Το σχέδιο νόμου που κατέθεσε το υπουργείο Δικαιοσύνης, παρότι είναι άτολμο και διατηρεί την κατασταλτική λογική, ανοίγει μια πόρτα για να βγούμε επιτέλους από το μεσαίωνα και το σκοταδισμό. Η θεραπευτική του οπτική (ένταξη σε προγράμματα απεξάρτησης και όχι φυλακή) και ο εξορθολογισμός των ποινών περιορίζουν, ως ένα βαθμό, την αυθαιρεσία της δικαστικής εξουσίας και τον εγκλεισμό σε μπουντρούμια ως μονόδρομο.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει, όμως, κενά, προβλήματα και αντιφάσεις. Γιατί την ίδια ώρα που μιλάει για θεραπεία, κλείνει τα μάτια στις δραστικές περικοπές των προγραμμάτων απεξάρτησης, εντός και εκτός φυλακής. Παρόλα αυτά είναι αποφασιστικό βήμα.
Μπορεί ένα σχέδιο νόμου για ένα κοινωνικό φαινόμενο, όπως αυτό των ναρκωτικών, να δημιουργήσει μείζον πολιτικό θέμα; Μπορεί η πρόταση για αποποινικοποίηση της απλής χρήσης, δηλαδή η μη φυλάκιση, να δώσει την αφορμή για διαδηλώσεις διαμαρτυρίας; Ως φαίνεται μπορεί. Και ας έχει αποδειχθεί ότι η κατασταλτική και τιμωρητική πολιτική, η πολιτική που για δεκαετίες εφαρμόζεται, είναι αυτή που ενισχύει την εμπορία και οδηγεί σε αδιέξοδα. Που συνδέει την εμπορία με τη χρήση. Που δημιουργεί καθημερινά στρατιές εξαθλιωμένων που πεθαίνουν στο δρόμο ή μέσα στις φυλακές. Που με ένα μαγικό τρόπο αντιμετωπίζει τον εξαρτημένο χρήστη, τον άνθρωπο που χρήζει βοήθειας, ως κακοποιό στοιχείο.
Oι απειλές του ΛΑΟΣ για αποχώρηση από την κυβέρνηση, σε περίπτωση που αυτό έρθει στην ολομέλεια της Βουλής, οι υποκριτικές κραυγές της Νέας Δημοκρατίας, οι κινητοποιήσεις -συντηρητικού χαρακτήρα- από ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς και τα μπρος πίσω του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνουν περιθώρια μεγάλης αισιοδοξίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει και τις επόμενες ημέρες να δίνει μάχη, ώστε η πόρτα που φάνηκε προς στιγμή να ανοίγει, να μην κλείσει οριστικά.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS