Ενώ βρισκόμαστε ως χώρα και ως λαός στη μέγγενη των δανειστών και της τρικομματικής κυβέρνησης που απλά διεκπεραιώνει τις πολιτικές της Τρόικας με διαδικασίες που παραπέμπουν στις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του 50΄και 60ʼ, η πρόσφατη πώληση-εξπρές των τεσσάρων airbus, ιδιοκτησίας του ελληνικού δημοσίου, με πλειοδοτικό διαγωνισμό, εγείρει πολιτικά ερωτήματα, και όχι μόνο, που σχετίζονται με τη νομιμότητα και την ηθική πτυχή μιας πολιτικής ηγεσίας που γράφει στα παλιά της «υποδήματα», την πραγματική και ουσιαστική έννοια της διαφύλαξης του δημοσίου συμφέροντος.
1. Γιατί πριν από περίπου ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε πλειοδοτικός διαγωνισμός για την πώληση των τεσσάρων Airbus, με τη συμμετοχή τουλάχιστον τριών ενδιαφερομένων εταιριών (μεταξύ τους και οι σημερινοί αγοραστές), όπου κηρύχθηκε άγονος, γιατί το προσφερόμενο τίμημα κινήθηκε περίπου στα 90 εκ. ευρώ για το κάθε αεροσκάφος, ενώ σήμερα η πώληση στα 30 περίπου εκ. ευρώ, θεωρείται «ικανοποιητική»;
2. Γιατί στην κοινοποίηση της απόφασης δεν δίνονται καθόλου λεπτομέρειες για τη συμμετοχή των ενδιαφερομένων εταιριών και τις προσφορές τους;
3. Γιατί το τίμημα της πώλησης των αεροσκαφών δεν ανακοινώθηκε, όπως είχε συμβεί στην περίπτωση της ματαιωθείσας αγοράς των Airbus προς 95 εκατ. ευρώ από την Cirrus, πριν από ένα χρόνο, η οποία εν τέλει αποσύρθηκε από τη διαδικασία;
4. Για ποιο λόγο η συγκεκριμένη αποκρατικοποίηση, που καταδεικνύει κινητικότητα στο μέτωπο της αξιοποίησης των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, και για την οποία άλλωστε είναι συναρμόδια πέντε υπουργεία, σχεδόν "πέρασε απαρατήρητη", έχοντας δημοσιοποιηθεί μόνο στο "Διαύγεια";
5. Ποια η αμοιβή της εταιρίας συμβούλων Lazzard στην όλη υπόθεση και γιατί η εκκαθαριστική εταιρία δεν ανέλαβε την υπόθεση πώλησης και δόθηκε σε ιδιωτική εταιρία σύμβουλο;
Ενώ η απαξίωση, η ιδιωτικοποίηση, η ρευστοποίηση, η διαπόμπευση της Δημόσιας ΟΑ το 2010 έγινε με απόλυτη δικομματική μεθόδευση και υλοποίηση, τα τελευταία «περιουσιακά της στοιχεία» της, τα τέσσερα airbus, ακολουθούν την ιδία πορεία της δημόσιας εταιρίας που λεηλατήθηκε όσο καμιά άλλη ΔΕΚΟ.
Οι οικονομικοί εισαγγελείς της χώρας και γενικότερα η ελληνική Δικαιοσύνη, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος και η επιμονή να διαχυθεί άπλετο φως σε αυτή την υπόθεση, αποτελούν σημεία άμεσης διερεύνησης, αλλιώς ο οδικός χάρτης των σκανδάλων της Siemens, των υποβρυχίων, του Βατοπεδίου (και αμέτρητων άλλων υποθέσεων) θα ακολουθήσουν την πεπατημένη. Ένα νεκρό πολιτικό σύστημα είναι μπροστά μας, χωρίς τις ελάχιστες ελεγκτικές διαδικασίες προφύλαξης ενός αστικού καθεστώτος.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν ξεχνά και εμμένει σε απαντήσεις που δεν θα ικανοποιούν απλά το αίσθημα της δικαιοσύνης αλλά θα επιβάλλουν τη ριζική αλλαγή των συνταγματικών και νομικών δεδομένων σε μια χώρα που έχει μετατραπεί στην «μπανανία της Ευρώπης».
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS