• Η χώρα μας θα έπρεπε να ήταν εκείνη η δύναμη που θα έπρεπε να θέσει, να μιλήσει με βάση την εμπειρία της, μια εμπειρία εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας, σχεδόν δύο χρόνια αυτή τη στιγμή. Αντ΄ αυτού βλέπουμε ότι πολιτικά είναι ανύπαρκτη. Κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια τι θα πάει να υποστηρίξει, τι υποστηρίζει ο κ. Παπαδήμος
• Αυτό το οποίο πια αβίαστα προκύπτει είναι η αυξημένη παρουσία της αριστεράς. Νομίζω ότι αυτό θέτει ευθέως ένα ερώτημα. Δημιουργούνται σήμερα οι προϋποθέσεις μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας; Και ενδεχόμενη συνάντηση αυτής της κατακερματισμένης αριστεράς θα προσέδιδε σε αυτήν μια άλλη δυναμική;
• Θα εξακολουθήσει να πορεύεται κατακερματισμένη η αριστερά ή θα πρέπει να αποδεχθεί την πρόκληση και να ακολουθήσει το δρόμο που αποτυπώνεται και μέσα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που είναι ο δρόμος για την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας μέσα από ένα πλατύ αντιμνημονιακό, αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο;
• Από μεριάς του ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι διευρύνει το ακροατήριό του και ενισχύεται σταθερά
Ήταν παρών με την ουσιαστική καθημερινή κινηματική του δράση σε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες που δόθηκαν και ήταν συνεπής ως προς μια ενωτική διάθεση απέναντι στις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς
• Τώρα πια πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις μεγάλες δυνατότητες που έχουμε και μέσα από μια ενωτική συστράτευση πράγματι να θέσουμε το θέμα μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.
- Τελικά βαδίζουμε ολοταχώς προς Ευρώπη δύο ταχυτήτων, ενδεχομένως και παραπάνω ταχυτήτων. Δεν είχαμε συμφωνία των 27 στις Βρυξέλλες. Μπλόκαρε τη συμφωνία το Λονδίνο για δικούς του βέβαια λόγους και το μόνο στο οποίο απ΄ ότι φαίνεται συμφωνούν είναι για μεγαλύτερη λιτότητα. Αυτό είναι η κοινή συνισταμένη όλων θα λέγαμε…
Νομίζω πως η εικόνα είναι έτσι όπως την περιγράφετε. Θεωρώ δε ότι αυτό το μπλοκάρισμα και η αδυναμία στο να υπάρξει μια λύση αφ΄ ενός υποδηλώνει τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα στις σημερινές πολιτικές δυνάμεις, τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης και σχετίζονται νομίζω ευθέως με το γεγονός ότι συνειδητοποιούν όλοι ότι η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, είναι τόσο συστημική και βαθιά η κρίση, που δεν μπορεί εύκολα κανείς να πειστεί, ακόμα και οι κυρίαρχες δυνάμεις, ότι υπάρχει ένας εύκολος και ορατός δρόμος για να ξεπεραστεί.
Εκείνο το οποίο θέλω εγώ να υπογραμμίσω είναι το εξής, σε σχέση με την παρουσία της δικιάς μας χώρας. Η χώρα μας θα έπρεπε να ήταν εκείνη η δύναμη που θα έπρεπε να θέσει, να μιλήσει με βάση την εμπειρία της, μια εμπειρία εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας, σχεδόν δύο χρόνια αυτή τη στιγμή. Αντ΄ αυτού βλέπουμε ότι πολιτικά είναι ανύπαρκτη. Κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια τι θα πάει να υποστηρίξει, τι υποστηρίζει ο κ. Παπαδήμος, εάν έχει συζητηθεί αυτό μέσα στην ελληνική Βουλή, ακόμα και στο υπουργικό συμβούλιο. Αντί λοιπόν να είμαστε εμείς, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, άλλωστε πάνω στις πλάτες της ελληνικής κοινωνίας δοκιμάστηκαν συνταγές οι οποίες παταγωδώς έχουν αποτύχει και πάνε τώρα να εφαρμοστούν και να επεκταθούν στην υπόλοιπη Ευρώπη, η κυβέρνηση σιωπά αποδεχόμενη το μοιραίο.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν οι ευθύνες και της παρούσας κυβέρνησης, της συγκυβέρνησης του μνημονίου, είναι τεράστιες και σε κάθε περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο παραμικρό, ούτε στις απαιτήσεις της συγκυρίας, πολύ δε περισσότερο δεν μπορούμε να πούμε ότι εκφράζει τις σημερινές αγωνίες της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας. Το δίλημμα που θα έπρεπε να τεθεί είναι σαφές. Ή η Ευρώπη θα αλλάξει ανατρέποντας τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία ή θα διαλυθεί με ανυπολόγιστες συνέπειες.
- Κι αυτό βέβαια έχει την επίπτωσή του στις δημοσκοπήσεις που βλέπουμε όλο τον τελευταίο καιρό, με τελευταίο το βαρόμετρο της Public Issue.. Η κοινωνία θα λέγαμε δεν μασάει και απ΄ αυτή την προσπάθεια συναίνεσης, αυτή την εικονική πραγματικότητα που με την κυβέρνηση των τριών θα μπορούσε να δώσει λύσεις….
Νομίζω ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι δημοσκοπήσεις στέλνουν ένα σαφές μήνυμα. Κι αυτό, πρώτα απ΄ όλα, είναι η πλήρης ανατροπή, μέσα από την υποχώρηση των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, η πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού με νέα πια ποιοτικά χαρακτηριστικά να το συνθέτουν.
Θα έλεγα ότι αυτό το οποίο πια αβίαστα προκύπτει είναι η αυξημένη παρουσία της αριστεράς, η οποία αθροιστικά αποτελεί σήμερα την πρώτη πολιτική δύναμη. Και νομίζω ότι αυτό θέτει ευθέως ένα ερώτημα. Δημιουργούνται σήμερα οι προϋποθέσεις μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας; Και ενδεχόμενη συνάντηση αυτής της κατακερματισμένης αριστεράς θα προσέδιδε σε αυτήν μια άλλη δυναμική; Η συνάντηση της αριστεράς με τον κόσμο της εργασίας, με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πλήττεται αυτή τη στιγμή απ΄ αυτή τη βάρβαρη ταξική πολιτική του μνημονίου της θέτει και της ίδιας ένα μεγάλο ζήτημα, ένα μεγάλο ερώτημα. Θα εξακολουθήσει να πορεύεται κατακερματισμένη ή θα πρέπει να αποδεχθεί την πρόκληση και να ακολουθήσει το δρόμο που αποτυπώνεται και μέσα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που είναι ο δρόμος για την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας μέσα από ένα πλατύ αντιμνημονιακό, αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο; Νομίζω ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παρακάμπτει αυτή την εικόνα, αυτό το μήνυμα που μας έρχεται με απόλυτη σαφήνεια από τον ίδιο τον κόσμο..
- Είναι απόλυτα σαφείς οι προσδοκίες του κόσμου από την αριστερά νομίζω … και το ενδεχόμενο να μην ανταποκριθεί η αριστερά σ΄ αυτές τις προσδοκίες μπορεί να οδηγήσει…..
Θέλω να κάνω ξεκάθαρο κάτι. Από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος νομίζω ότι φαίνεται διευρύνει το ακροατήριό του και ενισχύεται σταθερά αναγνωρίζοντας πια σ΄ αυτόν και στην παρουσία του κάποια χαρακτηριστικά ο κόσμος. Ο κόσμος της αριστεράς αλλά και ευρύτερα. Πρώτα απ΄ όλα ότι κατόρθωσε όλο το προηγούμενο διάστημα, με τις επισημάνσεις του γύρω από τον χαρακτήρα της κρίσης και τις εναλλακτικές προτάσεις του, να βρεθεί δίπλα στις αγωνίες του κόσμου και να υποδείξει εναλλακτικές προτάσεις. Ταυτόχρονα ήταν παρών με την ουσιαστική καθημερινή κινηματική του δράση σε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες που δόθηκαν και ήταν συνεπής ως προς μια ενωτική διάθεση απέναντι στις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς.
Το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν ορισμένες κρίσιμες στιγμές στην πολιτική ζωή της χώρας, όπου φτάσαμε πολύ κοντά στο να πιούμε νερό από την πηγή, δηλαδή να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Θα σας θυμίσω το περασμένο καλοκαίρι, μέσα από το κίνημα των αγανακτισμένων και την επίπτωση που είχε τότε και στις κινήσεις που έκανε ο κ. Παπανδρέου με τις προτάσεις προς τον κ. Σαμαρά και υπήρξαν μερικές ώρες που είχε πέσει η κυβέρνηση. Και τις αυθόρμητες εκδηλώσεις που υπήρξαν στην 28η Οκτωβρίου. Πώς οδηγηθήκαμε εκεί; Οδηγηθήκαμε μέσα από την καταλυτική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Γιατί αυτή τελικά δεν επέδρασε καθοριστικά; Γιατί δεν υπήρχε ο πολιτικός παράγοντας, η εναλλακτική πολιτική διέξοδος. Αυτό δηλαδή που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τουλάχιστον οι δυνάμεις της αριστεράς και να το δοκιμάσουν πια στν πράξη. Νομίζω ότι τώρα πια πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις μεγάλες δυνατότητες που έχουμε και μέσα από μια ενωτική συστράτευση πράγματι να θέσουμε το θέμα μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μεγάλων συγκεντρώσεων όπου έχουμε βρεθεί, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο Αττικής, στη Χαλκίδα μόλις προχθές, στο Μαρούσι, στον Μίλωνα φαντάζομαι μεθαύριο στη Ν. Σμύρνη, όπου ένας κόσμος από όλο το πολιτικό φάσμα, ο κόσμος της εργασίας, παιδιά τα οποία έχουν χάσει τη δουλειά τους, νέοι που δεν έχουν προοπτική μας συναντούν και μας λένε, συνεχίστε σ΄ αυτό το δρόμο. Νομίζω ότι θα ανταποκριθούμε όσο μπορούμε καλύτερα.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS