Η χθεσινή ημέρα της ευρωσυνόδου στις Βρυξέλλες ήταν απολύτως ενδεικτική του τι σημαίνει «σκληρή διαπραγμάτευση», με ξεκάθαρη τακτική και σαφείς στόχους. Η άσκηση συντονισμένης πίεσης από τους ηγέτες Ιταλίας και Ισπανίας, με τη στήριξη της Γαλλίας, ανάγκασαν τη γερμανική πλευρά να κάνει ένα μικρό βήμα πίσω στην αδιαλλαξία της, αποδεχόμενη τον πυρήνα των προτάσεων των δύο χωρών του νότου σχετικά με απευθείας στήριξη τραπεζών από τον Μηχανισμό σταθερότητας. Ισπανία και Ιταλία ανέτρεψαν την ατζέντα της Συνόδου, υποχρεώνοντας τις χώρες της Ευρωζώνης να αποδεχθούν μεγάλο τμήμα των αιτημάτων τους, απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα προχωρήσουν σε έγκριση του Συμφώνου Ανάπτυξης, που είχε συμφωνηθεί λίγο νωρίτερα…
Η χθεσινή ημέρα θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι». Στον αντίποδα, η επιστολή Σαμαρά προς τους ευρωπαίους εταίρους, με την οποία ο έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει απερίφραστα ότι «αποδέχεται», ότι «δεσμεύεται» και ότι θα… «επιταχύνει» την εφαρμογή του «Προγράμματος» (με «Π» κεφαλαίο όπως και οι… «Ιδιωτικοποιήσεις») ενώ μόλις στην τελευταία παράγραφο αναφέρεται στην ανάγκη… «τροποποίησης» λόγω της ανεργίας και της ύφεσης, σε συνδυασμό όμως και πάλι με την «επίτευξη των στόχων» του προγράμματος λιτότητας… Αποδεικνύεται έτσι εμπράκτως ότι δεν ήταν απλή παράλειψη η μη αναφορά στην επαναδιαπραγμάτευση το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιουνίου από τον κ. Σαμαρά.
Πράγματι η χθεσινή ημέρα ήταν αποκαλυπτική: α) όταν υπάρχει πραγματική θέληση και τακτική για διαπραγμάτευση, υπάρχουν αποτελέσματα. Και β) όταν η προσέλευση στη διαπραγμάτευση γίνεται με όρους αποδοχής των αιτημάτων της απέναντι πλευράς, το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο. Και δεν είναι προς όφελος των «καλών μαθητών»…
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS