Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Αγαπητοί προσκεκλημένοι,
Σας καλοσωρίζω στην Αθήνα, ένα σχεδόν μήνα από τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου.
Είμαστε περήφανοι ως Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εξαπλασίασε την εκλογική του δύναμη μέσα σε τρία χρόνια και αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.
Ανοίξαμε μια χαραμάδα ελπίδας και προοπτικής για τους λαούς της Ευρώπης.
Για τους λαούς που ανεβαίνουν τον Γολγοθά της λιτότητας.
Τους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς, τους Γάλλους.
Και από την Αθήνα στέλνουμε σήμερα το μήνυμα της πιο βαθειάς αγωνιστικής αλληλεγγύης μας σε όλους τους Γάλλους εργαζόμενους – και ιδιαίτερα στους εργαζόμενους του ομίλου Peugeot-Citroёn.
Η ανακοίνωση από των 8000 απολύσεων από την εργοδοσία, επιβεβαιώνει ότι σε αυτόν το ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στην Ευρώπη ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας, δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα.
Τους διαβεβαιώνουμε ότι η ανάκληση αυτών των απολύσεων αποτελεί πολιτική προτεραιότητα για το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ο αγώνας των εργαζόμενων της Peugeot-Citroёn είναι υπόθεση όλης της δημοκρατικής Ευρώπης.
Εμείς θα δώσουμε αυτή τη μάχη και στους δρόμους και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και παντού.
Όπου υπάρχει ευρωπαίος πολίτης και αντιλαμβάνεται ότι, την επόμενη φορά, η καμπάνα θα χτυπήσει και για εκείνον, για να θυμηθούμε και το έργο του Χεμινγουέι.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή Ιστορία για κόμμα της Αριστεράς.
Δεν καταφέραμε, βέβαια, να καταλάβουμε τη Βαστίλη.
Δεν ήταν τότε 14 Ιουλίου, όπως είναι σήμερα. ʽΗταν 17 Ιουνίου.
Καταφέραμε, όμως, να την κλονίσουμε τόσο, ώστε να την καταλάβουμε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Σύντομα.
Για πρώτη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με τη διαρκή αλληλεγγύη και συμπαράταξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αντιπαρατέθηκε κατά μέτωπο με το συντηρητικό – αλλά και σοσιαλδημοκρατικό – κατεστημένο της Ευρώπης.
Ένα κατεστημένο που έδωσε στην Ελλάδα τη μάχη των μαχών. Που προσπάθησε να μετατρέψει το δικό του φόβο για την Αριστερά σε απειλή για το λαό.
Με διαρκείς και ακραίους ψυχολογικούς εκβιασμούς.
Με έξωθεν απειλές, που συχνά κατέλυαν την έννοια της εθνικής κυριαρχίας.
Με τη δημαγωγική κινδυνολογία για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Ενώ είναι γνωστό ότι, αν πράγματι αυτή η συμμετοχή της χώρας μας κινδυνεύει, ο κίνδυνος προέρχεται μόνον από την πολιτική της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης».
Δηλαδή από τη λιτότητα του Μνημονίου – και όχι από την Αριστερά.
Αλλά τα συμφέροντα του εγχώριου κατεστημένου και των δανειστών συνέπεσαν στο Μνημόνιο.
Γιατί η «εσωτερική υποτίμηση» υποτιμά και τις χρηματιστηριακές αξίες. Και, με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνει την ιδιωτικοποίηση μεγάλων παραγωγικών και άλλων μονάδων της χώρας έναντι πινακίου φακής, όπως λέμε στην Ελλάδα.
Δηλαδή, σε τιμές μοναδικής ευκαιρίας.
Η τρικομματική κυβέρνηση του Μνημονίου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, υπό τον κύριο Σαμαρά, έχει ήδη αποφασίσει να εκποιήσει, ό,τι έχει απομείνει στο Δημόσιο από προηγούμενα κύματα ιδιωτικοποιήσεων.
Φώς, νερό, τηλέφωνο, οικόπεδα με θέα – το παραλιακό μέτωπο της Αττικής από το Φάληρο έως το Σούνιο.
Στην ουσία: «πωλείται η Ελλάς» στους δανειστές της. Και με θατσερική μεθοδικότητα προσπαθεί πρώτα να κάμψει τις αντιστάσεις.
Δημαγωγεί κατά συνδικαλιστών για να χτυπήσει τον συνδικαλισμό.
Δυσφημεί ανθρώπους για να ξεπουλήσει την περιουσία του ελληνικού λαού και να υποθηκεύσει τις επόμενες γενιές.
Η δε αρχική προσπάθεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά να διαμορφώσει την εντύπωση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα είναι το αντίδοτο στη λιτότητα απέτυχε πριν καλά-καλά ξεκινήσει.
Γιατί το ξεπούλημα και η λιτότητα πάνε μαζί.
Και έως την επόμενη Δευτέρα, 24 Ιουλίου που επανέρχεται στην Αθήνα η τρόικα των δανειστών – κατά μια ειρωνική σύμπτωση των γεγονότων, τη μέρα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, που γιορτάζουμε την πτώση της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 – το θύμα θα πρέπει ήδη να έχει βρει το σκοινί που θα κρεμαστεί.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει: πρώτον, να έχει αποφασίσει τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους ?11,6 δις για την επόμενη διετία.
Και δεύτερον, να έχει ξεκινήσει να εφαρμόζει επιπλέον μέτρα λιτότητας ?3 δις για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό από τη νέα αστοχία της τρόικας στην πρόβλεψη της ύφεσης το 2012: την είχε προβλέψει στο 4,7% και τώρα είναι στο 7%.
Τα μέτρα αυτά θα εστιαστούν στις περικοπές των δημόσιων δαπανών – και ειδικότερα των προνοιακών επιδομάτων, των ήδη μειωμένων μισθών και των συντάξεων, της φαρμακευτικής δαπάνης, της δημόσιας δαπάνης για την παιδεία και άλλων κοινωνικών δαπανών.
Και προστίθενται σε μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα.
Η φορολογική επιβάρυνση όσων δεν φοροαποφεύγουν και δεν φοροδιαφεύγουν έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Οι πολίτες φοβούνται να υποβάλουν τη φορολογική τους δήλωσή για τα εισοδήματα του 2011, για να μην βρεθούν αντιμέτωποι με το χρεωστικό εκκαθαριστικό της εφορίας.
Φορολογούνται άνεργοι, με τα τεκμήρια περιουσιακών στοιχείων από το παρελθόν.
Φορολογούνται οι φτωχοί και επιβαρύνονται με νέα μείωση του ήδη μειωμένου διαθέσιμου εισοδήματός του.
Αφαιρούνται πόροι από την πραγματική οικονομία.
Οι αλλεπάλληλες παρατάσεις στην προθεσμία υποβολής δηλώσεων και οι μηνιαίες δόσεις για την αποπληρωμή του φόρου δεν είναι λύση.
Η λύση είναι μία και την απαιτούμε: Αμέσως τώρα, προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση με αύξηση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, ελάφρυνση της φορολογίας στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και διεύρυση της φορολογικής βάσης, ώστε, επιτέλους, να πληρώσουν φόρο στην Ελλάδα και οι πλούσιοι. Και έτσι να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα.
Η υστέρησή τους έναντι του μέσου όρου της Ευρωζώνης κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες, ενώ οι δημόσιες δαπάνες κινούνται στο ίδιο επίπεδο με της Ευρωζώνης, δείχνουν τη ρίζα του δημοσιονομικού κακού.
Κάνει ότι δεν την βλέπει μόνον η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, γιατί είναι ο αβανταδόρος του μόνου κυρίαρχου λόμπι στην Ελλάδα, του λόμπι της φοροδιαφυγής.
Τα νέα μέτρα λιτότητας θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ανεργία. Θα στείλουν ακόμη περισσότερους ανθρώπους στο όριο της ανθρώπινης επιβίωσης.
Ήδη 1230 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους κάθε μέρα.
Η επίσημη ανεργία εκτινάχθηκε τον Απρίλιο στο 22,5% από 16,2% τον αντίστοιχο μήνα πέρσι.
Με τον αυτόματο πιλότο της λιτότητας και της ύφεσης η ανεργία θα κινηθεί σύντομα προς το 30%.
Έτσι η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα θα βαθύνει. Μια ανθρωπιστική κρίση που εκδηλώνεται με τραγικό τρόπο με τον πολλαπλασιασμό των αυτοκτονιών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στην Ελλάδα, βιώνουμε το θέατρο του παραλόγου.
Επιπλέον λιτότητα, τουλάχιστον ?15 δις για τα επόμενα δύο χρόνια, σημαίνει ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει.
Ότι στο τέλος της επόμενης διετίας, αν η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά συναινέσει στον παραλογισμό των δανειστών, η εξασθενημένη και χρεοκοπημένη Ελλάδα θα εξαναγκαστεί οικειοθελώς και παρακαλώντας να βγει από την Ευρωζώνη.
Και δεν έχουμε την αυταπάτη ότι θα το κάνει και ενδεχομένως να μας το παρουσιάσει και ως μεγάλη επιτυχία, όπως έγινε και με το κούρεμα των ομολόγων.
Γιατί, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, έτσι και αυτή, εκφωνεί τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις των δανειστών ως δήθεν εθνικούς στόχους.
Και δεν έχουμε καμία προσδοκία ούτε από τους πρώην συντρόφους μας της ΔΗΜΑΡ.
Που έχουν φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουν το μνημονιακό πρόγραμμα της συγκυβέρνησης «προοδευτικό».
Ήδη η πολιτική συμπεριφορά της ΔΗΜΑΡ έχει ξεπεράσει τη δική μας εκτίμηση ότι θα είναι το αριστερό άλλοθι της συγκυβέρνησης.
Αριστερό, είναι πλέον σαφές ότι δεν είναι.
Άλλοθι, είναι μάλλον η συγκυβέρνηση για τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην εξουσία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Πριν από λίγες μέρες, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, βρέθηκε στην Αθήνα για να υποστηρίξει την εκλογική μας καμπάνια ο Σλάβοι Σίζεκ.
Στην ομιλία του μας είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αφύπνιση των λαών της Ευρώπης από το λήθαργο.
Ότι δεν κάνουμε κάτι παραπάνω από το να υποδεικνύουμε το προφανές: Ότι η Ευρώπη πορεύεται στο κενό και πρέπει να το συνειδητοποιήσει και να αλλάξει κατεύθυνση.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Με αφορμή την κρίση, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση, επιχειρούν να ξαναγράψουν την πολιτική οικονομία της Ευρώπης.
Η πολιτική διαχείριση της κρίσης του δημόσιου χρέους – ως προβλέψιμης μετάλλαξης της χρηματοπιστωτικής κρίσης – συγκροτεί ένα ακόμη πεδίο στο οποίο εκδηλώνεται η πολύπλευρη προσπάθεια του συντηρητικού ευρωπαϊκού κατεστημένου – με την αδρανή σύμπλευση της σοσιαλδημοκρατίας – να αναδιαρθρώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες κατά το πρότυπο του αγγλοσαξονικού φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης δεν αξιοποιεί την κρίση ως αφορμή κριτικού αναστοχασμού της μέχρι τώρα πορείας της ευρωπαϊκής ενοποίησης και στοιχειώδους αναπροσαρμογής του οικονομικού υποδείγματος λειτουργίας της.
Προφανώς θεωρεί ότι ο νεοφιλελευθερισμός, εκτός από πετυχημένη συνταγή για την πρόκληση κρίσεων, θα αποδειχθεί εξίσου καλή συνταγή και για την υπέρβασή τους.
Η επικυριαρχία των αγορών στην πολιτική και τη Δημοκρατία έχει αφεθεί ανεξέλεγκτη.
Με συνέπεια, οι αγορές να έχουν επιβάλλει στην πράξη τη διαίρεση της Ευρωζώνης ανάμεσα στους πιστωτές του Βορρά και τους χρεώστες του Νότου.
Αυτήν την αγοραία πραγματικότητα ανατροφοδοτούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες.
Αντιμέτωπη με τα πολλαπλά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της λιτότητας που απειλούν τη συνοχή της Ευρωζώνης, η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ εξαντλεί την έμπνευσή της σε κινήσεις τακτικής.
Επιδιώκει να διασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη ισχύ του λεγόμενου «ευρωπαϊκού δημοσιονομικού συμφώνου», δηλαδή τη μόνιμη λιτότητα, υποχωρώντας προσωρινά από τη δική της πολιτική του βραχυπρόθεσμου ευρωπαϊκού δανεισμού μέσω μνημονίων δημοσιονομικής προσαρμογής.
Η περίπτωση της Ισπανίας είναι ενδεικτική.
Αλλά οι τακτικοί ελιγμοί απλώς αναβάλλουν τις πραγματικές λύσεις.
Τις λύσεις που θα διασφάλιζαν το συνολικό πολιτικό αναπροσανατολισμό της Ευρωζώνης – άρα και τη συνοχή της.
Γιατί η Ευρωζώνη θα σωθεί μόνο αν αλλάξει και επανιδρυθεί σε νέα βάση.
Η εμμονή σε νεοφιλελεύθερες επιλογές έχει ήδη προδιαγράψει την αποτυχία, έχει συντάξει το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της. Απλά δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί η ημερομηνία.
Οι πραγματικές λύσεις που προανέφερα είναι εκείνες που απεγκλωβίζουν την Ευρωζώνη από την παγίδα της λιτότητας και της ύφεσης.
Που αναθεωρούν το οικονομικό μοντέλο λειτουργίας της και αξιοποιούν τη δυναμική της ως αυτόνομης οικονομικής οντότητας.
Που αίρουν τη νέα διαίρεσή της στο δίπολο Βορρά-Νότου.
Αυτές οι προτάσεις περιλαμβάνονται στο σχέδιο της πολιτικής απόφασής μας και αφορούν:
α). εισαγωγή φόρου Tobin στη βραχυπρόθεσμη κίνηση κεφαλαίων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να αμβλυνθεί η κερδοσκοπική συμπεριφορά τους,
β) διαμόρφωση ευρωπαϊκής τραπεζική νομοθεσία κατά το πρότυπο της Νομοθετικής Πράξης Glass-Steagall, που ίσχυσε στις ΗΠΑ από το 1933 έως το 1999, και διαχώριζε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες και τους αντίστοιχους πιστωτικούς κινδύνους.
γ). κατάργηση των φορολογικών παραδείσων εντός και εκτός ευρωπαϊκών εδαφών, και
δ). δημιουργία δημόσιου ευρωπαϊκού οίκου πιστοληπτικής αξιολόγησης των οικονομιών,
Οι προτάσεις μας αφορούν επίσης:
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, εδώ στην Ελλάδα έχει ήδη ξεκινήσει την κοινωνική, πολιτική και οργανωτική διαδικασία μετασχηματισμού του σε ενιαία πολιτική δύναμη. Είναι μια διαδικασία που ενισχύει την πολιτική δυναμική του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Είμαστε αισιόδοξοι ότι θα πάμε καλά, θα πάμε μπροστά, θα πάμε Αριστερά.
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να τα καταφέρουμε, είναι η δική μας πορεία να μην αποτελεί μια μεμονωμένη εξαίρεση στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη. Ένα μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται. Γιατί ως γνωστόν δεν έχουμε ακόμη εφεύρει το μαγικό φίλτρο.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να τα καταφέρουμε είναι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει το έναυσμα, να είναι ο προπομπός μιας μεγάλης διαδικασίας πολιτικών ανατροπών σε όλη την Ευρώπη.
Η επιτυχία του Ζαν Λυκ Μελανσόν και Μετώπου της αριστεράς στη Γαλλία, η άνοδος της Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία, ήταν ενδείξεις ότι υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες.
Περιμένουμε με υψηλές προσδοκίες την εκλογική αναμέτρηση στην Ολλανδία, κυρίως όμως τις μεγάλες μάχες στο κοινωνικό πεδίο απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας, γιατί εκεί κερδίζεται η ηγεμονία.
Μάχες που προμηνύονται συναρπαστικές τόσο στις χώρες του Νότου στην Ιταλία, στη Πορτογαλία, στην Ισπανία, όσο όμως και στις χώρες του Βορά.
Με αυτές τις σκέψεις για συζήτηση και προβληματισμό σας καλωσορίζω στην Αθήνα και εύχομαι ένα παραγωγικό διήμερο για τους λαούς της Ευρώπης και την Αριστερά.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS