Τον τελευταίο καιρό, μία κριτική που ασκείται είτε άμεσα είτε έμμεσα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους θέτουν το ζήτημα της ρήξης με τις πολιτικές και την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης είναι ότι είτε «χαιδεύουν αυτιά» είτε «απλώς δεν λένε την αλήθεια» (Αντ. Καρακούσης, 8/4/2012, εφ. Το Βήμα). Αυτή η κριτική επιχειρεί να αναδείξει ότι δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές, πέραν είτε της «παραμονής στην ευρωζώνη» που «σημαίνει θυσίες και μακρά προσπάθεια», είτε έξοδο από αυτήν και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία. Σκοπός αυτής της κριτικής είναι να ενισχύσει το κυρίαρχο επιχείρημα, ότι αυτό που στην ουσία διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές είναι το «πραγματικό δίλημμα, ευρώ ή δραχμή». Άλλη λύση στην κρίση, που ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει, επομένως, όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο «πολιτεύονται ψευδώς».
Ο Αντ. Καρακούσης και οι αρθογράφοι που ακολουθούν την γραμμή του καθοδηγητή τους (ο Α.Κ. είναι σίγουρα ένας από τους καθοδηγητές) με αυτή την κριτική επιχειρούν να πετύχουν δύο στόχους: Πρώτον να αποδείξουν ότι η Αριστερά (και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου που διεξάγεται για την έξοδο από την κρίση, και επιχειρεί να σαγηνεύσει το εκλογικό σώμα με λαϊκίστικες κορώνες που ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Δεύτερον, αντιλαμβανόμενοι, πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι το μόνο ιδεολογικό υπερόπλο που τους έχει απομείνει για να αναπαραχθεί ο φόβος, δηλαδή ο καλύτερος τους σύμμαχος, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης, ακύρώνουν -δια της απαξίωσης και της δια της εξαφάνισης- την εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνονται ότι και ρεαλιστική είναι, αλλά και μπορεί να γίνει πλειοψηφική μέσα στην κοινωνία αν της αφεθεί χώρος. Και επειδή ακριβώς έχει αυτά τα χαρακτηριστικά μετατρέπεται σε άκρως επικίνδυνη για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί τόσο το «Βήμα», όσο και τα λοιπά φερέφωνα του ελληνικού αστισμού.
Ας δούμε όμως πόσο «ανύπαρκτη» είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος παρακολουθεί το δημόσιο διάλογο που εξελίσσεται σε διεθνές επίπεδο για την κρίση στην Ευρωζώνη, μάλλον θα βγάλει το συμπέρασμα ότι οι ισχυρισμοί του Αντ. Καρακουση είναι αυτοί που είναι περιθωριακοί και όχι οι θέσεις της Αριστεράς. Όλο και περισσότερα άρθρα γράφονται που θεωρούν καταστροφικές τις πολιτικές της τρόικας και τις συγκρίνουν με τις πολιτικές που οδήγησαν στη Μεγάλη Ύφεση μετά το 1929 και στον πόλεμο. Όλο και περισσότεροι διακεκριμένοι επιστήμονες από όλο το πολιτικό φάσμα, συντείνουν στην απόδοση ευθυνών για την επιδείνωση της κατάστασης στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα η Ευρωζώνη, εμμένοντας στις αντιπληθωριστικές πολιτικές λιτότητας. Πόσο δε μάλλον μετά την σκλήρυνση του Συμφώνου Σταθερότητας, μέσω της Νέας Οικονομικής Διακυβέρνησηςκαι της Δημοσιονομικής Συνθήκης που επικύρωσε η ελληνική Βουλή μέσα σε μία νύχτα (τη στιγμή που στην Ιρλανδία διοργανώνεται δημοψήφισμα!).
Κάποιος θα μπορούσε να αφιερώσει σελίδες επί σελίδων στην «Αυγή» για να παραθέσει άρθρα, παρεμβάσεις και επιστημονικές μελέτες που επιχειρηματολογούν υπέρ μίας ρήξης με τη σημερινή αρχιτεκτονική της ευρωζώνης. Και το εντυπωσιακό είναι ότι εκεί θα έβρισκε πλήθος αναφορών από τους Financial Times, τον Economist και τους New York Times, τα ιερατεία δηλαδή του φιλελευθερισμού, που σίγουρα και ο Αντ. Καρακούσης διαβάζει ανελλιπώς. Επομένως, δεν τυχαίνει ο Α.Κ. να μην γνωρίζει αυτές τις θέσεις. Απλώς τις αποκρύπτει επιμελώς. Και όπως ο ίδιος κατηγορεί την Αριστερά ότι «πολιτεύεται ψευδώς», η αλήθεια είναι ότι μάλλον αυτός αρθρογραφεί ψευδώς.
Ας δούμε όμως και πόσο «μη ρεαλιστική» είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανατροπή της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης είναι σήμερα πιο ρεαλιστική από ποτέ. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, μάλλον δεν έχει καταλάβει τίποτα από όσα συντελούνται γύρω του τα τρία τελευταία χρόνια. Οι πολιτικές που ακολουθούνται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αυτές που δεν είναι ρεαλιστικές αν στοχεύουν όπως διατείνονται στη διάσωση της Ευρωζώνης, επειδή ακριβώς οδηγούν την μία χώρα μετά την άλλη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι περιπτώσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, που ακολουθώντας σκληρή πολιτική λιτότητας έχουν εκτροχιάσει τη δημοσιονομική τους κατάσταση και οι αγορές προεξοφλούν την καταφυγή τους στον Μηχανισμό Διάσωσης (δεύτερη φορά για την Πορτογαλία).
Η κρίση αναδεικνύει τα αδιέξοδα των ακολουθούμενων πολιτικών αφού αποτελεί την έκφραση της αποτυχίας τους, επιφέροντας οδυνηρές συνέπειες. Οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται σε όλες τις χώρες που βιώνουν τις πολιτικές λιτότητας αποτελούν μία αναγκαία συνθήκη για την ανατροπή των πολιτικών αυτών. Αλλά σίγουρα, η ικανή συνθήκη για να επιτευχθεί αυτή η ανατροπή είναι να βρει έκφραση αυτή αντίσταση σε πολιτικό επίπεδο.
Ο Αντ. Καρακούσης, αντιλαμβανόμενος ότι το σύστημα που εκπροσωπεί έχει την ατυχία να ετοιμάζεται για εκλογές την ίδια περίοδο με τις εκλογές στην Γαλλία, όπου ακόμα και ο Ολάντ ψελλίζει κάτι για αλλαγή στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, ισχυρίζεται ότι «ακόμη κι αν εκλεγεί ο Ολάντ στη Γαλλία και θελήσει να συγκρουσθεί με τη Μέρκελ, θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να προκύψει μεταβολή των δημοσιονομικών και νομισματικών κανόνων. Και ως τότε η Ελλάδα θα συνεχίσει να διέπεται από το αυτό καθεστώς».
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι αλλαγές αυτές θα προκύψουν σε μία μέρα, όπως και κανείς αριστερός δεν θα μπορούσε να εναποθέσει τις ελπίδες του στον Ολάντ! Όμως η ενίσχυση του Μετώπου της Αριστεράς του Ζ.Λ. Μελανσόν και η πιθανή ανάδειξή του σε τρίτη δύναμη, σε συνδυασμό με την πίεση που ασκεί στους Σοσιαλιστές για να ψελλίσουν έστω μία άλλη προοπτική για την Ευρώπη, έχει τεράστια σημασία.
Οι εκλογές στην Ελλάδα μπορούν να αποτελέσουν ένα μήνυμα ανατροπής των πολιτικών που ακολουθούνται στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ένα τέτοιο μήνυμα, από τη στιγμή που διαμορφώνεται ένα γόνιμο έδαφος μέσω της ρήξης της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, είναι εφικτό να δημιουργήσει αλυσιδωτές εξελίξεις, τις οποίες ο Αντ. Καρακούσης σίγουρα τις προβλέπει και για αυτό θέλει να τις καταστείλει.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS