Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, όχι μόνο δεν αποτελούν λύση, αλλά απονομιμοποιούν τη διακρατική και κοινωνική αλληλεγγύη, κινητοποιούν δυνάμεις που βαθαίνουν τα κρισιακά φαινόμενα και αυξάνουν τους συστημικούς κινδύνους.
Στην καλύτερη περίπτωση, προσφέρουν άλλη μια χρονική μετάθεση, μία προσωρινή αποσυμφόρηση λίγων βδομάδων, για να τεθούν και πάλι νέα αδιέξοδα προς επίλυση (με τη διαφαινόμενη αδυναμία της Ιταλίας και της Ισπανίας να δανειστούν από τις αγορές, καθώς οι ανάγκες χρηματοδότησής τους μόνο για το 2012 είναι της τάξης των 375 και 220 δις αντίστοιχα, κάθε εβδομάδα 10 δις ευρώ) και θα οδηγήσει σε μία νέα Σύνοδο για να δώσει άλλη μία προσωρινή λύση σε μια νεοφιλελεύθερη και αδιέξοδη κατεύθυνση.
Αλλά όλα αυτά είναι μέρος της στρατηγικής «φωτιάς» που έχει επιλεγεί, με βασικούς άξονες τη συνταγματοποίηση του μονεταρισμού και του νεοφιλελευθερισμού, τη μείωση της λαϊκής κυριαρχίας και του δημοκρατικού ελέγχου, με στόχο τη συγκρότηση μιας Ευρώπης των μνημονίων, της απόλυτης κυριαρχίας των αγορών και του κεφαλαίου.
Το δίλημμα «είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαλυθεί, είτε θα είναι δημοκρατική και κοινωνική» είναι πλέον αυτό που περιγράφει, εδώ και αρκετούς μήνες, την κύρια τάση που εργάζεται στην ιστορία.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS