακραυγή.
Το μέλλον βρίσκεται στην απαλλαγή από τα Μνημόνιο και τους πρόθυμους εκφραστές του. Το μέλλον βρίσκεται σε ένα εναλλακτικό σχέδιο για έξοδο από την κρίση.
Και αυτό το εναλλακτικό σχέδιο μπορεί να μπει μπροστά από έναν νέο συνασπισμό εξουσίας με επίκεντρο την αριστερά, τη ριζοσπαστική οικολογία, τις δυνάμεις που αποστασιοποιούνται από το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, καθώς και όλους όσοι αγωνίζονται κατά του Μνημονίου. Ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα προχωρήσει, στηριγμένο σε μια πλατειά κοινωνική συμμαχία και στη δυναμική των κινημάτων.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι.
Απέναντι στην προσπάθεια κατατρομοκράτησης της κοινωνίας, και στις κραυγές για χρεωκοπία και κοινωνική καταστροφή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει έγκαιρα την εναλλακτική του πρόταση. Είναι μια πρόταση τεκμηριωμένη και ρεαλιστική.
Είναι όμως και κάτι παραπάνω. Είναι η μοναδική διέξοδος που υπάρχει αυτή τη στιγμή για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και ανοίξουμε ξανά την κοινωνική προοπτική.
Η πρόταση αυτή συνοψίζεται σε πέντε άξονες. Και με πολύ απλά λόγια οι άξονες αυτοί είναι:
1. Άξονας πρώτος: Η οριστική απαλλαγή από τα Μνημόνια και από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η αντικατάσταση του μνημονίου με ένα πρόγραμμα αντίθετης αναδιανομής του πλούτου, από τα πάνω προς τα κάτω με στόχο το πρωτογενές πλεόνασμα σε συνδυασμό με τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης.
2. Άξονας Δεύτερος: Η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Δηλαδή αυτό που η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να κάνει, και το πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία.
3. Άξονας Τρίτος: Η άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, ο οποίος σήμερα χρηματοδοτείται και ενισχύεται από το κοινωνικό σύνολο.
4. Με τα πλεονεκτήματα που μας δίνουν οι τρεις πρώτοι άξονες, μπορεί να λειτουργήσει ο τέταρτος. Η εναλλακτική στρατηγική για την ανάπτυξη. Με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τις διαθέσεις και τις κερδοσκοπικές προτεραιότητες του κεφαλαίου. Με ανασυγκρότηση των παραγωγικών κλάδων, επένδυση στην σταθερή και μόνιμη απασχόληση, ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας. Αλλά το σημαντικό: όλα αυτά ενταγμένα σε μια ολοκληρωμένη επεξεργασία εναλλακτικής αναπτυξιακής στρατηγικής, με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας.
5. Τελευταίος άξονας αλλά εξαιρετικά καθοριστικός: Η στήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Η προοδευτική αναδιανομή του πλούτου, η διασφάλιση των δημόσιων αγαθών και η διεύρυνση του κοινωνικού κράτους.
Δεν ξεχνάμε ότι η πάλη για ένα εναλλακτικό σχέδιο δεν εξαντλείται στα εθνικά πλαίσια. Είναι πάλη για την ανατροπή της σημερινής νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής του ευρώ.Είναι πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι πάλη για την χειραφέτηση της Ευρώπης από το κεφάλαιο και τους κερδοσκόπους.Είναι πάλη για μια νέα, δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη.
Και επομένως είναι πάλη που πρέπει να την δώσουμε χέρι χέρι με τους υπόλοιπους ευρωπαίους εργαζόμενους. Στην Πορτογαλία. Στην Ιρλανδία,. Στην Ισπανία και την Ιταλία. Στη Γαλλία και τη Γερμανία. Παντού.
Η δύναμή μας είναι στην ενότητα και την αλληλεγγύη. Όχι στον απομονωτισμό και την περιχαράκωση.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι.
Η αντεπίθεση της κοινωνίας έχει ήδη ξεκινήσει.
Είναι υποχρέωσή μας να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, στο να είναι η αντεπίθεση αυτή αποτελεσματική. Δεν πάει άλλο. Δεν υπάρχει διέξοδος προς τα εκεί που μας οδηγεί η κυβέρνηση και η τρόικα. Ούτε από εκεί μπορούμε να περιμένουμε έλεος και κοινωνική ευαισθησία.
Πρέπει να μας φοβηθούν. Πρέπει να φύγουν. Πρέπει να ανοίξουμε τους νέους δρόμους. Και πρώτα από όλα, πρέπει να μπολιάσουμε το κίνημα των κοινωνικών αντιστάσεων με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
Αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία σαν αυτή που εκπέμπεται από αυτήν εδώ την γιορτή.
Ας στείλουμε στην κοινωνία το μήνυμα: Είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς. Έχουμε το δίκαιο και την αλήθεια με το μέρος μας.
Μπορούμε να νικήσουμε.
Μπορούμε να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.
Γεια σας!
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS