Είναι κάτι περισσότερο από εμφανής, η απουσία ενός τρίτου εναλλακτικού, αριστερού και οικολογικού πόλου απέναντι στο αδιέξοδο των καταστροφικών – όπως αποδείχτηκε - εναλλασσόμενων κυβερνήσεων του «αυτοδύναμου» δικομματισμού. Ενός τρίτου πόλου που είτε ως κεντρικός εταίρος, προγραμματική συνείδηση μιας ουσιαστικής εναλλακτικής διακυβέρνησης είτε ως ισχυρό αντίπαλο δέος σε «αυτοδύναμες» ή «εθνοσωτήριες» κυβερνήσεις του μνημονίου, θα συμπαρέσυρε την πολιτική ζωή στα αριστερά του χάρτη, Μια που και η μετακίνησή της σε ακροδεξιά χαρακτηριστικά, δεν φαντάζει απίθανη, ο βαθιά θρησκευόμενος και συντηρητικός (ατομιστικός) χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας δεν το αποκλείει. Αυτή είναι η αναγκαιότητα, αντιστοιχεί όμως στην υφιστάμενη πραγματικότητα;
Η κυριαρχία μέχρι σήμερα στο ευώνυμο τμήμα της πολιτικής σκηνής ενός απόλυτα κλειστού, σεχταριστικού κομμουνιστικού κόμματος, η διαρκής αμοιβαδοποίηση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, η εσωτερική αλλά και ευρωπαϊκή, ανάγκη διακριτής εκλογικής καθόδου των οικολόγων, διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερο ασύμβατο με την αναγκαιότητα, τοπίο. Η ασάφεια προθέσεων και ορίων, ενός συνεχούς διευρυνόμενου κύκλου στελεχών και δυνάμεων που αποστασιοποιούνται από την κοινωνικά εγκληματική, νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, επιδεινώνει το πρόβλημα.
Ο ισχυρός βολονταρισμός των πολυποίκιλων αριστερών δυνάμεων λειτουργεί πολλές φορές θετικά στο κινηματικό επίπεδο, λειτουργεί όμως τις περισσότερες φορές αρνητικά στο πολιτικό.
Η διαρκής σύγχυση μεταξύ ιδανικού, επιθυμητού και πραγματικού, η επίμονη «εσωτερική ανάγκη» του αριστερού ξεκαθαρίσματος εκ των προτέρων και ακριβώς, όλων των ιδεολογικών (α)βεβαιοτήτων μας προκειμένου να συμπλεύσουμε στα προφανή, αποτυπώνεται ιστορικά στις αλλεπάλληλες διασπάσεις της κομμουνιστικής, της μετακομμουνιστικής και λοιπής αριστεράς, στο ιστορικό πλέον παράδειγμα του ΣΥΝ και την ταλαιπωρία διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί αυτό να αλλάξει; Ισχυρίζομαι πως ΝΑΙ. Αρκεί να αποσαφηνιστεί στην κοινωνία και στο εσωτερικό μας τι θέλουμε. Μπορούμε; υπάρχει δύναμη που μπορεί να παίξει αυτόν τον ενοποιητικό ρόλο; Θεωρώ πως το μπορεί ο ΣΥΝ. Έχει μια αρκετά καλή προγραμματική αποσκευή, αξιόλογη κοινωνικοπολιτική παρουσία, δημοφιλή ηγεσία, διεθνείς αναφορές, μια ιστορική εμπειρία συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων και ανοχής άλλων σχηματισμών, παρʼ ότι δεν το έχει διαχειρισθεί πάντα ορθά τόσο στο εσωτερικό του όσο και στις συνεργασίες του και τέλος γιατί διατηρεί το μεγαλύτερο δυναμικό, οργανωμένων και υποστηρικτών, στην πέραν του ΚΚΕ Αριστερά.
Απαιτείται ένα μίνιμουμ ιδεολογικών συμπτώσεων, αλλά ταυτόχρονα και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διεξόδου, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, από την κρίση. Πρόγραμμα, πρόταση συνεργασίας με τις δυνάμεις που καταψηφίζουν και αντιστέκονται στον κοινωνικό κανιβαλισμό των μνημονιακών επιταγών και της τρόϊκα . Ενός μπλοκ δυνάμεων που θα θέτει ως επιτακτική ανάγκη, αναλύοντας και το που συγκεκριμένα ,την υλοποίηση ριζοσπαστικών δημοκρατικών αλλαγών στο παραγωγικό, αναπτυξιακό και διοικητικό μοντέλο της χώρας. Τι αλλαγή επιδιώκουμε συγκεκριμένα στην τραγική δημόσια διοίκηση, τι εννοούμε δηλαδή όταν ,ορθά λέμε πως η διατήρηση του δημοσίου και κοινωνικού χαρακτήρα των κρατικών υπηρεσιών και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, δεν αποτελεί υπεράσπιση του σημερινού καθεστώτος τους. Τι αλλαγή κουλτούρας και καθημερινής συμπεριφοράς ζητάτε από τους συμπολίτες μας. Είναι εύκολο; τουναντίον πάρα πολύ δύσκολο, ισχυρίζομαι όμως ότι θα αποτελέσει αναγκαστικά το διακύβευμα την επόμενη μέρα των επικείμενων εκλογών, όποτε γίνουν και ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ως τότε, ο ΣΥΝ θα πρέπει να ζητά την ενίσχυση του, να απευθύνεται στην κοινωνία με βάση το προγραμματικό του λόγο, αποκλειστικά τον κοινό τόπο του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας όπως τώρα το αέναο διαδικαστικό-οργανωτικό αλαλούμ, κρατώντας την πολύτιμη κοινή κινηματική δράση και το ανοιχτό βήμα σε όλη την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, παραμένοντας σταθερά στην πρόταση του για κοινό μέτωπο όλων των αντινεοφιλελεύθερων, αντιμνημονιακών δυνάμεων . Η αυτοεξαίρεση του ΚΚΕ θα είναι δεδομένη μέχρι την επόμενη, μεγάλη. εσωτερική ή εκλογική του κρίση. Η άρνηση της Δημ. Αριστεράς και των Οικολόγων είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ξεπερασθεί μετά τις επικείμενες εκλογές, όταν θα έχουν επιβεβαιώσει και εκλογικά την ανάγκη ύπαρξής τους., Πράγμα που εύχομαι και ελπίζω γιατί η κομμμουνιστογενής «επιθυμία μονοπώλησης» όλης της αριστεράς εκτός από ιστορικά ανέφικτη ,αποτελεί και την μόνιμη ,πραγματική πολιτική αιτία του φαινομένου, των αέναων μαχών ιδεολογικής «καθαρότητας» και εξοβελισμού των αιρετικών. Άλλωστε η «ηθική της ευθύνης» των μεγεθών, αν αντιμετωπισθεί με βάση ιδεολογισμούς και απολυτότητες σε οδηγεί στην απαξίωση (και εμείς το ξέρουμε καλύτερα από την εποχή της τραγικής μικρομέγαλης διαχείρισης, της δημοσκοπικής μας έκρηξης),
Μια τέτοια ενωτική στάση, που θα επιθυμούσε ειλικρινά την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όλων των δυνάμεων που αντιτίθενται στο μνημόνιο και θα ξεκαθάριζε εκ των προτέρων τον στρατηγικό και όχι εκλογικο-ευκαιριακό χαρακτήρα της πολιτικής συμμαχιών μας, θα διευκόλυνε την αποδέσμευση των πολιτών από το μνημονιακό δικομματικό πλαίσιο και θα διαμόρφωνε ένα άλλο τοπίο σχέσεων εντός της ευρύτερης Αριστεράς. Αν το κατορθώσουμε όχι μόνο στις εξαγγελίες αλλά και στην καθημερινή εκφορά του πολιτικού μας λόγου, ίσως τότε μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και μια πραγματικότητα που θα αντιστοιχεί στην αναγκαιότητα, στο άμεσο μέλλον γιατί επί του παρόντος είναι ,δυστυχώς, έξω από τη γραμμή των οριζόντων.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS