Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε –ίσως να είναι χαρακτηριστικό ότι επέλεξε Τρίτη και 13- να αφιερώσουμε αυτή τη μέρα στη δημόσια υγεία και να προχωρήσουμε σε περιοδείες σε πολλά νοσοκομεία της χώρας, δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, για να αναδείξουμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί σχεδόν σε όλα τα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα. Μια κατάσταση η οποία βεβαίως δεν είναι κεραυνός εν αιθρία . Είναι μια εικόνα την οποία γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, γιατί η απαξίωση της δημόσιας υγείας ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων και των δύο κομμάτων, με στόχο να περάσουν τα φιλέτα των υπηρεσιών υγείας στον ιδιωτικό τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία από τις πιο επικερδείς επιχειρηματικές δραστηριότητες είναι οι επενδύσεις στο χώρο της υγείας –κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Πλέον όμως με το μνημόνιο και μ΄αυτές τις πολιτικές εφαρμογής συνταγών σοκ στην ελληνική κοινωνία, δεν αντιμετωπίζουμε απλά το φάσμα της υποβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών υγείας, αλλά αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο της κατάρρευσης του εθνικού συστήματος υγείας. Και την φρικαλεότητα –επιτρέψτε μου την έκφραση- του να μετατραπούν όσα δημόσια νοσοκομεία θα παραμένουν ανοιχτά –γιατί πολλά θα συρρικνωθούν- να μετατραπούν σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών.
Η εικόνα που προσλάβαμε σήμερα απ΄ αυτή τη μικρή αλλά ουσιαστική επαφή μας με το νοσηλευτικό προσωπικό και με τους ασθενείς στον «Ερυθρό», ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία που αποτελούν πυλώνες του συστήματος στην Αττική, είναι μια εικόνα φρίκης. Όταν σε ημέρες ευημερίας σε ορόφους χειρουργικής κλινικής υπάρχει μια νοσηλεύτρια για πάνω από 35 ασθενείς χειρουργημένους. Πείτε μου εσείς πώς μπορεί αυτή η νοσηλεύτρια ή αυτός ο νοσηλευτής να ανταπεξέλθει και να προσφέρει τις απαραίτητες υπηρεσίες σε πάνω από 35 ασθενείς.. Και αυτή είναι μια εικόνα που δεν είναι εικόνα υπερβολής. Είναι η πραγματικότητα.
Επίσης, έχουμε φτάσει στο σημείο, λόγω της μείωσης των δαπανών, να υπάρχει έλλειψη σε υλικά που είναι απαραίτητα για τις χειρουργικές επεμβάσεις. Πολλές φορές υπάρχει έλλειψη και σε υλικά άμεσης κατανάλωσης μέσα στα νοσοκομεία, όπως γάζες, σύριγγες. Φτάσαμε στο σημείο και φτάνουμε στο σημείο να έχουμε περιστατικά όπου ασθενείς μας καταγγέλλουν ότι για να βοηθήσουν τους ασθενείς τους περνάνε πρώτα από το φαρμακείο για να αγοράσουν οι ίδιοι τα απαραίτητα υλικά για την περίθαλψή τους.
Αυτή είναι μια εικόνα από το μέλλον. Και δεν θέλει πολλή σκέψη όταν στόχος του μνημονίου είναι η συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών για να πιάσουν τους στόχους της μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος και στόχος διακηρυγμένος είναι για το επόμενο διάστημα οι δαπάνες για την υγεία να πέσουν κάτω από το 3% του ΑΕΠ. Και για να μην μιλάμε με νούμερα, να εξηγήσω ότι 3% του ΑΕΠ σε δημόσιες δαπάνες για την υγεία έχουν τριτοκοσμικές χώρες και μόνο. Μας κατηγορούν εμάς ότι με την αντίθεσή μας με το μνημόνιο θέλουμε δήθεν την έξοδο της χώρας από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μα δεν μπορεί να είναι μια χώρα ευρωπαϊκή όταν δίνει κάτω από το 3% του ΑΕΠ σε νοσοκομεία. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα η οποία να έχει διαλύσει τις στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας και να έχει εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Απομακρύνουν με τις δικές τους επιλογές τη χώρα από την Ευρώπη. Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια, αν εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές, θα μοιάζει με μια χώρα της Αφρικής και όχι με μια χώρα της Ευρώπης.
Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντί σας. Αυτή η κατηφόρα δεν έχει σταματημό. Και δεν θα έχει σταματημό εάν ο ελληνικός λαός υιοθετήσει τον κυρίαρχο εκβιασμό τον οποίον στήνουν οι δυνάμεις του μνημονίου, κυρίως τα δυο κόμματα που μας κυβέρνησαν και μας έφτασαν ως εδώ, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., και δώσει τη δυνατότητα –γιατί αυτό θα είναι το μοναδικό διακύβευμα σ΄ αυτές τις εκλογές αν τα δύο αυτά κόμματα θα έχουν αθροιστικά πάνω από 151 βουλευτές. Εάν έχουν πάνω από 151 βουλευτές, τότε θα εφαρμόσουν αυτό το μνημόνιο που αποτελεί μια υποβοηθούμενη αυτοκτονία της χώρας και της κοινωνίας και του λαού και θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση τις βασικές, στοιχειώδεις δαπάνες για τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους.
Τον Ιούνιο έρχονται νέα μέτρα, όσοι –και μίλησα με αρκετούς- που αγωνιούν για το μέλλον τους, λέγοντας ότι έχει φτάσει ο μισθός τους στα 550, νοσηλευτές και στα 700 ή στα 800 ευρώ με τρία παιδιά, πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει και ακόμα χειρότερη εκδοχή, αυτή η οποία έρχεται τον Ιούνιο και θα την εφαρμόσουν εάν τους δώσει τη δυνατότητα ο ελληνικός λαός να έχουν αθροιστικά πάνω από 151 βουλευτές,. Και το μεγάλο διακύβευμα που έχουμε μπροστά μας και στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι, θα δώσουμε τη δυνατότητα στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να εφαρμόσει το μνημόνιο της υποτέλειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης ή θα αναδείξουμε μια άλλη πλειοψηφία στη Βουλή για να απεμπλέξει τη χώρα απ΄ αυτόν τον κυκλώνα, τον τυφώνα της καταστροφής. Για να δημιουργηθεί ένας νέος συνασπισμός εξουσίας που θα καταγγείλει το μνημόνιο που μας οδηγείς την κοινωνική κόλαση.
Βλέπετε το τελευταίο διάστημα ότι η αριστερά δέχεται επιθέσεις από παντού. Εμείς λέμε ότι είναι καλοδεχούμενες και δεν μας ξαφνιάζουν Βλέπουμε ότι ο κ. Σαμαράς προχθές, για τρίτη συνεχόμενη ομιλία του, έστρεψε τα βέλη στην αριστερά. Έχει δίκιο, του απαντάμε. Γιατί στην πολιτική ζωή του τόπου υπάρχουν δυο δρόμοι πια. Υπάρχει ο δρόμος της υποταγής και της εφαρμογής του μνημονίου τον οποίον επέλεξε ο κ. Σαμαράς να ακολουθήσει, αν και άλλα έλεγε πριν από ένα χρόνο, επέλεξε όμως ο ίδιος μαζί με τον κ. Βενιζέλο, και υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας, τον οποίον προτείνει η αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εξ΄ όσων βλέπω, η κυρία Παπαρήγα δεν θέλει, προς το παρόν τουλάχιστον πιστεύω ότι όταν έρθει η ώρα και βρεθεί στο δίλημμα, να στηρίξει μια κυβέρνηση ανατροπής του μνημονίου ή μια κυβέρνηση υποταγής, θα στηρίξει μια κυβέρνηση ανατροπής ή τουλάχιστον δεν θα φύγει από την αίθουσα. Υπάρχει λοιπόν αυτό το δίλημμα. Ή η κυβέρνηση του μνημονίου ή μια νέα κυβέρνηση η οποία θα οδηγήσει τη χώρα εκτός. Και οι πόλοι στο πολιτικό σκηνικό είναι δύο. Είναι η αριστερά και η δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ επέλεξε να μετασχηματιστεί σε ένα κόμμα της κεντροδεξιάς. Δεν το λέω εγώ. Δείτε τις δημοσκοπήσεις, το λένε οι ίδιοι οι πολίτες. Επέλεξε να γίνει ένα νέο φιλελεύθερο μόρφωμα. Άρα λοιπόν έχει δίκιο ο κ. Σαμαράς και μας επιτίθεται.
Και η ιδεολογική αντιπαράθεση θα είναι αποδεκτή. Η βρώμικη αντιπαράθεση δεν θα είναι. Τα βρώμικα υπονοούμενα δεν θα γίνουν δεκτά. Και θα απαντήσουμε σ΄ αυτά. Γιατί ο λαός που δοκιμάζεται δεν μπορεί να εκβιάζεται. Και δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι η αγωνία αυτού του λαού για προκοπή είναι εγκληματική ενέργεια και απαγορεύεται οι πολίτες να εκφράζουν την αγανάκτησή τους και την οργή τους και να διαδηλώνουν. Όχι. Αυτό δεν θα το δεχτούμε. Δεν θα επιτρέψουμε όμως και διάφορα σκοτεινά σενάρια τα οποία εξυφαίνονται και έχουν να κάνουν με την προοπτική ακόμα να δούμε και προβοκάτσιες μέχρι τις εκλογές, να τα αφήσουμε να εξελιχθούν δίχως εμείς να τα αποτρέψουμε και να τα σταματήσουμε.
Το κύριο όμως ερώτημα είναι, αυτός ο άλλος δρόμος είναι ρεαλιστικός; Η ανατροπή του μνημονίου είναι ρεαλιστικός δρόμος;
Η δική μας αριστερά εδώ και δυο χρόνια έχει καταθέσει μια σειρά από προτάσεις, αναδεικνύοντας έναν εναλλακτικό δρόμο ισχυρής διαπραγμάτευσης, διεκδίκησης με μοναδικό στόχο το βάρος της κρίσης να μην πέσει στις πλάτες του ελληνικού λαού, αλλά να πέσει στις πλάτες αυτών που τη δημιούργησαν.
Μιλήσαμε για την αναγκαιότητα όχι να παίρνει διαρκώς δισεκατομμύρια το τραπεζικό σύστημα κλείνοντας τη στρόφιγγα στην πραγματική οικονομία, αλλά να κοινωνικοποιηθούν οι τράπεζες για να μπορούν να εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας. Μας λοιδόρησαν.
Μιλήσαμε για την ανάγκη ισχυρής διαπραγμάτευσης σε ευρωπαϊκό πλαίσιο κατ΄ αρχήν, προκειμένου να μην υιοθετήσουμε και μάλιστα ως μονόδρομες τις επιλογές του μνημονίου, αλλά να διεκδικήσουμε διαγραφή μεγάλου μέρους τους χρέους το οποίο βαραίνει τις πλάτες του ελληνικού λαού. Όταν τα λέγαμε αυτά, μας έλεγαν και μας απαντούσαν ότι οι προτάσεις μας οδηγούν στη χρεοκοπία και στο πιστωτικό γεγονός. Θυμάστε πώς το παρουσίαζε ο κ. Βενιζέλος το πιστωτικό γεγονός; Θα ανοίξουν οι ουρανοί, θα δούμε σκηνές από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, δεν θα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους, απαντώντας στις δικές μας προτάσεις που εγκαίρως καταθέταμε για διαγραφή του χρέους, για απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ, για ευρωομόλογο παλιότερα όταν αυτό θα μπορούσε να δώσει κάτι ή τώρα όταν λέμε για την αναγκαία αναστολή πληρωμών προς τους πιστωτές.
Έλα όμως που οι ίδιοι τελικά, με τις επιλογές τους, μας οδήγησαν στο πιστωτικό γεγονός καις τη χρεοκοπία. Αν ρωτήσετε ποια είναι η κατάσταση, η επίσημη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σήμερα , η επίσημη, όχι αυτά που λέμε εμείς για κοινωνική χρεοκοπία, η επίσημη.. είναι η χρεοκοπία. Και προχτές είχαμε πιστωτικό γεγονός.. Άλλαξε κάτι στη ζωή μας απ΄ αυτό; Όχι βέβαια. Η ζωή μας άλλαξε εδώ και δυο χρόνια από τα απανωτά μέτρα της λιτότητας, μέτρα περικοπών στους μισθούς και τις συντάξεις που είναι από τη φύση τους υφεσιακά, μέτρα λιτότητας που διογκώνουν το έλλειμμα και μας οδηγούν σ΄ αυτή την περιδίνηση της ύφεσης.
Δεν άνοιξε μύτη όταν έγινε το πιστωτικό γεγονός. Και ερωτώ: Πιστωτικό γεγονός και χρεοκοπία και συνθήκες μνημονίου είναι σωτηρία της χώρας; Οι προτάσεις οι δικές μας που οδηγούσαν σε μια εκδοχή εκτός μνημονίου και ενδεχομένως να εμπεριείχαν και την πιθανότητα πιστωτικού γεγονότος, το ρίσκο πιστωτικού γεγονότος, ήταν καταστροφή.
Αυτά σας λέω για να συνειδητοποιήσουμε το εξής. Ότι το μνημόνιο σε όλα αυτά τα οποία επιβάλλουν δεν είναι το μέσον για να βγούμε από την κρίση. Το μνημόνιο και όλα όσα μας επιβάλουν είναι ο στόχος τους. Ο στόχος τους είναι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις πολύ μεγάλης κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο, γι αυτούς που έρχονται τώρα να αγοράσουν κοψοχρονιά το δημόσιο πλούτο, για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία θα έρθουν να αγοράσουν ακόμα και μονάδες δημόσιας υγείας που θα μπορέσουν να είναι κερδοφόρες γι αυτούς, όπως, για παράδειγμα, δίπλα, το «Ερρίκος Ντυνάν» όπου με πολύ αγώνα καταφέραμε να αποτρέψουμε αυτή την τροπολογία, αλλά επανέρχεται σήμερα, γιατί, επαναλαμβάνω, η δημόσια υγεία γι αυτούς είναι εμπόρευμα και δεν τους ενδιαφέρει η υγεία των πολιτών και αν ιδιωτικοποιηθεί το «Ερρίκος Ντυνάν», έρχεται η προοπτική ενός καθεστώτος ημιδιωτικού, ας το πω έτσι, και στον «Ερυθρό Σταυρό» που στην πραγματικότητα σημαίνει ότι όλοι οι εργαζόμενοι, ακόμη κι αυτοί που παίρνουν τα 500 ?, θα είναι φτερά στον άνεμο, δεν θα εξασφαλίσει κανείς τη συνέχεια των εργασιακών σχέσεων σ΄ αυτό εδώ το νοσοκομείο.. Γι αυτό πρέπει να αποτραπεί αυτή η προοπτική. Άρα λοιπόν ο στόχος τους μέσα από το μνημόνιο δεν ήταν η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, αλλά να δημιουργήσουν αυτές τις προϋποθέσεις, να φτωχύνει ο λαός ταυτόχρονα να σωθούν όμως οι τράπεζες και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις εκποίησης του δημόσιου πλούτου και μεγάλης κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Δεν σωθήκαμε δυστυχώς. Μεταφέρουμε το πρόβλημα λίγους μήνες αργότερα με το PSI. Για να μην λέω πολλά νούμερα, λέω μόνο.. γλιτώσαμε, λέει, 100 δις χρέος τη στιγμή που φορτώσαμε νέα δάνεια στις πλάτες μας 130 δις που μπορούν να γίνουν και 160 μέχρι να παρθεί η οριστική απόφαση. Εάν εσείς, ο απλός νους, ο απλός πολίτης, που δεν ξέρει οικονομικά ή δεν έχει σπουδάσει οικονομία, αλλά μπορεί να καταλάβει απλές έννοιες, μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ένας χρεοκοπημένος ξαναδανείζεται για να πληρώσει τα προηγούμενα χρέη υπό τον όρο μάλιστα να μην μπορεί να δουλέψει για να είναι παραγωγικός, αν αυτός μπορεί να σωθεί, τότε είναι σωτηρία. Όμως δυστυχώς δεν σώνεται ένας χρεοκοπημένος που φορτώνει περισσότερα δάνεια στην πλάτη του.
Ποια είναι λοιπόν η λύση. Αγαπητοί φίλοι και φίλες η λύση δεν είναι εύκολη. Δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Όταν εμείς πριν από δύο χρόνια φωνάζαμε και λέγαμε μας πηγαίνουν στον γκρεμό, πέφτουμε στο γκρεμό , τα πράγματα ίσως ήταν πιο εύκολα. Τώρα που μας έχουν ρίξει στον γκρεμό δεν υπάρχει έξοδος από τη χαράδρα στην οποία μας έχουνε ρίξει διχως να γρατζουνιστούμε , δίχως να αναρριχηθούμε και να πληγώσουμε τα πόδια μας. Όμως πρέπει να αποφασίσουμε ότι πρέπει να αναρριχηθούμε και ότι αυτό που μας βάζουν να κάνουμε είναι παρότι πέσαμε στη χαράδρα να σκάβουμε ακόμα περισσότερο να σκάβουμε και το λάκκο μας. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Αλλά υπάρχει δρόμος προοπτικής αξιοπρέπειας , δρόμος που μπορεί να οδηγήσει μετα τις δυσκολίες που θα περάσει ο λαός μας αναγκαστικά, σε ένα ξέφωτο, σε μια διέξοδο. Κι ο δρόμος αυτός είναι ένας. Ο δρόμος αυτός είναι η καταγγελία του μνημονίου. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να καταγγείλει θεσμικά, νομικά και πολιτικά αυτό το μνημόνιο. Πρώτον έχει επιβληθεί υπό συνθήκες εκβιασμού. Δεύτερον αντιτίθεται με μια σειρά από άρθρα της Χάρτας θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου της ίδιας της ευρωπαϊκής ένωσης, άρα αντιτίθεται στο ίδιο το ευρωπαϊκό νομικό κεκτημένο. Τρίτον αντιτίθεται στο ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Το κυριότερο υπογράφτηκε, ψηφίστηκε από μια βουλή που δεν είχε λαϊκή νομιμοποίηση. Επιπλέον, πρέπει να σας πω ότι δεν είναι η Ελλάδα, βεβαίως είναι πρωτοφανής η κατάσταση για μια ανεπτυγμένη χώρα σαν την Ελλάδα να ζει ένα τέτοιο μαρτύριο, αλλά στην παγκόσμια ιστορία δεν είμαστε οι πρώτοι που δεχτήκαμε, η πρώτη χώρα η οποία δέχτηκε μια τέτοια επίθεση από τους τοκογλύφους. Υπήρχαν κι άλλες χώρες και πιο πρόσφατο παράδειγμα η ευρωπαϊκή Ισλανδία που δεν είναι στη λατινική Αμερική αλλά στην Ευρώπη. Εκεί αποφασίσανε με δημοψήφισμα να ακυρώσουν τις επιλογές της κυβέρνησης που έριχνε όλα τα βάρη των τραπεζιτών επάνω στον ισλανδικό λαό. Αποτέλεσμα, οι τοκογλύφοι προκειμένου να μην τα χάσουν όλα αναγκάστηκαν να καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Οι πρώην κυβερνήτες κάθισαν στο σκαμνί του κατηγορούμενου, οι πρώην πρωθυπουργοί, και δικάζονται για τις αποφάσεις τους, αλλά ο ισλανδικός λαός κατάφερε να αποτινάξει από πάνω του αυτό το βάρος. Δεύτερο παράδειγμα μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής που κατάφεραν, δίνοντας την εξουσία σε δυνάμεις προοδευτικές που κατάφεραν να προχωρήσουν σε διεθνή λογιστικό έλεγχο να ξεχωρίσουν το χρέος από το επαχθές και από το νόμιμο να αρνηθούν να πληρώσουν το επαχθές. Τρίτο παράδειγμα, ιστορικό αυτό το παράδειγμα, η ίδια η Γερμανία. Το 1953, όταν η Γερμανία έβγαινε από αυτό τον καταστροφικό πόλεμο, προκειμένου να καταφέρει να ανασυγκροτήσει την οικονομία της σταμάτησε να πληρώνει τους πιστωτές για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από το ʼ46 έως το 53. Και το 1953 έγινε μια διεθνής διάσκεψη για την αναδιάρθρωση του χρέους σε μια διεθνής συμφωνία ανάμεσα στη Γερμανία και σε 23 ακόμα χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Και τι απόφαση πάρθηκε. Να διαγραφεί το 62 % του χρέους της Γερμανίας και το υπόλοιπο 36- 38% να αποπληρώνεται όχι με μνημόνια λιτότητας και καταστροφής αλλά με ρήτρα ανάπτυξης. Δηλαδή όταν η Γερμανία έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης να πληρώνουν τα επιτόκια. Όταν δεν έχει να μην πληρώνουν. Αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο μας αποκρύπτουν όλοι αυτοί που μας λένε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όλες αυτές οι εθελόδουλες , επιτρέψτε μου την έκφραση, κυβερνήσεις των τελευταίων ετών για να μην γνωρίζει ο ελληνικός λαός ότι υπάρχουν πεπραγμένα ιστορικά μιας διαφορετικής εξέλιξης και εκδοχής και ήταν και η Ελλάδα ανάμεσα στις 23 αυτές χώρες, η οποία έδωσε τη δυνατότητα στη Γερμανία να ανασάνει και σήμερα το μνημόνιο αυτό απαγορεύει από τη χώρα μας ακόμα και να διεκδικήσει αυτά τα οποία οι άλλοι της χρωστούν, ιδίως σε ότι αφορά τις γερμανικές αποζημιώσεις αλλά και το περίφημο κατοχικό δάνειο. Και επιτρέψτε μου αυτί είναι ντροπή. Είναι ντροπή για όσους το υπέγραψαν. Είναι ντροπή για όσους υπέγραψαν στο μνημόνιο ότι η χώρα μας έχει μονάχα υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα καμία διεκδίκηση. Και ακόμη μεγαλύτερη ντροπή εθνική και κοινωνική είναι η απόφαση του Eurogroup στις 20 του Φλεβάρη η οποία καθορίζει, διατυπώνει ρητά ότι δεσμεύτηκε ο κ. Βενιζέλος στο Eurogroup, η Ελλάδα αρχικά να νομοθετήσει και αργότερα να συνταγματοποιήσει, να βάλει και στο Σύνταγμά της δηλαδή, πρώτα οι τοκογλύφοι και μετά οι κοινωνικές ανάγκες. Πράγμα που σημαίνει ότι θα φτιαχτεί ένας ειδικός λογαριασμός, έτσι λένε, με έδρα το Λουξεμβούργο, τη Γερμανία, δε ξέρω εγώ που, όπου όλα τα δημόσια έσοδα στην αρχή τα δάνεια και αργότερα οι φόροι των μισθωτών θα πηγαίνουν εκεί ώστε να διασφαλίσουν ότι πρώτα θα αποπληρώνονται οι τοκογλύφοι μέχρι δεκάρας και μετά η ελληνική κυβέρνηση, ποια όμως ελληνική κυβέρνηση όμως αν γίνει αυτό, δε θα υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, διότι στην πραγματικότητα κυβέρνηση η οποία δεν έχει και την κυριότητα της δημοσιονομικής πολιτικής είναι κυβέρνηση ιμιτασιόν, θα αποφασίζει για δευτερεύοντα ζητήματα. Στόχος τους λοιπόν να διασφαλίσουν τους πιστωτές. Και κλείνω με αυτό. Η δικιά μας η πρόταση είναι πάρα πολύ απλή . Στο δίλλημα πρώτα η κοινωνία ή πρώτα οι πιστωτές εμείς απαντάμε πρώτα η κοινωνία. Στο δίλλημα αν θα έχουμε μισθούς, συντάξεις, σχολεία και νοσοκομεία ή να τα γκρεμίσουμε όλα για να πάρουν τα λεφτά τους οι πιστωτές εμείς λέμε να μην πάρουν τα λεφτά τους οι πιστωτές. Χειρότερο από αυτό που έχουμε οδηγηθεί δεν πρόκειται να δούμε. Και εν πάση περιπτώσει μόνο εάν υπάρξει ένας πάτος στο βαρέλι, για να χρησιμοποιήσω και μια έκφραση του κ Βενιζέλου,αν μπει ένας φραγμός σ αυτή την κατρακύλα θα μπορέσουμε να συζητήσουμε και επί της ουσίας, με προτάσεις για την ανάπτυξη, με προτάσεις για την ανασυγκρότηση, η οποία ανάπτυξη πρέπει να στηρίζεται στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Και ανάπτυξη δίχως αναδιανομή του πλούτου δεν μπορεί να γίνει. Να ξεζουμίζουμε τη φτώχεια και να φορολογούμε τη φτώχεια και να αφήνουμε τον πλούτο στο απυρόβλητο δεν μπορεί να οδηγήσει σε κανένα αποτέλεσμα. Άρα διαγραφή του χρέους, αναστολή πληρωμών, να σταματήσουμε να πληρώνουμε τους τοκογλύφους για να στηρίξουμε την κοινωνία και αναδιανομή του πλούτου με προοπτική ανάπτυξης είναι το τετράπτυχο εκείνο που μπορεί να δώσει μια ρεαλιστική, εναλλακτική προοπτική , αρκεί να πιστέψει και ο ελληνικός λαός, ότι η επιλογή του στην κάλπη αλλά και στους αγώνες και η συμμετοχή του είναι κρίσιμη , πιο κρίσιμη από ποτέ, όχι για τις πολιτικές δυνάμεις και το μέλλον τους αλλά για το μέλλον του ίδιου του τόπου, της κοινωνίας των δικών μας όλων, των παιδιών μας που θα αναγκαστούν δυστυχώς να ζήσουν σε άλλη χώρα αν συνεχιστεί αυτό το μαρτύριο.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS