- Το σκηνικό είναι γνωστό, μας έρχονται πάντα απ΄ έξω.. Είχαμε ένα δημοσίευμα των F.T.που έλεγε ότι ο κ. Σαμαράς θα θέσει το θέμα της επιμήκυνσης στις συναντήσεις που θα έχει με Ολάντ και Μέρκελ, τους Γερμανούς αξιωματούχους να λένε πρώτα η έκθεση και μετά τα συζητάμε.. τις δηλώσεις του Ρέσλερ.. Και πάει λέγοντας η ιστορία .. Και του κ. Σρέντερ ο οποίος κράτησε πολύ καλύτερη στάση σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Το ερώτημα είναι .. Πιστεύετε ότι το θέμα της επιμήκυνσης μπορεί να λύσει το θέμα της χώρας μας;
Δεν νομίζω. Αφήστε που είναι και αμφίβολο αν θα γίνει δεκτό ως αίτημα, μιας και εκεί πια συμπυκνώθηκε, όπως παρακολουθούμε, αυτό που έλεγε ο κ. Σαμαράς αλλά και τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση επαναδιαπραγμάτευση προεκλογικά, επαναδιαπραγμάτευση όλης αυτής της υπόθεσης. Όλη η επαναδιαπραγμάτευση πια έμεινε στο θέμα της επιμήκυνσης.
Δεν είναι σίγουρο λοιπόν ότι η επιμήκυνση θα γίνει δεκτή. Και δεύτερον είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν λύνει το πρόβλημα. Γιατί η επιμήκυνση ουσιαστικά θα χρειαστεί μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τους εταίρους, πράγμα για το οποίο δεν φαίνονται ιδιαίτερα πρόθυμοι.
Το πρόβλημα είναι να αλλάξει τελείως και ριζικά, όχι μόνο για την Ελλάδα βεβαίως, ο τρόπος αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους. Και η επιμήκυνση δεν το λύνει το πρόβλημα.
Δεν ξέρω αν θα γίνει δεκτό, αλλά σίγουρα δεν λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα της χώρας αλλά αν θέλετε και με τέτοια διαδικασία και το πρόβλημα των χωρών, το πρόβλημα της Ευρώπης, το πρόβλημα του χρέους που είναι και η τραπεζική κρίση.. Δεν λύνεται..
- Έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη, κυρίως από τις χώρες του Νότου.. αυτή η συζήτηση πιστεύετε ότι γρήγορα μπορεί να καταλήξει ή θα έχουμε αποφάσεις, εάν θα έχουμε αποφάσεις, με μεγάλη καθυστέρηση;…
Αν πάρουμε υπόψη μας το άθροισμα της δραστηριότητας που αναπτύχθηκε στην Ε.Ε. κατά τη διάρκεια της κρίσης, και αναφέρομαι στις 19 συνόδους κορυφής, πάντα οι αποφάσεις που λαμβάνονταν, αντί να λύνουν το πρόβλημα, ήταν ημίμετρα, έρχονταν πάντα καθυστερημένα και στην ουσία επιδείνωναν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Οι ρυθμοί για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι αργοί, είναι σε λάθος κατεύθυνση και επομένως δεν μπορεί να περιμένει κανείς, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, κάποια αλλαγή.
Εδώ η αλλαγή –και δεν είναι υπερβολικό- που μπορεί να γίνει στον τρόπο αντιμετώπισης, στο επιτέλους να παρθούν κάποια μέτρα, μπορεί να προέλθει μόνο από πολιτικές πια ανακατατάξεις τύπου Ελλάδας. Και δεν το λέμε με υπερβολή ή και με έναν εγωκεντρικό τρόπο. Γιατί, αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί ή αν δεν απειληθεί ότι θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, δεν φαίνεται να αλλάζει η πολιτική των κυρίαρχων κύκλων.
Βεβαίως τα πράγματα επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο, η κρίση έχει εξαπλωθεί σε όλο το Νότο, και τώρα μιλάμε για την Ισπανία.
Αυτό που ήθελα να σας πω επίσης είναι ότι δεν φαίνεται ότι και οι χώρες του Νότου και αυτές που τώρα είναι στο μάτι του κυκλώνα, να θέλουν να συντονίσουν στο μέτρο του δυνατού τις προσπάθειές τους ούτως ώστε να διαμορφωθεί μια διαφορετική κατάσταση. Αν είχε γίνει αυτό από την αρχή, δηλαδή τότε που η Ελλάδα αντιμετώπιζε πρώτη την κρίση και γίναμε το πειραματόζωο, αν είχε γίνει μια προσπάθεια από τις χώρες που ήρθαν τώρα στην ίδια κατάσταση, ενδεχομένως να είχαμε καλύτερα αποτελέσματα.
Το τελευταίο σχόλιο. Εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως τον ιδανικό ένοχο. Κι όχι ότι υπάρχει ένα γενικό πρόβλημα στην Ευρώπη.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS