Η στιγμή που περίμενε από πολύ καιρό ο ιταλικός λαός τελικά ήρθε μετά από μια δραματική συνεδρίαση της Βουλής. Ο Σ. Μπερλουσκόνι ηττήθηκε και αναγκάσθηκε να πάει στον πρόεδρο της ιταλικής δημοκρατίας Τζ. Ναπολιτάνο και να βάλει το θέμα της πιθανής παραίτησής του. Λέμε πιθανής, γιατί ο Καβαλιέρε ακόμη ελπίζει στην ανασύνταξη των δυνάμεών του, στην επιστροφή ορισμένων «αποστατών» που τον εγκατέλειψαν και φυσικά στη συνέχιση της στήριξης από τη Λέγκα του Βορρά του Ουμπέρτο Μπόσι. Όλα αυτά, όμως, είναι μέσα στον επιθυμητό κόσμο του Καβαλιέρε. Φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι τα διευθυντήρια της Ε.Ε. έχουν πάρει τις αποφάσεις τους γι' αυτόν όπως και για τον Γ. Παπανδρέου και μια σειρά άλλων ηγετών στις χώρες της Ευρωζώνης που τους θεωρούν πλέον «φθαρμένα υλικά» τα « νέα υλικά» για το κτίσιμο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους είναι οι διάφοροι τραπεζίτες και τεχνοκράτες τύπου Μάριο Μόντι ή Λ. Παπαδήμος. Δεν συνειδητοποιεί ότι πλέον εγκαταλείπεται απ΄ όλους. Από τον σύλλογο Ιταλών Βιομηχάνων αλλά με τα καμώματα της προσωπικής του ζωής και από την Καθολική Εκκλησία που στην Ιταλία πάντα έπαιζε και παίζει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.
Όλες οι δυνάμεις της συντήρησης που τον στήριξαν και τον ανέδειξαν, μετά τη φυγή του Μπ. Κράξι, στην ηγεσία της Ιταλίας, σήμερα σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές με τη βαθιά οικονομική κρίση, είναι φυσιολογικό να αναζητούν νέες πολιτικές εκφράσεις, νέα πολιτικά μορφώματα και δυνάμεις για να προωθήσουν τα σχέδιά τους, που είναι εντελώς παρόμοια με τα σχέδια που προωθούνται και στην Ελλάδα, αλλά και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ο σχεδιασμός είναι κοινός και υλοποιείται μέσα από το κτύπημα του κόστους εργασίας, την κινεζοποίηση δηλαδή των αμοιβών των εργαζομένων, του κτυπήματος των εργασιακών σχέσεων, το σμπαράλιασμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και γενικότερα των κατακτήσεων που έγιναν με αίμα και θυσίες από τους λαούς της Ευρώπης.
Σήμερα στην Ιταλία άρχισε η αναζήτηση προθύμων για κυβερνήσεις συναίνεσης, κυβερνήσεις μετάβασης, κυβερνήσεις αποδοχής μνημονικών μέτρων και τον Φλεβάρη πολύ πιθανά να έχουμε εκλογές και στην Ιταλία. Μετά την πρόσφατη ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού με την αποχή της κεντροαριστεράς και πολλών βουλευτών της πρώην κυβερνητικής πλειοψηφίας καταγράφτηκε και επίσημα η κοινοβουλευτική ήττα του Σ. Μπερλουσκόνι.
Το τέλος είναι προ των πυλών για την εικοσαετή πορεία της πιο αμφιλεγόμενης προσωπικότητας της ιταλικής οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας των τελευταίων δεκαετιών.
Τις ώρες αυτές που γράφονται αυτές οι σειρές και στην Ιταλία τα γεγονότα τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς. Από το Προεδρικό μέγαρο της Ρώμης διέρρευσε ότι ο Σ. Μπερλουσκόνι θα παραιτηθεί αφού πρώτα ψηφίσει στη Βουλή και στη Γερουσία μια σειρά από διατάγματα για την ιταλική οικονομία αλλά και τον νόμο για την οικονομική σταθερότητα που του υπέδειξαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Φυσικά όλα αυτά θα γίνουν κάτω από την αυστηρή επιτήρηση ευρωελεγκτών στο πλαίσιο της τροϊκανής εποπτείας . Οι παλληκαρισμοί που και στην Ιταλία ακούστηκαν από τη δεξιά περί πατριωτικής στάσης κράτησαν μόλις λίγα εικοσιτετράωρα.
Ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας, θα καθορίσει τον ακριβή χρόνο των εκλογών αυτός είναι τώρα στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού, αυτός προωθεί τον Μ. Μόντι στην πρωθυπουργία. Το τοπίο μετά την ήτα του Μπερλουσκόνι αλλάζει. Οι αποφάσεις παίρνονται στο ιταλικό χρηματιστήριο και το πολιτικό ενδιαφέρον πλέον μετατοπίζεται στον χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά και ό,τι έχει απομείνει από τη ριζοσπαστική αριστερά. Στο Δημοκρατικό κόμμα όπως είναι φυσιολογικό τώρα πανηγυρίζουν για την ήττα του Μπερλουσκόνι. Τα προβλήματα όμως είναι έξω από την πόρτα του.
Τα ερωτήματα πολλά και μεγάλα, η συμμετοχή και η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας που μπορεί να επιτευχθεί πολύ πιθανά στις επικείμενες εκλογές του Φλεβάρη εκ των πραγμάτων δεν εξασφαλίζουν μια ανθόσπαρτη πορεία για την κεντροαριστερά.
Το Δημοκρατικό Κόμμα (P.D) δεν έχει την πολιτική και οπωσδήποτε ιδεολογική συνοχή που είχε κάποτε το μεγάλο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI) του Ε. Μπερλικουέρ, είναι ένα συνονθύλευμα από πρώην κομμουνιστές και πρώην Χριστιανοδημοκράτες. Οι πρώτες αντιδράσεις του ήταν αμήχανες και πολιτικά πλημμυρισμένες από αντιφάσεις.
Η ιταλική κεντροαριστερά θα πρέπει να επιλέξει αν θέλει να συγκρουσθεί με τις άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που θα θελήσουν να επιβάλλουν οι κυρίαρχοι καπιταλιστικοί κύκλοι της Ε.Ε. ή όχι.
Δεν θα πρέπει να λησμονούμαι ότι κυβερνήσεις κεντροαριστερές είχαμε στην Ιταλία πριν από λίγα χρόνια με τους Πρόντι - Ντ' Αλέμα και τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά για τους Ιταλούς εργαζόμενους. Η σημερινή κατάσταση στην Ιταλία είναι εν μέρει και αποτέλεσμα εκείνων των κεντροαριστερών επιλογών.
Η ριζοσπαστική αριστερά, Κομμουνιστική Επανίδρυση , Ιταλοί κομμουνιστές αλλά και άλλες ταξικές δυνάμεις από τη μεριά τους προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να προωθήσουν την κοινή τους δράση γιατί μόνον ενωτικά και μαζί με το ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα μπορούν να εμποδίσουν την επερχόμενη και στην Ιταλία αντιλαϊκή λαίλαπα.
Το γεγονός πάντως είναι ότι η οικονομική και πολιτική κρίση μετατοπίζεται από την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα στην Ιταλία, πολύ πιθανόν αύριο στην Ισπανία ακόμα και στην Γαλλία, από τη μια στην άλλη χώρα της Ευρωζώνης. Με εξαίρεση, ίσως, τη Γερμανία καμιά χώρα δεν φαίνεται ότι μπορεί να γλιτώσει απ' αυτή την σκληρή πραγματικότητα.
Η πλήρης κατάρρευση της Ευρωζώνης θεωρείται από πολλούς και στην Ιταλία ως δεδομένη.
* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Ε.Γ της ΚΠΕ του ΣΥΝ
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=651307
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS