Οι αποφάσεις της χθεσινής Συνόδου δεν απαντούν στο πρόβλημα της κρίσης στην ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση. Όπως συμβαίνει τώρα με το ευρώ, κάθε νόμισμα έχει ανάγκη από έναν δανειστή ύστατης ανάγκης και τον ρόλο αυτό παίζει η Κεντρική Τράπεζα. Αυτό, λοιπόν, που χρειαζόταν να γίνει -και είχε συζητηθεί αλλά δεν έγινε- είναι η κεντρική τράπεζα να παίξει αυτόν τον ρόλο. Σε περίπτωση που αύριο η Ιταλία ή μια άλλη χώρα αποκλειστεί από τις αγορές, για οποιονδήποτε λόγο, πρέπει να υπάρχει ο δανειστής της ύστατης ανάγκης, ο οποίος θα καλύψει το κενό μέχρις ότου η χώρα μπορέσει να ξαναδανειστεί. Όσο λοιπόν αυτό δεν γίνεται, το ευρώ θα είναι αντικείμενο κερδοσκοπικών επιθέσεων.
Προβάλλεται ως μεγάλη επιτυχία ότι αυτός ο μηχανισμός θα διαθέτει 1 τρισ. ευρώ. Αυτό όμως στηρίζεται στον δανεισμό, αυτά τα κεφάλαια δηλαδή θα πρέπει να τα δανειστεί αυτός ο μηχανισμός. Άρα ο μηχανισμός αυτός θα είναι ευάλωτος σε ενδεχόμενες υποβαθμίσεις των χωρών που εγγυώνται την ύπαρξή του. Αν αύριο, για παράδειγμα, υποβαθμιστεί η Γαλλία, αυτό θα έχει άμεσες επιπτώσεις στη δυνατότητα αυτού του μηχανισμού να δανείζει.
Οι τρεις παράγοντες που θα μπορούσαν να στηρίξουν μία αναπτυξιακή πολιτική -εργασία, κεφάλαια, υποδομές- με αυτήν την πολιτική βρίσκονται σε δραματικά επίπεδα
Δεύτερον, το κεφάλαιο δεν είναι επαρκές. Έπρεπε το κεφάλαιο -από ό,τι είπαν και οι ειδικοί- να είναι πάνω από 2 τρισ. ευρώ, ώστε το μήνυμα που θα έβγαινε να είναι: «Ό,τι και αν συμβεί, είτε στην Ισπανία είτε στην Ιταλία, υπάρχει εδώ ο μηχανισμός να το απαντήσει».
Το τρίτο που δεν έγινε είναι να υπάρξει μια αναπτυξιακή ώθηση στην ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία είναι σε στασιμότητα προς ύφεση. Όχι μόνο δεν έγινε, αλλά βλέπουμε την Ιταλία να ωθείται σε πολιτική λιτότητας. Η Ιταλία, όμως, είναι η τρίτη σε δύναμη οικονομία της Ευρώπης, δεν είναι Ελλάδα.
Αν λοιπόν και η Ιταλία υποστεί το σοκ που έχει υποστεί η δική μας οικονομία και κοινωνία, τότε αυτό θα συμπαρασύρει ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία στην ύφεση. Και ύφεση σημαίνει ανακύκλωση όλων των προβλημάτων και εξουδετέρωση αυτών που έγιναν τώρα με τις τράπεζες κ.λπ. Μαζί με τα παραπάνω και κάτι ακόμα: Δεν δημιουργήθηκε κοινός μηχανισμός δανεισμού.
Επομένως η πρόβλεψη που μπορώ να κάνω είναι αντίστοιχη με αυτήν που κάναμε την 21η Ιουλίου: Οι θριαμβολογίες, αν υπάρξουν, θα κρατήσουν πολύ λίγο και σε λίγο καιρό πάλι θα έχουμε Συνόδους Κορυφής και πάλι θα συζητάμε το πρόβλημα.
Ο πρωθυπουργός προσβάλλει την κοινή λογική. Το 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 127% του εθνικού εισοδήματος. Με αυτά που συμφωνήθηκαν, προβλέπεται να είναι 120% του εθνικού εισοδήματος το 2020. Και αυτές οι προβλέψεις δεν εμπεριέχουν τον κίνδυνο μίας νέας παγκόσμιας ύφεσης, που αν υπάρξει θα είναι καταστροφική.
Πάμε, λοιπόν, σε μια μακρά σκοτεινή πορεία, σε μια μεγάλη κοινωνική οπισθοδρόμηση, με τρία βασικά χαρακτηριστικά:
1. Μαζική ανεργία, που στους νέους μπορεί να ξεπεράσει και το 50%. Όσο η ανεργία θα γίνεται χρόνια, οι νέοι επιστήμονες και εργαζόμενοι ενδεχομένως θα αναζητήσουν διέξοδο στη μετανάστευση.
2. Δεν θα γίνονται επενδύσεις. Αντίθετα θα συνεχιστεί το φαινόμενο της διαρροής καταθέσεων ή της διακράτησης κεφαλαίων στο εξωτερικό από επιχειρήσεις που ενδεχομένως κάνουν εξαγωγές.
3. Υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών και των υποδομών. Άρα οι τρεις παράγοντες που θα μπορούσαν να στηρίξουν μία αναπτυξιακή πολιτική εργασία, κεφάλαια, υποδομές με αυτήν την πολιτική βρίσκονται σε δραματικά επίπεδα.
Διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους έπρεπε και πρέπει να γίνει. Το ελληνικό χρέος είναι αναλωθέν κεφάλαιο, είναι εξοπλισμοί που δεν παράγουν εισόδημα, είναι κατανάλωση, είναι φοροκλοπές και κέρδη που έχουν φύγει στο εξωτερικό.
Το θέμα είναι ότι αυτή η διαγραφή πρέπει να είναι ουσιαστική, πρέπει να δημιουργεί τους όρους επανεκκίνησης της οικονομίας και να συνοδεύεται από μέτρα αναχρηματοδότησης της οικονομίας και ανάκαμψης. Διότι, και να διαγραφεί το χρέος, αν δεν έχουμε ανάπτυξη, πάλι θα γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ταμεία, δεν πρέπει να χάσουν ούτε ένα ευρώ από το κούρεμα: τα ταμεία δεν λειτουργούσαν ως επενδυτές. Τα ταμεία έδιναν τα χρήματα στην Τράπεζα της Ελλάδας και η Τράπεζα της Ελλάδας τα τοποθετούσε είτε σε ρευστό είτε στα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Δεν είναι δυνατόν τα ταμεία να έχουν την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι επενδυτές. Εμείς λέγαμε από την αρχή ότι πρέπει να γίνει στοχευμένη αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Το ελληνικό χρέος από ομολογιακό χρέος ελεύθερο βαρών μετατρέπεται σε ενυπόθηκο χρέος. Αυτό γίνεται με τη δέσμευση ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να ρευστοποιούνται περιουσιακά στοιχεία ύψους 4-5 εκατομμυρίων ευρώ. Βαθμιαία το ελληνικό δημόσιο χρέος μετατρέπεται σε χρέος επιχειρηματικό.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS