Το τελευταίο διάστημα έγιναν θεαματικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, τις οποίες θα συζητάμε για καιρό. Η οικονομική κρίση αλλάζει πολλά δεδομένα σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, οδηγεί σε έναν άγριο καπιταλισμό, τροποποιεί ριζικά τους όρους άσκησης της ταξικής και πολιτικής πάλης.
Υπάρχουν, όμως, μερικά ζητήματα που αξίζει να επισημάνουμε χωρίς να μπλέκουμε στις λεπτομέρειες των χειρισμών.
Το πρώτο είναι η επιβολή με εντυπωσιακά σκαιό τρόπο του πώς θα κινηθούν τα πράγματα στην Ελλάδα από το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί. Ως πάτρωνες, έξω από κάθε θεσμικό ρόλο που προβλέπουν οι ίδιες οι ευρωπαϊκές συνθήκες, εκβίασαν και αξίωσαν να μπει ο λαός στη γωνία και να υιοθετηθεί με κάθε τρόπο η αντιλαϊκή συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Αυτό αποδεικνύει τις σοβαρές δυσκολίες που συναντά οποιαδήποτε, έστω και αναιμική, διαφοροποίηση απέναντι στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής που εκπορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καταδεικνύει επίσης τη σταδιακή μεταμόρφωση της Ευρωζώνης σε ένα βαθύτατα αντιδημοκρατικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, σε μια γερμανική ζώνη με σιδερένιους νόμους που ακυρώνουν το κοινωνικό της μοντέλο και υπονομεύουν την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Το δεύτερο είναι η επίδραση μιας πρότασης δημοψηφίσματος -ανεξάρτητα από τις πραγματικές σκοπιμότητες- στον διεθνή χώρο. Αφού έγινε πρώτο θέμα, δημιούργησε τόση ανησυχία σε κυβερνήσεις και αγορές. Αυτό σε αντίθεση με το προηγούμενο συμπέρασμα αποδεικνύει τον φόβο των ηγεμόνων αλλά και τη δύναμη των λαών να καθορίζουν εξελίξεις. Επιβεβαιώνει επίσης τις δυνατότητες που θα είχε μια κυβέρνηση στηριγμένη στον λαό να διαπραγματευτεί με άλλους όρους το χρέος, πολύ περισσότερο αν είχε την πρόνοια να δημιουργήσει αντίστοιχες συμμαχίες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το τρίτο είναι ο ευτελισμός της δημοκρατίας μέσω της αγνόησης της λαϊκής επιλογής. Η συγκυβέρνηση του Μνημονίου ετοιμάζεται να ολοκληρώσει τη βρόμικη δουλειά: Να κλειδώσει από τώρα και από τα πάνω το πολιτικό πλαίσιο, να δεσμεύσει τη χώρα με αντιλαϊκές επιλογές που υπερβαίνουν τη δεκαετία και αφού γίνουν όλα αυτά να επιτρέψει στον λαό να ψηφίσει τον διαχειριστή αυτής της πολιτικής, αλλά όχι να επιλέξει την ουσία της. Μάλιστα από επίσημα χείλη ακούστηκαν τα μύρια όσα για την επικινδυνότητα της προσφυγής στις κάλπες, επιβεβαιώνοντας ότι ο άγριος καπιταλισμός στον οποίο οδηγούμαστε είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία, ακόμη και με αυτή την κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία. Οι κοινωνικές συναινέσεις στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας τείνουν να γίνουν παρελθόν και αντικαθίστανται από ολιγαρχικές πρακτικές που χρειάζονται ακόμη περισσότερο τον αυταρχισμό, την ποδηγέτηση και την περιθωριοποίηση του λαού και της αριστεράς.
Το τέταρτο είναι ότι η πολιτική κρίση οδήγησε σε μια κατάσταση που προσομοιάζει με το απόφθεγμα του Λένιν: οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως παλιά και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως παλιά. Οι μαζικότατες κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν, τα ίδια τα μέτρα που έπληξαν αφάνταστα τον κόσμο της δουλειάς χωρίς να δημιουργούν καμία αίσθηση διεξόδου, η αδυναμία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει συναίνεση και η, εξ αυτού του λόγου, απώλεια της εμπιστοσύνης της τρόικας προς την κυβέρνηση, οδήγησαν τελικά στην πολιτική κρίση που μετατράπηκε σε κυβερνητική κρίση.
Το σύστημα εξουσίας ρίχνει τώρα τις εφεδρείες του. Σήμερα ζούμε τις ωδίνες γέννησης ενός νέου τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και ανασυγκρότησης του αστικού μπλοκ εξουσίας με έναν συναινετικό δικομματισμό και περισσότερους πρόθυμους από δεξιά, πιθανόν και από αριστερά, να συνδράμουν στην μνημονιακή πλειοψηφία.
Το βασικό συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι ο πιο επίφοβος αντίπαλος για το σύστημα και πιο κρίσιμος συντελεστής αλλαγής. Το δυστύχημα είναι ότι η έξαρση των κινητοποιήσεων δεν συνταιριάστηκε με την αναγκαία πολιτική συμμαχία της αριστεράς. Αν υπήρχε αυτή η συμμαχία, μέσα σε αυτές τις συνθήκες οξύτατης πάλης, θα μπορούσε να παίξει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας νέας εξουσίας ανταγωνιστικής στο αστικό μπλοκ, στα μνημόνια, στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στα μονοπωλιακά συμφέροντα. Ποτέ δεν είναι αργά.
Η νέα κατάσταση που δημιουργείται μετά τη συγκρότηση κυβέρνησης της ελληνικής τρόικας με τους εκβιασμούς και την τρομοκράτηση του κόσμου, δημιουργεί νέες δυσκολίες αλλά και δυνατότητες. Μια μερίδα του κόσμου θα είναι σε στάση αναμονής, θα επηρεαστεί από τη λογική ότι έτσι ίσως γλιτώσουμε τα χειρότερα. Τα προβλήματα όμως είναι αμείλικτα και θα δημιουργούν διαρκώς εστίες κοινωνικής έντασης. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και σημαντικές πολιτικές ευκαιρίες αφού η συγκυβέρνηση των δυνάμεων του μνημονιακού τρικομματισμού απελευθερώνει νέα ακροατήρια για την αριστερά, αρκεί αυτή να αποκτήσει την ικανότητα να μιλήσει στο μυαλό και την καρδιά τους.
Η απόπειρα μετασχηματισμού του πολιτικού συστήματος θα είναι μια μακρά πορεία, με εντάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις του συστήματος, που μπορεί να γεννήσει και νέα σχήματα. Η νέα μεταπολίτευση που θέλουν να δημιουργήσουν θα είναι ακόμη χειρότερη για τον λαό. Η μόνη περίπτωση να υπερβούμε τη μεταπολίτευση από τα αριστερά είναι να συνεχιστεί η κοινωνική πόλωση και να μπει η αριστερά πιο δυνατά στο παιχνίδι με αξιώσεις μιας εναλλακτικής εξουσίας.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=652759
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS