Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι δηλώσεις, τα δημοσιεύματα και οι αναλύσεις που στοχεύουν να μετακυλήσουν το κέντρο της συζήτησης στην προεκλογική μάχη από τα Μνημόνια και τα αντεργατικά προγράμματα στα ζητήματα της ανάπτυξης.
Το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. και η τρόικα έγιναν διαδοχικά οι δήμιοι του λαϊκού εισοδήματος, του κοινωνικού κράτους, της απασχόλησης και αφάνισαν όλο το εργατικό συλλογικό δίκαιο και τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώθηκαν στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Αφού οδήγησαν τα πράγματα στον πάτο και επειδή γνωρίζουν ότι η πολιτική τους θα επιφέρει τη μήνη του κόσμου, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες. Επιχειρούν να δώσουν μια νέα υπόσχεση και να αναδιατάξουν τις αποδιοργανωμένες κοινωνικές τους συμμαχίες.
Το ΕΣΠΑ και διάφορα άλλα χρηματοδοτικά προγράμματα που διαπραγματεύτηκε ο κ. Παπαδήμος πιστεύουν ότι μπορούν να δώσουν κάποια αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία.
Η λογική τους είναι η εξής: ό,τι έγινε - έγινε. Ας ξεχάσουμε το παρελθόν και ας κοιτάξουμε τώρα να επωφεληθούμε από τον τη φάση της ανόδου της οικονομίας μετά την κρίση. Ο κ. Παπαδημητρίου στον Σκάι είπε, μάλιστα, ότι ο διαχωρισμός του στυλ Μνημόνιο - αντιμνημόνιο είναι ντεμοντέ και ότι τώρα πρέπει να μιλάμε μόνο για ανάπτυξη.
Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να δώσουν μια ελπίδα για το μέλλον σε μια κοινωνία καθημαγμένη και απογοητευμένη. Πρόκειται για απάτη όσον αφορά την εξουσία και αυταπάτη για όσους πιστέψουν αυτή τη ματαιότητα. Όσο υπάρχουν τα Μνημόνια, το άχθος της συνεχιζόμενης υπερχρέωσης, οι απαράδεκτες συμφωνίες που υπογράφηκαν και τα αντεργατικά προγράμματα που σκοτώνουν την ανάπτυξη, τότε η οποιαδήποτε συζήτηση περί ανάπτυξης είναι ψέμα και υποκρισία. Την τελευταία διετία έγινε μια τεράστια μεταφορά πόρων από τα εισοδήματα, από την πραγματική οικονομία στους δανειστές και τις τράπεζες. Η ίδια και μεγαλύτερη αφαίμαξη θα συμβεί με τη νέα συμφωνία. Σε μια οικονομία προσανατολισμένη στην εσωτερική κατανάλωση, αυτό είναι βέβαιο ότι θα παγιοποιήσει την ύφεση, η οποία δεν αναχαιτίζεται από μικρές και αβέβαιες ενέσεις ρευστότητας από την Ε.Ε. Όσο υπάρχει, επίσης, αυτή η οπισθοδρόμηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και οι πολιτικές λιτότητας που μειώνουν τη ζήτηση και στο επίπεδο της Ευρώπης, το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο θα δρομολογεί διαρκώς μια Ελλάδα εξαρτημένη, υποβαθμισμένη στον άνισο ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και αδύναμη να προωθήσει τα προϊόντα της ακόμη κι αν ενισχύσει την δυναμική των εξαγωγών της. Ακόμη και η ελάχιστη ανάπτυξη, αν παρ' όλα αυτά προκύψει, θα είναι άνιση, στρεβλή, χωρίς απασχόληση και από αυτή δεν πρόκειται να κερδίσει ο λαός αλλά οι τράπεζες, το κεφάλαιο, τα νέα τζάκια και οι τοκογλύφοι δανειστές. Μονά ζυγά δικά τους θα είναι. Το μεγάλο κεφάλαιο κερδίζει και στην ύφεση και στην ανάκαμψη.
Ένα ριζικά διαφορετικό πρότυπο ανάπτυξης
Στον αντίποδα αυτής της κοινής πολιτικής του δικομματισμού όπως ορίζεται από τα Μνημόνια, διατυπώνεται η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς για ένα ριζικά διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης με την ακύρωση των Μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την αλλαγή των κανόνων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο και πρότυπο ανάπτυξης θα θέσει άλλες προτεραιότητες και κριτήρια, όπως είναι η απασχόληση, οι διατροφικές ανάγκες του λαού, η στέγαση, οι κοινωνικές ανάγκες (η Παιδεία, η Υγεία, ο πολιτισμός), οι ενεργειακές ανάγκες της χώρας, η παραγωγική ανασυγκρότηση. Επιπροσθέτως δεν θα είναι η παντοδυναμία της αγοράς που θα καθορίζει τις επενδύσεις, αλλά η αξιοποίηση των τομέων που συνιστούν στρατηγικό πλεονέκτημα για τη χώρα. Όσον αφορά τους φορείς της νέας αυτής ανάπτυξης, η Αριστερά δεν θεωρεί ότι οι παλιές ή οι νέες μερίδες της κρατικοδίαιτης αστικής τάξης θα παίξουν τον ρόλο της ατμομηχανής της ανάπτυξης. Ο πλήρως αναμορφωμένος δημόσιος τομέας, ο κοινωνικός τομέας, οι συνεταιρισμοί παραγωγών, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στη νέα ανάπτυξη. Και επιπλέον ένα κίνημα του λαού, ένα δίκτυο κοινωνικών οργανώσεων, λαϊκών και εργατικών εκπροσώπων θα παρεμβαίνουν ώστε να δημιουργείται ένα απόθεμα που θα διαχέεται στην κοινωνία και θα ελέγχουν την οικονομική και πολιτική δραστηριότητα ώστε να περιορίζεται το διευθυντικό δικαίωμα και να ακυρώνεται η εργοδοτική αυθαιρεσία, να καταπολεμιέται η διαφθορά, να ενισχύονται τα δικαιώματα και να υπάρχει σεβασμός στο περιβάλλον.
Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι πρόκειται για έναν εύκολο δρόμο. Έτσι όπως τά 'χει κάνει ο δικομματισμός με τις πολιτικές του, τα πράγματα είναι έτσι ή αλλιώς δύσκολα. Με τη διαφορά ότι τα Μνημόνια προδιαγράφουν δεκαετίες λιτότητας, μακρόχρονη ύφεση, μια κοινωνία λεηλατημένη και εξαντλημένη. Μια οικονομία που θα δίνει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο. Ένα τούνελ χωρίς τέλος. Αμέτρητες θυσίες χωρίς αντίκρισμα.
Ο λαός μπορεί και πρέπει να κλείσει τον κύκλο των χαμένων δεκαετιών, να δώσει το κλειδί στη ριζοσπαστική αριστερά για να ανοίξει την πόρτα σε μια νέα περίοδο ανάπτυξης που θα αναγεννήσει τη χώρα, θα δημιουργήσει το αίσθημα της αξιοπρέπειας και της αυτοπεποίθησης στον λαό μας ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα πολύ καλύτερο μέλλον για τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού για τη νέα γενιά της χώρας μας.
* Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=674073
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS