|
|
|
Με τιμάει ιδιαιτέρως που βρίσκομαι εδώ, αλλά ντρέπομαι που δεν μπορώ να μιλήσω τη γλώσσα σας. Λοιπόν, ας ξεκινήσω: Προς το τέλος της ζωής του, ο Σίγκμουντ Φρόυντ, πατέρας της ψυχανάλυσης, έθεσε το διάσημο ερώτημα, “Τι θέλει μια γυναίκα;”, παραδεχόμενος την πολυπλοκότητα, οπότε και τον προβληματισμό του, όταν είχε να αντιμετωπίσει αυτό το αίνιγμα της γυναικείας σεξουαλικότητας. Και ένας παρόμοιος προβληματισμός προκύπτει σήμερα: “Τι θέλει η Ευρώπη;”
Αυτό είναι το ερώτημα που εσείς οι Έλληνες θέτετε στην Ευρώπη και βεβαίως ξέρετε ποια είναι η απάντηση, ότι θέλετε τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό. Πάντως ο τρόπος με τον οποίο τα ευρωπαϊκά κράτη και τα ΜΜΕ βλέπουν τα όσα εκδηλώνονται στην Ελλάδα, είναι ο καλύτερος δείκτης του τρόπου με τον οποίο οραματίζονται την Ευρώπη. Είναι είτε η νεο-φιλελεύθερη Ευρώπη, η Ευρώπη του απομονωτισμού, των εθνών κρατών, ή ίσως κάτι διαφορετικό.
Οι επικριτές κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί μία απειλή για την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, αντίθετα, είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη, που πολύ απέχει από το να αποτελεί απειλή για την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μια ευκαιρία στην Ευρώπη να ξεφύγει από την αδράνεια και να βρει έναν νέο δρόμο.
Στις σημειώσεις του για έναν ορισμό του πολιτισμού, ο μεγάλος συντηρητικός ποιητής, T.S Eliot, παρατήρησε ότι υπάρχουν στιγμές, όπου η μόνη επιλογή είναι εκείνη μεταξύ της αίρεσης και της αθεΐας, της μη πίστης. Δηλαδή, όταν ο μόνος τρόπος να διατηρήσει κανείς ζωντανή τη θρησκεία, είναι να κάνει μια διάσπαση σε σέκτες από το κύριο σώμα.
Αυτή είναι η θέση μας σήμερα σε ότι αφορά στην Ευρώπη. Μόνο μια νέα αίρεση, που αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να σώσει ό,τι αξίζει να σωθεί από το ευρωπαϊκό κληροδότημα: Τη δημοκρατία, την εμπιστοσύνη στους λαούς και την εξισωτική αλληλεγγύη, την αλληλεγγύη της ισότητας.
Η Ευρώπη η οποία θα κερδίσει, αν παρακαμφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια Ευρώπη με Ασιατικές αξίες, οι οποίες βεβαίως δεν έχουν να κάνουν με την Ασία, αλλά με την σαφή και παρούσα τάση του σύγχρονου καπιταλισμού, να αναιρέσει τη δημοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέγεται ότι δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία για να κυβερνήσει. Ναι, συμφωνώ, δεν έχει την εμπειρία να οδηγεί μια χώρα σε πτώχευση, δεν έχει εμπειρία στην εξαπάτηση, ούτε και στην κλοπή. Αυτό, μας φέρνει στο παράλογο της πολιτικής του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Πρεσβεύουν και κηρύττουν την καταβολή των φόρων, είναι κατά των πελατειακών σχέσεων και εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες πάνω σε ένα συνασπισμό δύο κομμάτων, που έφεραν στην Ελλάδα τις πελατειακές σχέσεις.
Η Κριστίν Λαγκάρντ, πρόσφατα, είπε ότι συναισθάνεται περισσότερο τους ανθρώπους του Νίγηρα απ' ότι τους Έλληνες και συμβούλευσε τους Έλληνες να αυτο-βοηθηθούν πληρώνοντας τους φόρους τους, τους οποίους από ό,τι έμαθα πριν από λίγες ημέρες, η ίδια δεν χρειάζεται να πληρώσει. Όπως συμβαίνει με όλους τους φιλελεύθερους ανθρωπιστές, της αρέσουν οι ανίσχυροι φτωχοί, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν θύματα, προκαλούν τον οίκτο και μας ωθούν να κάνουμε φιλανθρωπία.
Αλλά, το θέμα με εσάς τους Έλληνες είναι ότι δεν είσαστε παθητικά θύματα. Οι Έλληνες αντιστέκονται και πολεμούν και δεν χρειάζονται τον οίκτο, ούτε τη φιλανθρωπία. Θέλετε ενεργό αλληλεγγύη. Θέλετε και απαιτείτε μια κινητοποίηση υπέρ του αγώνα σας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ότι προωθεί αριστερίστικες μυθοπλασίες, όμως στην πραγματικότητα είναι το πλάνο λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες, το οποίο αποτελεί ένα καλό παράδειγμα της μυθοπλασίας. Όλοι ξέρουν ότι το πλάνο αυτό είναι πλαστό, ότι το ελληνικό κράτος δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει το χρέος και σε μία χειρονομία συλλογικής μυθοπλασίας, όλοι αγνοούν την προφανή ανοησία των οικονομικών προβλέψεων πάνω στις οποίες βασίζεται αυτό το πλάνο.
Τότε γιατί οι Βρυξέλλες σας επιβάλλουν τέτοια προγράμματα; Ο πραγματικός στόχος αυτών των μέτρων διάσωσης δεν είναι να σωθεί η Ελλάδα, αλλά να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Τα μέτρα αυτά, δεν παρουσιάζονται ως αποφάσεις, οι οποίες βασίζονται σε πολιτικές επιλογές, αλλά ως αναγκαιότητες, οι οποίες επιβάλλονται από μια ουδέτερη οικονομική λογική. Αν θέλουμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία μας, απλώς πρέπει να καταπιούμε αυτό το πικρό χάπι. Ή, ως παροιμιώδεις ρήσεις, όπως δεν μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα από όσα παράγεις. Κι όμως, οι αμερικανικές τράπεζες και η Αμερική, αποτελούν μια σημαντική απόδειξη, επί δεκαετίες, ότι μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα από όσα παράγεις.
Για να καταδείξει το λάθος των μέτρων λιτότητας, ο Πολ Κρούγκμαν, πολύ συχνά συγκρίνει αυτά τα μέτρα λιτότητας με την μεσαιωνική πρακτική της αφαίμαξης. Μια ωραία μεταφορά, που νομίζω ότι θα έπρεπε να την πάμε ένα βήμα παραπέρα. Η Ευρωπαίοι οικονομικοί γιατροί, καθώς δεν είναι σίγουροι για το αν το φάρμακό τους έχει αποτέλεσμα, σας χρησιμοποιούν εσάς ως πειραματόζωα και αφαιμάσσουν το δικό σας αίμα και όχι το αίμα των δικών τους χωρών. Δεν υπάρχει αφαίμαξη των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών. Αντίθετα, εκείνες παίρνουν συνέχεια τεράστιες μεταγγίσεις.
Είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, πραγματικά, ένας επικίνδυνος εξτρεμιστής; Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ για να φέρει τη ρεαλιστική, κοινή λογική. Για να καθαρίσει το χάος που δημιούργησαν άλλοι. Είναι εκείνοι που επιβάλλουν τα μέτρα λιτότητας, εκείνοι οι οποίοι είναι και οι επικίνδυνοι αιθεροβάμονες. Οι πραγματικοί αιθεροβάμονες είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να συνεχιστούν έτσι επ' άπειρον, κάνοντας μόνο μερικές αισθητικές αλλαγές. Δεν είστε αιθεροβάμονες, είστε η αφύπνιση από ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης.
Εσείς, δεν καταστρέφετε τίποτα, αντιδράτε στον τρόπο με τον οποίο το σύστημα το ίδιο αυτοκαταστρέφεται. Όλοι θυμάστε την κλασική σκηνή από κινούμενα σχέδια, του τύπου Τομ και Τζέρι, όπου η γάτα πλησιάζει στον γκρεμό, αλλά συνεχίζει να περπατάει, αγνοώντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει από κάτω έδαφος. Αρχίζει να πέφτει μόνον όταν κοιτάξει προς τα κάτω και παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει έδαφος κάτω από τα πόδια της. Αυτό που κάνετε εσείς, είναι ακριβώς να υπενθυμίζετε σε αυτούς που έχουν αυτή τη στιγμή την εξουσία, να κοιτάξουν προς τα κάτω. Και τους λέτε “ε, κοίτα!” και πέφτουν.
Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας, είναι σαφής και ενδεικτικός. Στο κέντρο, και νομίζω το έχετε παρατηρήσει κι εσείς, υπάρχει ένα μόνο μεγάλο κόμμα, ένα μόνο, με δύο πτέρυγες, αριστερά και δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Είναι σαν να έχεις μια διαφορά μεταξύ Κόκα Κόλα και Πέπσι Κόλα, μια αδιάφορη επιλογή. Το πραγματικό όνομα αυτού του κόμματος, όμως, υποστηρίζω ότι θα έπρεπε να είναι το ΝΕΚΚΑΔ, Νέο Ελληνικό Κίνημα κατά της Δημοκρατίας.
Είναι, βέβαια, αυτό το κόμμα υπέρμαχο της δημοκρατίας, αλλά υπέρ ποιας δημοκρατίας; Της ντεκαφεϊνέ δημοκρατίας, όπως ακριβώς είναι ο καφές χωρίς καφεΐνη, η μπύρα χωρίς αλκοόλ, ή το παγωτό χωρίς ζάχαρη. Θέλουν μια δημοκρατία, όπου αντί να γίνονται όντως πραγματικές επιλογές, οι άνθρωποι θα επιβεβαιώνουν αυτό που θα τους λένε οι ειδήμονες. Θέλουν έναν έναν δημοκρατικό διάλογο, ναι, αλλά όπως ήταν οι μεταγενέστεροι διάλογοι το Πλάτωνα, όπου υπάρχουν τεράστιοι μονόλογοι, ένας μιλάει συνέχεια, και ένας άλλος τον διακόπτει κάθε δέκα λεπτά και λέει “Μα τον Δία, είναι σωστό αυτό που λες”, ή κάτι τέτοιο.
Και μετά, υπάρχει και η εξαίρεση, εσείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, το πραγματικό θαύμα. Ένα ριζοσπαστικό, αριστερό κίνημα, το οποίο βγήκε από τη βολική του θέση, της περιθωριακής αντίστασης και με θάρρος σηματοδότησε την ετοιμότητά του να αναλάβει. Γι' αυτό πρέπει να τιμωρηθείτε.
Για αυτόν το λόγο ο Bill Freyja, ο οποίος είναι ένας μάλλον άσημος δημοσιογράφος, έγραψε στο περιοδικό Forbes, ένα άρθρο με τίτλο “Δώστε στην Ελλάδα αυτό που της αξίζει, κομμουνισμό”. Να σας διαβάσω ένα σύντομο απόσπασμα: Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος, όσο κι αν το ξεχνούμε, είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού, σε δράση. Ποιος καλύτερος υποψήφιος από την Ελλάδα; Πετάξτε τους έξω από το ευρώ, κλείστε και τη στρόφιγγα με τα ευρώ και δώστε τους πίσω τις παλιές τους δραχμές. Μετά, σταθείτε και περιμένετε για μια γενιά και παρακολουθείστε. Μ' άλλα λόγια, η Ελλάδα θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά, έτσι ώστε να αποκλειστεί άπαξ και δια παντός, κάθε πειρασμός για μια λύση για την κρίση που θα προέρχεται από τη ριζοσπαστική αριστερά.
Γνωρίζω ότι το έργο του ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει στο αδύνατον. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η τρέλα της ακραίας αριστεράς, αλλά η φωνή της πραγματιστικής λογικής που αντισταθμίζει την τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χρειαστεί τον απίθανο συνδυασμό μιας πολιτικής με αρχές και ενός ωμού πραγματισμού, μιας δημοκρατικής δέσμευσης και μιας ετοιμότητας να δράσει γρήγορα και αποφασιστικά, όταν χρειάζεται. Αν πρόκειται να δοθεί στο ΣΥΡΙΖΑ έστω και μια ελάχιστη ευκαιρία να επιτύχει, θα χρειαστεί μια πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Γι' αυτό νομίζω ότι θα έπρεπε να αποφευχθεί ο φθηνός εθνικισμός, όλη αυτή η συζήτηση ότι η Γερμανία θέλει να μας ξανα-καταλάβει και να μας καταστρέψει και ούτω καθεξής. Το πρώτο έργο που πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να αλλάξει τα πράγματα εδώ. Θα πρέπει να κάνει τη δουλειά, που θα έπρεπε να είχαν ήδη κάνει οι άλλοι, έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα καλύτερο κράτος και να καθαρίσει τον κρατικό μηχανισμό από τις πελατειακές σχέσεις. Ξέρω, είναι δύσκολο και βαρετό.
Οι ψευδο-ριζοσπαστικοί επικριτές σας σας λένε ότι η κατάσταση δεν είναι ακόμη ώριμη για μια πραγματική κοινωνική αλλαγή. Ότι αν αναλάβετε τώρα την εξουσία, απλώς θα βοηθήσετε το σύστημα, καθιστώντας το πιο αποτελεσματικό. Νομίζω ότι αυτό σας λένε οι άνθρωποι από το ΚΚΕ, που είναι το κόμμα των ανθρώπων που εξακολουθούν να είναι ζωντανοί, επειδή ξέχασαν να πεθάνουν.
Είναι αλήθεια ότι η πολιτική σας ελίτ απέδειξε ξεκάθαρα την ανικανότητά της να κυβερνήσει, αλλά ποτέ δεν θα υπάρξει μία στιγμή, κατά την οποία οι συνθήκες θα είναι πλήρως ώριμες, για να γίνει η αλλαγή. Αν περιμένει κανείς για τη σωστή στιγμή, αυτή η στιγμή ποτέ δεν θα έρθει. Κάθε παρέμβαση, γίνεται πρόωρα.
Οπότε, έχετε να επιλέξετε μεταξύ δύο επιλογών: Είτε να καθίσετε άνετα και βολικά και να παρακολουθήσετε πως αποσυντίθενται οι κοινωνίες σας, όπως προτείνουν άλλα κόμματα της Αριστεράς, είτε να παρέμβετε ηρωικά, έχοντας πλήρη τη συνείδηση του πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη σωστή επιλογή.
Οι επικριτές σας, σας μισούν επειδή μυστικά ξέρουν ότι έχετε το θάρρος να είστε ελεύθεροι και να ενεργείτε ως ελεύθεροι άνθρωποι. Όταν βρίσκεστε μπροστά στο κοινό, εκείνοι που σας παρατηρούν κατανοούν για κλάσματα του δευτερολέπτου, ότι τους πρσφέρετε ελευθερία, ότι τολμάτε να κάνετε αυτό που εκείνοι ονειρεύονται. Και για αυτήν τη μία στιγμή, είναι ελεύθεροι. Και γίνονται ένα με εσάς. Όμως, αυτό κρατά για μια στιγμή. Μετά, επιστρέφει ο φόβος και σας μισούν και πάλι, επειδή φοβούνται την ίδια τους την ελευθερία.
Έτσι, ποιες είναι οι επιλογές μεταξύ των οποίων πρέπει να επιλέξετε στις 17 Ιουνίου; Θα πρέπει να έχετε υπόψιν το παράδοξο το οποίο συνέχει την ουσία της ελεύθερης ψήφου στις δημοκρατικές μας κοινωνίες. Είσαστε ελεύθεροι να επιλέξετε, υπό τον όρο ότι θα κάνετε τη σωστή επιλογή. Ακριβώς για αυτόν το λόγο, όταν η επιλογή είναι η εσφαλμένη, όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας, που απέρριψε το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζεται ως “λάθος” και το κατεστημένο, άμεσα επιβάλλει μια επανάληψη, έτσι ώστε να δώσει την ευκαιρία στη χώρα να διορθώσει το λάθος και να κάνει τη σωστή επιλογή. Για αυτόν το λόγο, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο είναι σε κατάσταση πανικού. Βλέπουν ότι μπορεί να μην αξίζετε την ελευθερία σας, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να κάνετε τη λάθος επιλογή.
Υπάρχει ένα πολύ ωραίο αστείο από την κλασική κωμωδία του Λούμπιτς, Νινόσκα: Ο ήρωας, προσέξτε, επισκέπτεται μια καφετέρια και παραγγέλνει καφέ χωρίς κρέμα. Και ο σερβιτόρος απαντά: “Συγγνώμη, μας τελείωσε η κρέμα, έχουμε μόνο γάλα, μπορώ να σας φέρω έναν καφέ χωρίς γάλα”; Νομίζω ότι και στις δύο περιπτώσεις, ο πελάτης πίνει σκέτο καφέ. Όμως, αυτό είναι ενδεικτικό, διότι ο καφές είναι πάντα χωρίς κρέμα και χωρίς γάλα. Είσαστε ακριβώς στην ίδια δυσχέρεια. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Θα έχετε κάποιου είδους λιτότητα, αλλά θα πάρετε τον καφέ της λιτότητας χωρίς κρέμα ή χωρίς γάλα; Εδώ είναι που το ευρωπαϊκό κατεστημένο σας εξαπατά.
Το ευρωπαϊκό, λοιπόν, κατεστημένο, δρα σαν να παίρνατε εσείς τον καφέ της λιτότητας, χωρίς κρέμα, δηλαδή, τα αποτέλεσμα των προσπαθειών και των κόπων σας, δεν θα ωφελήσουν μόνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά θα προσφέρουν και έναν καφέ χωρίς γάλα, δηλαδή, εσείς είστε εκείνοι που δεν θα ωφεληθείτε από τις προσπάθειές σας.
Στον Νότο της Πελοποννήσου, κοντά στη Μάνη, ήμουν εκεί, το ξέρω, έχουν ακόμη το έθιμο της μοιρολογίστρας. Είναι οι γυναίκες που τις προσλαμβάνουν για να κλάψουν τους νεκρούς. Μπορούν να αναπαραστήσουν το θέαμα του θρήνου για τους συγγενείς του νεκρού. Δεν υπάρχει τίποτε το πρωτόγονο σε αυτό. Εμείς, στις ανεπτυγμένες κοινωνίες μας, κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Σκεφτείτε αυτήν την θαυμάσια εφεύρεση, ίσως τη σημαντικότερη συμβολή της Αμερικής στον παγκόσμιο πολιτισμό, το γέλιο-κοσνέρβα στην τηλεόραση. Δηλαδή, γυρνάς στο σπίτι κουρασμένος, πας, ανάβεις την τηλεόραση, παίζει τα Φιλαράκια, κάθεσαι και η τηλεόραση είναι εκείνη που γελάει για εσένα. Και δυστυχώς, είναι αποτελεσματικό.
Έτσι ακριβώς μας θέλει το ευρωπαϊκό κατεστημένο: Να χαζεύουμε μια οθόνη και να επιτρέπουμε σε άλλους να ονειρεύονται, να κλαίνε ή να γελούν, αντί για εμάς. Υπάρχει ένα αποκρυφιστικό, αλλά περίφημο ανέκδοτο σχετικά με την ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ του γερμανικού και του αυστριακού αρχηγείου στρατού, εν τω μέσω του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου: Οι Γερμανοί έστειλαν ένα μήνυμα στους Αυστριακούς, λέγοντάς τους ότι “η κατάσταση εδώ είναι σοβαρή, αλλά όχι καταστροφική”. Οι Αυστριακοί απάντησαν ότι “η κατάσταση εδώ είναι καταστροφική, αλλά όχι σοβαρή”.
Εδώ έγκειται και η πραγματική διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων: Για τους υπόλοιπους, η κατάσταση είναι καταστροφική, αλλά όχι σοβαρή, η κατάσταση μπορεί να συνεχίσει ως έχει, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι σοβαρή, αλλά όχι καταστροφική, καθώς το θάρρος και η ελπίδα πρέπει να αντικαταστήσουν το φόβο. Μπροστά σας, υπάρχει ένας πολύ μακρύς δρόμος, και αναφέρομαι σε ένα τραγούδι των Beatles. Όταν μερικές δεκαετίες πριν, ο Ψυχρός Πόλεμος παρά λίγο να γίνει θερμός, ο Τζον Λένον, κάποιοι από εσάς μπορεί να το θυμάστε, έγραψε ένα τραγούδι, που έλεγε “το μόνο που λέμε είναι να δώσουμε μια ευκαιρία στην ειρήνη” (all we are saying is give peace a chance). Σήμερα, ένα νέο τραγούδι θα έπρεπε να αντηχεί σε όλη την Ευρώπη, “το μόνο που λέμε, είναι να δώσουμε μια ευκαιρία στην Ελλάδα” (all we are saying is give Greece a chance).
Επιτρέψτε μου ολοκληρώνοντας να κάνω μια αναφορά σε μία από τις σημαντικότερες, ίσως τη σημαντικότερη κλασική τραγωδία σας, την Αντιγόνη: Μην πολεμάτε σε μάχες που δεν είναι δικές σας. Στην “Αντιγόνη”, έχουμε την Αντιγόνη και τον Κρέοντα. Δύο φατρίες, όπως είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Στη δική μου, λοιπόν, εκδοχή της Αντιγόνης, που έχουμε τα δύο μέλη της βασιλικής οικογένειας να μάχονται το ένα το άλλο, απειλώντας ότι θα καταστρέψουν το κράτος, θα ήθελα να δω τον Χορό να πάψει να είναι ένας απλός, σοφός σχολιαστής, να συστήσει μια δημόσια επιτροπή λαϊκής εξουσίας, να συλλάβει και τον Κρέοντα και την Αντιγόνη και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία.
Επιτρέψτε μου τώρα να ολοκληρώσω, με μια προσωπική παρατήρηση. Σιχαίνομαι την παραδοσιακή αριστερά της διανόησης, η οποία είναι βεβαίως υπέρ της επανάστασης, αλλά μιας επανάστασης, η οποία γίνεται πάρα πολύ μακριά. Μου θυμίζει όταν ήμουν νέος, όσο πιο μακριά ήταν τόσο το καλύτερο: Στο Βιετνάμ, στην Κούβα, ή ακόμη και σήμερα, στη Βενεζουέλα. Όμως, εσείς είστε εδώ και ακριβώς αυτό θαυμάζω. Δεν φοβάστε να εμπλακείτε σε μία κατάσταση η οποία είναι απελπιστική, ενώ γνωρίζετε ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σας και για αυτό ακριβώς είναι που θαυμάζω. Ξέρετε, υπάρχει και ο οπορτουνισμός, ο οποίος βασίζεται στις αρχές. Είναι η περίπτωση, όπου λέμε ότι χάθηκε η υπόθεση, δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, διότι θα προδώσουμε τις αρχές μας. Αυτό είναι μια ευκαιριακή εκμετάλλευση των αρχών μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως μια τέτοια αριστερά -σε αντίθεση με την εξωκοινοβουλευτική, που ενδιαφέρεται περισσότερο για την παραβίαση των δικαιωμάτων ενός εγκληματία, παρά για την απώλεια ζωής χιλιάδων- συγκεντρώνει το θάρρος για να κάνει κάτι. Έτσι, τώρα, είναι μεγάλη μου τιμή, να δώσω τη σκυτάλη του λόγου στον μελλοντικό σας πρωθυπουργό.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS