Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρίες και κύριοι να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας. Σας καλέσαμε σήμερα εδώ για να παρουσιάσουμε τη Διακήρυξη του Παγκόσμιου Κοινοβουλευτικού Φόρουμ, την οποία έχουν υπογράψει αρχικά 120 Βουλευτές από όλο τον κόσμο και μεταξύ των πρώτων, ο Ευρωβουλευτής του Συνασπισμού ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, αλλά και στη συνέχεια όλοι οι Βουλευτές του Συνασπισμού.
Αυτό το κείμενο θα το καταθέσουμε στη Βουλή, ώστε να προσυπογραφεί από όσους Βουλευτές συμφωνούν, για να ενισχυθεί η φωνή του Φόρουμ το οποίο θα καταθέσει το κείμενο την Τρίτη στις 27.8. στη συνάντηση του Γιοχάνεσμπουργκ.
Ένα από τα πρώτα συλλογικά αγαθά στον πλανήτη είναι το περιβάλλον, η βιοποικιλότητα των οικοσυστημάτων, η αειφορία της ανάπτυξης και η μη εξάντληση των πρώτων υλών και των πηγών της ζωής.
Τα οικολογικά δικαιώματα είναι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα στη ζωή, που για να υπάρχει προϋποθέτει την ύπαρξη του πλανήτη και την προστασία του δημοκρατικού πλουραλισμού, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών και της βιοποικιλότητας των οικοσυστημάτων.
Τα οικολογικά δικαιώματα είναι δικαιώματα άσκησης, δεν είναι δικαιώματα διακήρυξης. Κύριο χαρακτηριστικό άλλωστε του σημερινού κόσμου είναι οι μεγάλες αντιθέσεις και οι ανισορροπίες που πηγάζουν από την κρίση του διεθνούς συστήματος, αλλά και από την οικολογική κρίση, από την υπανάπτυξη και τη φτώχεια, από τους εξοπλισμούς και τους πολέμους, από τους αποκλεισμούς, από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, τη ληστρική εκμετάλλευση των φτωχών χωρών, από τις μεγάλες ανισότητες και αστάθειες που αναπαράγονται στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και δεν λύνονται από τη νέα θεολογία του θεσμοποιημένου ανταγωνισμού της αγοράς.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στις ΗΠΑ, στην Αργεντινή, στη Βραζιλία κι άλλες χώρες, αυτά που συντελούνται στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους, είναι αποκαλυπτικά. Όπως είναι αποκαλυπτικά τα τραγικά γεγονότα που ενέσκυψαν στην κεντρική Ευρώπη, την Ασία και αλλού.
Πλημμύρες, καταστροφές δασών, θανατηφόρα νέφη, θεομηνίες από κλιματικές αλλαγές καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές, αποσαθρώνουν εδάφη, αποψιλώνουν εκτάσεις, νεκρώνουν οικοσυστήματα και ενδιαιτήματα ζώων, καταστρέφουν μνημεία πολιτισμού.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι όλα αυτά δεν προκύπτουν τυχαία. Έχουν ως αιτία την καταστροφική, ανθρωπογενή δράση, την καταστροφική παρέμβαση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αυτό σημαίνει ότι μέλλουν να συμβούν τα ίδια και χειρότερα, αν δεν ληφθούν μέτρα για ένα κόσμο διαφορετικό που είναι εφικτός και που δεν θα μετράει την ανάπτυξη με τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και με τους αριθμητικούς δείκτες πάνω από τις κοινωνίες και τα οικοσυστήματα.
Ξέρετε -και αναφέρθηκα και εισαγωγικά- για την προγραμματισμένη Διάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ. Ο τίτλος της έκκλησης του Παγκόσμιου Κοινοβουλευτικού Φόρουμ που σας δίνουμε και που παρουσιάζουμε σήμερα, είναι εύγλωττος "Να σώσουμε τη Διάσκεψη Κορυφής της Γης".
Αυτός ο τίτλος αποδίδει την πραγματική κατάσταση για τη Διάσκεψη, η οποία κατά την άποψη πολλών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για το περιβάλλον, κινδυνεύει να γίνει διάσκεψη πολυεθνικών εταιρειών, ενώ είναι γνωστές οι προσπάθειες των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας, να την υποβαθμίσουν.
Εμείς παρουσιάζουμε αυτή τη Διακήρυξη και θέλουμε να δηλώσουμε ότι θα υπερασπιστούμε και θα υποστηρίξουμε με την κοινοβουλευτική και την πολιτική μας δουλειά, τα δέκα αιτήματα της Διακήρυξης του Ρίο συν 40. Δέκα χρόνια δηλαδή μετά τη Διάσκεψη του Ρίο.
Το κείμενο αναφέρεται σε πρωταρχικές προτεραιότητες: να σταματήσουμε τις αιτίες της φτώχειας, να σταματήσουμε τις αιτίες της περιβαλλοντικής καταστροφής, να ακυρωθούν και να εφαρμοστούν όλες οι διεθνείς συμφωνίες και δεσμεύσεις για το περιβάλλον και την ανάπτυξη, που έχουν υπογραφεί μετά το Ρίο.
Να διαγραφούν τα χρέη των αναπτυσσόμενων χωρών και να καταπολεμηθεί η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία. Να θεσμοποιηθεί περιβαλλοντικός έλεγχος στη δράση των εταιρειών. Να συρρικνωθεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Να εδραιωθεί η ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Να μπει τέλος στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στους πολέμους και γενικότερα το μιλιταρισμό. Να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην κουλτούρα και τη γλώσσα. Να εγγυηθούμε την ελεύθερη πρόσβαση στο νερό, να μην ιδιωτικοποιήσουμε την αειφόρο ανάπτυξη.
Το κείμενο αυτό έχει πολλές ομοιότητες και πολλά κοινά σημεία με προτάσεις Κομμάτων του Φόρουμ της Ευρωπαϊκής Νέας Αριστεράς, στο οποίο συμμετέχει ο Συνασπισμός, αναφέρεται σε πάρα πολλά κεντρικά ζητήματα, που αποτελούν και θέματα προβληματισμού και πολιτικής παρέμβασης του Συνασπισμού.
Πιστεύουμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουμε με ταχείς ρυθμούς, πολύ πιο ταχύτερους από αυτούς που προβλέπει το Κιότο, στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Δεν είναι νοητή η σχιζοφρενική πολιτική της Κυβέρνησης των ΗΠΑ που θεωρεί ότι υπηρετεί την ανάπτυξη υπονομεύοντας το μέλλον του πλανήτη.
Δεν έχει νόημα επίσης να ακυρώσει η ελληνική Κυβέρνηση το Πρωτόκολλο, εάν δεν τελεσφορήσουν οι δραστηριότητες για τη μείωση των εκπομπών, ώστε να μην απαιτηθεί η εξαγορά δικαιωμάτων εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου, από αναπτυσσόμενες χώρες. Στον τομέα αυτό δίνουμε προτεραιότητα στο ρόλο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, που πρέπει να είναι καθοριστικός για τη διαμόρφωση μιας ενεργειακής πολιτικής της χώρας.
Πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η οργάνωση ενός παγκόσμιου σχεδίου για τη διαχείριση των νερών του πλανήτη και είναι αδιανόητη η καθυστέρηση της Ελλάδας να συγκροτήσει τον εθνικό φορέα διαχείρισης των νερών. Πολύ περισσότερο όταν στην Ελλάδα σήμερα έχουν καταστραφεί πολύ σημαντικοί υγρότοποι, όπως η λίμνη της Κορώνειας, πολύ περισσότερο όταν η Ελλάδα κατά τις διεθνείς επιστημονικές εκτιμήσεις, θα βρεθεί στην πλέον επικίνδυνη ζώνη του πλανήτη, σε σχέση με την επάρκεια των υδατικών πόρων.
Τα μέτρα της προστασίας των οικοσυστημάτων και ιδιαίτερα των ευαίσθητων παραθαλάσσιων περιοχών, αποτελούν προτεραιότητα αφού στη χώρα μας αντί γι' αυτά, ψηφίζονται νόμοι όπως ο τελευταίος περίφημος νόμος για τον αιγιαλό και την παραλία, ψηφίζονται νόμοι που επιτρέπουν την οικοδόμηση ακόμη και στους πυρήνες προστατευόμενων περιοχών, νόμοι που υιοθετούν την καταστροφή των χειμάρρων που διαμορφώσουν το φυσικό ανάγλυφο των αστικών κέντρων, προκαλώντας φαινόμενα που δεν είναι ακραία. Γιατί ακραία και επικίνδυνη είναι η πολιτική που καταστρέφει τις προαιώνιες διαδρομές των νερών και των ανέμων σε κάθε περιοχή.
Πρέπει όπως προανέφερα να αγωνιστούμε για να ρυθμιστούν τα χρέη του αναπτυσσόμενου κόσμου και να μην υπερχρεώνεται με αυτό τον τρόπο καμιά χώρα να ξεπουλάει το φυσικό της πλούτο, να μην καταστρέφονται τα δάση και να μην γίνονται αποδέκτες βιομηχανικών αποβλήτων από τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Εδώ η επιβολή του φόρου "Doping" αλλά και το προβλεπόμενο 0,7% από το ΑΕΠ των αναπτυσσόμενων χωρών μπορούν να αποτελέσουν ένα ικανοποιητικό χρηματοδοτικό πακέτο, για την καταπολέμηση της φτώχειας και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης των χωρών αυτών.
Πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία να υπάρξει μια δραστική πολιτική για την προστασία των δασών του πλανήτη, σύμφωνα με τις επιταγές της σύμβασης για τη βιοποικιλότητα που υπογράφτηκε στο Ρίο το '92 και επίσης είναι αναγκαία η διαμόρφωση ενός αυστηρού διεθνούς πλαισίου που θα επιβάλλει την οικολογική υπευθυνότητα των επιχειρήσεων και θα εισάγει την αρχή της πρόληψης σε όλες τις εμπορικές δραστηριότητες.
Πιστεύουμε ότι την εποπτεία για την τήρηση του πλαισίου αυτού όπως και την εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων, πρέπει να την έχει ένα νέο όργανο που σήμερα λείπει, το Διεθνές Δικαστήριο Περιβάλλοντος.
Εκτιμάμε τέλος ότι είναι αναγκαία η ανάληψη πρωτοβουλιών για την υποκατάσταση των δεινών κανόνων απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου (δηλαδή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου) από τις αρχές του ΟΗΕ που αφορούν στην προστασία των οικοσυστημάτων και από τους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας για το σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων.
Κυρίες και κύριοι απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί σήμερα και στη χώρα μας και σε όλο τον πλανήτη, ο Συνασπισμός προβάλλει τα θέματα της προστασίας του περιβάλλοντος όχι ως περιφερειακά επιμέρους ζητήματα, αλλά γιατί θεωρεί ότι βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της παγκόσμιας, αλλά και της εθνικής πολιτικής.
Γι' αυτό και μετέχουμε σε όλα τα παγκόσμια φόρα και στις δράσεις τους. Γι' αυτό και σήμερα καλούμε όλους τους Βουλευτές από όλα τα Κόμματα στην προσυπογραφή του κειμένου.
Στο Γιοχάνεσμπουργκ θα κριθούν πολλά και πολλοί. Στην Ελλάδα πολλοί και πολλά κρίνονται καθημερινά για την περιβαλλοντική πολιτική τους, για την περιβαλλοντική δράση τους.
Εμείς αυτές τις ημέρες θα προσπαθήσουμε σε πείσμα των καιρών, να φέρουμε στην επικαιρότητα τα παγκόσμια και τα εθνικά περιβαλλοντικά προβλήματα. Θα οργανώσουμε και θα ενθαρρύνουμε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, παρακολουθώντας τις εξελίξεις της Διάσκεψης. Ένα πρόγραμμα ενός πρώτου προγραμματισμού έχετε ήδη στον φάκελο.
Με αυτές τις σκέψεις θέλουμε να αξιοποιηθεί η Διάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ για να ενισχυθεί η οικολογική διάσταση στο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να αναπτυχθεί ένας νέος διεθνισμός για τη σωτηρία του πλανήτη.
Είναι ένα κίνημα αντίστασης απέναντι στην ασυδοσία των αγορών, στην κατασπατάληση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, στη λεηλασία των φτωχών χωρών, στην αυτοκρατορική πολιτική της μιας υπερδύναμης.
Είναι ένα κίνημα που εμπνέει όσους πιστεύουν στη δημοκρατία για όλο τον κόσμο, στις εξελίξεις με ανθρώπινο πρόσωπο, στη διεύρυνση της κοινωνικής προστασίας και των δημοκρατικών εγγυήσεων, στην αλληλεγγύη και τη συνεργασία των λαών, στην ειρήνη και τη σταθερότητα στον πλανήτη, στον πολιτισμικό πλουραλισμό και στην οικολογική εγρήγορση.
Με αυτές τις σκέψεις πραγματοποιούμε τη σημερινή επικοινωνία μας με τα Μέσα και δια των Μέσων με τους Έλληνες πολίτες. Με αυτές τις σκέψεις ο Συνασπισμός, από τους πρώτους προσυπέγραψε το πρωτόκολλο του Παγκόσμιου Κοινοβουλευτικού Φόρουμ δια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο οποίος είναι εδώ και είναι κι αυτός στη διάθεσή σας, για περισσότερες λεπτομέρειες στην ενημέρωσή σας.
Μ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Eγώ θα
σας πω βέβαια πέντε κουβέντες για το
Γιοχάνεσμπουργκ, το ίδιο, δηλαδή που πάνε τα
πράγματα.
Η γενική εντύπωση που έχουμε είναι
απαισιόδοξη. Δεν πρόκειται... Απαισιόδοξη.
Δεν πρόκειται να έχουμε αυτό που είχαμε.
Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Υπεραισιόδοξος. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Εσύ είσαι απαισιόδοξος.
Μ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Εγώ μιλάω για το Γιοχάνεσμπουργκ. Τώρα αν μιλάμε γενικά για τη ζωή εντάξει.
Δεν πρόκειται να έχουμε -αν θέλετε- τις τομές, έστω και στο επίπεδο των λόγων, που είχαμε στο Ρίο. Στο Ρίο, θυμίζω, μείναμε έκπληκτοι κι εμείς, από τα κείμενα που βγήκαν. Τα κείμενα. Και τις προθέσεις βεβαίως που είχαν εξαγγελθεί. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι δεν τηρήθηκαν ούτε οι εξαγγελίες, ούτε τα κείμενα εφαρμόστηκαν.
Λίγα πράγματα έγιναν, και δυστυχώς, στο Γιοχάνεσμπουργκ, εμείς πιστεύαμε και ελπίζαμε και πιέζαμε, και εξακολουθούμε να πιέζουμε, να γίνει και ένα είδος απολογισμού.
Είναι λίγο θρασύ να λες ότι το Γιοχάνεσμπουργκ, είναι Ρίο συν δέκα χρόνια. Σύμφωνοι. Αλλά στα δέκα χρόνια, τι έγινε; Τι καλό έγινε; Τι κακό; Τι δεν έγινε; Γιατί δεν έγινε; Ποιος φταίει; Όχι για μένα, να ρίξουμε ποινές, και κυρώσεις, αλλά υποτίθεται για να δούμε, τι μπορούμε να διορθώσουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε το κορόιδο, σαν να μην υπήρχε τίποτα και να έχουμε το Ρίο, απλώς σαν τίτλο. Αυτό δεν θα γίνει, απ' ότι όλα δείχνουν. Τουλάχιστον από τις επίσημες αντιπροσωπείες στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Αντιθέτως, θα γίνει ελπίζω, έντονα, από την έντονη παρουσία στο Γιοχάνεσμπουργκ, των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των μεγάλων διεθνών περιβαλλοντικών οργανώσεων κλπ. Και βεβαίως από το Παγκόσμιο Κοινοβουλευτικό Forum, το οποίο, να σας θυμίσω ότι ιδρύθηκε, γιατί αυτά έχουν και μια συνέχεια, ιδρύθηκε στο Πόρτο-Αλέγκρε. Δηλαδή δεν έχει βγει κάτι, από το μηδέν. Ιδρύθηκε, υποσχέθηκε να κάνει ορισμένα πράγματα, αυτή η εμφάνιση που κάνει το Παγκόσμιο Κοινοβουλευτικό Forum, και αυτές οι θέσεις που προβάλλει, είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει, και κάνει. Για να είμαστε και συνεννοημένοι.
Τώρα για τα πιο συγκεκριμένα. Γενική θεωρία και γενική τοποθέτηση για τα προνόμια του κόσμου δεν θα βγει στο Γιοχάνεσμπουργκ δυστυχώς. Μπορεί να βγει καμία πολύ γενική πολιτική διακήρυξη άνευ νοήματος και περιεχομένου, διότι το να λες ότι, κάλιο πλούσιοι και υγιείς, παρά φτωχοί και άρρωστοι, αυτό δεν έχει καμία σημασία, όπως καταλαβαίνετε.
Η ελπίδα πολλών είναι -και δεν σας κρύβω, πως το συμμερίζομαι και προσωπικά, αλλά σε χαμηλά επίπεδα- είναι τουλάχιστον, αφού θα γίνει όλη αυτή η φασαρία, μπας και βγουν τρία-τέσσερα συγκεκριμένα πράγματα, που φαίνονται κάπως να έχουν ωριμάσει γενικότερα. Και γι' αυτά εγώ προσωπικά είμαι απαισιόδοξος.
Η ελπίδα είναι ότι θα προχωρήσουν και θα τεθούν, αλλά αν θα βγει και αποτέλεσμα, είναι μια άλλη ιστορία.
Σας υπενθυμίζω, ποια είναι αυτά, πάρα πολύ χονδρικά. Και από εκεί θα κριθεί κιόλας, αν το Γιοχάνεσμπουργκ, δεν θα είναι ένα απόλυτο φιάσκο. Από εκεί θα κριθεί. Αν θα μπουν στόχοι και χρονοδιαγράμματα, για συγκεκριμένες 3, 4, 5, 6 -μακάρι και 100- αλλά 3, 4, ή 5, 6 διεθνείς δράσεις.
Όπως π.χ. το να μειωθεί στο μισό, σε δέκα χρόνια, ο πληθυσμός που δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό. Και σε υπηρεσίες υγείας. Το να μειωθεί, ο αριθμός της απόλυτης φτώχειας, όπως τον υπολογίζει ο ΟΗΕ στο 50% σε 15 χρόνια. Μέχρι το 2015, η κατανάλωση ενέργειας, να προέρχεται κατά 15% από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στον κόσμο. Σήμερα είναι 2, 3 και ούτε. Η Ευρώπη είναι μπροστά αλλά ο υπόλοιπος κόσμος όχι.
Λοιπόν, τέτοια πράγματα, μη σας τα πω, γιατί είναι πολλά, τέτοιου τύπου στόχοι, τουλάχιστον θα ήταν κάτι. Θα ήταν κάτι, αλλά πολύ λίγο. Για ποιο λόγο; Διότι για να μπουν τέτοιοι στόχοι, θέλουμε χρονοδιαγράμματα και λεφτά, γιατί πρέπει να προσθέσουμε και αυτό, γιατί χωρίς λεφτά δεν γίνεται. Έτσι δεν είναι;
Χρειάζεται παρακολούθηση της εφαρμογής, και κάποιος μηχανισμός, ας το πούμε πίεσης, για να εφαρμοστούν αυτά τα πράγματα.
Δεν έχουμε στην παγκοσμιοποιημένη αγορά και οικονομία και χρηματιστήρια, δεν έχουμε πολιτική παγκοσμιοποίηση. Όπως ξέρετε είναι βασική θέση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του Συνασπισμού, ότι στην παγκοσμιοποίηση, εμείς ζητάμε, την πολιτική ρύθμιση, την πολιτική παρέμβαση, την πολιτική παγκοσμιοποίηση, την παγκοσμιοποίηση των δικαιωμάτων αν θέλετε, την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής. Δεν υπάρχει.
Αυτό που λέμε εμείς, ας πούμε, για το δικαστήριο είναι κάτι. Είναι μια μορφή, που κάπως κάποια ακραία πράγματα, μπορεί ενδεχομένως, έστω και στο επίπεδο της επικοινωνίας και της προπαγάνδας, κάπως να επηρεάσει και ενδεχομένως και πρακτικά. Γιατί όχι;
Αλλά εν πάση περιπτώσει, έστω και σε αυτό. Δεν υπάρχει. Εκεί λοιπόν είναι πολύ λίγα αυτά που προτείνονται.
Η Ε.Ε. πάει -εγώ είμαι μέλος της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. επίσης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γιατί είμαι ο εισηγητής του και της Ε.Ε. γιατί θα είμαι στην 15μελή Ομάδα Διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. αφού είμαι ο εισηγητής του Κοινοβουλίου - βάζει δύο-τρία πραγματάκια πολύ απλά. Κτίζοντας στα υπάρχοντα σχήματα.
Λέγοντας δηλαδή. Έχουμε τον ΟΗΕ. Εντάξει; Ωραία. Ο ΟΗΕ, έχει κάποιους οργανισμούς. Αλλοι φυτοζωούν, άλλοι κάνουν και κάποια δουλειά. Όπως το Συμβούλιο Οικονομικών και Κοινωνικής Πολιτικής του ΟΗΕ ας πούμε. Έχουμε αυτά. Έχουμε τους λεγόμενους Οργανισμούς του "Bretton Woods" το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη Διεθνή Τράπεζα, για τους οποίους ξέρουμε όλοι ή ακούνε και δικαίως ανά τον κόσμο και τι κακό ρόλο παίζουν. Αλλά υπάρχουν αυτοί οι οργανισμοί.
Και έχουμε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ο οποίος έχει καταλήξει να γίνεται, ο παγκόσμιος ρυθμιστής της παγκόσμιας οικονομίας και με αυστηρότατους κανόνες.
Λέμε λοιπόν. Τουλάχιστον αυτοί οι οργανισμοί, να τους δοθεί, αλλά να τους δοθεί πολιτικά, με πρακτική εφαρμογή, η εντολή συνεργασίας, συντονισμού, παρακολούθησης των αποφάσεων που ενδεχομένως θα ληφθούν, για την εφαρμογή τους. Αυτό θα ήταν ένα μικρό βήμα επαναλαμβάνω. Μικρό. Γιατί δεν καλύπτει -αν θέλετε- τη συνολική πολιτική βούληση και πολιτική παρέμβαση αν υπάρχει, που προφανώς δεν υπάρχει.
Ένα επιπλέον ζήτημα, είναι -το οποίο προτείνεται από πάρα πολλές πλευρές και από τις Διεθνείς Οργανώσεις Πολιτών αλλά και από χώρες απ' ότι φαντάζομαι θα έλθει κάποια στιγμή και στο Γιοχάνεσμπουργκ- είναι η ίδρυση ενός ενιαίου οργανισμού, παγκόσμιου οργανισμού για το περιβάλλον.
Όπως υπάρχει ο Παγκόσμιος Οργανισμός για το εμπόριο, θα έλεγα εγώ και σαν αντίβαρο του, να υπάρχει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός για το Περιβάλλον. Όπου θα γκρουπαριστούν διάφορα υπάρχοντα σχήματα και γενικώς, θα δοθεί και μια γενικότερη εντολή, προστασίας της βιοποικιλότητας, της σχέσης ανθρώπου-φύσης, της σχέσης κατανάλωσης-ενέργειας και προστασίας περιβάλλοντος κλπ.
Αυτά είναι πολύ απλά πράγματα, να τα φανταστεί κανείς. Είναι ώριμα, μπορούν να προχωρήσουν, αλλά χρειάζεται και περισσότερη πολιτική βούληση, από όση για την ώρα βλέπουμε, που όπως ξέρουμε, για την ώρα μειώνεται.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από πάσα προσπάθεια, όχι ρύθμισης, απλώς και μόνο παρακολούθησης, ή ανάλυσης, είναι εγκληματική από άποψη γενική, και πολύ προβληματική ως προς τον στόχο που έλεγα ότι θέταμε προηγουμένως. Αν αντέξει -και θα το δούμε αυτό - η Ε.Ε. να τα υποστηρίξει αυτά τα λίγα πράγματα, θα έχουμε μια πρώτη μικρή θετική τομή.
Δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν το πολυπιστεύω, πάντως από εκεί θα κριθεί, αν το Γιοχάνεσμπουργκ θα αποτελεί ένα θετικό βήμα ή όχι. Από αυτά τα πράγματα. Κι όχι από γενικές διακηρύξεις, τις οποίες, καλύτερα να μη γίνουν κιόλας, γιατί πλέον θα γίνουν αντικείμενο των επιθεωρήσεων το καλοκαίρι στην Ελλάδα, και σε άλλες χώρες που υπάρχουν αντίστοιχες μορφές σάτιρας. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν πλέον.
Όταν βλέπετε σε επίσημα κείμενα της Ε.Ε. και τελειώνω με αυτό, που έχει τη σούμα των θέσεων με τις οποίες πάμε, και οι οποίες -επαναλαμβάνω- αν προχωρούσαν θα ήταν ένα κάτι, ένα πρώτο θετικό βήμα, και λέει σαν πολύ σκληρή στάση, ας πούμε, ότι θα πρέπει να ξαναδούμε το θέμα της βοήθειας στον Τρίτο Κόσμο, γιατί βεβαίως, με έναν Τρίτο Κόσμο που πεθαίνει, ούτε περιβάλλον υπάρχει ούτε τίποτα, και δικαίως θα φάνε οι άνθρωποι το περιβάλλον, τη γη, τους ανθρώπους. Και καλά θα κάνουν, για να επιζήσουν. Δηλαδή εδώ δεν χρειάζεται συζήτηση.
Λέω λοιπόν να αυξηθεί η βοήθεια και ότι για να πιάσουμε τον στόχο της βοήθειας, του 0,7% του ΑΕΠ, που είχαμε συμφωνήσει πριν τριάντα χρόνια στον ΟΗΕ να δώσουμε και που ποτέ δεν δώσαμε, για να φθάσουμε αυτό πρέπει να κάνουμε λίγα βήματα ώστε να πιάσουμε μέχρι το 2006 σε 5 χρόνια δηλαδή, να πιάσουμε το 0,39% δηλαδή περίπου το μισό, του στόχου που ήταν προ 30 ετών βάζουμε τον μισό του σαν πολύ φιλόδοξο στόχο για έξι χρόνια μετά. Έλεος!
Αν συνεχίσουμε έτσι, και βεβαίως, θα γίνουμε αντικείμενο σάτιρας όλα αυτά, αλλά το κυριότερο απ' όλα είναι, ότι ο κόσμος, οδεύει προς εκρήξεις ανυπολόγιστες.
Και δεν είναι βεβαίως, οι αντιτρομοκρατικές μπούρδες του κ.Μπους, οι διάφορες γενικόλογες κουβέντες περί ειρήνης, δημοκρατίας κλπ. που θα λύσουν αυτά τα προβλήματα. Αυτό έχει γίνει συναίσθηση σε πολλούς, κι όχι μόνο στην Αριστερά. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που θα περάσουμε στις πράξεις. Κι είναι πολύ δύσκολο.
Θα τα πούμε ξανά ενδεχομένως και μετά, όπου ενδεχομένως αν θελήσετε να έλθετε ξανά να ξανακουβεντιάσουμε να κάνουμε και μια αξιολόγηση του τι έγινε στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Στην εκδήλωση που θα κάνουμε για το βιβλίο και την έκδοση του οποίου επιμελήθηκε ο Γιάννης ο Σακιώτης μέσα από την Εταιρεία Πολιτικού Προβληματισμού Πουλαντζάς, για την κατάσταση του κόσμου 2002.
Και επίσης για την εκδήλωση της Τρίτης που θα γίνει από την Νεολαία του Συνασπισμού μπροστά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, εναντίον της αντιφατικής και υποκριτικής τακτικής, της κυβέρνησης Μπους που υπονομεύει και την Διάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ και αρνείται να προσυπογράψει, την Συνθήκη του Κιότο και τις άλλες σχετικές με την προστασία του περιβάλλοντος, διεθνείς συμφωνίες και αποφάσεις.
Στην διάθεση σας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είπατε
ότι θέλετε να φέρετε στην επικαιρότητα, με
αφορμή την Διάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ,
είπατε ότι θέλετε να φέρετε στην
επικαιρότητα τα εθνικά προβλήματα.
Την Κυριακή την προηγούμενη είχαμε στην
Ελλάδα ένα τοπικό φαινόμενο, το οποίο αφορά
και τις κλιματολογικές αλλαγές,
ενδεχομένως και τη διαχείριση των υδάτινων
πόρων, των υδάτων, και τις σχέσεις που έχουν
τα έργα σ' αυτή την ιστορία. Εννοώ για τις
πλημμύρες.
Υπάρχει κάποια σχέση; Βλέπετε το θέμα, μέσα
από αυτή την οπτική;
Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως γιατί η κυβερνητική πολιτική στον τομέα του περιβάλλοντος και των δημοσίων έργων, είναι περιβαλλοντοκτόνα πολιτική και με το περιβάλλον η κυβέρνηση εξακολουθεί να κάνει πελατειακές σχέσεις και να χρησιμοποιεί τα συλλογικά αγαθά του περιβάλλοντος ως υλικό για την προώθηση και την εξυπηρέτηση εκλογικών, ή άλλων συμφερόντων.
Ανέφερα ήδη σε νόμους οι οποίοι ψηφίστηκαν για τον αιγιαλό και την παραλία, σε νόμους οι οποίοι ψηφίστηκαν και επιτρέπουν την οικοδόμηση σε προστατευόμενες περιοχές και άλλα σχετικά.
Οι δυο νεροποντές που έγιναν μέσα στο καλοκαίρι γελοιοποίησαν όλες τις μέχρι σήμερα δημαγωγίες της κυβερνητικής πολιτικής για τα μεγάλα έργα στην Αττική που θα αλλάξουν την ποιότητα της ζωής μας. Την ώρα που η Υπουργός Δημοσίων Εργων δηλώνει σήμερα ότι το μισό λεκανοπέδιο κινδυνεύει, την ώρα που ο Υπουργός Εσωτερικών μοιράζει τα 20.000 τσουβάλια με άμμο και ο Υφυπουργός Δημοσίων Εργων αναζητά τη σωτηρία στα μεταλλικά πετάσματα που θα μπαινοβγαίνουν ανάλογα με τα δελτία του καιρού, είναι φανερό ότι οι Ελληνες πολίτες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες από την έλλειψη μιας πολιτικής που θα βάζει σε προτεραιότητα την προστασία του περιβάλλοντος.
Εμείς, όπως ξέρετε, έχουμε υποστηρίξει την ανάγκη να υπάρξει ξεχωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος και ξεχωριστό Υπουργείο Δημοσίων Εργων. Δεν φταίνε βεβαίως ούτε οι μπόρες, ούτε οι γέφυρες. Η ευθύνη είναι πολιτική και ανήκει εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση, γιατί προωθεί ένα μοντέλο ανάπτυξης που στηρίζεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος και στις πελατειακές σχέσεις για προτεραιότητες στα έργα προβολής και βιτρίνας σε βάρος των αναγκαίων υποδομών, για μελέτες και εργολαβίες και κατασκευές που ειδικά στον Κηφισό διαπράττουν εξ υπ' αρχής ένα μόνιμο έγκλημα σε βάρος της περιοχής της Αττικής που θα έχει διαρκείς συνέπειες.
Είναι παγκόσμιο πρωτοτυπία αυτό που γίνεται στον Κηφισό και πρέπει να το πούμε ως τέτοια. Πουθενά δεν κλείνουν τα ποτάμια στις πρωτεύουσες των πόλεων και δεν τα μεταχειρίζονται με αυτό τον ανορθόδοξο και επιστημονικά και περιβαλλοντικά και οικονομικά και πολιτικά τρόπο.
Νομίζω ότι η πλέον αδιάψευστη τεκμηρίωση των όσων ο Συνασπισμός υποστηρίζει εδώ και καιρό, αποτελεί η δήλωση της Υπουργού Δημοσίων Εργων και Περιβάλλοντος. Κινδυνεύει το μισό λεκανοπέδιο. Οι διαβεβαιώσεις ήταν όλες επικοινωνιακού χαρακτήρα. Οι σπατάλες ήταν όλες προκλητικού χαρακτήρα, η ποιότητα ζωής μένει ανοχύρωτη, αντιλαμβάνεστε τι γίνεται και στην Περιφέρεια, όπου η περιφερειακή ανισότητα κυρίως τεκμηριώνεται από την δραματική έλλειψη σε υποδομές ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας.
Μ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Να προσθέσω κάτι. Επειδή πράγματι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αττική και ο Κηφισός, υπάρχει μια κοινοτική νομοθεσία που έχει και ελληνική υπογραφή, για την διαχείριση των υδάτων υπεργείων, υπογείων και πάσης φύσεως υδάτων. Την εφαρμόζουμε;
Υπάρχει μια κοινοτική νομοθεσία για την ενίσχυση της αναδάσωσης για χιλιάδες λόγους, ακόμη και αγροτικής πολιτικής, αλλά και σίγουρα για την παρεμπόδιση της διάβρωσης των εδαφών και όπως ξέρετε τα βουνά που δεν έχουν δέντρα στέλνουν νερά και πνίγουν πόλεις και χωριά. Είναι πασίγνωστο αυτό ανά την Ελλάδα. Την εφαρμόζουμε;
Υπάρχει ειδική νομοθεσία για την προστασία των υπογείων υδάτων από την υδρορύπανση. Την εφαρμόζουμε; Πώς; Πού; Πότε; Δεν την εφαρμόζουμε. Είναι πολύ απλό. Είναι ένα θέμα που είναι γενικότερης αντιμετώπισης.
Και θα ήθελα να προσθέσω επειδή στην Ελλάδα υπάρχει μια γενικότερη συναίνεση, ή φαίνεται επιφανειακά, περισσότερη απ' ότι φαίνεται να υπάρχει σε άλλες χώρες, για την προστασία του περιβάλλοντος, για τον Τρίτο Κόσμο, για το Γιοχάνεσμπουργκ κλπ. Οντως εμείς κάνουμε το μερίδιό μας; Αυτό που μας πέφτει; Πόσο τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος δίνουμε εμείς σε δημόσια βοήθεια στον Τρίτο Κόσμο; Γιατί ανήκουμε στην πλευρά του πρώτου κόσμου, των ανεπτυγμένων χωρών.
Πόσο εμείς συμβάλουμε π.χ. για τη μερίδα τη δικιά μας στην διαχείριση, στην ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας; Αυτά που σας έλεγα προηγουμένως. Δεν είμαστε από τους πρώτους. Δυστυχώς είμαστε από τους τελευταίους. Επομένως, καλή η συναίνεση και καλές οι γενικές διακηρύξεις και κάποια δάκρυα για τον Τρίτο Κόσμο, αλλά χωρίς συνέπειες περαιτέρω.
Επομένως η πολιτική ζωή του τόπου έχει κάποια καθήκοντα πολύ πιο συγκεκριμένα και πολύ πιο βαριά από όσο νομίζει.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εχει εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο μια εθνική στρατηγική για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Την έχετε δει καθόλου; Θα ήθελα ένα σχόλιο.
Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Στις διακηρύξεις οι κυβερνήσεις είναι καλές. Στην εφαρμοσμένη πολιτική είναι που τα κάνουμε θάλασσα και εκεί είναι που αποδεικνύεται η συνειδητή υποκρισία και η μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα.
Σήμερα και αυτή η ελληνική κυβέρνηση είναι από τις πιο εκτεθειμένες στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος έναντι βασικών υποχρεώσεων που θα έπρεπε να τηρούνται εάν ενδιαφερόντουσαν πραγματικά για την εφαρμογή και των κοινοτικών οδηγιών.
Ανέφερε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης προηγουμένως μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων που έχουν άμεση επίπτωση στην προστασία της δημόσιας υγείας, στην ισόρροπη αξιοβίωτη και αειφόρο ανάπτυξη, στην ποιότητα ζωής, στην προστασία των φυσικών μνημείων, του φυσικού πλούτου.
Οι κυβερνήσεις είναι εκτεθειμένες, συντάσσουν εκθέσεις ιδεών, αλλά στην πράξη ψηφίζουν νόμους σαν αυτούς που επιτρέπουν τη δόμηση της παραλίας, που επιτρέπουν την οικοδόμηση και σε προστατευόμενες περιοχές, που δεν προστατεύουν τα ποτάμια, που δεν εξασφαλίζουν την αξιοβίωτη ανάπτυξη και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής για όλους.
Θα έλεγα ότι τον τομέα του περιβάλλοντος και η ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί να επικαλείται εκθέσεις ιδεών, όταν τα έργα της την εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Γι' αυτό και είναι αναγκαίο να υπάρξει για μας, ο χωρισμός του Υπουργείου. Να υπάρξει ένα χωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος στο θεσμικό επίπεδο, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο να υπάρξει η ενεργοποίηση των πολιτών για την προστασία ενός από τα πρώτα συλλογικά αγαθά που είναι το περιβάλλον της ζωής τους.
Η ενεργοποίηση των πολιτών για την άσκηση των οικολογικών δικαιωμάτων, που είναι πρωταρχικά ανθρώπινα δικαιώματα και είναι άμεσα συνδεδεμένα και με την ανάπτυξη της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και με την ποιότητα της ζωής και με τη συνοχή και τη στήριξη της κοινωνίας και την αειφορία της φύσης.
Μ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Υπάρχει κι ένα ζήτημα: ποιο είναι το στρατηγικό σχέδιο, η αντίληψη γενικότερα (γραπτή ή όχι δεν έχει σημασία) της Κυβέρνησης για το ρόλο που έχει να παίξει η ίδια διεθνώς και εν πάση περιπτώσει στη διαμόρφωση της κοινής ευρωπαϊκής περιβαλλοντικής πολιτικής.
Υπάρχει ένα ζήτημα εκεί. Έχει κανείς την εντύπωση, για να είμαι εξαιρετικά μετριοπαθής και μετρημένος, ότι δεν το μετράει, το υποτιμά θα έλεγα, δεν πιστεύει ότι έχει ένα πολύ σημαντικό ρόλο να παίξει και εν πάση περιπτώσει δεν τον παίζει, ή τον παίζει πολύ λίγο. Υπάρχουν και δείγματα φωτεινά σε συγκεκριμένα πράγματα, στα μεταλλαγμένα είχε παίξει ένα θετικό ρόλο για το περίφημο μορατόριουμ που είχε γίνει πριν 4 - 5 χρόνια.
Να σας πω ένα παράδειγμα. Στο Γιοχάνεσμπουργκ δεν έρχεται ο Πρωθυπουργός έστω και για 2 ημέρες. Έχει σημασία. Έρχονται δύο Υπουργοί αν δεν κάνω λάθος Εξωτερικών και Ανάπτυξης.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εξωτερικών και ΥΠΕΧΩΔΕ.
Μ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Ωραία. Αλλά αυτό που έλεγε και ο Πρόεδρος, θα είναι Δημοσίων Έργων ή Περιβάλλοντος η αντιπροσώπευση; Δεν ξέρω. Διότι δεν πείθει για εκείνους που βλέπουμε ότι τα πολύ μεγάλα ζητήματα (υπάρχουν τα πολύ μικρά και τα πολύ μεγάλα ξέρετε στα θέματα της προστασίας του περιβάλλοντος, αυτά που κάνουμε τοπικά κι εκείνα που πρέπει να δράσουμε και να σκεφτούμε πλανητικά) δεν δείχνει να θέλει, ή να μπορεί, ή να νομίζει ότι μπορεί να συμβάλλει.
Και όμως μπορεί θαυμάσια να συμβάλλει και θετικά, γιατί στο κάτω - κάτω θα μπορούσε να συμβάλλει αρνητικά. Και μόνο το γεγονός ότι θα μπορούσε να βάλει βέτο σε όλες τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καταλαβαίνετε πως ζυγίζει αυτό το πράγμα, αρνητικά. Δεν το κάνει. Δεν λέω ότι το κάνει, αλλά δείχνει πόσο βάρος θα μπορούσε να είχε ο λόγος της.
Αν προταθεί στο Γιοχάνεσμπουργκ η δημιουργία Παγκόσμιου Οργανισμού Περιβάλλοντος, θα υποστηρίξουμε την πρόταση ή όχι; Γιατί εμένα οι πληροφορίες μου λένε ότι θα υπάρξει τέτοια πρόταση, επίσημα, από κυβέρνηση. Θα την υποστηρίξουμε ή όχι; Δεν είναι καθόλου προφανές.
Το Γραφείο Τύπου του Συνασπισμού
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS