Οι φωνές για επιστροφή στη δραχμή «αξιοποιούνται» από τους «Ταλιμπάν» του Μνημονίου, για να διευκολύνουν τα νέα μέτρα
Είναι γεγονός ότι η δογματική προσήλωση στην καταστροφική πολιτική του Μνημονίου είναι ο οδικός χάρτης που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα τη χώρα στη δραχμή. Οι φωνές που ακούγονται για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, που παραμένουν μειοψηφικές, και εντός της Γερμανίας και εντός της Ε.Ε., δεν είναι τυχαίο ότι εκπέμπονται αυτή τη στιγμή. Εκπέμπονται γιατί έρχονται να επαναλάβουν για πολλοστή φορά το ίδιο ακριβώς «γαϊτανάκι»: παραμονές της συζήτησης για την αξιολόγηση του προγράμματος ή για το αν και πότε θα δοθεί η επόμενη δόση, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Μέσα στην Ελλάδα οι φωνές αυτές υπερ-προβάλλονται και αξιοποιούνται, πολύ συνειδητά, από τους «Ταλιμπάν» του Μνημονίου, για να διευκολύνουν την προώθηση των πολύ σκληρών και μονομερών νέων μέτρων που ετοιμάζουν από κοινού κυβέρνηση και Τρόικα.
Ασφαλώς, αν δεν αλλάξει άμεσα και δραστικά η συνταγή που εφαρμόζεται, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για επιστροφή στη δραχμή.
Η στήριξη στην κυβέρνηση Σαμαρά μετατοπίζει τη ΔΗΜ.ΑΡ στο χώρο της συντηρητικής σοσιαλδημοκρατίας
Η υπόθεση της ΔΗΜ.ΑΡ μας ενδιαφέρει ίσως περισσότερο, καθώς τα κορυφαία της στελέχη ήταν μέχρι πριν από δύο χρόνια ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, γιʼ αυτό και λέμε ότι η στερνή στήριξη της ΔΗΜ.ΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά δείχνει ότι το κόμμα αυτό έχει κάνει μία επιλογή που έχει στρατηγικό βάθος και μετατοπίζει με γρήγορα βήματα τη Δημοκρατική Αριστερά στο χώρο της συντηρητικής σοσιαλδημοκρατίας. Το εντυπωσιακό στοιχείο προκύπτει από τη σύγκριση των μετεκλογικών πράξεων και δηλώσεων της με τις αντίστοιχες προεκλογικές. Διότι αυτό το κόμμα είχε ψηφίσει εναντίον του πρώτου μνημονίου, του δευτέρου, του εφαρμοστικού νόμου και σε όλες τις μεγάλες κοινοβουλευτικές μάχες είχε υιοθετήσει την ίδια στάση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε γενικότερο πάντως επίπεδο, αφού περάσουν οι καλοκαιρινοί μήνες, η σημερινή κυβέρνηση και τα τρία κόμματα που την αποτελούν, θα αντιμετωπίσουν προβλήματα τουλάχιστον σε ό,τι αφορά μέρος της κοινωνικής εκλογικής τους βάσης. Οι τρεις «συγκυβερνήτες» μοιάζουν να βρίσκονται σε μια βάρκα στην οποία μπήκαν και οι τρεις για να συνταξιδέψουν, κρατούν από κοινού το τιμόνι, αλλά η βάρκα έχει ανοιχτεί πολύ στα βαθιά και εκείνοι, μολονότι βλέπουν τη βάρκα να πηγαίνει στα βράχια, φοβούνται ότι αν πέσουν στη θάλασσα μπορεί και να πνιγούν.
Προσπάθεια αυθυποβολής η τετραετία
Η μονότονη επανάληψη των τριών αρχηγών ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει ορίζοντα και διάρκεια τετραετή, είναι περισσότερο μια προσπάθεια αυθυποβολής τους, να πείσουν δηλαδή τους εαυτούς τους ότι έτσι θα είναι τα πράγματα, καθώς έχουν τρομοκρατηθεί από το πόσο διαφορετικά πρέπει να κινηθούν σε σχέση με τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Η αλήθεια είναι μία: ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε και τους τρεις τους να υποσχεθούν πράγματα που έχουν ήδη εγκαταλείψει και τα έχουν θάψει βαθιά στο ντουλάπι, με το επιχείρημα ότι θα πάνε σε βάθος τετραετίας.
Πολιτική υποκρισία και ανειλικρίνεια στο θέμα της Χαλυβουργίας
Η πολιτική που ακολουθούν, όπως στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, απαιτεί μεγαλύτερες δόσεις αυταρχισμού, κι αυτό είναι μια επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά που έχει έντονο το «παλαιοδεξιό» χρώμα και μάλιστα με την ανοχή των δύο άλλων κυβερνητικών εταίρων. Το εντυπωσιακό πάντως στοιχείο είναι η που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να «στολίσει» και να δικαιολογήσει την επέμβαση των ΜΑΤ με τη φράση «το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό». Μα με τι μούτρα τα λένε αυτά σε μια κοινωνία που έχει ήδη 1,5 εκατ. ανέργους και που με την πολιτική του Μνημονίου που ακολουθούν αναμένεται να αυξηθεί κι άλλο; Το 1,5 εκατ. ανέργων δεν έχει άραγε δικαίωμα στην εργασία;
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS