«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Βουλή των Ελλήνων τιμά σήμερα δυο σημαντικούς ανθρώπους. Δυο προσωπικότητες που σημάδεψαν με τους αγώνες και το παράδειγμά τους τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Και υπʼ αυτή την έννοια επιτρέψτε μου να πω ότι δεν είναι η Βουλή των Ελλήνων που τιμά τον Γιώργη Τσαρουχά και τον Γρηγόρη Λαμπράκη αλλά ο Γιώργης Τσαρουχάς και ο Γρηγόρης Λαμπράκης αυτοί που τίμησαν με την παρουσία τους το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Και σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε η χώρα, ο λαός μας, το Κοινοβούλιο, αυτό το πολιτικό σύστημα που σήμερα απαξιώνεται έχει ανάγκη από το παράδειγμα αυτών των δυο σημαντικών ανθρώπων. Έχει ανάγκη να ακουμπήσει στο μεγαλείο και στην ανθρωπιά, στην ανιδιοτέλεια και την αγωνιστικότητα δυο αγωνιστών Βουλευτών, ανθρώπων που προκειμένου να υπερασπιστούν τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους, δεν δείλιασαν ακόμη και μπροστά στο θάνατο.
Ο Γιώργης Τσαρουχάς, προσφυγόπουλο που η δικτατορία του Μεταξά τον ανάγκασε να αλλάξει πόλη για να πάρει το πτυχίο της Νομικής σχολής, πήγε εθελοντής στο μέτωπο το 40, πρωταγωνίστησε στην Εθνική Αντίσταση και γνώρισε και αυτός την μοίρα χιλιάδων πατριωτών μετά τον εμφύλιο. Στρατοδικεία, φυλακή, εξορία. Τίποτε όμως δεν μπορούσε να τον λυγίσει.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αθλητής και διανοούμενος, σπούδασε και έγινε γιατρός. Υπερασπιστής της ειρήνης, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής για την Διεθνή ύφεση και Ειρήνη, διοργάνωσε και κατάφερε να ολοκληρώσει την πρώτη Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Περπάτησε με ψηλά το κεφάλι μόνος, κρατώντας ένα χαρτόνι που έγραφε «Ελλάς». Παρά τους προπηλακισμούς και τις απειλές κατόρθωσε να κάνει το μεγαλύτερο μέρος της πορείας και συνελήφθη.
Βίοι παράλληλοι για δύο τεράστιες προσωπικότητες στην πιο πολυτάραχη περίοδο της νεότερης ιστορίας του τόπου μας.
Γεννήθηκαν την ίδια χρονιά, εκλέχτηκαν βουλευτές την ίδια χρονιά με την ΕΔΑ.
Λαμπροί επιστήμονες αλλά και αφοσιωμένοι μαχητές στην υπεράσπιση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών.
Γνώρισαν τι σημαίνει παρακράτος και φασισμός.
Στοχοποιήθηκαν και κυνηγήθηκαν από το μετεμφυλιακό αστυνομικό κράτος. Έμειναν, όμως, όρθιοι ως το τέλος.
Ο Γιώργης Τσαρουχάς ήταν από τους πολλούς χτυπημένους και βαριά τραυματισμένους τη νύχτα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Αργότερα είχε και αυτός την ίδια τύχη στα πρώτα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας το 1968 όπου άφησε την τελευταία του πνοή σκληρά βασανισμένος.
Οι δολοφονίες και των δυο επιχειρήθηκε να παρουσιαστούν η μια ως τροχαίο ατύχημα και η άλλη ως καρδιακή προσβολή.
Και στις δύο περιπτώσεις, χρειάστηκε ένας ανακριτή με θάρρος, ένας δικαστικός λειτουργός που δεν λύγισε από την τρομοκρατία και τις πιέσεις, για να βρεθούν τα στοιχεία που αποκάλυπταν το βρώμικο και προμελετημένο σχέδιο της δολοφονίας τους.
Οι δολοφόνοι του Λαμπράκη έμειναν λίγο καιρό στη φυλακή.
Οι δολοφόνοι του Γιώργη Τσαρουχά πρώτα παρασημοφορήθηκαν από την χούντα και μετά καταδικάστηκαν το 1979 σε μικρές ποινές φυλάκισης.
Όμως την ιστορία δεν την γράφουν πάντα οι νικητές. Και ο Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Γιώργης Τσαρουχάς έγιναν σύμβολο αντίστασης και ανιδιοτέλειας.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης έδωσε το όνομά του σε μία ολόκληρη γενιά. Και παραμένει ακόμα και σήμερα ίνδαλμα και σύμβολο για τις νεότερες γενιές. Ακόμη και όταν η μικρότητα και η αγνωμοσύνη οδηγεί σε πολιτικές αποφάσεις όπως αυτή να φύγει από το διεθνή μαραθώνιο της Αθήνας το όνομα του Γρηγόρη Λαμπράκη και να μπει στη θέση του το όνομα μιας τράπεζας.
Ο Γιώργης Τσαρουχάς επίσης δεν ξεχάστηκε. Το όνομά του ακούγεται σε κάθε διεκδίκηση σε κάθε μεγάλο και μικρό αγώνα που δίνεται από τον απλό κόσμο.
Ο Λαμπράκης και ο Τσαρουχάς, είναι η ιστορία των αγώνων, είναι η ιστορία της αριστεράς, είναι η ιστορία του λαϊκού κινήματος.
Εκπροσώπησαν έναν κόσμο που δεν χρεοκόπησε ηθικά και ιδεολογικά.
Εκπροσωπούν σήμερα και θα εκπροσωπούν για πάντα τον κόσμο της εργασίας, αυτόν που δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι και δεν θα σκύψει ποτέ το κεφάλι, τον κόσμο της δουλειάς που βάναυσα ενοχοποιήθηκε, λοιδορήθηκε και στοχοποίηθηκε από το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, που χρεοκοπεί σήμερα τη χώρα.
Ο Τσαρουχάς και ο Λαμπράκης εκπροσωπούν τις μεγάλες ιδέες της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας.
Σε αυτές τις δύσκολες μέρες για τον λαό μας, αξίζει να θυμηθούμε τι είπε στην κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη, μία άλλη τεράστια προσωπικότητα, η Διδώ Σωτηρίου.
«Η Ελλάδα είναι σύσσωμη στο πόδι.
Όχι για ταφή, μα για ανάσταση».
Αυτή η κουβέντα της Διδούς, η ζωή και οι αγώνες του Γιώργη Τσαρουχά και του Γρηγόρη Λαμπράκη, ας γίνουν η αφετηρία αυτός ο τόπος, αυτοί οι άνθρωποι, αυτός ο λαός να πάρουν εντέλει αυτό που τους αξίζει, να κερδίσουν όσα τους έχουν κλέψει. Ευχαριστώ πολύ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS