Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. (08-09/12) αποτέλεσε ένα από τα πιο αντιδραστικά, ίσως το αντιδραστικότερο και αντιδημοκρατικότερο, ορόσημο στη διαδρομή της.
Στο όνομα της διάσωσης της ευρωζώνης και της σταθερότητας του ευρωνομίσματος ελήφθησαν αποφάσεις που επιβάλλουν την Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων, θέτουν αυστηρές προδιαγραφές για ισοσκελισμένους και πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, για δημόσια χρέη που δεν θα υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ, τον «χρυσό» κανόνα και βαρύτατες κυρώσεις για την υλοποίησή τους, νέες επαχθέστερες φορολογικές και εργασιακές ρυθμίσεις και ασφαλώς πολιτικές «αιώνιας» λιτότητας, προκειμένου να επιτευχθούν οι ως άνω στόχοι!
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. συνιστούν ένα θεσμικό, χωρίς καμία νομιμοποίηση, πραξικόπημα. Αντιπροσωπεύουν ένα ακραία αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο μονεταριστικό κατασκεύασμα. Αποτελούν μια βαθιά αντιδημοκρατική εκτροπή, που καταργεί κάθε ίχνος δημοκρατίας στην Ε.Ε. και τα κράτη μέλη, ενώ όλα τούτα από κοινού μετατρέπουν την ευρωζώνη και την Ε.Ε. σε μια απέραντη δημοσιονομική «φυλακή».
Στο όνομα της διάσωσης της ευρωζώνης, οι κυρίαρχοι της Ε.Ε. και πρώτα απʼ όλα η Γερμανία, με κομπάρσο τη Γαλλία, επιχειρούν να επιβάλλουν, στο όνομα του ευρώ, μια ανοικτή «δικτατορία» αιώνιας λιτότητας, εργασιακής και κοινωνικής διάλυσης.
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής όχι μόνο δεν θα απαντήσουν αλλά θα βαθύνουν την κρίση και τα αδιέξοδα στην ευρωζώνη, ενώ ακόμα χειρότερα, θα εξωθήσουν, λόγω λιτότητας, όλη την ευρωζώνη σε ύφεση, η οποία μάλιστα μπορεί να πάρει χρόνιες διαστάσεις.
Η διάσωση και η σταθερότητα του ευρώ συνοδεύονται από επιλογές κοινωνικού καιάδα και ολοκληρωτικού ταξικού – κοινωνικού πόλεμου στην Ε.Ε. σε βάρος των εργαζόμενων.
Το ευρώ, που θεμελιώθηκε με την εκτρωματική Συνθήκη του Μάαστριχτ, ήταν εξαρχής ναρκοθετημένο, ως «ένα κοστούμι για όλα τα σώματα» και βασίστηκε σε ένα αντιδραστικό Σύμφωνο: το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας!
ΤΟ ΕΥΡΩ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ & ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ ΕΕ!
Τώρα, με τη Σύνοδο Κορυφής, αντί να βγουν τα σωστά συμπεράσματα από την κλιμακούμενη κρίση στην ευρωζώνη, τις αντιδράσεις και τα αδιέξοδα του ευρώ, τα οποία είναι ανυπέρβλητα, οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε. κινούνται σε πολύ χειρότερη κατεύθυνση, συγκροτώντας πραξικοπηματικά ένα νέο, πολύ πιο εχθρικό για τους εργαζόμενου και το λαό, Μάαστριχτ.
Με τις αποφάσεις της Συνόδου καθιστούν ακόμα πιο ασφυκτικό και πιο ακραία αντιδραστικό το αποτυχημένο και απαράδεκτο «Σύμφωνο Σταθερότητας».
Επιβεβαιώνεται ότι το ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο αν το συνοδεύει μια ακραία αντιδραστική και ολοκληρωτική δομή, που θα λειτουργεί ως οδοστρωτήρας για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχει δήθεν «καλό» - έναντι του σημερινού «κακού» - ευρώ.
Το ευρώ, όσο διατηρείται, θα αντιδραστικοποιούνται οι μηχανισμοί που το στηρίζουν, σε μια λογική «ευρω-δικτατορίας».
Αν όλη, σχεδόν, η Ε.Ε., εξαιτίας των αποφάσεών της Συνόδου, κινδυνεύει, λόγω της λιτότητας , να βυθιστεί στην ύφεση, η Ελλάδα, με αυτές τις αποφάσεις, θα εισέλθει σε ακόμα χειρότερο ισόβιο, οικονομικό, κοινωνικό και εργασιακό κάτεργο.
Η κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, δεν είχε κανένα δικαίωμα, πολύ περισσότερο που είναι μια κυβέρνηση αντιδημοκρατικού «πραξικοπήματος», να δεσμεύσει τη χώρα με τις απαράδεκτες αποφάσεις της Συνόδου της 9ης Δεκεμβρίου.
Ακόμα περισσότερο, η κυβέρνηση Παπαδήμου και η Βουλή, όπως και όποια άλλη κυβέρνηση, δεν έχουν δικαίωμα να κυρώσουν αυτές τις αποφάσεις, με οποιαδήποτε πλειοψηφία, έστω και αυτή των 3/5!
Αυτήν την ώρα διεκδικούμε, εδώ και τώρα, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, ώστε ο ελληνικός λαός να απορρίψει αποφασιστικά τις εκτρωματικές αποφάσεις και τον «χρυσό κανόνα» της Συνόδου της 9ης Δεκέμβρη!
Διεκδικούμε πρώτα απ όλα και κυρίως να κλιμακωθούν οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες του περασμένου διαστήματος και να προσλάβουν νέες ακόμα πιο μαζικές και ποιοτικές σιαστάσεις οι κοινωνικοί αγώνες με ώριμα πολιτικά αιτήματα προοδευτικής ανατροπής.
Οι τραγικές αυτές εξελίξεις στο επίπεδο της Ε.Ε. έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι το πλαίσιο του ευρώ συνιστά θεμελιώδες και προνομιακό έδαφος συνεχούς αντιδραστικοποίησης της πορείας της ευρωζώνης και παρόξυνσης της κρίσης σε αυτήν.
Συνιστά οικτρή και επικίνδυνη αυταπάτη η όποια λογική θεωρεί ότι εντός του ευρώ μπορεί να υπάρξει προοδευτική διέξοδος από τη κρίση και προοδευτικές εξελίξεις τόσο σε επίπεδο ευρωζώνης όσο και στο επίπεδο της χώρας μας.
Αντίθετα, η ευρωζώνη, όσο επιβιώνει, θα καθίσταται ένας όλο και πιο αυστηρότερος και σκληρότερος ιμπεριαλιστικός και ταξικός μηχανισμός χειραγώγησης των εργαζόμενων, εκμετάλλευσης και κοινωνικής διάλυσης.
Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, στο πλαίσιο μιας συνολικότερης προοδευτικής πορείας μετασχηματισμού με σοσιαλιστική προοπτική, η οποία συμπεριλαμβάνει τη στάση πληρωμών επί του χρέους, για τη διαγραφή- χωρίς όρους- του μεγαλύτερου μέρους του, γίνεται, στα χέρια μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, το απαραίτητο βήμα διάσωσης και διεξόδου από τη σημερινή κρίση για την ανασυγκρότηση και αναγέννηση του τόπου.
Η Αριστερά που θέλει να ανατρέψει τρόικα, μνημόνια και τις κυβερνήσεις οι οποίες τα υπηρετούν, δεν μπορεί να το πράξει αν πρώτα απ΄ όλα δεν αναδείξει και δεν εφαρμόσει τους στόχους της στάσης πληρωμών επί του χρέους και της εξόδου από το ευρώ, ως θεμελιακές, εναλλακτικές αφετηρίες, αντικρούοντας (και όχι συχνά αναπαράγοντας) την άχαρη και αστήρικτη καταστροφολογία των κυρίαρχων κύκλων γύρω από τον «μπαμπούλα» της «πτώχευσης» και της απομάκρυνσης από την ευρωζώνη.
Οι στόχοι της στάσης πληρωμών επί του χρέους και της εξόδου από την ευρωζώνη είναι μόνο αφετηριακά σημεία ενός συνολικότερου προοδευτικού προγράμματος μετασχηματισμού της οικονομίας με αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική προοπτική.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
Το προοδευτικό αυτό πρόγραμμα σοσιαλιστικού προσανατολισμού ενδεικτικά μπορεί μεταξύ άλλων να περιλαμβάνει:
• Την εθνικοποίηση των τραπεζών για μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά, κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια.
• Τη ριζοσπαστική αναδιανομή του πλούτου και μια μεγάλη δίκαια φορολογική μεταρρύθμιση.
• Τη δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους, με την καταπολέμηση της διαπλοκής με ιδιωτικά συμφέροντα, της γραφειοκρατίας, της αναξιοκρατίας και των πελατειακών δικτύων, για ένα σύγχρονο, αποτελεσματικό και αποδοτικό δημόσιο, στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
• Την ανάληψη από το δημόσιο της ιδιοκτησίας και του ελέγχου των στρατηγικών τομέων της οικονομίας για ένα σύγχρονο και αποδοτικό οικονομικό, αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο τους.
• Την εκπόνηση και υλοποίηση ενός μεγάλου σχεδίου δημόσιων επενδύσεων που άμεσα και έμμεσα θα συνεισφέρουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας.
• Την προώθηση μεγάλων αλλαγών στους κρίσιμους τομείς της παιδείας, της έρευνας και της υγείας με στόχο τη δωρεάν αναβαθμισμένη παιδεία και υγεία αλλά και πρωτοποριακές επιδόσεις στην έρευνα και την τεχνολογία, αλλαγές, πέραν των άλλων, απαραίτητες για τη συγκρότηση ενός σχεδιασμού ανάκαμψης και ανάτασης της χώρας. κλπ κλπ.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ
Η ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα που εκφράζει το «Αριστερό ρεύμα» στα πλαίσια του ΣΥΝ από την ίδρυσή του, έφερε στο προσκήνιο την ιδέα της συμπαράταξης όλων των αριστερών δυνάμεων.
Τότε οι ιδέες αυτές και όσοι τις υπεράσπιζαν, πολεμήθηκαν σφόδρα στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ακόμα, αρχικά, και από δυνάμεις της σημερινής πλειοψηφίας του. Και πολεμήθηκαν με κατηγορίες, πέραν των άλλων, ότι μετέτρεπαν, τάχα, τον ΣΥΝ σε ουραγό του ΚΚΕ.
Σήμερα, οι ιδέες της πιο πλατιάς συμπαράταξης των αριστερών δυνάμεων - με θεμέλιο τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ και δυνάμεις της μη κοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- έχουν καταστεί απελπιστικά επίκαιρες, προκειμένου να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για μεγάλους, ενωτικούς, ταξικούς, κοινωνικούς αγώνες, που θα σαρώσουν τρόϊκα και μνημόνια για νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στη χώρα.
Η συμπαράταξη της Αριστεράς για να γίνει δυνατή απαιτεί να υπάρξουν δυο θεμελιώδεις προϋποθέσεις: Πρώτη, ισχυρή ενωτική βούληση από τις ηγεσίες των δυνάμεων της Αριστεράς και δεύτερη, να υπάρξει κοινή φερέγγυα και συνεκτική προγραμματική βάση, η οποία να διασφαλίζει προοδευτική διέξοδο με σοσιαλιστική προοπτική.
Δυστυχώς, σήμερα, ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς απορρίπτουν εξ αρχής και σχεδόν δογματικά κάθε ενωτική ιδέα συμπόρευσης και συνεργασίας, ενώ άλλες δυνάμεις εκφωνούν τη συνεργασία, συχνά με ένα επικοινωνιακό τρόπο και χωρίς να προσδιορίζουν το συγκεκριμένο εναλλακτικό προγραμματικό περιεχόμενο, που μπορεί να καταστήσει καρποφόρα αυτή τη συνεργασία..
ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΠΑΡΚΗΣ Ο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ
Ειδικότερα, η πρόταση για τη διαμόρφωση ενός «αντιμνημονιακού μετώπου» είτε μιας «αντιμνημονιακής- αντινεοφιλελεύθερης» σύμπραξης, η οποία, μάλιστα, θα προεκτείνεται από τη ριζοσπαστική Αριστερά και θα φτάνει ως τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και τους «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ, δεν συνιστά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, την ενδεδειγμένη απάντηση στις προκλήσεις των καιρών. Αντίθετα, είναι μια πρόταση που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και παγιδευτικά.
Κι αυτό για τους εξής, εντελώς συνοπτικά, λόγους :
Πρώτον: Το «αντιμνημόνιο» από μόνο του εκφράζει μια κατ΄ αρχήν τοποθέτηση αλλά δεν συνιστά αυτό καθ΄ εαυτό εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε εναλλακτική πρόταση. Πολύ περισσότερο που, για να ακυρώσουμε τρόικα και μνημόνια προϋποτίθεται, τουλάχιστον, η διακοπή αποπληρωμής του χρέους και η έξοδος από το ευρώ.
Ο «αντινεοφιλελευθερισμός», επίσης, δεν αρκεί ως γενική αναφορά. Και αυτό, όχι μόνο διότι σήμερα όλοι διακηρύσσουν, ακόμα και όσοι τον εφαρμόζουν, ότι είναι εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού αλλά κυρίως διότι μια αντινεοφιλελεύθερη πρόταση, αν δεν συνοδεύεται με την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική προοπτική, τότε είναι άκρως αποπροσανατολιστική, περιοριστική και στην ουσία αναποτελεσματική.
Δεύτερον : Διότι ένα μέτωπο, το οποίο τσουβαλιάζει, αδιακρίτως, σε μια γενική «αντιμνημονιακή σούπα» δυνάμεις που εκτείνονται από την κομμουνιστική και ριζοσπαστική Αριστερά έως τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και ετερόκλητες δυνάμεις που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, συνιστά περισσότερο μια επικοινωνιακή ισοπεδωτική εκφώνηση, παρά μια φερέγγυα ενωτική κατάθεση με ριζοσπαστικούς εναλλακτικούς όρους. Θεμέλιο και βάση της ενωτικής μας κατεύθυνσης δεν μπορεί παρά να είναι οι δυνάμεις τις κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, οι οποίες, παρά τις διαφορές μας, διαθέτουν μια εντελώς διαφορετική ποιότητα, βάρος και συνέπεια για την προώθηση μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής προοπτικής.
Τρίτον: Είναι εντελώς προβληματικό ότι σε ένα θολό «αντιμνημονιακό» μέτωπο συμπεριλαμβάνονται αδιακρίτως και με ευκολία, δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι Πράσινοι, όταν είναι σαφές πως οι δυνάμεις αυτές, πέραν του προγράμματος τους αυτού καθ΄ αυτού, μετακινούνται σε όλο και πιο λαθεμένες κατευθύνσεις.
Η συμπερίληψη σε ένα μέτωπο, πολιτικών κομμάτων από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και γενικώς τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ μπορεί εύκολα να δώσει την εντύπωση ότι, ανεξαρτήτως προθέσεων, είναι μια πρόταση στο «κενό» ή να εκληφθεί ως ευχάριστη « επικοινωνιακή παρέμβαση», που δεν μπορεί να αποκτήσει κοινό προγραμματικό περιεχόμενο.
Βεβαίως η προσπάθεια προγραμματικής αριστερής και ριζοσπαστικής συμπαράταξης με την εκλογική βάση της ΔΗΜΑΡ, των ΟΙΚ-ΠΡ και των «διαφωνούντων» του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ενταθεί στο ταξικό εργατικό κίνημα και στα άλλα κινήματα.
Τέταρτο : Η απόπειρα εύκολης συσσωμάτωσης σε μια ενωτική απόπειρα προσώπων και δυνάμεων που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ , μπορεί να καταλήξει σε πολύ επιζήμιες επιπτώσεις για την Αριστερά.
ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΩΝ
Το Αριστερό Ρεύμα δεν αποκλείει συνεργασίες της Αριστεράς με πρόσωπα ή συλλογικότητες που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ, τις οποίες συνδέει με τη δυνατότητά τους να συνεισφέρουν στο παρόν και το μέλλον σε μια προοδευτική και σοσιαλιστική ανατροπή στη χώρα.
Για να μην επαναληφθούν, όμως, ατοπήματα που έκανε η Αριστερά στο παρελθόν και όχι μόνο, αυτές οι συνεργασίες πρέπει :
o Να μην είναι ευκαιριακές, ή απλώς εκλογικές ή προεκλογικές, αλλά να έχουν οικοδομηθεί σε στοιχειώδεις βάσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που έχουν προκύψει με όρους πολιτικής φερεγγυότητας και αξιοπιστίας, μέσα από κοινές διαδρομές και κυρίως κοινές δράσεις, κοινούς αγώνες και πρωτοβουλίες.
o Να κινούνται σε ένα πλαίσιο πέραν του «αντιμνημονιακού» και «αντινεοφιλελεύθερου» προσανατολισμού και να στοχεύουν σε ένα προοδευτικό πρόγραμμα που υπερβαίνει την «καλή» σοσιαλδημοκρατία και το «καλό» ΠΑΣΟΚ, και το οποίο θα έχει σαφή αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Κι αυτό διότι ένας «κοινωνικός καπιταλισμός» είναι όχι μόνο ουτοπία αλλά και στο βαθμό που μπορεί να επιτευχθούν στον καπιταλισμό κοινωνικές ρυθμίσεις, εκείνης ή της άλλης έκτασης, είναι και εύθραυστες , πάντα ανεπαρκείς και κυρίως πρόσκαιρες.
Άλλωστε, συνεδριακός στόχος του ΣΥΝ είναι ότι η εναλλακτική πρόταση του πάει πέραν της σοσιαλδημοκρατίας και της επιδίωξης ενός προωθημένου έστω «κοινωνικού κράτους» στο πλαίσιο του καπιταλισμού και κινείται στη λογική υπέρβασης του καπιταλισμού και της προοπτικής σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στη χώρα.
Οι συνεργασίες που προωθεί αυτήν την ώρα ο ΣΥΝ με δυνάμεις που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν βασισθεί σʼ αυτές τις προϋποθέσεις, ενώ δεν έχει ανοίξει επʼ αυτών συζήτηση με τον κόσμο της Αριστεράς, πέραν των όποιων συναντήσεων στις κορυφές.
Αυτήν την ώρα οι μεγάλες υπερώριμες ιδέες της συμπαράταξης της Αριστεράς απαιτούν από τον ΣΥΝ να επιδείξει ουσιαστική ενωτική προσήλωση, ανάληψη μεγάλων ενωτικών πρωτοβουλιών, ριζοσπαστικοποίηση και πιο ουσιαστική επεξεργασία των εναλλακτικών του προτάσεων και βεβαίως να αποφύγει μονομερείς και άστοχες κινήσεις, που ίσως πλήξουν μεγάλες ενωτικές ιδέες, όσο ποτέ αναγκαίες για μια βαθιά και σωτήρια πολιτική οικονομική και κοινωνική προοδευτική ανατροπή στη χώρα μας με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS