Οι πιέσεις απέδωσαν, οι ηγετικοί κύκλοι σε Ελλάδα και Ευρώπη «ησύχασαν», τα μίντια πανηγύρισαν, η χώρα έχει κυβέρνηση. Πρωθυπουργός ένας ικανός (συστημικός και συνυπεύθυνος για την κρίση) τεχνοκράτης και όχι «οι αστείοι πολιτικοί», πρωταγωνιστές της φαρσοκωμωδίας που ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες.
Και η πολιτική; Η ουσία και το «μείγμα»; Ξεχάστηκαν μια που η χώρα απέφυγε τον ύψιστο κίνδυνο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας….. τις εκλογές.
Αλήθεια το κύριο πρόβλημα του χρέους στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη είναι το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών – απαραίτητο σε κάθε περίπτωση – και όχι η αλλαγή της καταστροφικής νεοφιλελεύθερης συνταγής της λιτότητας, των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, του χρηματοπιστωτικού τζόγου, που διαλύουν τις κοινωνίες και σε τελευταία ανάλυση το Ευρώ;
Θα μπορέσει με αυτές τις πολιτικές, η δογματικά μονεταριστική, ευρωπαϊκή ηγεσία να αποφύγει την κατάρρευση της Ευρώπης αρνούμενη πεισματικά μέχρι το χείλος του γκρεμού να αποτελέσει η ΕΚΤ «δανειστή ύστατης ευκαιρίας»
Η σοβιετικού τύπου, ανάλυση και εμμονή των κυρίαρχων ελίτ για σκληρή επιβολή της ΤΙΝΑ, παρά την προφανή κατάρρευσή της στην συστημική, δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά το 2008 είναι εξωφρενική.
Η παρουσίαση των ανεξέλεγκτων χρηματαγορών ως αναπόφευκτου φυσικού φαινομένου, από τα κυρίαρχα μίντια επιδεινώνει την κατάσταση και τη σύγχυση στο μέσο πολίτη.
Αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική από ένα ευρύ μέτωπο αριστερών, οικολογικών και προοδευτικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Ευρώπη, θα οδηγούμαστε σε συνθήκες ολοένα και μεγαλύτερης κοινωνικής και πολιτικής αποδόμησης ,ολοένα και μεγαλύτερης κρίσης της δημοκρατίας.
Η νεοφιλελεύθερη επίθεση συντελείται σε τρία επίπεδα
α) στην ελαχιστοποίηση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων, χάριν του ανταγωνισμού
β) στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας (χώρου, υπηρεσιών και λειτουργιών), χάριν του οικονομικού κόστους
γ) στην καθʼ οικονομία αυταρχική δημοκρατία, την καθυπόταξη της πολιτικής στην τεχνοδομή (κυριαρχία των επαϊόντων) την απουσία δημοκρατικής νομιμοποίησης των επιλογών και την επιβολή ισχυρών κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών σε όλη την ιδιωτική και δημόσια σφαίρα, χάριν της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας.
Η γαρνιτούρα της ακροδεξιάς συναίνεσης και συμμετοχής, της συμμαχίας των δυνάμεων του αστισμού κατά το κ. Βορίδη, μετατοπίζει ταχύτατα τους θεσμούς και την κοινωνία στο ακραίο συντηρητισμό και την άμεση και έμμεση αμφισβήτηση θεμελιωδών δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Οι κρίσεις πάντα οδηγούν σε πολώσεις και αντιτιθέμενα συγκρουόμενα μέτωπα, σε υπερεθνικό, εθνικό και κοινωνικό επίπεδο.Ελπίζω όχι και σε πολέμους, όπως η ιστορία καταγράφει.
Σε κάθε περίπτωση, ιστορικά νωπή είναι η επώαση του «αυγού του φιδιού» στον ευρωπαϊκό χώρο σε ανάλογες καταστάσεις.
Στην Ελλάδα σήμερα η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων για τις επιλογές των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Η συμμετοχή του «λογικού» κ. Καρατζαφέρη στη κυβέρνηση, καθόλου αναγκαία για την κοινοβουλευτική της επιβίωση ,με την παράλληλη «πόρτα» στην «θεσμικά υπεύθυνη και συνετή», αλλά πολιτικά λαθεμένη κατά την γνώμη μου, διαθεσιμότητα συζήτησης της ΔΗΜΑΡ ( …. ούτε καν εκλήθη!!) απλώς επιβεβαιώνουν δραματικά του λόγου το αληθές.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα είναι 100 ημερών, θα επιχειρήσει να ολοκληρώσει πρώτα, σε όσο χρόνο χρειαστεί, τη θεσμική κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων.
Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και την «πρόβα νυφικού» για την μετεκλογική συνεργασία του μνημονιακού μπλόκ, άλλωστε οι μεταμοντέρνες νύφες πάντα φορούν και κάτι μαύρο.
Όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιτίθενται σε αυτόν τον αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό εκτροχιασμό οφείλουν να συνεννοηθούν και να συμπαραταχθούν. Χωρίς αποκλεισμούς αλλά και χωρίς καθυστερήσεις.
Δημήτρης Μπίρμπας
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS