- Καλημέρα κ.Σκουρλέτη. Είπα να το πάω πιο χαλαρά σήμερα, αλλά δεν γίνεται. Η επικαιρότητα είναι τέτοια…..
Δεν υπάρχει δυνατότητα για χαλάρωση. Το αντίθετο. Βλέπουμε ότι τελικά επιχειρείται, για τρίτη φορά, εννοώ αυτό το οποίο θα μπορούσε κανείς να ονομάσει ένα «τρίτο μνημόνιο», η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής με πιο σκληρό και έντονο τρόπο και με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες. Δηλαδή, μια από κοινού διαμόρφωση με την τρόικα με την εγχώρια πολιτική ηγεσία, μιας πολιτικής τα αποτελέσματα της οποίας τα ξέρουμε εδώ και δύο-δυόμισι χρόνια, τα γνώριζε και ο κ.Ρουμελιώτης από ότι φαίνεται και μας τα είπε προχθές, πριν καν εφαρμοστεί αυτή η πολιτική ότι δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά γεννιέται ένα ερώτημα γιατί εφαρμόστηκε, που στόχευε και αν μάλιστα ήταν γνωστές αυτές οι εκτιμήσεις γεννιέται και ένα θέμα πια το οποίο έχει και νομική διάσταση. Θα έπρεπε, ενδεχομένως, να απασχολήσει και τη δικαιοσύνη το γεγονός ότι ήταν γνωστό, ότι υπήρχαν εκτιμήσεις και αυτό το καταθέτει ο Έλληνας αξιωματούχος που μας εκπροσωπεί στο ΔΝΤ.
- Μας εκπροσωπούσε εκείνη την περίοδο… Θα μπείτε, δηλαδή, και σε διαδικασίες εξεταστικών επιτροπών;
Νομίζω ότι το θέμα έτσι όπως τίθεται αυτή τη στιγμή, έτσι όπως ακούγεται, τίθεται από μόνο του. Γνωρίζετε ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός πολλές φορές, πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε μιλήσει για την ανάγκη εξεταστικής επιτροπής για το πώς φτάσαμε στο «μνημόνιο ένα». Δεν είναι έτσι; Αυτά δεν έλεγε επί πολλούς μήνες στον ελληνικό λαό; Μην κοιτάτε που μετά έγινε και αυτός μέρος αυτής της τεράστιας επιχείρησης εξαπάτησης του ελληνικού λαού, που εδώ και δύο χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή η πολιτική μπορεί να οδηγήσει έστω κάπου.
- Έχω μια απορία. Εγώ να δεχτώ ότι αυτά που λέτε είναι σωστά. Για ποιο λόγο να τα κάνει κάποιος; Για ποιο λόγο συναποφασίζουν και λένε «ναι» σε αυτά τα μέτρα ο Πρωθυπουργός, ο κ.Βενιζέλος και ο κ.Κουβέλης;
Κατʼ αρχήν να δούμε ποια είναι η σκοπιμότητα αυτής της πολιτικής. Η σκοπιμότητα, η στόχευση αυτής της πολιτικής δεν ήταν, όπως μας έλεγαν, η τιθάσευση των ελλειμμάτων και η καταπολέμηση του χρέους, αλλά ήταν ένα σχέδιο, το λεγόμενο σχέδιο εσωτερικής υποτίμησης, το οποίο σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής θα δημιουργούσε, ανατρέποντας τις εργασιακές συνθήκες, τις σχέσεις ανάμεσα στον κόσμο του κεφαλαίου και στον κόσμο της εργασίας, καλύτερες συνθήκες κερδοφορίας έτσι ώστε να βγούμε, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί, από την κρίση.
- Μιλάμε για την τρόικα αυτή τη στιγμή;
Μιλάμε για την τρόικα, μιλάμε για τα ισχυρά πολιτικά και οικονομικά κέντρα που ηγεμονεύουν τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη. Σε αυτές τις πολιτικές οικογένειες ανήκει και ο κ.Βενιζέλος και ο κ.Σαμαράς. Και ο κ.Ραχόι και η κα Μέρκελ. Και ο κ.Σαρκοζί παλαιότερα.
- Εσείς πιστεύετε, δηλαδή, ότι για τον κ.Σαμαρά, τον κ.Βενιζέλο και για τον κ.Κουβέλη, είναι ευχάριστο το να πάρουν αυτά τα μέτρα; Το κάνουν και χαίρονται; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ κάτι τέτοιο.
Δεν ξέρω αν το κάνουν και χαίρονται, γιατί τότε αυτό άπτεται της αρμοδιότητας ενός ψυχολόγου. Να σταθώ στην πολιτική διάσταση αυτής της πολιτικής. Ανήκουν σε εκείνη την πολιτική χωρία, σε αυτή την πολιτική ομάδα όπου οι απόψεις τους είναι αυτές για το πώς αντιμετωπίζεται η κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο κ.Βενιζέλος, όσο και ο κ.Σαμαράς, όλο το προηγούμενο διάστημα, αυτά τα δυο-δυομισι χρόνια, δεν τους είδε κανείς να λένε «υπάρχει κάτι στραβό σε αυτή την Ευρώπη; Πρέπει η ΕΚΤ να είναι κάτω από πολιτικό έλεγχο; Προέχει να υπάρχει ισχυρός κοινοτικός προϋπολογισμός; Πρέπει να υπάρξει αλλαγή στην αρχιτεκτονική του τραπεζικού συστήματος;». Ακούσατε αυτά να μπαίνουν ως βασικά αιτήματα; Αυτό το οποίο ακούσαμε είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, είναι μονόδρομος, ότι ματώνει η ψυχή μας μεν, η καρδιά μας, ο λαός μας, αλλά πρέπει να το ακολουθήσουμε. Αυτό δεν ακούγαμε; Εδώ, όμως, και λαό που έχει ματώσει έχουμε δει και αποτέλεσμα δεν βλέπουμε. Άρα, γιατί να συνεχίζουμε αυτή τη λάθος συνταγή;
- Αυτό σε σημείο που να αποκαλείτε αυτούς τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς «λογιστές της τρόικας»; Δεν είναι σκληρή αυτή η δήλωση;
Υπάρχει μια εικόνα που μιλάει από μόνη της. Χθες ο κ.Στουρνάρας, πριν ενημερώσει τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς, κάθισε με την ανώτερη υπαλληλική αντιπροσωπεία της τρόικα, όχι με πολιτικά πρόσωπα, να συνδιαμορφώσουν αυτό το νέο μνημόνιο. Πήγε μετά να τους το παρουσιάσει και μετά αυτοί θα επανέλθουν για την τελική έγκριση από την τρόικα. Αυτό τι είναι; Αυτός είναι ο ρόλος του εκτελεστικού λογιστή. Δεν είναι ο ρόλος του πολιτικού ηγέτη, ο οποίος πάει για να εκφράσει τα συμφέροντα της κοινωνίας και τα συμφέροντα της χώρας. Αυτά τα έχουν απεμπολήσει προ πολλού. Αυτά τα θυμούνται όταν προσπαθούν να ξεγελάσουν τον κόσμο. Το έκαναν και το πέτυχαν εν μέρει στις τελευταίες εκλογές, όταν μίλαγαν για επαναδιαπραγματεύσεις. Τώρα βλέπετε ότι όλα αυτά παραπέμπονται σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, μια «Δευτέρα Παρουσία». Αλλά, ξέρετε, η «Δευτέρα Παρουσία» είναι μετά θάνατον.
- Αν υποθέσουμε τώρα ότι είσαστε εσείς στην κυβέρνηση, με τα δεδομένα τα οποία υπάρχουν, δηλαδή με τα δάνεια του Αυγούστου, με τα χρήματα που δεν υπάρχουν ή που υπάρχουν λίγα, δεν είμαι εγώ στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για να ξέρω τι ακριβώς υπάρχει. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι είσαστε εσείς στην κυβέρνηση. Τι θα κάνατε τούτη εδώ την ώρα;
Θα σας έλεγα πολύ σύντομα το εξής. Πρώτα απʼ όλα, με κάθε μέσο και τρόπο, θα προσπαθούσαμε να συγκληθεί μια έκτακτη Σύνοδος Κορυφής, στην οποία να τεθεί το θέμα του ελληνικού προβλήματος, το οποίο συναρτάται άμεσα με το συνολικό πρόβλημα πια της Ευρωζώνης. Βλέπετε, ότι πέραν της εθνικής του μορφής, ο παρονομαστής είναι κοινός. Ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο πάσχει, το οποίο βρίσκεται σε μια βαθιά συστημική κρίση. Δεν υπάρχει καμία είδηση από την Ευρώπη, που να είναι θετική τις τελευταίες βδομάδες. Ταυτόχρονα, υπάρχει αποτυχία όλων των προσπαθειών που γίνονται έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση.
- Η χθεσινή παρέμβαση του κ. Ντράγκι δεν ήταν και τόσο αρνητική…
Τι να σας πω. Έχω δει παρεμβάσεις όπου οι ευεργετικές τους επιπτώσεις κρατάνε όχι πάνω από δυο εικοσιτετράωρα. Τα μεγέθη και τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Όταν μια χώρα σαν την Ισπανία, και με το μέγεθος της οικονομίας που έχει, βλέπετε ότι ακολουθεί μια πολιτική πρώτα απʼ όλα μείωσης των επιδομάτων ανεργίας, τι να πει κανείς;
- Θα καλούσατε, λοιπόν, μια Σύνοδο Κορυφής.
Ένα αυτό. Εκεί το πρώτο θα έπρεπε να μπει, ως βασική προϋπόθεση για να αναζητήσουμε οποιαδήποτε άλλη λύση, είναι να παγώσει πάραυτα η διαδικασία αποπληρωμής του ελληνικού χρέους. Δεν γίνεται αλλιώς αυτή τη στιγμή. Ταυτόχρονα, να αναζητήσουμε με τους εταίρους μας έναν διαφορετικό στρατηγικό σχεδιασμό για την Ευρώπη, ο οποίος σχεδιασμός πρέπει να έχει τα στοιχεία της υπέρβασης της νεοφιλελεύθερης ακαμψίας, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, να προστατεύει την εργασία, να ξαναανακαλύψει την ανάγκη ενός νέου τύπου ανάπτυξης. Αυτά είναι τα στοιχειώδη, τα πρώτα.
- Να δεχθώ ότι έχετε δίκιο. Σας λέει κανείς ότι θα τα δεχόντουσαν και οι εταίροι μας αυτά; Ποιος σας τα διασφαλίζει;
Όχι, δεν μας το λέει κανείς.
- Άρα, το επόμενο βήμα ποιο θα είναι;
Προσέξτε. Εκείνο το οποίο θα πρέπει να βάλουμε σε αυτή τη συζήτηση είναι ότι πληθαίνουν οι φωνές όπου διαπιστώνουν ότι αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδη. Τις τελευταίες ημέρες ξαναακούγεται το θέμα ενός νέου κουρέματος του ελληνικού χρέους.
- Ήθελα να έρθω και σε αυτό, να δω αν είστε σύμφωνοι ή όχι.
Εμείς από την πρώτη στιγμή μιλάγαμε για μια επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους τους χρέους και ήταν, αν θέλετε, ο στρατηγικός μας στόχος. Το χρέος στο μέγεθος που παραμένει ακόμα και τώρα είναι πάρα πολύ μεγάλο, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Άρα, υπάρχει ανάγκη μιας επιλεκτικής διαγραφής και το επιλεκτικής έχει να κάνει με το να εξαιρεθούν από αυτή τη διαγραφή – δεν έγινε αυτό στο προηγούμενο κούρεμα – τα ομόλογα που κατέχουν στα ασφαλιστικά ταμεία.
Σήμερα, το χρέος κατά 75% είναι θεσμικό. Ανήκει, δηλαδή, στις κεντρικές ευρωπαϊκές τράπεζες των χωρών κρατών-μελών και στην ΕΚΤ. Άρα, δίνεται η δυνατότητα, όχι μέσω πια της αγοράς, να υπάρχει μια πολιτική απόφαση. Εδώ, λοιπόν, θα φανεί αν η Ευρώπη θέλει να συνεχίσει να υπάρχει με όλα τα μέλη της, αν θέλει να έχει μια πορεία αλληλεγγύης και ανάπτυξης διαφορετική από αυτή που μέχρι τώρα ακολουθούσε ή αν τώρα σκοπεύει να επιλέξει την διάλυσή της ή τη δημιουργία πολλών ταχυτήτων ενός νέου σκληρού πυρήνα….όλα αυτά είναι ανοιχτά.
- Ρισκάρεις έτσι, όμως, το να σου πουν «ευχαριστούμε πολύ, δεν σε θέλουμε άλλο»
Αυτό δεν μπορούν να στο πουν εκείνοι. Εμείς θα το αποφασίσουμε. Δεν υπάρχει αυτή η διαδικασία.
- Πως δεν υπάρχει; Όταν θα κόψουν την κάνουλα και δεν θα έχει λεφτά;
Για να πάρουμε το παράδειγμα της κάνουλας, που λέτε, και των χρημάτων. Υποτίθεται ότι, τον προσεχή Αύγουστο, θα πάρουμε ένα πολύ μεγάλο ποσό, πάνω από 30 δις, για να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Γνωρίζετε ότι το 97% αυτής της δόσης, αυτών των χρημάτων θα πάει για αποπληρωμή των χρεών. Ταυτόχρονα υπάρχει και ο ειδικός λογαριασμός, ο οποίος δεν είναι στο χέρι μας, που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα και κατά προτεραιότητα πληρώνονται αυτές οι υποχρεώσεις. Άρα, το αν θα γίνει οποιαδήποτε στάση πληρωμών δεν περνάει από το χέρι μας, εξαρτάται από τους απʼ έξω. Οι οποίοι ουσιαστικά, μας δανείζουν για να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Αυτοί θα αποφασίσουν για το αν η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών σε αυτή τη φάση. Προσέξτε, είναι πολύ έξυπνος ο μηχανισμός αυτός.
- ..με τη διαφορά, όμως, ότι μέσα από εκεί περνάνε και χρήματα που έχουν να κάνουν με τις εδώ πληρωμές.
Δεν φαίνεται αυτό. Ποιες πληρωμές; Να σας θυμίσω τα παράδειγμα του περίφημου ενός δισεκατομμυρίου, που μας είχαν κόψει πριν τις εκλογές και επειδή δεν το είχαμε , έλεγαν τότε, δεν μπορούσαν να υπάρχουν φάρμακα; Όταν το πήραμε, πήγε και αυτό το μεγαλύτερό του μέρος στην ενίσχυση αυτού του προσωρινού ευρωπαϊκού μηχανισμού για τις τράπεζες. Δεν πήγε για τα φάρμακα. Δεν πήγε για τα ταμεία. Αυτά όλα είναι μια προπαγάνδα, η οποία έχει τελικά κοντά ποδάρια. Γιατί το ψέμα λίγες μέρες μπορεί να κρατήσει.
- Ας τελειώσουμε με μια ερώτηση ενός φίλου ακροατή, σε εσάς απευθύνετε και λέει: «οι μειώσεις συμβασιούχων ισοδυναμούν με απολύσεις και ακόμα μεγαλύτερη ανεργία. Ποια η θέση σας κ.Σκουρλέτη γιʼ αυτό το μέτρο, που όλοι το παίρνουν χαλαρά;»
Έχει απόλυτο δίκιο ο ακροατής. Διότι, οι συμβασιούχοι δεν είναι οι άνθρωποι οι οποίοι ικανοποιούν ή εν πάση περιπτώσει λειτουργούν μέσα σε ένα πελατειακό σύστημα. Καλύπτουν βασικές ζωτικές ανάγκες και λειτουργίες του κράτους και του δημοσίου. Ιδιαίτερα εκείνες οι υπηρεσίες που έχουν να κάνουν με το κοινό, θα διαπιστώσει κανείς ότι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια λείπουν όλοι αυτοί οι κάθε είδους συμβασιούχοι με διάφορες μορφές, έχει οδηγήσει σε μια διάλυση των υπηρεσιών. Έχουμε ανθρώπους, οι οποίοι είναι λίγο πριν τη σύνταξη, οι οποίοι και αυτοί κάνουν αμάν να μπορέσουν να φύγουν μπας και κατοχυρώσουν μια μεγαλύτερη σύνταξη από αυτή που προβλέπεται να τους δώσουν - διότι συνεχώς κάθε μεταρρύθμιση που γίνεται σημαίνει μικρότερη σύνταξη – και από την άλλη υπάρχει μια αποψίλωση των υπηρεσιών. Είναι αλήθεια αυτό. Υπάρχουν οργανικές θέσεις οι οποίες δεν καλύπτονται. Και φαντάζομαι και με τρόμο σκέφτομαι, όταν αυτό θα φτάσει και στην εκπαίδευση. Για την ώρα δεν έχει υπάρξει, αν και μειώνονται κάποιοι ωρομίσθιοι που υπάρχουν.
- Κ. Σκουρλέτη να σας ευχαριστήσουμε πολύ για τη συνομιλία.
Να είστε καλά.
.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS