Περί ανεξαρτησίας της χώρας.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να θυμηθούμε το σύνθημα του ΕΑΜ αλλά και του Πολυτεχνείου για Ελευθερία, που ειναι ταυτόσημη με την ανεξαρτησία μας.
Αυτό, γιατι η ολιγαρχία του πλούτου, οι δυνάμεις της «αγοράς», όπως συνήθως αναφέρονται, επιβουλεύονται και δυστυχώς στο μεγαλύτερο βαθμό έχουν επιτύχει, να μας κατακτήσουν και να μας έχουν μετατρέψει σε δούλους.
Βεβαίως, σε αυτό τους το στόχο, εχουν συνδράμει διάφοροι πολιτικοί αλλά και δημοσιογράφοι. Κάνει μάλιστα εντύπωση, που δημοσιογράφοι που θεωρούνται «προοδευτικοί» και έγκριτοι, συμμετέχουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε αυτό το παιγνίδι.
Είναι τραγικό να βλέπεις πολιτικούς να ισχυρίζονται πως είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε εξαρτημένοι, λόγω των ανύπαρκτων οικονομικών δυνατοτήτων . Υπουργοί πρώην και νυν, βουλευτές με εμφανίσεις τους σε μεγάλα κανάλια να αναφέρονται στις χαμηλές παραγωγικές επιδόσεις της χώρας. Διακινείται ευρύτατα η αντιληψη ότι είμαστε χώρα που δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε, χωρίς ξένα δεκανίκια. Οι παραπάνω αναλύσεις, όμως, στην καλύτερη περίπτωση, αποτυπώνουν τη μισή αλήθεια, γιατί, όντως η χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες έχει υποστεί σημαντική αποβιομηχάνιση και παραγωγική υποβάθμιση με ευθύνη των πολιτικών που άσκησε ο δικομματισμός. Η ανάλυση όμως αυτή είναι ελλιπής όταν δεν αναφέρονται οι υφιστάμενες δυνατότητες της χώρας με την άσκηση άλλων πολιτικών. Την ίδια δυστυχώς προσέγγιση, διάβασα πρόσφατα στη Ναυτεμπορική(9/1), σε άρθρο του τακτικού συνεργάτη της, Αντώνη Παπαγιαννίδη(ΑΠ) και μου έκανε ενύπωση η συσχέτιση Αργεντινής και Ελλάδας. Στο άρθρο του ισχυριζόταν, ότι η Αργεντινή που πέρασε κριση και την ξεπέρασε, αυτό συνέβη επειδή είχε άλλες δυνατότητες….. Ανέφερε, ότι η Αργεντινή όταν «αποσυνδέθηκε από το δολάριο και υποτίμησε το πέσο…. είχε τουλάχιστον μία παραγωγική βάση. Παρήγε κρέας, Και καλαμπόκι. Και σόγια. Και είχε φτωχό πληθυσμό που μπορούσε με χαμηλό κόστος να αρχίσει να ανεβαίνει» στη συνέχεια ο Α.Π. διερωτάται. «Εμείς πλην τουρισμού, κάποιων αγροτικών και … κατανάλωσης, τι ακριβώς παράγουμε;» Στην ίδια λοιπόν αποσπασματική λογική, στη λογική, συνειδητά ή όχι της «ψωροκώσταινας» ο Α.Π.
Μόνο στενοχώρια μπορεί να νοιώσει κανείς, διαβάζοντας τέτοιες ατεκμηρίωτες αναλύσεις, όπως αυτή, που αφήνει να εννοηθεί πως η Ελλάδα είναι μια φτωχή ως προς τις δυνατότητες χώρα. Μου φαίνεται περίεργο ο Α.Π. να μην έχει ξεφυλίσει έστω το βιβλίο του αείμνηστου Κομμουνιστή Δημήτρη Μπάτση που πρώτος με το μνημειώδες βιβλίο του αποδόμησε τη θεωρία της Ψωρικώσταινας». Μου φαίνεται περίεργο να μην έχει αντιληφθεί από τη σφαιρικότητα που παρουσιάζει η εφημερίδα που συνεργάζεται, τα υφιστάμενα δεδομένα για παραγωγική ανάπτυξη.της χώρας. Αναφέρομαι στον παραγωγικό τομέα, γιατί στους τομείς των υπηρεσιών η Ελλάδα όχι μόνο τους έχει αναπτύξει αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έχουμε και υπερδιόγκωση τους.
Οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.
Ο κ.Παπαγιαννίδης όμως, θα μπορούσε να διαβάσει αν όχι κείμενα Αριστερών, τις δηλώσεις του γνωστου καθηγητή Γ.Στουρνάρα, γενικού διευθυντή του ΙΟΒΕ (ερευνητικού φορέα του ΣΕΒ) στην Εφημερίδα «Κεφάλαιο» της 18/2/12. Αναφέρει λοιπόν σε σχέση με τις δυνατότητες: Η Ελλάδα, αναφέρει, «εξακολουθεί να παρουσιάζει μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες. Οδικοί άξονες, λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, τουριστική κατοικία, ενερεακά δίκτυα και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ορυκτός πλούτος, πρωτογενής τομέας, αλλά και παραδοσιακοί κλάδοι της οικονομίας, όπως τα τρόφιμα, τα μη μεταλλικά ορυκτά και σύγχρονα δομικα προϊόντα, φαρμακευτικάπροϊόντα είναι ορισμένοι μόνο τομείς που συνιστούν πεδία επενδυτικού ενδιαφέροντος».
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν υπάρχουν επενδυτικές ευκαιρίες αλλά γιατί δεν πραγματοποιούνται επενδύσεις.
Εμείς θεωρούμε ότι υφίστανται οι δυνατότητες που τονίζει ο κ.Στουρνάρας και ακόμη περισσότερες.
Και ασφαλώς, δεν πρέπει να παραλείψουμε το έμψυχο επιστημονικοτεχνικό δυναμικό της χώρας που δεν πρέπει να υποτιμάται. Όπως βλέπουμε μάλιστα, ευτυχώς, τονίζεται πιο συχνά τον τελευταίο καιρό από διάφορους παράγοντες (πχ από την βουλευτή επικρατείας κ.Έλενα Παναρίτη)
Δυστυχώς, όμως, ενώ οι αναπτυξιακές στοχεύσεις θα έπρεπε να ήταν βασικό έργο της κυβέρνησης και του αρμόδιου Υπουργείου, δεν έχουμε δει κανένα παρόμοιο σχέδιο. Έχουμε τον τομέα των υπηρεσιών με συμμετοχή πάνω από 80 % στο ΑΕΠ και τον παραγωγικό τομέα με την χείριστη θέση στην Ευρωζώνη. Αυτή όμως η κατάταξη μας δεν αφορά τις δυνατότητες που υπήρχαν και υπάρχουν αλλά στις πολιτικές που άσκησαν δυστυχώς οι εθελόδουλες στον ένα ή άλλο βαθμό κυβερνήσεις μας.
Γιατί άραγε υφίσταται τέτοια μιζέρια σχετικά με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας; Γιατί δεν προωθήθηκε η μεταποίηση στον αγροτικοκτηνοτρφικό τομέα; Μας έφταιξαν οι αντικειμενικές δυνατότητες που διακόπηκαν επενδύσεις όπως στην πετροχημική βιομηχανία, στον ανοξείδωτο χάλυβα, που εγκεταλείφθηκε η ναυπηγική βιομηχανία; Μας έλειπαν δυνατότητες που δεν προχωρήσαμε στην τηλεπικοινωνιακή τεχνολογία και εγκαταλείψαμε την ΕΛΒΗΛ κλπ κλπ.
Μία εμπνευσμένη και όχι κακομοίρικη πολιτική, θα μπορούσε να αξιοποιήσει φορείς όπως η ΕΑΒ, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τα ΕΑΣ, ένα δημόσιο ΟΤΕ, τη ΔΕΗ κλπ, κλπ πχ για ανεμογεννήτριες, για φωτοβολταϊκά panels κλπ, και να φέρει τεχνολογική πρόοδο.
Ας επισημάνουμε εδώ και την εγκατάλειψη σημαντικών ενεργειακών projects (πχ Bourgas, South Stream) με ξένες πιέσεις και υποχωρήσεις κυρίως του ΓΑΠ. Αν η χώρα προσανατολίστηκε μονόπλευρα στον τομέα των υπηρεσιών και μάλιστα συχνά παρασιτικών, όπως είναι του χρηματοπιστωτικού τομέα, δεν ευθύνονται οι δυνατότητες. Ας αφήσουμε τις θεωρητικολογίες ακροβατισμούς και ας σκύψουμε στην πραγματικότητα. Θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα. Η Ελλάδα για πάνω από 10 χρόνια, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η έρευνα πετρελαίου ενσωματώθηκε στα ΕΛΠΕ και στις επιλογές Λάτση, δεν προχώρησε καθόλου σε έρευνες πετρελαίου, με αποτέλεσμα να είμαστε στο χειροτερο σημείο από γνωστική άποψη μεταξύ όλων των χωρών στα Βαλκάνια.
Ανάπτυξη με κοινωνικό χρώμα σύμφωνα με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η Ελλάδα είναι Ελντοράντο, ακολουθώντας λαϊκίστικες προσεγγίσεις, γιατί απλούστατα οι έρευνες στη χώρα μας είναι πολύ λίγες. Όμως με όσα προανέφερα μπορεί να κατανοήσει κάποιος ότι οι δυνατότητες της χώρας είναι σημαντικές και πρέπει κάποτε να μην μπερδεύουμε τις αντικειμενικές δυνατότητες με τις πολιτικές ευθύνες και ανεπάρκειες που έχουν οδηγήσει στο τέλμα.
Και θάθελα εδώ να αναφέρω για να διασκεδάσω τις φοβίες που έχουν διασπείρει στην κοινωνία, ότι με τις δυνατότητες που έχουμε στον γεωργικό-αγροτικό τομέα, τις δυνατότητες στον υδάτινο και ενεργειακό πλούτο και στους άλλους τομείς που προαναφέρθηκαν, η χώρα μπορεί να μείνει ζωντανή κάτω από τις όποιες δυσκολίες.
Σε αυτό, επαναλαμβάνω, να προσθέσουμε και τους σημαντικότατους ανθρώπινους πόρους που δεν υπάρχει πολιτική πραγματικής αξιοποίησης τους.
Στο χώρο που εργάστηκα, το ΙΓΜΕ είχαμε πρωτοπόρους επιστήμονες που ήταν στο περιθώριο επειδή δεν ήταν οι αρεστοί(yesmesn) στην εκάστοτε εξουσία.
Τέτοιες πρακτικές καθυστέρησαν το ερευνητικό έργο του, ενώ σήμερα η έρευνα γενικότερα πεθαίνει.
Να θυμίσω επίσης ότι στη δεκαετία ʼ60 στήθηκε η μεγάλη βιομηχανία νικελίου(ΛΑΡΚΟ) μπήκε σε λειτουργία με ελληνική(Λουκάς Μούσουλος) πατέντα αξιοποίησης των κοιτασμάτων.
Έχει ιδιαίτερη αξία, η αναφορά Μανόλη Δρεττάκη (Μ.Δ.)πρ. αντιπροέδρου της Βουλής και καθηγητή ΑΣΟΕΕ, σε πρόσφατο(5/2/12) άρθρο του στην ΑΥΓΗ, πως «η παραγωγικότητα εργασίας στη χώρα μας παραμένει χαμηλή, δεδομένου ότι σε όλο το διάστημα των τελευταίων 37 ετών δεν αναπτύχθηκαν κλάδοι με υψηλή προστιθέμενη αξία». Πιστεύω να γνωρίζει ο κ.Παπαγιαννίδης ότι παρά το γεγονός ότι η χώρα μας έχει σημαντική βιομηχανία στους τομείς αλουμινίου, χάλυβα, νικελίου δεν παράγει ούτε καν ποδήλατα.
Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν τις υφιστάμενες δυνατότητες με τις ασκηθείσες τις τελευταίες δεκαετίες πολιτικές.
Τονίζουμε όμως ότι για την καθυστέρηση της δεν ευθύνονται οι δυνατότητες Αν ψάξει στο Internet θα βρει φωτογραφίες με ταβέρνες που εντάσσονται σε αναπτυξιακά προγράμματα. Όταν στα κριτήρια μπαίνουν οριζόντια κριτήρια και ενισχύοεται η όποια δραστήριοτητα τότε δεν γίνεται αναπτυξιακή πολιτιή. Η αναπτυξιακή πολιτική χρειάζεται αναπτυξιακό σχεδιασμό (κλαδικό ,περιφερειακό) αλλά όχι οριζόντια αντίληψη καθώς και επιλογές να βολεύεται ο κάθε «ημέτερος».
Η χώρα μας είναι ευλογημένη αλλά δεν μπορεί να πάει μπροστά, αν κυβερνιέται από συντηρητικούς και εθελόδουλους κυβερνήτες. Θα μπορούσε να υπάρξει ανάπτυξη, να βελτιωθεί το κοινωνικό κράτος(υγεία, παιδεία κλπ) αν υπήρχε πολιτική βούληση.
Με την ανάλυσή μου δεν θέλω να το τραβήξω στο άλλο άκρο και να προβάλλω τη άποψη για μια απομονωμένη χώρας που θα λειτουργεί τελείως αυτοδύναμα. Ισχυρίζομαι πως την ανεξαρτησία μας μπορούμε να την πετύχουμε συνδυασμένα, πρώτον αναβαθμίζοντας την παραγωγική μας βάση και δεύτερον για όποια προϊόντα δεν μπορούμε να παράγουμε, συνάπτοντας ισότιμες οικονομικές εμπορικές σχέσεις. Ισχυρίζομαι πως ανεξάρτητα από τη θέση που έχει αυτή τη στιγμή ο κάθε αριστερός ή κάθε αριστερή τάση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη υφίσταται μία ανάγκη που δεν μπορεί κανείς πλέον να αγνοεί.
Αυτό που ισχυρίζομαι, είναι, ότι, πρέπει να επιδιωχτεί και εκεί μπορεί να συμφωνήσει ευρύ φάσμα προοδευτικών δυνάμεων, η απόκτηση του μεγαλύτερου δυνατού βαθμού ελευθερίας της χώρας, η άσκηση ισότιμων οικονομικών σχέσεων με όλες ανεξάρτητα τις χώρες με βάση το συμφέρον της χώρας. Να κατανοήσουμε, πως αν ανήκουμε στη Δύση και στην Ευρωζώνη δεν ανήκουμε αποκλειστικά και αιώνια εκεί. Ανήκουμε και στην Ανατολή (αφού είμαστε η ανατολικότερη χώρα της Ευρωζώνης,) ανήκουμε και στο Νότο(Ευρωπαϊκό Νοτο) και στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και κυρίως ανήκουμε στην Ελλάδα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS