• Είναι σοκαριστική η επιμονή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μείωση μισθών. Όλοι αυτοί που παριστάνουν τους τεχνοκράτες, και ειδικά ο πρωθυπουργός που φαίνεται να το έχει πάρει και ζεστά, αρνούνται να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: τι σχέση έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα με τη μείωση του χρέους. Δεν απαντούν γιατί ξέρουν την απάντηση: καμία.
• Είναι σκάνδαλο να επιμένει η κυβέρνηση, είτε απειλώντας με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, είτε πιέζοντάς τους εργοδότες και την ΠΑΣΚΕ να συμφωνήσουν αυτό που θέλει. Όταν την ίδια στιγμή, η τρόικα βγάζει την ουρά της απ έξω. Ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχει ζητήσει μείωση μισθών. Όχι ότι θα την χάλαγε βεβαίως. Αλλά με έμμεσο τρόπο δηλώνει ότι όλη αυτή η υπόθεση εγείρεται από την κυβέρνηση για λογαριασμό κάποιων.
• Για λογαριασμό ποιών; Ποιοι βγαίνουν ωφελημένοι από την φτωχοποίηση του συνόλου των εργαζομένων: Προφανώς οι εργοδότες. Οι τράπεζες, τα σουπερ μάρκετ, οι αλυσίδες, οι εταιρείες κινητής,
• Ο Παπαδήμος λοιπόν, είναι ένας λαγός των εργοδοτών. Και αποφεύγει να απατήσει σε ουσιώδη ερωτήματα. Μίλησε προχθές στη Βουλή για μείωση του εργατικού κόστους με στόχο την ανταγωνιστικότητα. Μα εδώ και δυόμιση χρόνια, μειώνουν συστηματικά το εργατικό κόστος. Ποίο είναι το όφελος για την ανταγωνιστικότητα; Γιατί είμαστε σε χειρότερη κατάσταση σήμερα και βαδίζουμε προς ακόμα χειρότερη; Δεν έχουν απαντήσεις.
• Να σημειώσουμε όμως ένα πράγμα. Όταν ο Παπαδήμος θέτει ως κόκκινη γραμμή τη σωτηρία της χώρας, θολώνει συνειδητά τα νερά. Το συμφέρον της χώρας δεν είναι κοινό. Άλλο είναι το συμφέρον του κεφαλαίου και των μεγάλων εργοδοτών και άλλο είναι το συμφέρον της κοινωνίας. Εκτός αν χώρα ο πρωθυπουργός θεωρεί όσους έχουν λεφτά και διεκδικούν να βγάζουν περισσότερα και αφορολόγητα. Ας το πει λοιπόν όπως είναι: Κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση είναι η διασφάλιση των οικονομικά ισχυρών συμφερόντων. Και οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν.
• Έτσι πρέπει αν αντιμετωπιστεί η κυβέρνηση. Και επειδή θα ξεσηκωθεί το σύμπαν, να το πούμε από τώρα. Η κυβέρνηση στα εργασιακά θα υποστεί δεινή ήττα. Και την ήττα αυτή θα την πληρώσει ακριβά. Όπως θα την πληρώσουν και τα κόμματα που την στηρίζουν, και τα ποία εξαπατούν ανοιχτά τον λαό, για τις προθέσεις τους.
• Από την άλλη μεριά, στις διαπραγματεύσεις με τους τραπεζίτες, δεν βλέπουμε καμιά κόκκινη γραμμή. Βλέπουμε σύγκρουση συμφερόντων, αλλά με ευγένεια, κατανόηση και υπομονή. Προφανώς οι κόκκινες γραμμές είναι για να τίθενται απέναντι στην κοινωνία. Απέναντι στους τοκογλύφους τίθενται μόνο θέματα προς συζήτηση και συναίνεση.
• Συναίνεση με ποιους; Με αυτούς που έχουν αγοράσει ομόλογα κοψοχρονιά, στο 20 και το 30% της αξίας τους, προσδοκώντας ότι ακόμα και με ένα κούρεμα 50% θα βγούνε κερδισμένοι. Με αυτούς συζητάμε και γι αυτούς κρατάμε την ανάσα μας. Με ωμούς και απροκάλυπτους τοκογλύφους, τους οποίους τόσον καιρό καλοπιάνουμε και φροντίζουμε να κατευνάσουμε ξηλώνοντας την κοινωνία.
• ΝΑ είμαστε ξεκάθαροι και να το πούμε ξεκάθαρα και στον κόσμο. Η χρεωκοπία δεν εξαρτάται ούτε από την περικοπή των συντάξεων, ούτε από την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, ούτε από τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Αν εξαρτάται από κάτι είναι από αυτούς τους αλήτες, που η σημερινή πολιτική στην Ευρώπη, τους έχει δώσει τη δυνατότητα να επιβάλλουν τις ορέξεις τους στα κράτη. Και απέναντι σε αυτούς, έχουμε κυβερνήσεις, τόσο αυτήν όσο και την προηγούμενη, που αντί να τους βάλουν φρένο, τους καλοπιάνουν με αηδιαστικό τρόπο.
• Δεν είναι προσβλητικό για έναν άνθρωπο που η σύνταξή του έχει φτάσει τα 400 ευρώ, να ακούει ότι η κυβέρνηση συζητάει με τις αγορές για επιτόκια 5 και 6 τοις εκατό; Η Ελλάδα πρέπει τώρα να διεκδικήσει πάγωμα πληρωμών για τρία χρόνια. Εξαιρώντας φυσικά τα ασφαλιστικά ταμεία.
• Το πάγωμα πληρωμών θα μας δώσει τη δυνατότητα να εξοικονομήσουμε 50 δις. Αλλά όχι μέσα στα πλαίσια της Μνημονιακής πολιτικής, που μας οδηγεί από καταστροφή σε καταστροφή προς την ολοκληρωτική χρεωκοπία. ΜΕ μια αλλαγή πολιτικής που θα αντιμετωπίζει τα ζητήματα της ανάπτυξης από την σκοπιά του κοινωνικού οφέλους και όχι από την σκοπιά του ιδιωτικού κέρδους. Γι αυτό λέμε ότι χρειάζεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας.
• Μας λένε: ναι, αλλά η Ελλάδα πρόκειται να πάρει άμεσα με τη νέα δανειακή σύμβαση 89 δις. Τεράστιο ποσόν. ΝΑ αρνηθούμε αυτά τα λεφτά;
• Ας πούμε την αλήθεια. Που θα πάνε αυτά τα λεφτά; Τα30 δις θα πάνε στους δανειστές μας ως ανταμοιβή για το κούρεμα. Είναι πρωτότυπη λογική να πληρώνεις κάποιον για να σου μειώσει το χρέος, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε ότι ζούμε σε εποχές παραλογισμού. Άλλα 39 δις θα δοθούν στις τράπεζες για να αντέξουν το κούρεμα. Διότι ως γνωστόν τα κέρδη των τραπεζών είναι ιδιωτικά, ενώ οι ζημιές γίνονται πάντοτε δημόσιες και μεταφέροντα στις δικές μας πλάτες. Και οι τράπεζες έχουν πάρει μέχρι σήμερα περισσότερη βοήθεια από όση έχει δανειστεί η χώρα με το Μνημόνιο. Τέλος, 20 δις θα πάνε για πληρωμές ομολόγων που λήγουν τον Μάρτιο. Σύνολο 89 δις. Τίποτα για την έξοδο από την ύφεση. Ούτε μισό ευρώ.
• Σε αντάλλαγμα των χρημάτων που θα πάρουμε, καλούμαστε να γκρεμίσουμε ότι έχει απομείνει όρθιο. Την κοινωνική ασφάλιση, τα εργασιακά δικαιώματα, τον παραγωγικό πλούτο της χώρας. Εκεί μας οδηγούν.
Αναστολή πληρωμών για τρία χρόνια. Και διερεύνηση του επαχθούς χρέους. Προσπάθειες για συνολική ευρωπαϊκή απάντηση στο χρέος, που πλέον τους αφορά όλους. Συμμαχίες υπάρχουν, αλλά όχι αν είσαι η κυβέρνηση Παπανδρέου, ή η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Εναλλακτική πολιτική. Που σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα. ΝΑ ανακοπεί η πορεία της διαρκούς και σκληρής ύφεσης,. Η πολιτική που μας οδηγεί κατευθείαν στην άτακτη χρεωκοπία. Αυτά που μπορούμε να εξασφαλίσουμε από αναστολή πληρωμών, μπορούν να αξιοποιηθούν σε μια αναπτυξιακή πορεία. Αλλά όχι στα μέτρα του κεφαλαίου. Στα μέτρα των κοινωνικών αναγκών.
ΜΕ συγκεκριμένα και άμεσα μέτρα.
• Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Οι έχοντες και κατέχοντες. Η εγχώρια διαπλοκή που χρύσωσε τον καιρό του εκσυγχρονισμού και της υποτιθέμενης «νέας διακυβέρνησης»
• Για παράδειγμα: Αντί για το χαράτσι σε μισθωτούς συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 1,5 δις, να θεσμοθετηθεί μια εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων που πέρυσι ήταν πάνω από 200 δις και θα μαζέψει περισσότερα.
• Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο εξωφρενικό 23%, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δις (500.000 ανά πλοίο)
• Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα ακόμα και στις πιο μικρές ιδιοκτησίες που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 2,5 δις, να μπει εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, αξίας άνω των 500.000 ευρώ μπορεί να αποφέρει 4 δις.
• Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5000 ευρώ να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ κατʼ άτομο.
• Και όσο για τη σπατάλη του κράτους. Αυτή θα αναζητηθεί στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
• Με δραστική μείωση ενοικίων που πληρώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί.
• Με την καταγγελία και όχι την επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης σε διαπλεκόμενους που έχουν πληρωθεί δρόμους 3 και 4 φορές χωρίς να τους έχουν ολοκληρώσει.
• Όχι στο πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων επενδύσεων.
• Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, σε εντελώς διαφορετική λογική. Διότι στην κατεύθυνση προς την οποία βαδίζουμε, αυτό που κάνουμε είναι να θυσιάζουμε τους παραγωγικούς μας πόρους για να ανασυγκροτηθεί το Γερμανικό ή το οποιοδήποτε πολυεθνικό κεφάλαιο. Έχουμε πάρει τον δρόμο προς την πλήρη αποικιοποίηση. Οφείλουμε να βάλουμε φρένο τώρα. Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς στηριγμένη στους πόρους και τις δυνατότητές της.
• Δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες. Τις έχουμε πληρώσει. Και συμπεριφέρονται σαν να μην δεσμεύονται ούτε από νόμους ούτε από κανόνες. Εξακολουθούν να παραβιάζουν τον νόμο, αντλώντας ενισχύσεις έναντι προνομιούχων και όχι κοινών μετοχών. Πιστεύουν ότι αυτές είναι το κράτος. Και το κακό είναι ότι το πιστεύει και ο Παπαδήμος.
• Στήριξη της απασχόλησης. Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς στήριξη της απασχόλησης και των χαμηλότερων εισοδημάτων.
• Το παράδειγμα του αγροτικού τομέα, είναι χαρακτηριστικό στην συζήτηση για μια παραγωγική ανασυγκρότηση. Ο αγροτικός χώρος σπρώχτηκε στην παραγωγική καθήλωση. Και οι αγρότες βρέθηκαν εξαρτημένοι από τους κομματικούς διαχειριστές επιδοτήσεων.
• Και οι ίδιοι που οδήγησαν τον αγροτικό κόσμος σε τόσο σοβαρά αδιέξοδα, έτσι ώστε να μετατρέψουν την απαξίωση του αγροτικού τομέα, σε πελατειακή εξάρτηση, με τα ανάλογα οφέλη, είναι οι πρώτοι που βγαίνουν και συκοφαντούν τους αγρότες, όταν ζητάνε ζωή και αξιοπρέπεια.
• Και αντί για την ανασυγκρότηση του αγροτικού τομέα, έχουμε κάθε φορά σωτήριες λύσεις. Την μια είναι τα μεταλλαγμένα, την άλλη είναι τα φωτοβολταικά, ανάλογα με το τι συμφέρει τις μεγάλες εταιρείες, που επιβάλλουν την θέλησή τους στις κυβερνήσεις μας.
• Είναι εύκολοι οι κυβερνώντες σε αφορισμούς τύπου «μαζί τα φάγαμε». Αλλά ʽόταν τους ρωτάμε πως γίνεται οι τιμές παραγωγού συνεχώς να πέφτουν και οι τιμές καταναλωτή να εκτοξεύονται, πως γίνεται η απόσταση ανάμεσα στις τιμές παραγωγού και τις τιμές καταναλωτή να είναι τόσο μεγάλη, το αντιμετωπίζουν ως φυσικό φαινόμενο.
• Όταν τους ρωτάμε πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει φτάσει στο σημείο να κάνει εισαγωγή σε αγροτικά προϊόντα όπως οι ελιές, το λάδι, τα πορτοκάλια, το κρέας, για να μην αναφερθούμε στις καταχρηστικές ελληνοποιήσεις προϊόντων, πάλι δεν έχουν κάτι να πουν.
• Όταν τους ρωτάμε ποια στρατηγική έχει η χώρα μας για πρότυπες καλλιέργειες, για στροφή στην βιολογική γεωργία, για παραγωγική αξιοποίηση των τεράστιων δυνατοτήτων της στον αγροτικό τομέα, διαπιστώνουμε ότι σκέφτονται μόνο φωτοβολταϊκά.
Όταν τους ρωτάμε, πως θα ενισχυθεί η αγροτική παραγωγή την ώρα που ετοιμάζεστε να πουλήσετε σε ιδιώτες ότι έχει απομείνει από την Αγροτική Τράπεζα, σφυρίζουν αδιάφορα. Γιατί ξέρουμε όλοι ποια είναι η αναπτυξιακή λογική που έχουν οι τραπεζίτες και ποια είναι η αναπτυξιακή λογική που έχουν οι αγρότες και η κοινωνία. Ξέρουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει αγροτική παραγωγή χωρίς σχέδιο και επενδύσεις. Και ξέρουμε ότι μια ιδιωτική τράπεζα δεν είναι φορές αναπτυξιακής χρηματοδότησης, αλλά φορέας κερδοσκοπίας και εκμετάλλευσης.
• Για να γίνει παραγωγική στροφή, δεν χρειάζεται κάποια μαγική συνταγή. Αυτό που χρειάζεται είναι διαφορετική αντίληψη. Αν σκεφτούμε μια οικονομία προσανατολισμένη στια κοινωνικές ανάγκες, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι ξεκάθαρος. Αν σκεφτόμαστε όμως με βασική κατευθυντήρια γραμμή το πώς θα εξυπηρετήσουμε τις αρπακτικές διαθέσεις του κεφαλαίου, τότε προφανώς η κατάσταση θα πηγαίνει συνεχώς προς το χειρότερο. Ο αγροτικός κόσμος δεν έχει τίποτα να περιμένει πλέον από τα κόμματα του Μνημονίου.
• Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις μικρές επιχειρήσεις. Υπάρχει η λογική που τις ενθαρρύνει και τις ενισχύει. Και υπάρχει η λογική που τις θέλει βορρά στα μεγάλα συμφέροντα.
• Οι μικροί επιχειρηματίες, μέσα στον πόνο τους και την αγωνία τους, μέσα στα χαράτσια και τους αλλεπάλληλους φόρους, μέσα στην ομηρεία από τις τράπεζες, μέσα στην αγωνία τους να κρατήσουν ανοιχτές τις δουλειές τους, ακούνε και διάφορα χαρτωμένα. Ότι το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα είναι ο μεγάλος αριθμός τέτοιου είδους επιχειρήσεων. Ενώ για να προχωρήσει η ανταγωνιστικότητα πρέπει η αγορά να δουλεύει μόνο με Mall και με πολυεθνικές αλυσίδες.
• Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Υπάρχει το δικό τους μέλλον και το δικό μας. Στο δικό τους μέλλον δεν υπάρχει αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχουν μικρές επιχειρήσεις, δεν υπάρχει δουλειά με αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει παραγωγή που να αποφέρει κοινωνικό όφελος. Υπάρχουν μόνο ανώνυμες εταιρείες και διανεμόμενα κέρδη. Για άλλους δουλεύει η κυβέρνηση όχι για εσάς. Και αυτό το κόλπο, να κουκουλώνουμε τα συμφέροντα των ισχυρών πίσω από γενικές και αόριστες διατυπώσεις για το καλό της χώρας, πρέπει να κοπεί εδώ και τώρα. Αρκετά.
• Υπάρχει λοιπόν ο δρόμος για την εναλλακτική πολιτική. Για να τον βαδίσουμε πρέπει να ξεσηκωθεί η κοινωνία. Να δυναμώσει η φωνή των κοινωνικών αντιστάσεων να δυναμώσει το πείσμα και η αυτοπεποίθηση των αδύναμων.
• Και με την στήριξη της κοινωνίας να συγκροτήσουμε έναν Νέο Συνασπισμό Εξουσίας. ΝΑ πετάξουμε από πάνω μας την πολιτική της ύφεσης και των Μνημονίων, ΝΑ πετάξουμε από πάνω μας τους τοκογλύφους και τα ισχυρά οικονομικά παρασιτικά συμφέροντα. ΝΑ βαδίσουμε τον δρόμο ενός άλλου προτύπου ανάπτυξης, που θα είναι αποφασιστικά προσανατολισμένο στις κοινωνικές ανάγκες.
• Στον αγώνα αυτόν έχουν θέση όλοι. Η Αριστερά, οι δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι, κάθε προοδευτική πολιτική δύναμη, αλλά κυρίως η μεγάλη κοινωνική δύναμη των εργαζομένων, των νέων, των ανθρώπων που δεν ανέχονται άλλο ζωή με ορίζοντα τη φτώχια και την ανασφάλεια.
• Από εκεί και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Το ΚΚΕ με τον απομονωτισμό του που τον κρύβει πίσω από διακηρύξεις ιδεολογικής καθαρότητας. Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ με τα κρυφά όνειρα για αναβαθμισμένο ρόλο στα πλαίσια των ανακατατάξεων του δικομματισμού. ΤΑ ξέρουμε όλα αυτά. Αλλά ξέρουμε όμως ότι στην βάση της Αριστεράς, και τώρα πια και στην μεγάλη βάση της κοινωνίας, η απαίτηση για ενότητα είναι ώριμη και ισχυρή. Και γι αυτό επιμένουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS