- Διαβάσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΑΥΓΗ, «Η αριστερά διεκδικεί την εξουσία» είναι ο τίτλος της εφημερίδας, και αναρωτιέμαι αν τέτοια δημοσιεύματα στην ΑΥΓΗ και σε άλλες εφημερίδες διαβάζω και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί όπως ο Αντ. Σαμαράς όλο και περισσότερο εντείνουν τις επιθέσεις της εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ… Και τρομάζει και την Μέρκελ και όλους…..
Νομίζω ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να τρομάξουν αυτοί που πρέπει να τρομάξουν. Γιατί εδώ αυτή τη στιγμή πράγματι συντελείται, πέραν από την ανατροπή των πάντων στη ζωή μας, συντελούνται και ανακατατάξεις στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς κατ΄ επέκταση. Νομίζω ότι είναι περισσότερο παρά ποτέ ρεαλιστικό να μιλάει κανείς για τη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός άλλου πια μπλοκ εξουσίας, ενός άλλου συσχετισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που να θέσει πια προς εφαρμογή μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Αυτό νομίζω ότι ζητάει ο κόσμος σήμερα. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα.
- Το ζητούμενο είναι αν η αριθμητική αποτύπωση υψηλών ποσοστών, ενδεχομένως και ιστορικά υψηλών ποσοστών για την αριστερά μπορεί να μεταφραστεί και στην τελική διαμόρφωση πρότασης εξουσίας, γιατί μέχρι στιγμής δεν βγαίνουν οι αριθμοί… Ή κάνουμε λάθος;….
Μα αυτό είναι το ζητούμενο και το ερωτηματικό το οποίο θα λυθεί όταν πια ανοίξουν οι κάλπες.
Το θέμα είναι ότι αν πρόκειται για έναν βολονταρισμό δικό μας ή της αριστεράς ή αν πράγματι πατάει σε μια βαθιά ανάγκη..
- Αυτό ήθελα να ρωτήσω. Δεν είναι θέμα αριθμών… Υπάρχει η κοινή πλατφόρμα για τη δημιουργία αυτού του περίφημου ενιαίου μετώπου;… Είναι τόσο πολύ διαφορετικός ο πολιτικός λόγος του καθενός εκ των κομμάτων της αριστεράς που πραγματικά προβληματίζει τον πολίτη, τον Έλληνα ψηφοφόρο για το εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, προγραμματικές συγκλίσεις, κοινωνικές συμμαχίες που να μπορούν να δημιουργούν ένα τέτοιο μέτωπο….
Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει μεγάλες στρατηγικές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στις διάφορες εκδοχές της αριστεράς. Κανείς βέβαια δεν θα φανταζόταν ποτέ και το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. να συγκυβερνούν και να είναι βέβαιο ότι θα συγκυβερνήσουν και την επομένη των εκλογών. Γιατί, τουλάχιστον στο λεκτικό επίπεδο, υπήρχε πάντοτε ο δικομματισμός ο οποίος κάθε φορά παρουσίαζε αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο φως και στο σκότος, είχε πάρει διάφορες ονομασίες κατά καιρούς η κόντρα των δύο κομμάτων παρότι ότι τα τελευταία χρόνια είχαν προγραμματικά συγκλίνει.
Νομίζω όμως, για να έρθουμε στην αριστερά, στο μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων, των ζωτικών βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος και υπάρχουν συμπτώσεις. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να συνεννοηθεί η αριστερά όλων των εκδοχών ότι για μια φορολογική μεταρρύθμιση η οποία θα φορολογεί τον πραγματικό πλούτο και δεν θα έχει ως μόνιμο υποζύγιο τον κόσμο της εργασίας;….
- Ναι, αλλά αυτά είναι επιμέρους.. Όταν η στρατηγική επιλογή είναι διαφορετική.. Δηλαδή, όταν το ΚΚΕ έχει μια πολύ συγκεκριμένη άποψη, όχι απλά έξω από το μνημόνιο, αλλά έξω και από την Ε.Ε. …
Νομίζω ότι έχετε πει τον δεύτερο βασικό κοινό τόπο, το έξω από το μνημόνιο… Αυτό δεν είναι λίγο. Αυτό συνιστά μια σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές λιτότητας αυτή τη στιγμή που εφαρμόζονται στην Ευρώπη.
Το άλλο το θέμα, της προοπτικής σε σχέση με την Ε.Ε., βεβαίως υπάρχει μια διαφορά, αλλά νομίζω και το ίδιο το ΚΚΕ βλέπετε ότι την έξοδο από την Ε.Ε. και από την ευρωζώνη δεν την ζητάει τώρα, την παραπέμπει σε ένα απροσδιόριστο μέλλον κάτω από συνθήκες λαϊκής εξουσίας. Ας κρατήσουν λοιπόν για τον εαυτό τους αυτή την άποψη και ας δούμε πώς τώρα, στη σημερινή Ευρώπη μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να θέσουμε το θέμα της επαναθεμελίωσής της, να διεκδικήσουμε πράγματα τα οποία θα αλλάζουν την πραγματικότητα από αύριο. Και αυτό νομίζω, αν θα γίνει στην Ελλάδα, δεν θα αφήσει ανέγγιχτο το συνολικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ένα ντόμινο ανατροπών κοινωνικών μπορεί να ξεκινήσει και να μεταλαμπαδευτεί στο σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου, γιατί τα προβλήματα είναι κοινά.
- Χθες τέτοια ώρα είχαμε συνομιλητή μας εδώ έναν εκπρόσωπο του ΚΚΕ κι όταν του θέσαμε ακριβώς το ίδιο θέμα, η απάντησή του ήταν, ότι τώρα τι να συνομιλήσουμε με έναν χώρο ο οποίος έχει τριχοτομηθεί εξ αιτίας ακριβώς του ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει μια κοινή γραμμή έναντι της Ε.Ε., διατηρώντας αυτή την ηγεμονική διάθεση που έχει παραδοσιακά το ΚΚΕ για το ποιος είναι ο εκφραστής της αριστεράς…
Αυτή είναι η άμυνα της ηγεσίας του ΚΚΕ μπροστά στην κοινωνική πίεση και την πίεση που δέχεται και από τον ίδιο τον κόσμο του για να γίνει το αυτονόητο, δηλαδή η συστράτευση στα μείζονα ζητήματα. Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι τέτοιο και η ενίσχυση της ριζοσπαστικής αριστεράς θα είναι σε τέτοιο βαθμό που θα επιδράσει καταλυτικά ώστε να ωριμάσει και στην ηγεσία του ΚΚΕ και στο χώρο αυτό η διάθεση στο να υπάρξει μια συστράτευση κι ένας κοινός βηματισμός.
Κι αυτό αφορά και τη Δημοκρατική Αριστερά, γιατί δεν απευθυνόμαστε μόνο στο χώρο της ιστορικής αριστεράς.
- Πάντως με δεδομένο αυτό που λέτε … διαβάζουμε και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με επιστολές της στις κεντρικές επιτροπές τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει το ίδιο. Υπάρχουν τέτοιες ζυμώσεις ή μένουν στο επίπεδο των επιθυμιών;….
-
Οι ζυμώσεις αυτές υπάρχουν. Δεν ξέρω, αν με βάση τον ορίζοντα των εκλογών, τον βραχυχρόνιο ορίζοντα, θα μπορέσουν να αποδώσουν. Αλλά εμένα ειλικρινά με ενδιαφέρει και η επόμενη μέρα. Γιατί έστω ότι η αριστερά, αθροιστικά στις διάφορες εκδοχές της συγκεντρώνει ποσοστά της τάξης του 30, 35.. 40%, θα της τεθεί το δίλημμα τι θα τα κάνει. Και τότε πρέπει να απαντήσει.
Εμείς λέμε ότι πρέπει να υπάρξουν αυτή τη στιγμή διεργασίες για τη διαμόρφωση αυτού του εναλλακτικού αντιμνημονιακού, αντινεοφιλελεύθερου μετώπου..
- Βέβαια το ιστορικό υψηλό του 1958 ήταν ένα κόμμα.. Τότε τα πράγματα ήταν πιο εύκολα ή κάνω λάθος;…
Δεν ξέρω αν ήταν πιο εύκολα, γιατί τότε ήταν αμέσως μετά τον εμφύλιο, υπήρχαν ζητήματα δημοκρατίας άλλου είδους. Ζητήματα δημοκρατίας βέβαια πάνε να γεννηθούν και τώρα, αλλά κάτω από συνθήκες μνημονίου σε άλλη εποχή. Και βλέπετε πόσο επικίνδυνο είναι αυτή τη στιγμή αυτό που κάνει η ηγεσία της Ν.Δ., όπου προσπαθεί διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος να τις ανασύρει για να απαντήσει στα σημερινά προβλήματα. Ή κυρίως για να μην απαντήσει. Γιατί οι σημερινές διαχωριστικές γραμμές είναι σε αυτούς που υποστηρίζουν το μνημόνιο και τον σκληρό αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό και σ΄ αυτούς που τον μάχονται. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή σήμερα.
- Μένει να δούμε ποια είναι η κόκκινη γραμμή, γιατί πολλές φορές μιλάμε για κόκκινες γραμμές και κάθε φορά ή συναντάμε καινούργιες ή …
Πάντως για την κυβέρνηση δεν υπήρξαν…
- Επειδή από το πρωί παρακολουθώ ένα δημόσιο διάλογο ο οποίος διεξάγεται από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, το ερώτημα είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει διαδηλώσεις στο πλαίσιο των παρελάσεων της 25ης Μαρτίου;
Κατʼ αρχήν οι διαδηλώσεις και πολύ περισσότερο οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις δεν παραγγέλλονται, ούτε διατάσσονται, ούτε οργανώνονται.
Εμείς δεν είμαστε αυτοί οι οποίοι θα καλέσουμε αυτή τη στιγμή σε τέτοιου είδους διαδηλώσεις ή δεν είμαστε ταυτόχρονα κι εκείνοι όμως οι οποίοι θα εγκαλέσουμε στον κόσμο να μην παρευρεθεί.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βλέπω ότι υπάρχει ένα οργανωμένο αυτή τη στιγμή σχέδιο, επικοινωνιακό για την ώρα, φαντάζομαι να μην γίνονται κι άλλου είδους προσπάθειες, έτσι ώστε να ενοχοποιηθεί η κάθε είδους κοινωνική διαμαρτυρία και να απαξιωθεί.
Αυτό που τρομάζει σήμερα τους ηγέτες του μνημονιακού χώρου είναι ακριβώς αυτή η αυθόρμητη πάνδημη κοινωνική διαμαρτυρία. Προχθές ένα μέλος του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε και γιαούρτωσε τον κ. Βενιζέλο στη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς που δεν είπαν ότι ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και απορώ πως ο κ. Σαμαράς και η Ν.Δ. σήμερα ουσιαστικά τι κάνει; Εγκαλεί τους απλούς ανθρώπους τους ψηφοφόρους της δεξιάς και της Ν.Δ. γιατί κι αυτοί συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Και να σας πω και κάτι άλλο. Εμείς ξέρετε ότι με τις παρελάσεις δεν τα πάμε καλά. Έχουμε ζητήσει αυτές οι στρατιωτικού τύπου παρελάσεις να μην γίνονται εδώ και χρόνια.
Στους εορτασμούς αυτούς δεν πάμε να τιμήσουμε την πολιτική ηγεσία και δεν ξέρω κι αν κατά πόσο είναι χρήσιμο να παρευρίσκετε. Πάμε για να τιμήσουμε τους αγώνες αυτών οι οποίοι έδωσαν έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Εδώ τα πράγματα λειτουργούν παραμορφωτικά πια.
Εν πάση περιπτώσει, το ζητούμενο είναι να μην ενοχοποιούμε την αυθόρμητη κοινωνική διαμαρτυρία, αλλά, ταυτόχρονα, εμείς με σαφήνεια θέλουμε να πούμε ότι ακρότητες, μορφές βίας, προπηλακισμοί είναι κάτι το οποίο τελικά δεν λειτουργεί υπέρ του απόλυτα δικαιολογημένου και κατοχυρωμένου δικαιώματος του κόσμου να διαμαρτύρεται απέναντι στις άδικες πολιτικές.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS