Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτοφανή τραγωδία.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο ορατά γίνονται τα αδιέξοδα της πολιτικής των Μνημονίων.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο ορατό γίνεται ότι πραγματικός στόχος της τρόικας και των ελληνικών κυβερνήσεων δεν ήταν να αντιμετωπίσουν τη κρίση του χρέους αλλά με μοχλό το χρέος να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ακόμα μεγαλύτερης κερδοσκοπίας και κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Η πολιτική της λιτότητας αποδεικνύεται απολύτως ακατάλληλη και αναποτελεσματική.
Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα αλλά βυθίζει τη χώρα σε μια θανατηφόρο περιδίνηση.
Ήδη διανύουμε το πέμπτο χρόνο ύφεσης.
Κάτι ανάλογο μόνο στη περίοδο της κατοχής είχαμε περάσει.
Μέσα σε τρία μόλις χρόνια συρρικνώθηκε το ΑΕΠ 15 μονάδες.
Με εξαίρεση τη κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπάρχει ανάλογο καταγεγραμμένο ποσοστό ύφεσης στον ευρωπαϊκό χώρο στη μεταπολεμική περίοδο.
Και αντί να παραδεχτούν δημόσια ότι μας ρίξανε στα βράχια. Αντί να ζητήσουν συγνώμη και κάνουν στροφή, αυτοί μιλάνε και για νέα μέτρα και για μεγαλύτερη λιτότητα.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει :
Το μνημόνιο, αγαπητοί φίλοι και φίλες δεν απέτυχε.
Το μνημόνιο πέτυχε.
Μόνο που το μνημόνιο δεν ήταν σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, αλλά σχέδιο φτωχοποίησης των Ελλήνων. κατάργησης του κοινωνικού συμβολαίου, εκποίησης του δημόσιου πλούτου και εκχώρησης της λαϊκής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας στη διεθνή τοκογλυφία και στη διεθνή της κεφαλαιοκρατίας που μας κυβερνά.
Αυτό ήταν το σχέδιο και για αυτό υλοποιήθηκε στα κρυφά, στα μουλωχτά και ερήμην του ελληνικού λαού.
Οι περιβόητες αποφάσεις της Ε.Ε. όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αλλά το απομονώνουν στην Ελλάδα, μετατρέποντας τη χώρα μας σε διεθνές πείραμα εφαρμογής των πολιτικών του σοκ, προκειμένου να λειτουργήσει ως αντιπαράδειγμα αλλά και να μεταφέρουν αυτή τη πολιτική σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο.
Οι αλλεπάλληλες αποφάσεις, ιδιαίτερα η απόφαση του Οκτωβρίου για το περίφημο «κούρεμα», πανηγυρίστηκε εντός και εκτός Ελλάδας ως ιστορική.
Σήμερα με τις αλλεπάλληλες εμπλοκές φαίνεται ότι το κούρεμα αυτό, ακόμα και αν γίνει κατορθωτό, δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση της δραματικής κρίσης χρέους.
Και αυτό επιβεβαιώνει την θέση που διατύπωσε εξ αρχής η Αριστερά:
Ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλεται ο ελληνικός λαός, η λεηλασία των εισοδημάτων, της αξιοπρέπειας και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, κανένα αποτέλεσμα δεν πρόκειται να φέρουν.
Μετά από μια δεκαετία θυσιών, στόχος τους είναι, το 2020, ένα χρέος μη διαχωρίσιμο. Στα μεγέθη του 2009.
Μόνο που το 2020, δεν θα είναι στην προ Μνημονίου κατάσταση οι μισθοί, η κοινωνική ασφάλιση, η υγεία, η παιδεία, ο δημόσιος πλούτος ή η ανεργία;
Ένα τέτοιο ερώτημα, βέβαια, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν από όλους αυτούς.
Ούτε τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή τράπεζα, ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε τους κερδοσκόπους των Hedge Fundς. Ούτε βέβαια τον κ. Παπαδήμο, την κυβέρνησή του και τα κόμματα που την στηρίζουν.
Ας μην έχουμε, λοιπόν, καμία αυταπάτη.
Τίποτα από όλα αυτά που μας παίρνουν δεν πρόκειται να μας το γυρίσουν πίσω. Γιατί ο αρχικός τους στόχος ήταν να μας τα αφαιρέσουν και όχι να μας βγάλουν από τη κρίση.
Κανένας από αυτούς δε πρόκειται να ενδιαφερθεί για την ζωή και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των νέων ανθρώπων.
Κανένας από αυτούς δε θα ενδιαφερθεί για τα δικαιώματα μας.
Εμείς οι ίδιοι, είμαστε οι μόνοι που μπορούμε και οφείλουμε να τα υπερασπιστούμε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες.
Είναι όμως εξοργιστικό να παρακολουθείς με πόσο κυνισμό τα μεγάλα κεφάλια εντός και εκτός Ελλάδας, αναφέρονται σε πολιτικές επιλογές και αλλεπάλληλα μέτρα που σακατεύουν την οικονομία και την κοινωνία.
«Δεν ξέρω αν θα πετύχει το πρόγραμμα για την Ελλάδα» είπε πάνω κάτω ο Μάριο Ντράγκι, το μεγάλο αφεντικό της ευρωπαϊκής τράπεζας, απαντώντας στον ευρωβουλευτή μας, το Νίκο το Χουντή.
Γιατί; Γιατί μας ξέφυγε λέει η ύφεση, η οποία προκαλείται από τα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα.
Και ο Ντράγκι δεν είναι τυχαίος εξωτερικός παρατηρητής. Είναι ένα από τα αφεντικά της τρόικας.
Η τρόικα δεν είναι οι διάφοροι Τόμσεν που έρχονται κάθε τόσο εδώ και βάζουν όρους για την ισοπέδωση της κοινωνίας. Η τρόικα είναι ο Ντράγκι, η Λαγκάρντ και ο Σόιμπλε.
Και αναρωτιέται ο κάθε άνθρωπος που σκέφτεται λογικά: πως σας ξέφυγε η ύφεση;
Πως πέσανε έξω στην πρόβλεψη της ύφεσης τέτοιου μεγέθους τεχνοκράτες;
Και γιατί εν τοιαύτη περιπτώσει, σε πέντε διαδοχικές αναθεωρήσεις του Μνημονίου δεν μπήκε ούτε μισή ρήτρα που να αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα;
Είναι πολύ απλή η απάντηση. Δεν τους ξέφυγε η ύφεση. Αδιαφορήσανε με την ύφεση. ΤΑ μέτρα θέλανε να πάρουνε.
Η ύφεση δεν τους ενδιαφέρει. Ίσα ίσα τους δίνει τη δυνατότητα να παίρνουν κάθε τόσο ακόμα σκληρότερα μέτρα μέχρι που να μην έχει απομείνει τίποτα.
Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά που έχουν αναθέσει στον Παπαδήμο. Να ταΐζει την ύφεση με μέτρα, μέχρι την ολοκληρωτική χρεωκοπία και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα, που προβλέπει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας η νέα Δανεική Σύμβαση που ετοιμάζονται να φέρουν στη Βουλή για να ψηφίσουν τις επόμενες εβδομάδες.
Μια Δανειακή Σύμβαση που πέρα από τα σκληρά μέτρα θα προβλέπει την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου αλλά και την μετατροπή του δικαίου που διέπει το ελληνικό χρέος από το Ελληνικό στο Αγγλικό δίκαιο, γεγονός που θα σημάνει τον πλήρη αφοπλισμό των νομικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας και τη συνακόλουθη παράδοσή της στις ορέξεις των πιστωτών.
Εμείς θα μιλήσουμε καθαρά : Η υπογραφή μιας τέτοιας Δανειακής Σύμβασης και μάλιστα ερήμην του Ελληνικού λαού, θα πρόκειται για ένα κολοσσιαίο έγκλημα απέναντι στο λαό και στη χώρα.
Όσοι το διαπράξουν, θα φέρουν ακέραια την ευθύνη, για τα δεινά και τη καταστροφή που θα προκαλέσουν στις επόμενες γενεές.
Ακόμα κι αν πιστεύουν ότι δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής, εμείς τους προειδοποιούμε να μην προχωρήσουν σε μια τέτοια ιστορικής σημασίας εκχώρηση κυριαρχίας, ερήμην της λαϊκής βούλησης.
Αν το πράξουν κανένα ελαφρυντικό δε θα τους δικαιολογεί.
Θα είναι μια συνειδητή επιλογή παράκαμψης της λαϊκή βούλησης, που δε πρόκειται να μείνει ατιμώρητη από τη λαϊκή ετυμηγορία.
Που όσο κι αν το επιδιώκουν δε πρόκειται να την αποφύγουν.
Ο ελληνικός λαός, αργά ή γρήγορα θα υψώσει το ανάστημά του ένας νέος Συνασπισμός εξουσίας, θα αναλάβει την ανασυγκρότηση της λαϊκής κυριαρχίας και την ανόρθωση των κοινωνικών ερειπίων, πρώτα από όλα μην αναγνωρίζοντας όλες αυτές τις κατάφορα αντισυνταγματικές αποφάσεις, τις δανειακές συμβάσεις που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα στη διεθνή τοκογλυφίας.
Παλεύουμε όμως να προλάβουμε τα χειρότερα, για αυτό και ζητάμε εκλογές πριν τη δανειακή σύμβαση.
Μας λένε: ναι, αλλά η Ελλάδα πρόκειται να πάρει άμεσα με τη νέα δανειακή σύμβαση 89 δις. Τεράστιο ποσόν. ΝΑ αρνηθούμε αυτά τα λεφτά;
Ας πούμε την αλήθεια στο λαό. Που θα πάνε αυτά τα λεφτά;
Τα 30 δις θα πάνε στους δανειστές μας ως ανταμοιβή για το κούρεμα. Είναι πρωτότυπη λογική να πληρώνεις κάποιον για να σου μειώσει το χρέος, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε ότι ζούμε σε εποχές παραλογισμού.
Άλλα 39 δις θα δοθούν στις τράπεζες για να αντέξουν το κούρεμα. Διότι ως γνωστόν τα κέρδη των τραπεζών είναι ιδιωτικά, ενώ οι ζημιές γίνονται πάντοτε δημόσιες και μεταφέροντα στις δικές μας πλάτες. Και οι τράπεζες έχουν πάρει μέχρι σήμερα περισσότερη βοήθεια από όση έχει δανειστεί η χώρα με το Μνημόνιο.
Τέλος, 20 δις θα πάνε για πληρωμές ομολόγων που λήγουν τον Μάρτιο. Σύνολο 89 δις.
Τίποτα για την έξοδο από την ύφεση. Ούτε μισό ευρώ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μια εξοργιστική επιμονή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μείωση μισθών στο ιδιωτικό τομέα.
Την ίδια στιγμή, όλοι αυτοί που παριστάνουν τους τεχνοκράτες, και ειδικά ο πρωθυπουργός που φαίνεται να έχει πάρει ιδιαίτερα ζεστά το θέμα, αρνούνται να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: τι σχέση έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα με τη μείωση του χρέους.
Δεν απαντούν γιατί ξέρουν πολύ καλά την απάντηση: καμία.
Είναι σκάνδαλο να επιμένει η κυβέρνηση, είτε απειλώντας με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, είτε πιέζοντάς τους εργοδότες και την ΠΑΣΚΕ να συμφωνήσουν αυτό που θέλει.
Όταν την ίδια στιγμή, η τρόικα με διακριτικό τρόπο αποποιείται την πατρότητα της ιδέας, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν από την πλευρά της δεν έχει απαιτηθεί μείωση μισθών.
Όχι ότι θα την χάλαγε βεβαίως. Αλλά με έμμεσο τρόπο δηλώνει ότι όλη αυτή η υπόθεση εγείρεται από την κυβέρνηση για λογαριασμό κάποιων.
Και δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες που η κυβέρνηση, είτε η παρούσα είτε η προηγούμενη, παριστάνει ότι δρα κατ απαίτηση της τρόικας, για να αποδειχτεί στην πορεία ότι μεθοδεύει μέτρα για λογαριασμό κάποιων άλλων.
Για λογαριασμό ποιών; Ποιοι βγαίνουν ωφελημένοι από την φτωχοποίηση του συνόλου των εργαζομένων:
Προφανώς οι εργοδότες. Οι τράπεζες, τα σουπερ μάρκετ, οι αλυσίδες, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι μεγάλες επιχειρήσεις στο σύνολό τους.
Δηλαδή όλοι αυτοί που εξασφάλισαν τα προηγούμενα χρόνια για τις επιχειρήσεις τους και τα προσωπικά τους κέρδη μια πρωτοφανή φορολογική ασυλία, γεμίζοντας με χρήμα τις ελβετικές τράπεζες.
Και οι οποίοι τώρα στα εβδομαδιαία οικονομικά τους δελτία, κλαίνε για το απαράδεκτο ύψος των μισθών, που μετά από 20 μήνες Μνημόνιο είναι ήδη πολύ χαμηλότεροι από το χαρτζιλίκι που δίνουν στα παιδιά τους.
Όταν, λοιπόν, ο κ. Παπαδήμος θέτει ως κόκκινη γραμμή τη σωτηρία της χώρας, θολώνει συνειδητά τα νερά.
Το συμφέρον της χώρας δεν είναι ενιαίο. Άλλο είναι το συμφέρον του κεφαλαίου και των μεγάλων εργοδοτών και άλλο είναι το συμφέρον της κοινωνίας.
Εκτός αν χώρα ο πρωθυπουργός θεωρεί όσους έχουν λεφτά και διεκδικούν να βγάζουν περισσότερα και αφορολόγητα.
Ας το πει λοιπόν όπως είναι: Κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση είναι η διασφάλιση των οικονομικά ισχυρών συμφερόντων.
Κόκκινη γραμμή είναι οτιδήποτε μας ζητήσουν οι τοκογλύφοι. Και η κοινωνία, να πάει να πνιγεί.
Κόκκινη γραμμή είναι επίσης ότι θέλουν οι ημέτεροι. Διότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση συνδέει την σωτηρία της χώρας με τους μισθούς των 500 ευρώ, τακτοποιεί μια χαρά τους δικούς της.
Δείτε τι προβλέπει το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών. Το οποίο προωθήθηκε ως κατεπείγον με το πρόσχημα ότι περιλαμβάνει τις μεγάλες αλλαγές που θέλει η τρόικα για το καλό της χώρας.
Για το καλό της χώρας λοιπόν ρυθμίζονται ευνοϊκά τα χρέη των μεγαλοοφειλετών προς το δημόσιο.
Για το καλό της χώρας φορολογούνται αυτοτελώς τα μερίσματα των μετόχων στις Ανώνυμες Εταιρείες, και δεν συνυπολογίζονται στο εισόδημά τους.
Για το καλό της χώρας αναλαμβάνουν ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρείες να συγκεντρώνουν οφειλές, όπως γινόταν στον μεσαίωνα.
Για το καλό της χώρας οι μετοχές των εισηγμένων στο χρηματιστήριο δημοσίων επιχειρήσεων, θα πωλούνται χωρίς διαγωνισμό, με την ευγενική μεσολάβηση χρηματιστηριακών εταιρειών και με απολύτως αδιαφανείς όρους.
Και ακόμα. Για το καλό της χώρας, πληρώσαμε πέρσι 150 εκατομμύρια αμοιβές και προμήθειες στις τράπεζες, χωρίς να ξέρουμε γιατί. Και μάλιστα το ποσόν αυτό είναι μιάμιση φορά πάνω από το αρχικά προϋπολογισμένο.
Στις τράπεζες που έχουν πάρει ήδη ενισχύσεις 130δις, διότι για το καλό της χώρας τα κέρδη τους ιδιωτικοποιούνται ενώ οι ζημιές τους είναι πάντα δημόσιες.
Τους δώσαμε λοιπόν και 150 εκατομμύρια αμοιβές και προμήθειες.
Και βεβαίως, για το καλό της χώρας, το ποσό αυτό, και διάφορες άλλες εξυπηρετήσεις προς τους πλούσιους κολλητούς μας, ρυθμίσεις οφειλών, μείωση φορολογίας, απόρρητες δαπάνες θα το εξοικονομήσουμε από την περικοπή των επικουρικών συντάξεων.
Καμιά υποχώρηση λοιπόν. Να ξεσηκωθεί το σύμπαν.
Η κυβέρνηση στα εργασιακά θα υποστεί δεινή ήττα. Και την ήττα αυτή θα την πληρώσει ακριβά.
Όπως θα την πληρώσουν και τα κόμματα που την στηρίζουν, και τα ποία εξαπατούν ανοιχτά τον λαό για τις προθέσεις τους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η πρόθεση του κ. Παπαδήμου είναι να ασκεί την πρωθυπουργία ελέω τραπεζών, και να εφαρμόσει στο ακέραιο κάθε απαίτηση του κεφαλαίου όσο παράλογη και ισοπεδωτική και αν είναι.
Και από την άλλη τα κόμματα που τον στηρίζουν να στήνουν ολόκληρο θέατρο, όχι γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα με την πολιτική αυτή, αλλά επειδή προσπαθούν να διασώσουν κάτι από την καταρρακωμένη εκλογική τους επιρροή.
Δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά για το ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης πολιτικής κατάρρευσης.
Όλοι μιλούν για την κατάρρευση. Αλλά κανείς δεν ανοίγει μια σοβαρή κουβέντα για την πολιτική που τους οδήγησε σε αυτό το σημείο.
Δυστυχώς γιʼ αυτούς, την κουβέντα την άνοιξαν οι οικονομικοί εισαγγελείς.
Ζητώντας να διερευνηθεί δικαστικά η μεθοδευμένη υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο. ΜΕ χειραγώγηση των οικονομικών μεγεθών και των στατιστικών στοιχείων, με σκόπιμες ενέργειες, και με σαφές συγκεκριμένο σχέδιο.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς το σχέδιο πληρώνουν τώρα.
Και θα το πληρώσουν πολύ ακριβά, γιατί νόμισαν ότι ο ελληνικός λαός, ακόμα και τα ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά τους εμπιστεύτηκαν είναι πολιτικά άσχετοι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν.
Το ίδιο πάνω κάτω θέλει να πιστεύει και η Νέα Δημοκρατία. Η οποία νομίζει ότι στηρίζοντας την κυβέρνηση και κάνοντας ταυτόχρονα και κάποιο είδος αντιπολίτευσης, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού για να κυβερνήσει τη χώρα.
Στην πολιτική ιστορία σπάνια υπήρξε δείγμα τόσο απροκάλυπτου πολιτικού τυχοδιωκτισμού σαν αυτό που παρουσιάζει σήμερα το κόμμα του κ. Σαμαρά.
Κάνουν λίγο τους δύσκολους για να πείσουν κανέναν καλοπροαίρετο αφελή, αλλά είναι μέσα σε όλα. Και όσο περνάει ο καιρός, μπαίνουν ακόμα πιο μέσα.
Διότι βάζουν δύο καρπούζι στην ίδια μασχάλη. θέλουν και να καρπωθούν την κοινωνική δυσαρέσκεια από το Μνημόνιο, και να έχουν την εμπιστοσύνη των αρχιτεκτόνων του Μνημονίου.
Ε, δεν γίνεται αυτό.
Θα ήταν ευτύχημα για τον κ. Σαμαρά να είναι ο ελληνικός λαός τόσο ανόητος όσο ο ίδιος νομίζει όταν του απευθύνεται.
Αγαπητοί Σύντροφοι και Συντρόφισσες
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως στροφή.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια νέα δημοκρατική πορεία κοινωνικής ανασύνταξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Χρειάζεται νέα διακυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς.
Μιας αριστεράς που θα προτάξει την ιστορική ευθύνη της ενότητας και της ανιδιοτέλειας μπροστά στη κοινωνική καταστροφή και όχι μιας αριστεράς υστερόβουλης και αλληλοσπαρασόμενης.
Να το πούμε ξεκάθαρα. Ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τα δύο κάποτε πανίσχυρα κόμματα εξουσίας.
Εναλλακτική λύση διεξόδου και παραδοσιακός δικομματισμός είναι δύο πράγματα που δεν τέμνονται πουθενά.
Είναι η ώρα να δώσουμε τον δικό μας αγώνα.
Να πείσουμε τους εργαζόμενους, την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ότι εναλλακτική λύση υπάρχει. Και η λύση αυτή είναι αποκλειστικά στο δικό μας χέρι.
Η λύση αυτή περνάει μέσα από την αποτελεσματική αντιμετώπιση των απαιτήσεων των δανειστών, από την αναδιανομή του πλούτου και μια άλλη αναπτυξιακή πολιτική για έξοδο από την κρίση.
Πρώτα απʼ όλα λοιπόν, εμείς απαντάμε με θέρος στο δίλλημα : Λεφτά για να πληρώνουμε τόκους στους τοκογλύφους ή για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις;
Αντί λοιπόν για το αδιέξοδο PSI, εμείς αντιπροτείνουμε τριετή, τουλάχιστον, αναστολή των πληρωμών.
Το πάγωμα πληρωμών θα μας δώσει τη δυνατότητα να εξοικονομήσουμε 50 δις.
Αλλά όχι μέσα στο πλαίσιο της Μνημονιακής πολιτικής, που μας οδηγεί από καταστροφή σε καταστροφή προς την ολοκληρωτική χρεωκοπία.
Με μια αλλαγή πολιτικής που θα αντιμετωπίζει τα ζητήματα της ανάπτυξης από την σκοπιά του κοινωνικού οφέλους. Όχι από την σκοπιά του ιδιωτικού κέρδους.
Δεν σταματάμε όμως εκεί. Πρέπει να διερευνηθεί το επαχθές χρέος και να το αρνηθούμε ολοκληρωτικά. Και ακόμα να επιδιώξουμε μια συνολική ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση του χρέους, που πλέον τους αφορά όλους.
Συμμαχίες υπάρχουν. Αλλά όχι βέβαια αν είσαι η κυβέρνηση Παπανδρέου, ή η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Δεύτερον αναδιανομή του πλούτου. Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Οι έχοντες και κατέχοντες. Η εγχώρια διαπλοκή που χρύσωσε τον καιρό του εκσυγχρονισμού και της υποτιθέμενης «νέας διακυβέρνησης»
Να γίνει επιτέλους περιουσιολόγιο.
Να θεσμοθετηθεί μια εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων που πέρυσι ήταν πάνω από 200 δις.
Να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δις (500.000 ανά πλοίο)
Να μπει εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, αξίας άνω των 500.000 ευρώ, που μπορεί να αποφέρει 4 δις.
Να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ κατʼ άτομο.
Γιατί αυτή είναι η ουσία της εξόδου από την ύφεση. ΝΑ αναζητηθούν τα έσοδα εκεί που υπάρχουν.
Και όχι στο πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων επενδύσεων.
Τρίτον εναλλακτική πολιτική. Που σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα. Να ανακοπεί η πορεία της διαρκούς και σκληρής ύφεσης,. Η πολιτική που μας οδηγεί κατευθείαν στην άτακτη χρεωκοπία.
Αυτά που μπορούμε να εξασφαλίσουμε από αναστολή πληρωμών, μπορούν να αξιοποιηθούν σε μια αναπτυξιακή πορεία. Αλλά όχι στα μέτρα του κεφαλαίου. Στα μέτρα των κοινωνικών αναγκών.
Χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, σε εντελώς διαφορετική λογική.
Διότι στην κατεύθυνση προς την οποία βαδίζουμε, αυτό που κάνουμε είναι να θυσιάζουμε τους παραγωγικούς μας πόρους για να ανασυγκροτηθεί το Γερμανικό ή το οποιοδήποτε πολυεθνικό κεφάλαιο.
¨Έχουμε πάρει τον δρόμο προς την πλήρη αποικιοποίηση.
Οφείλουμε να βάλουμε φρένο τώρα.
Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς στηριγμένη στους πόρους και τις δυνατότητές της. Αρκεί να πετάξει από πάνω της την θηλιά των τοκογλύφων και του παρασιτικού κεφαλαίου.
Να προχωρήσουμε σε Δημόσιος έλεγχος των τραπεζών.
Τις έχουμε πληρώσει. Και συμπεριφέρονται σαν να μην δεσμεύονται ούτε από νόμους ούτε από κανόνες.
Εξακολουθούν να παραβιάζουν τον νόμο, αντλώντας ενισχύσεις έναντι προνομιούχων και όχι κοινών μετοχών.
Πιστεύουν ότι αυτές είναι το κράτος.
Και το κακό είναι ότι το πιστεύει και ο κ. Παπαδήμος.
Να στηρίξουμε την απασχόληση.
Είναι ανόητοι όσοι οραματίζονται έναν κόσμο στον οποίο θα υπάρχει ανάπτυξη χωρίς μισθούς και απασχόληση.
Οραματίζονται έναν κόσμο φτώχειας και εξαθλίωσης για τους πολλούς και πλούτου για τους ελάχιστους.
Δεν υπάρχει διέξοδος προς τα εκεί.
Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς στήριξη της απασχόλησης και των χαμηλότερων εισοδημάτων.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Υπάρχει λοιπόν ο δρόμος για την εναλλακτική πολιτική.
Για να τον βαδίσουμε πρέπει να ξεσηκωθεί η κοινωνία. Να δυναμώσει η φωνή των κοινωνικών αντιστάσεων να δυναμώσει το πείσμα και η αυτοπεποίθηση των αδύναμων.
Εκεί πρέπει να δώσει η αριστερά όλες της τις δυνάμεις. Στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων, στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές.
Κάθε μέτωπο κοινωνικής αντίστασης, μεγάλο ή μικρό έχει την δική του σημασία. Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, δεν αγωνίζονται μόνο για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Αγωνίζονται εξ ονόματος ολόκληρης της κοινωνίας.
Να δώσουμε νέα πνοή στο κίνημα της κοινωνικής αλληλεγγύης.
«Κανείς μόνος του στην κρίση» είναι το σύνθημά μας και οφείλουμε να το κάνουμε πράξη κάθε μέρα παντού.
Ας θυμόμαστε ότι η παράδοση της Αριστεράς είναι ακριβώς αυτή. Η εμπιστοσύνη της κοινωνίας και η συσπείρωση γύρω από το απελευθερωτικό μας πρόταγμα, κερδίζεται μέρα με τη μέρα στην μάχη για την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και με την στήριξη της κοινωνίας να συγκροτήσουμε έναν Νέο Συνασπισμό Εξουσίας.
Να πετάξουμε από πάνω μας την πολιτική της ύφεσης και των Μνημονίων.
Να πετάξουμε από πάνω μας τους τοκογλύφους και τα ισχυρά οικονομικά παρασιτικά συμφέροντα.
Να βαδίσουμε τον δρόμο ενός άλλου προτύπου ανάπτυξης, που θα είναι αποφασιστικά προσανατολισμένο στις κοινωνικές ανάγκες.
Στον αγώνα αυτόν έχουν θέση όλοι.
Η Αριστερά, οι δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι, κάθε προοδευτική πολιτική δύναμη.
Αλλά κυρίως η μεγάλη κοινωνική δύναμη των εργαζομένων, των νέων, των ανθρώπων που δεν ανέχονται άλλο ζωή με ορίζοντα τη φτώχια και την ανασφάλεια.
Είναι ώρα να κοιτάξουμε μπροστά.
Με πείσμα και με αισιοδοξία, με δράση στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων να κάνουμε το δικό μας πολιτικό σχέδιο υπόθεση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η ώρα για την πλατειά συσπείρωση και την μεγάλη ανατροπή είναι τώρα.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS