Υπάρχει ένα φαινόμενο ακραίας αστυνομικής βίας που επαναλαμβάνεται συστηματικά χωρίς να αντιμετωπίζεται όπως πρέπει από την πολιτεία. Όταν χτυπιέται ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ, ο οποίος είναι σαφές ότι κάνει τη δουλειά του, αλλά είναι και γνωστός στους αστυνομικούς ως πρόσωπο, εύλογα δημιουργείται η υπόνοια ότι η επίθεση που δέχτηκε ήταν σκόπιμη. Υπάρχουν κι άλλα όμως. Άνθρωποι με σπασμένα κεφάλια στα νοσοκομεία, χημικά στους σταθμούς του μετρό, χημικά σε εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές με πρόσχημα 50 άτομα που τα σπάνε σε άλλο σημείο. Όταν αυτές οι υποθέσεις δεν διερευνώνται, δημιουργείται η αίσθηση ότι η αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Και ότι ενθαρρύνεται να χρησιμοποιεί τέτοια μέσα. Ταυτόχρονα, νομοθετείται η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Έχουμε πλέον και τιμοκατάλογο αστυνομικών υπηρεσιών. Δηλαδή η αστυνομία προστατεύει και τυπικά τους έχοντες και κατέχοντες. Εγκαταλείπει τις γειτονιές και ασχολείται μόνο με την καταστολή των διαδηλώσεων των Αγανακτισμένων.
Η οργή δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μας πολιτικής. Ο κόσμος είναι έξαλλος γιατί η χώρα σύρθηκε σε μια απίστευτη επιχείρηση κοινωνικής λεηλασίας, για την οποία μάλιστα κατηγορήθηκαν ως υπεύθυνοι οι ίδιοι οι πολίτες. Η οργή από μόνη της όμως δεν αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα. Χρειάζεται εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, κι αυτό ακριβώς είναι η διέξοδος που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς το πολιτικό κατεστημένο, μέσα στην απελπισία του, θα μας κατηγορήσει για οτιδήποτε, αλλά ο πανικός και η πολιτική χρεοκοπία των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων πολύ δύσκολα κρύβονται.
Γιατί το να αποτύχουν ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο να φτιάξουν κυβέρνηση σημαίνει ντε και καλά ακυβερνησία; Γράφει πουθενά ότι πρέπει αιωνίως να μας κυβερνάνε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Και πώς μιλάνε για σκληρές επιπτώσεις στη χώρα αυτοί που ύστερα από δύο χρόνια ύφεσης και περικοπών έχουν αυξήσει το χρέος, έχουν τριπλασιάσει την ανεργία και έχουν οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια; Απλώς έχουν δαγκώσει ένα κομμάτι εξουσίας και τρέμουν μην το χάσουν. Ο λαός όμως θα επιλέξει εναλλακτικό δρόμο, είτε το θέλουν είτε όχι.
Άρα το πρώτο που θα απορρίψουν είναι την υποτιθέμενη στιβαρή ηγεσία που τους έχωσε μέσα στο τούνελ, λογικό δεν είναι; Οι επιλογές αυτή τη στιγμή είναι δύο. Η ψήφος εμπιστοσύνης στους συνεταίρους του μνημονίου ή η οριστική απαλλαγή από τα μνημόνια και μια εναλλακτική στρατηγική για την αντιμετώπιση της κρίσης. Για τη δεύτερη, χρειάζεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας, με όλη την Αριστερά, με δυνάμεις που έχουν διαχωριστεί από το ΠΑΣΟΚ, με δυνάμεις από τον οικολογικό χώρο και κυρίως με τη στήριξη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτή είναι η πρόταση και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι, δεν συμφωνούμε. Γιατί θα βρεθούμε οικονομικοί ανταγωνιστές με λαούς που είναι φυσικοί μας σύμμαχοι. Με τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους εργαζόμενους, αλλά και τους Γάλλους και τους Γερμανούς. Δεν έχει νόημα η επιστροφή στον απομονωτισμό. Σημασία έχει ο αγώνας για την αλλαγή των συσχετισμών σε μια κλυδωνιζόμενη Ευρώπη. Αλλά η διαφορά αυτή με το ΚΚΕ είναι γνωστή. Το ερώτημα είναι τι μας εμποδίζει να συμμαχήσουμε για να υπερασπιστούμε την κοινωνία και την αξιοπρέπεια του κόσμου.
Για πρώτη φορά η ατζέντα είναι ρητή και ολοφάνερη. Το έχουν πει. Θα κόψουν ακόμα περισσότερο τις κομμένες συντάξεις, θα μειώσουν ακόμα περισσότερο τους μειωμένους μισθούς, θα πετάξουν 150.000 ανθρώπους στο δρόμο, θα πάρουν μέτρα ύψους 15 δισ. και θα δώσουν στις τράπεζες 50 δισ., από τα οποία, σύμφωνα με το ΔΝΤ, θα επιστραφούν μόνο τα 16. Ρωτάω λοιπόν: τα υπόλοιπα ποιος θα τα πληρώσει; Όχι λοιπόν, δεν υπάρχει κρυφή ατζέντα, υπάρχει φανερή, και κανένας πλέον δεν έχει άλλοθι γιʼ αυτό που θα ψηφίσει στις εκλογές. Κοινό τους πρόγραμμα το μνημόνιο και το «πρώτα οι δανειστές». Και στο μνημόνιο περιγράφονται λεπτομερώς μέτρα 15 δισ. ευρώ.
Διότι οι καταθέσεις πετάνε πάντοτε με την ανοχή και τη στήριξη των υπευθύνων. Και οι βασικοί μάρτυρες της Siemens επίσης. Ας τελειώνουμε με την άποψη ότι το κεφάλαιο και ο συσσωρευμένος πλούτος μπορούν να φορολογούνται μόνο με τη δική τους συναίνεση. Αυτά δεν υπάρχουν παρά μόνο στα βιβλία των μαθητευόμενων νεοφιλελεύθερων Ταλιμπάν. Για να δουλέψει μια οικονομία και για να αναπτυχθεί μια κοινωνία χρειάζεται ριζική και δίκαιη αναδιανομή πλούτου. Η Γερμανία μετά τον πόλεμο με συντηρητική πλειοψηφία ψήφισε το νόμο περί δίκαιης κατανομής των βαρών, που φορολογούσε τις μεγάλες κινητές και ακίνητες περιουσίες σε ποσοστό 50% μέσα σε μια περίοδο 20 ετών.
Η συμφωνία Δουβλίνο II επιβάλλει στην Ελλάδα να κρατάει τους μετανάστες οι οποίοι φτάνουν στη χώρα μας με πρόθεση να κατευθυνθούν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ουσιαστικά η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα τεράστιο στρατόπεδο κράτησης, πολύ περισσότερο όταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν άθλιες επιδόσεις στην οργάνωση μιας σοβαρής και αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Η Ευρώπη πρέπει να σταθεί συνολικά υπεύθυνη απέναντι στο πρόβλημα, ένα πρόβλημα παγκόσμιο, που δεν έχει μόνο διαστάσεις ασφάλειας, αλλά και ανθρωπιστικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS