Η δήλωση Σαμαρά στους διαδρόμους της Βουλής ότι "πέσανε οι μάσκες" περιγράφει με ακρίβεια όσα ακολούθησαν και προδιαθέτει για τα μελλούμενα στον απίστευτα πυκνό πολιτικό χρόνο που ζούμε. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά συνδιαμορφώθηκε όπως-όπως η συγκυβέρνηση, το κυβερνητικό μπλοκ του διευρυμένου μνημονιακού κόμματος. Το θέατρο σκιών δεν χρειάζεται πλέον τις μάσκες. Η υποκρισία και ο κυνισμός θριαμβεύουν σε ανοιχτή γραμμή με τους αντίστοιχους ομόφρονες της τρόικας εξωτερικού και των ηγετών της Ε.Ε.
Δεν βρέθηκε ένα κυβερνητικό στέλεχος της πολυπληθούς κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, εκτός των Καστανίδη και Πολυζωγόπουλου που βρίσκονται σήμερα εκτός κυβερνητικού νυμφώνος που έκαναν σχετικές δηλώσεις, να αρνηθεί την παραμονή του ως ομοτράπεζου με τους επίσημους εκπροσώπους της ελληνικής ακροδεξιάς. Χωρίς προσχήματα πια για τη δήθεν θυσία «παραμονής» που έκαναν τόσο καιρό για να πάρουν τις συντάξεις και τους μισθούς τους οι πολίτες από τις τέσσερις μνημονιακές αναθεωρήσεις. Χωρίς ίχνος ντροπής επιβεβαιώνουν και σφραγίζουν τη βάσιμη υποψία όλων όσων ισχυριζόμαστε ότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ με την ανοιχτή συνέργεια των μιντιακών δυνάμεων της οικονομικής διαπλοκής, αρκετά χρόνια πριν από την κρίση, λειτούργησαν ως εμβρυουλκός για να υπάρξει και να εδραιωθεί ένα σχετικά μαζικό κόμμα της άκρας δεξιάς, ξενόφοβο και ρατσιστικό, στον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Την κυβέρνηση των «κομμάτων της ευθύνης» την προετοίμαζαν εδώ και μήνες από κοινού ηγετικοί πυρήνες μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., τη σφυρηλάτησαν με τη μαζική υπερψήφιση της κατάργησης του ασύλου στον εκπαιδευτικό νόμο. Της προσέδωσαν βαθύτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά γι' αυτό που ο Καρατζαφέρης ωμά συμπυκνώνει στην αντίθεση «εθνοσωτήρες σε αντιπαλότητα με τους κομμουνιστές», την εγκατέστησαν τελικά με στόχο δύσκολα αποκρυπτόμενο, ώστε να υπάρξει ένα αυταρχικό πολιτικό ανάχωμα, σήμερα και αύριο, πριν και μετά τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, στο ογκούμενο κοινωνικό και πολιτικό πλειοψηφικό ρεύμα της ανατροπής των πολιτικών του Μνημονίου. Η συνομολόγηση από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και σήμερα από την κυβέρνηση Παπαδήμου της δανειακής σύμβασης με ορίζοντα τουλάχιστον τη δεκαετία, ή και πέραν αυτής, αποτελεί πραξικοπηματική πολιτική ενέργεια αυτή καθαυτή. Όλα τ' άλλα έπονται, παρουσιάζονται και θα παρουσιαστούν από 'δω και πέρα ως απολύτως φυσιολογικά, ως αναγκαία αντιστοίχιση με τους φόβους και τα ρίσκα των δανειστών και εταίρων μας.
Σε όλους τους τόνους το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας Σαμαρά στη Ν.Δ. που προσχηματικά θέτει ζήτημα «μπέσας» για την υπογραφή στο συνυποσχετικό, διαβεβαιώνει το αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο ότι με κάθε τρόπο και στο διηνεκές στην Ελλάδα θα υπάρχουν κυβερνήσεις κοινοβουλευτικών πολιτικών ή πολιτικών τύπου Παπαδήμου που θα είναι πιστοί εντολοδόχοι των δραματικών δεσμεύσεων και των εφαρμοστικών πολιτικών που θα υλοποιούν αυτή την τραγική για τον ελληνικό λαό δανειακή σύμβαση.
Καθώς τα σύννεφα της ύφεσης πυκνώνουν πάνω από την καταρρέουσα Ευρωζώνη, όπως μόνο η αριστερά έγκαιρα είχε διαβλέψει στην αρχή της κρίσης και πάντως πριν την υπογραφή των μνημονίων με τις τρεις πιο αδύναμες χώρες, θα περίμενε κανείς να ομολογήσουν ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Καρατζαφέρης, ο Σαμαράς και βέβαια ο εμφανιζόμενος ως σωτήρας νυν πρωθυπουργός Παπαδήμος την τραγική αποτυχία των πολιτικών που συμφώνησαν και εφάρμοσαν σε βάρος του ελληνικού λαού. Αντ' αυτού συγκρότησαν, ως πολιτικά «πειραματόζωα» εν προκειμένω, μια συγκυβέρνηση - εγγύηση για τη βίαιη, την τυφλή μάχη που δίνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.
Ουδείς αποτόλμησε να εκφράσει δημόσια, έστω και προσχηματικά, τον πραγματικό τρόμο που τους έχει συγκλονίσει από τις κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού, από τις μαζικές αντιστάσεις και την πολιτική ανυπακοή που έχουν γίνει φάρος για τις δυνάμεις κοινωνικών αντιστάσεων στην Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού. Οι απίστευτες πιρουέτες, οι πρωτοφανείς βυζαντινές ίντριγκες και η άθλια υποκριτική ρητορική με την επικάλυψη της άκρως επικίνδυνης ιδεολογίας των εθνοσωτήρων, συγκροτούν μια δραματική και ιστορικής σημασίας αναντιστοιχία με τις κοινωνικές ανάγκες και τις κοινωνικές διεργασίες της περιόδου. Η «γέφυρα» για την οποία μίλησε ο σημερινός πρωθυπουργός δεν είναι γέφυρα με αυτές τις ανησυχίες, τις ενστάσεις και τις πραγματικές ανάγκες του λαού μας, ειδικότερα του κόσμου της εργασίας. Αντίθετα είναι ένα πρόκριμα για μια νέα κατάσταση πραγμάτων, για μια πραγματικά νέα μεταπολίτευση με εκβιασμένες κυβερνητικές συνεργασίες στις οποίες θα ηγεμονεύει η ακροδεξιά ιδεολογία και οι οποίες θα λειτουργούν ως θεσμικοί φορείς των πολιτικών «σοκ και δέος».
Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα κάνουν το παν, ότι θα τα κάνουν όλα για να αποτρέψουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, ότι σε ανοιχτή γραμμή με την ηγεσία της Ε.Ε. θα διαμορφώσουν ασφυκτικά διλήμματα για να μην αποτυπωθεί αυθεντικά η λαϊκή βούληση στην αρχή κιόλας της εφαρμογής της νέας δανειακής σύμβασης. Όπως την καπιταλιστική οικονομική κρίση προσπαθούν διεθνώς και στη χώρα μας να την ξεπεράσουν με τις πιο άγριες και επώδυνες συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων, έτσι και την πρωτοφανή πολιτική κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που κατατρώει τα σωθικά τού ευρέως μνημονιακού μπλοκ, θα προσπαθήσουν να την υπερβούν, μετατρέποντάς τη σε γενική κρίση απαξίωσης των ίδιων των κοινωνικών αντιστάσεων και των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, των ίδιων των αξιών της πολιτικής παρέμβασης και της λαϊκής συμμετοχής.
Δεν αρκεί να λέμε, να βαυκαλιζόμαστε ότι όλοι αυτοί σχεδιάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς τον λαό και τις κοινωνικές αντιστάσεις που θα τους συντρίψουν. Η περίοδος αυτή, η τόσο πυκνή σε γεγονότα και ανατροπές, αποτελεί πεδίο ιστορικής δοκιμασίας για όλες τις δυνάμεις που φιλοδοξούν να συμβάλουν και να οργανώσουν αυτή την αντεπίθεση. Έξω από αυτό το πεδίο δεν έχει καμιά σημασία οποιαδήποτε επιβεβαίωση θεωρητικών εκτιμήσεων και αναλύσεων που από μόνες τους, στα μάτια του κόσμου σήμερα, δεν συγκροτούν παρά έναν αρρωστημένο υποκειμενισμό ο οποίος τελικά αδικεί και τους φορείς του.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=652845
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS