Κατά τη χθεσινή συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Κύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου» «Κατάργηση ελάχιστου ποσοστού Ελληνικού Δηµοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισµό Λιµένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουµενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας, καθώς και κατάργηση του άρθρου 11 του ν. 3631/2008 (Α΄ 6)», η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ηρακλείου Μαίρη Διακάκη τόνισε:
«Με στόχο τη διάσωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος διαμορφώνεται ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σκηνικό ανέφικτων πολιτικών διεξόδου από τη δημοσιονομική κρίση, αφού αναπαράγουν τα αίτια της κρίσης και δεν αποστασιοποιούνται από το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Στην ουσία γίνεται κοινωνικοποίηση των ζημιών και μια ιδιωτικοποίηση των κερδών ενώ το μέγεθος του δημόσιου χρέους και οι απαιτήσεις της εξυπηρέτησής του είναι το άλλοθι στο πολιτικό πεδίο αφʼ ενός ως μέσο τρομοκράτησης της κοινωνίας και αφʼ ετέρου ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών και απαξίωσης κάθε κριτικής για την αναγκαιότητα επιβολής του μνημονίου ως μοναδική και αναπόφευκτη λύση. Η χώρα οδηγείται σε ένα οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα.
Σχεδιάζουν για τη χώρα μας «ανάπτυξη» με όρους απόλυτης φτωχοποίησης του πληθυσμού με πλήρη ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, των μεταφορών και των δικτύων.
Σε ό,τι αφορά στο «γερμανικό εφεύρημα» του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) αναβαθμίζεται η παραδοσιακή υποταγή του κράτους σε ιδιωτικά συμφέροντα και σε ιδιοτελείς συμπεριφορές και πρακτικές με την εκχώρηση δημόσιων λειτουργιών στην οιονεί κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία.
Το χρέος δεν ερμηνεύεται με λογιστικές προσεγγίσεις. Το χρέος αποτελεί μια σκληρή ταξική επιλογή έναντι του κόσμου της εργασίας, Η επιλογή της καταστροφής της κοινωνίας είναι ταξική, πολιτική επιλογή. Κι αυτό και δεν είναι μονόδρομος».
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:
ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΒΟΥΛΗΣ
ΙΕ΄
ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ
Β΄
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
NΖ΄
Πέμπτη
25 Οκτωβρίου 2012
Συνέχιση της συζήτησης επί των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών: Κύρωση της από 6 Σεπτεμβρίου Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Τροποποίηση του τελευταίου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 3 του νόμου 3986/2011 “Επείγοντα μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015” (Α΄152), όπως ισχύει», της από 7 Σεπτεμβρίου Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου “Κατάργηση ελάχιστου ποσοστού Ελληνικού Δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας, καθώς και κατάργηση του άρθρου 11 του νόμου 3631/2008 (Α΄6)” (Α΄ 175) και άλλες διατάξεις».
ΜΑΙΡΗ ΔΙΑΚΑΚΗ:
«Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, πρέπει να πούμε ότι η κρίση που βιώνουμε είναι μία συστημική κρίση. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ως έκφραση του καπιταλιστικού συστήματος ολοκλήρωσε τον κύκλο του. Βέβαια, είναι μια διαδικασία που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας ούτε μόνο την Ευρώπη, αλλά αφορά ολόκληρο τον πλανήτη.
Με στόχο τη διάσωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος διαμορφώνεται ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σκηνικό ανέφικτων πολιτικών διεξόδου από τη δημοσιονομική κρίση, αφού αναπαράγουν τα αίτια της κρίσης και δεν αποστασιοποιούνται από το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα.
Έχουμε, λοιπόν, τώρα μια κοινωνικοποίηση των ζημιών και μια ιδιωτικοποίηση των κερδών. Το μέγεθος του δημόσιου χρέους και οι απαιτήσεις της εξυπηρέτησής του είναι το άλλοθι στο πολιτικό πεδίο αφʼ ενός ως μέσο τρομοκράτησης της κοινωνίας και αφʼ ετέρου ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών και απαξίωσης κάθε κριτικής για την αναγκαιότητα επιβολής του μνημονίου ως μοναδική και αναπόφευκτη λύση. Είναι το άλλοθι για να οδηγήσετε μια ολόκληρη χώρα σε ένα οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα. Γιʼ αυτό και οι σχετικές νομοθετικές πράξεις που απαιτούνται καταστρατηγούν το ισχύον Σύνταγμα και τείνουν να ανασυντάξουν αυταρχικά το πεδίο της πολιτικής πάλης και της δημόσιας σφαίρας.
Ειδικότερα για τη φύση του δημόσιου χρέους είναι χρήσιμο για την πολιτική κριτική μας να ξεχωρίσουμε τις πιο σημαντικές παραμέτρους που είναι πρώτον, η φορολογική ασυλία των ισχυρών, η διάχυτη φοροδιαφυγή και η υστέρηση των φορολογικών εσόδων, σε σχέση με τα μέσα επίπεδα της ευρωζώνης. Δεύτερον, οι υψηλές στρατιωτικές δαπάνες και οι εξοπλισμοί που ευθύνονται για το 1/3 περίπου του πριν την. κρίση χρέους. Τρίτον, η απουσία κάθε συστήματος ελέγχου και αξιολόγησης της κοινωνικής αποτελεσματικότητας των δημοσίων δαπανών και η μετατροπή του δημοσίου σε χώρο ελεύθερης δράσης των ιδιωτικών συμφερόντων, ιδίως μετά την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Άρα, δεν ευθύνεται το κράτος γενικώς, όπως λένε οι απολογητές του ισχύοντος συστήματος, αλλά η περαιτέρω υποταγή του κράτους σε ιδιωτικά συμφέροντα και σε ιδιοτελείς συμπεριφορές και πρακτικές.
Έτσι, λοιπόν, το δημόσιο χρέος δεν είναι χρέος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά ένα βαθύτατα ταξικό και άδικο χρέος που επισυσσώρευσε ένα πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο μακριά από τις αναπτυξιακές και πραγματικές κοινωνικές ανάγκες της χώρας.
Ακούμε συνεχώς τη λέξη «ανάπτυξη». Τα μέτρα που προτείνετε διατείνεστε πως είναι μέτρα αναπτυξιακά. Όμως, η λέξη «ανάπτυξη» από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ανάπτυξη έχει και η Γουατεμάλα που συνδέθηκε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανεπίσημα το ʼ81 και επίσημα το ʼ84. Μέσα σε σκάνδαλα διαφθοράς για τα οποία ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, οι κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, οι φυσικοί πόροι πουλήθηκαν σε ξένες πολυεθνικές, το κράτος συρρικνώθηκε, οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα περικόπηκαν.
Η Γουατεμάλα μέσα σʼ αυτό το πλαίσιο καταγράφει ιλιγγιώδεις δείκτες ανάπτυξης. Δείτε, όμως, κάτι: Πάνω από το 50% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτή την ανάπτυξη ονειρεύεστε και για τη χώρα μας; Τι είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε πως εφαρμόζοντας τα ίδια πράγματα, θα έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα;
Για να στηριχθεί μια ανάπτυξη προς όφελος της χώρας χρειάζονται και κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις. Πρώτον, χρειάζεται ενέργεια. Τη Δ.Ε.Η. τη χάσαμε. Δεύτερον, χρειάζονται μεταφορές. Η Ολυμπιακή, τα λιμάνια, ο Ο.Σ.Ε. πάνε. Τρίτον, τηλεπικοινωνίες. Τον Ο.Τ.Ε. τον πουλήσαμε. Τέταρτον, χρηματοδότηση για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής. Την ΑΤΕ τη δωρίσαμε. Πέμπτον, στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Πάει και η ΕΤΕ.
Όσον αφορά τώρα το ΤΑΙΠΕΔ, χωρίς καμία θετική διεθνή εμπειρία με αποδεδειγμένα δείγματα κερδοσκοπικής μεροληψίας και λειτουργικής αφερεγγυότητας, με οικονομικό σύμβουλο τη Morgan Stanley και την Τράπεζα Πειραιώς με αντιδημοκρατική δομή και ανεξέλεγκτη λειτουργία, το ΤΑΙΠΕΔ το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί δεν είναι η υποτιθέμενη αξιοποίηση, αλλά η εκποίηση των δημόσιων υποδομών κατά τρόπο εξ ορισμού αντικοινωνικό και ως προς τους οικονομικούς στόχους, αναποτελεσματικό.
Με το ΤΑΙΠΕΔ, βέβαια, η Κυβέρνηση δεν πρωτοτυπεί. Είναι γερμανικό εφεύρημα. Ένα αντίγραφο της «Τρόιχαντ», η οποία είχε αναλάβει την ιδιωτικοποίηση οκτώμισι χιλιάδων επιχειρήσεων με αρχική αποτίμηση της αξίας των προς πώληση περιουσιακών στοιχείων τους στα 600 δισεκατομμύρια δυτικογερμανικά μάρκα –τα οποία αντιστοιχούν σε 300 δισεκατομμύρια ευρώ- και πούλησε το 85% της δημόσιας περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας αντί 44 δισεκατομμυρίων μάρκων. Το ΤΑΙΠΕΔ, λοιπόν, είναι απλά ένα αντίγραφο της «Τρόιχαντ».
Ας δούμε τώρα πόσο αποτελεσματική είναι αυτή η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.
Κατά την κυρίαρχη αφήγηση τροχοπέδη στην ανάπτυξη υπήρξε το σπάταλο κράτος και ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας. Όμως, η απελευθέρωση της επενδυτικής δύναμης του ιδιωτικού τομέα από ακαμψίες εργασιακές, ασφαλιστικές ή φορολογικές και η απόσυρση του κράτους δεν οδήγησαν στην αναπτυξιακή ηγεμονική επέκτασή του. Αντίθετα, η παραδοσιακή υποταγή του κράτους σε ιδιωτικά συμφέροντα και σε ιδιοτελείς συμπεριφορές και πρακτικές αναβαθμίζεται με την εκχώρηση δημόσιων λειτουργιών στην οιονεί κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία.
Στη σύγχρονη μυθολογία του νεοφιλελευθερισμού, η υπέρβαση της κρίσης χρέους συνίσταται στη σκληρή και αναντίρρητη αλήθεια των αριθμών. Το χρέος προέκυψε. Αποτελεί ένα μη ιστορικό μέγεθος. Αυτό σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένο από πολιτικές προτεραιότητες, ταξική μεροληψία, θεσμικές στρεβλώσεις και έλλειμμα δημοκρατικού ελέγχου.
Αυτή η λογιστική προσέγγιση δεν περικόπτει μονοδιάστατα οικονομικά μεγέθη. Αποτελεί μια βίαιη αλλοίωση ή και απαλλοτρίωση φυσικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Αποτελεί μια σκληρή ταξική επιλογή έναντι του κόσμου της εργασίας. Μένει να εξηγηθεί πώς ενώ η ακραία πολιτική των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων της τελευταίας εικοσαετίας δεν απέτρεψαν την κρίση χρέους, η εκποίηση των ύστατων υποδομών και λειτουργιών του κράτους, τώρα θα είναι λύση στο χρέος.
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.»
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS