Η κυβέρνηση έπαιζε για πολλές ημέρες ένα κακόγουστο επικοινωνιακό θέατρο, ότι δήθεν διαφωνεί με την απαίτηση της τρόικας για μείωση του κατώτερου εγγυημένου μισθού κατά 200 ευρώ. Είχε, όμως, ήδη συμφωνήσει με την τρόικα γι' αυτό το θέμα και είχε νομοθετήσει αυτή τη συμφωνία τους με τον νόμο 3845/2010.
Στο άρθρο 2 παράγραφο 7 αυτού του νόμου, με τον οποίο εφαρμόστηκε το Μνημόνιο στη χώρα μας, αναφέρεται ότι «οι όροι των ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας μπορεί να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων των κλαδικών και Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και οι όροι των κλαδικών Συμβάσεων εργασίας μπορεί να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων των Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας», δηλαδή θα μπορούν να προβλέπουν μισθούς χαμηλότερους από κατώτερο εγγυημένο μισθό.
Η κυβέρνηση με τον νόμο 3863/2010, άρθρο 74 παράγραφοι 8 και 9, θέσπισε τον μισθό πρώτης απασχόλησης για νέους κάτω των 25 ετών στο 84% του εγγυημένου κατώτερου μισθού και για τους μαθητευόμενους κάτω των 18 ετών στο 70%. Με αυτό τον τρόπο υπονόμευσε την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που ορίζει τον κατώτερο εγγυημένο μισθό. Αργότερα θεσμοθέτησε τη δυνατότητα των εργοδοτών να προσλαμβάνουν νέους μέχρι 25 ετών με το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού, ενώ τις ίδιες αμοιβές θα παίρνουν όσοι άνεργοι προσληφθούν από ΜΚΟ για κοινωφελή εργασία.
Η κυβέρνηση έχει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες, γιατί με αυτές τις νομοθετικές ρυθμίσεις άνοιξε την όρεξη της τρόικας να ζητάει και την κατάργηση του κατώτερου εγγυημένου μισθού.
Οι τροϊκανοί αποδεικνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρει μόνο να εξασφαλίσουν τα χρήματα των τοκογλύφων - πιστωτών της χώρας μας, αλλά και φτηνούς εργαζόμενους με μισθούς και εργασιακές σχέσεις Κίνας στις πολυεθνικές που ετοιμάζονται να αρπάξουν τον δημόσιο πλούτο της χώρας μας.
Όσον αφορά τους λεονταρισμούς του πρωθυπουργού ότι «η Ελλάδα δεν είναι Ινδία», κανείς πια δεν τον πιστεύει, γιατί η κυβέρνησή του πάντοτε μετατρέπει τις όποιες ελάχιστες φραστικές διαφωνίες της με την τρόικα σε άτακτες υποχωρήσεις. Πριν περάσουν τρεις ημέρες απʼ αυτή τη δήλωση, η κυβέρνηση συμφώνησε με την τρόικα για την αναθεώρηση του κατώτερου μισθού το 2012.
Τα «δάκρυα» του προέδρου του ΣΕΒ για τον κατώτερο εγγυημένο μισθό είναι κροκοδείλια, αφού ο ΣΕΒ διαχρονικά πιέζει τις κυβερνήσεις για την κατάργησή του.
Η κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο δίνει τέσσερα νέα θανάσιμα κτυπήματα στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις οποίες ήδη είχε φροντίσει με τον νόμο 3899/2010 να αποδυναμώσει με τη θέσπιση των ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που μπορούν να προβλέπουν μειώσεις μισθών, αλλά και με την ενίσχυση της διαπραγματευτικής δύναμης των εργοδοτών στον ΟΜΕΔ.
Προηγουμένως η κυβέρνηση και η τρόικα με το πρώτο επικαιροποιημένο Μνημόνιο, τον Αύγουστο του 2010, είχαν διασφαλίσει ότι οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα υπερισχύουν των κλαδικών και αυτές με τη σειρά τους των ομοιοεπαγγελματικών. Επίσης ότι «θα καταργηθεί η επέκταση των κλαδικών συμβάσεων σε όσους δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις», ότι οι αποφάσεις της Διαιτησίας θα πρέπει να παίρνουν υπόψη σοβαρά την ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους και ότι οι μισθοί θα πρέπει να είναι αντίστοιχοι με την παραγωγικότητα.
Συγκεκριμένα με το κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο (άρθρα 31 και 37):
* Καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στις μη εισηγμένες στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ και οι εργαζόμενοί τους εντάσσονται στο νέο ενιαίο μισθολόγιο των Δημοσίων υπαλλήλων με μειώσεις μισθών 50-75%. Καταργούνται επίσης οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ και οι μισθοί των εργαζομένων τους μειώνονται 35% συγκριτικά με όσα έπαιρναν στις 31-12-2009.
* Καταργείται η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, σύμφωνα με την οποία, εάν υπάρχει συρροή πολλών ειδών συλλογικών συμβάσεων, υπερισχύει αυτή που είναι ευνοϊκότερη για τους εργαζόμενους. Στην περίπτωση αυτή η επιχειρησιακή θα υπερισχύει πλέον της κλαδικής ή ομοιοεπαγγελματικής με πλαφόν προς τα κάτω τον κατώτερο εγγυημένο μισθό.
* Αναστέλλεται μέχρι το τέλος του Μεσοπρόθεσμου (2014) η δυνατότητα επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων, που γινόταν με Υπουργικές Αποφάσεις. Με αυτή την αναστολή δημιουργούνται στον ίδιο κλάδο εργαζόμενοι δυο ταχυτήτων, αυτοί για τους οποίους θα ισχύουν και οι άλλοι στους οποίους δεν θα ισχύουν οι κλαδικές συμβάσεις και θα παίρνουν πολύ μικρότερους μισθούς.
* Παρέχεται η δυνατότητα υπογραφής επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας σε απλές ενώσεις προσώπων σε επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερους από 20 εργαζόμενους, εφόσον συμφωνούν τα 3/5 των εργαζομένων τους. Με αυτό τον τρόπο λύνονται τα χέρια των επιχειρήσεων να κάνουν ό,τι θέλουν και να ζητούν μειώσεις μισθών εκβιάζοντας με απολύσεις.
Στόχος της κυβέρνησης και της τρόικας είναι η ικανοποίηση της διαχρονικής απαίτησης του κεφαλαίου για υπερίσχυση των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε σχέση με την ΕΓΣΣΕ και τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές, ώστε να καταργηθεί ο κατώτερος εγγυημένος μισθός και κάθε επιχείρηση να έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων της, ώστε να την ενσωματώνει ή να τη συντρίβει ευκολότερα.
Τελικός τους στόχος είναι η «καθαρή» για τον ΣΕΒ λύση, που είναι η υποκατάσταση όλων των ειδών συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τις ατομικές συμβάσεις, ώστε ο κάθε εργαζόμενος να βρίσκεται μόνος και απροστάτευτος απέναντι στην παντοδυναμία των αφεντικών του.
Ήδη από τότε που υπογράφηκε το Μνημόνιο οι ατομικές συμβάσεις εργασίας έχουν γενικευτεί και προβλέπουν δραστικές μειώσεις των μισθών των εργαζομένων με την μετατροπή της πλήρους εργασίας τους σε εκ περιτροπής εργασία ή σε μερική απασχόληση.
Η υπονόμευση από την τρόικα και την κυβέρνηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας οδηγεί επίσης σε υπαρξιακά προβλήματα τα εργατικά συνδικάτα. Εάν τους αφαιρεθεί η δυνατότητα να διεκδικούν από τους εργοδότες τους μισθούς και τους όρους εργασίας των εργαζομένων, θα μετατραπούν από ταξικές οργανώσεις σε απλούς πολιτιστικούς ή εκδρομικούς συλλόγους.
Η πρωτοφανής επίθεση που δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι από την τρόικα και την κυβέρνηση καθιστά αναγκαία όσο ποτέ τη συμπαράταξη της αριστεράς. Μια τέτοια συμπαράταξη στη βάση συγκεκριμένων στόχων για την επιβίωση του λαού και της χώρας και την προώθηση μιας κοινής εναλλακτικής πρότασης μπορεί να συσπειρώσει γύρω της και ευρύτερες δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον δικομματισμό και να δημιουργήσει ένα πλατύ πολιτικό μέτωπο που να λειτουργεί ως ισχυρός πόλος ενίσχυσης των κοινωνικών αγώνων, αντίστασης, ελπίδας, προοπτικής για μια άλλη πορεία της χώρας μας.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=645818
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS