Η συμφωνία της 9ης Δεκεμβρίου κατέληξε σε ένα νέο «δημοσιονομικό συμβόλαιο» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Γερμανίας. Παράλληλα με την απομείωση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών, έχουμε και απομείωση της δημοκρατίας, ένα ζήτημα που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς επισημαίνουν από την αρχή αυτής της πρωτοφανούς κρίσης. Διότι σε αυτή τη συμφωνία – έκτρωμα που καταδικάζει τους λαούς σε λιτότητα και ύφεση διαρκείας παράλληλα αποθαρρύνεται η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων. Για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες οι μνήμες του Μαίου του 2005 με τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία κατά του ευρωσυντάγματος είναι νωπές: και τότε είχε επιχειρηθεί να γίνει ακριβώς ό,τι γίνεται σήμερα: η επισημοποίηση, μέσω του «χρυσού κανόνα», της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, δηλαδή της συνταγματοποίησης της δημοσιονομικής ισορροπίας, με αυτόματες κυρώσεις να περιμένουν στη γωνία τις δημοσιονομικά άτακτες χώρες, όπως η δική μας. Τονίζω λοιπόν τη σημαντική πτυχή της κρίσης της δημοκρατίας που επικάθεται στην οικονομική κρίση που γνωρίζουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Η απόφαση αυτή δεν αποτελεί λύση αλλά βαθαίνει τα διαλυτικά και κρισιακά φαινόμενα. Το μόνο που «καταφέρνει» να κάνει είναι να κερδίσει χρόνο, μεταθέτοντας σειρά σοβαρών αποφάσεων, όπως λόγου χάρη για το ρόλο ΕΚΤ, στη σύνοδο του Μαρτίου, και διευρύνοντας παράλληλα το δρόμο προς μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, μέσω της σκλήρυνσης των κριτηρίων σταθερότητας και του δημοσιονομικού αυταρχισμού. Ακόμη κι αν η ΕΕ επιβιώσει και δεν καταρρεύσει ως τον Μάρτιο, η ευρωπαϊκή ηγεσία θα κληθεί να απαντήσει σε εντεινόμενα αδιέξοδα, όπως για παράδειγμα την διαφαινόμενη αδυναμία Ιταλίας και Ισπανίας να δανειστούν από τις αγορές, καθώς οι ανάγκες χρηματοδότησής τους μόνο για το 2012 ανέρχονται αντιστοίχως 370 δις και 220 δις ευρώ. Οδεύουμε σε μια κατάσταση όπου οι οικονομικοί δείκτες εκτροχιάζονται, οδηγώντας την Ευρωζώνη σε κατάρρευση.
Για τη στάση της Βρετανίας
Ο κ. Κάμερον είπε ʽόχιʼ για τους λάθους λόγους, γιατί ήθελε να προστατεύσει τις βρετανικές τράπεζες, τους κερδοσκόπους από τον όποιο χρηματοπιστωτικό έλεγχο – ούτως ή άλλως το ΚΕΑ έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την έλλειψη κάθε είδους τέτοιου ελέγχου. Πρόκειται, με άλλα λόγια για στάση εθνικής αναδίπλωσης που δεν έχει να κάνει τίποτε με τους αγώνες των αριστερών και δημοκρατικών πολιτών και του ΚΕΑ.
Σήμερα αποδεικνύεται με το δραματικότερο τρόπο αυτό που από την αρχή της κρίσης τόνισε το ΚΕΑ: ότι δηλαδή η κρίση χρέους δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Ο χαρακτήρας της κρίσης απαιτεί λύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στο επίπεδο αυτό υπάρχουν περισσότερα εργαλεία από το νομισματικό πόλεμο, στον οποίο θα πρέπει να επιδοθεί όποια χώρα επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα. Αυτή είναι μια απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι μπορεί κάποιος να επιβιώσει έναντι των συντριπτικών ευρωπαϊκών συσχετισμών δύναμης και των εθνικών ανταγωνισμών με εθνικές αναδιπλώσεις. Ως αισιόδοξο παράδειγμα του υπερεθνικού χαρακτήρα της κοινής πάλης θα σας φέρω την εν εξελίξει κοινή πρόταση του γερμανικού Ντι Λίνκε και του γαλλικού Αριστερού Μετώπου, στα εθνικά κοινοβούλια των δύο χωρών, σχετικά με την ίδρυση Ευρωπαϊκού Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης στο πλαίσιο σχετικής πρωτοβουλίας του ΚΕΑ. Οι δυνάμεις μας επιμένουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση της κρίσης αν υπάρξει, πρώτον, πανευρωπαϊκή διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, δεύτερον, υπαγωγή των τραπεζών σε δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο, τρίτον, ακύρωση των κριτηρίων σταθερότητας που είναι μέγγενη στο λαιμό των ευρωπαίων πολιτών, τέταρτον, ριζική αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, πέμπτον την αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού με στόχο την καταπολέμηση των ανισορροπιών των εμπορικών ισοζυγίων και τη χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS