Η πλήρης απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, οι πολιτικές λιτότητας και οι μισθοί Κίνας δεν βοηθούν την ανάπτυξη και την αύξηση απασχόλησης στην Ελλάδα, αλλά οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και ανεργία.
Κυρίες και κύριοι,
Η Τρόικα και η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες από το Μάιο του 2010, που η χώρα μας εντάχτηκε σε μνημόνια, έχουν προχωρήσει σε πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και σε δραστικές μειώσεις των μισθών στους εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, και συνεχίζουν σε αυτή την κατεύθυνση, ώστε να φτάσουν στα επίπεδα μισθών των χωρών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Τις συνεχείς μειώσεις μισθών των εργαζομένων του δημοσίου τομέα, όπως και όλων των συντάξεων τις δικαιολογούν στο όνομα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Τις μειώσεις μισθών και την καταστροφή των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα τις δικαιολογούν στο όνομα της βελτίωσης της «ανταγωνιστικότητας» των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Για την χαμηλή όμως «ανταγωνιστικότητα» των ιδιωτικών επιχειρήσεων στη χώρα μας δεν ευθύνονται οι μισθοί των εργαζομένων, αφού την τελευταία 20ετία υπολείπονταν σταθερά των ετήσιων αυξήσεων της παραγωγικότητας της εργασίας και είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη.
Για τη χαμηλή «ανταγωνιστικότητα» ευθύνονται οι χαμηλοί ρυθμοί εισαγωγής και αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών και σύγχρονων μορφών οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας, οι συρρικνωμένες επενδύσεις στην έρευνα, στις καινοτομίες και στην εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού, οι υψηλές τιμές των προϊόντων στις οποίες ενσωματώνονται τεράστια επιχειρηματικά κέρδη, καθώς και το υπερτιμημένο σε σχέση με τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας ευρώ από το 2000 που η χώρα μας εντάχτηκε σε αυτό μέχρι και σήμερα.
Εξάλλου εάν η βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» εξαρτιόταν από τους χαμηλούς μισθούς, τότε πως εξηγείται ότι οι χώρες της ΕΕ με τους ψηλότερους μισθούς (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ) έχουν μεγαλύτερη «ανταγωνιστικότητα» από χώρες της ΕΕ με πολύ μικρότερους μισθούς (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία);
Το δημοσιονομικό πρόβλημα ή η «ανταγωνιστικότητα» είναι απλά τα προσχήματα της τρόικας των δανειστών της χώρας και της κυβέρνησης, προκειμένου να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων.
Οι μεταβολές του κόστους εργασίας την περίοδο 1995-2010, κινήθηκαν στη χώρα μας σε ρυθμούς ανάλογους προς τους αντίστοιχους στις 35 κυριότερες «ανταγωνίστριες» χώρες. Η Ελλάδα, μάλιστα ως προς το κόστος εργασίας, βρισκόταν στις αρχές του 2009 πέμπτη από το τέλος στη λίστα με τις 35 κυριότερες ανταγωνίστριές της χώρες. Το πραγματικό ετήσιο κόστος εργασίας στην Ελλάδα το 2009 ήταν χαμηλότερο περίπου κατά 35% έναντι των χωρών της Βόρειας Ευρώπης, 25% έναντι της Γαλλίας και της Βρετανίας, περίπου 20% έναντι της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, σε σύγκριση µε τις άλλες χώρες της Ε.Ε., είχαν το 2010 από τις χαμηλότερες αποδοχές, όταν οι επιχειρήσεις διατηρούσαν από τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους µμεταξύ των χωρών-µελών της Ε.Ε.
Παράλληλα, ήδη πριν από την εκδήλωση των συνεπειών της ύφεσης το έτος 2008 στην χώρα μας το ποσοστό των φτωχών εργαζομένων (14%) ήταν ακριβώς το διπλάσιο από τον κοινοτικό μέσο όρο στην ΕΕ-15 (7%).
Όσον αφορά στο μέσο περιθώριο του επιχειρηματικού κέρδους την περίοδο 1995-2009, ήταν 40%, το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση µε εξαίρεση την Ιρλανδία. Το 2010, αν και μειώθηκε κατά 5%, ήταν ακόμα υψηλότερο των υπόλοιπων χωρών που είχαν στην πλειονότητα τους κάτω από 30%.
Με τις πολιτικές σκληρής λιτότητας που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας μετά το 2010 με βάση τα μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις με την τρόικα, οι μισθοί μειώθηκαν από το 2010 περίπου 50%, εάν πάρουμε υπόψη την ονομαστική μείωσή τους, τις νέες μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις και την μη μείωση των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών. Επίσης οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας δέχτηκαν σοβαρά πλήγματα, ενώ οι εργασιακές σχέσεις απορυθμίστηκαν πλήρως.
Παρόλα αυτά η ανταγωνιστικότητα της χώρας μας κατρακύλησε πολλές θέσεις στη διεθνή κατάταξη και αντί να έχουμε ανάπτυξη βρισκόμαστε σε ύφεση για 5η συνεχή χρονιά και με πραγματική ανεργία να έχει ήδη σπάσει κάθε ρεκόρ.
Η συνολική απώλεια του ΑΕΠ θα είναι 25% σε 6 χρόνια (2008-2013) λες και η χώρα μας βγήκε από συντριπτική ήττα σε πόλεμο ή από μεγάλη εθνική καταστροφή.
Η επίσημα καταγραμμένη ανεργία τον Αύγουστο του 2012 ήταν 25,4% και προφανώς η πραγματική πάνω από 30%. Η πρόβλεψη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ είναι ότι το 2013 η επίσημη ανεργία, εάν συνεχιστούν οι πολιτικές λιτότητας, θα είναι 29% και πραγματική ανεργία 34%. Η ανεργία στους νέους μέχρι 24 ετών είναι ήδη 58%.
Το ίδιο θα συμβεί και με την ύφεση, η οποία εκτιμάται ότι θα είναι 4,5% το 2013, αλλά θα είναι πολύ μεγαλύτερη, λόγω της νέας δραστικής μείωσης μισθών-συντάξεων και νέων φόρων.
Η πτώση στην ιδιωτική κατανάλωση προβλέπεται ότι θα είναι 7% το 2013. Οι δημόσιες επενδύσεις θα μείνουν καθηλωμένες για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στα 6,85 δις ευρώ, ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις αναμένεται να συρρικνωθούν κατά 3,7%. Όλα αυτά οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη κατάρρευση της παραγωγικής βάσης της χώρας, σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία, φτώχεια και οικονομική εξαθλίωση.
Το δημόσιο χρέος εκτιμάται ότι θα διαμορφωθεί το 2013 στο 189,1% του ΑΕΠ (346,2 δισ. ευρώ), έναντι 129% το 2010, τη στιγμή που μπήκαμε στα καταστροφικά μνημόνια.
Δηλαδή, παρά τα αντικοινωνικά μέτρα λιτότητας συνολικού ύψους 70 δις ευρώ από το 2010 μέχρι το 2016, παρά το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων του περιβόητου PSI+, με το οποίο λεηλατήθηκαν κυρίως τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αυξάνεται σε δυσθεώρητα ύψη.
Αποδεικνύεται έτσι ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας δεν προωθούνται για την αντιμετώπιση της κρίσης δημοσίου χρέους της χώρας μας, που αντίθετα την οξύνουν, αλλά για ιδιοτελείς οικονομικά και κοινωνικά λόγους. Δηλαδή για να αφαιρέσουν εισοδήματα και δικαιώματα εργαζομένων, συνταξιούχων, νέων, ανέργων, μικρομεσαίων επαγγελματιών και αγροτών προς όφελος των πιστωτών της χώρας, των τραπεζών καθώς και των πλουσίων στρωμάτων, που κατά βάση παραμένουν αφορολόγητα, αφού η φοροδιαφυγή τους στη χώρα μας έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ.
Ο κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι η ανατροπή των μνημονίων της λιτότητας, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της σήψης, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς στηριγμένης σε μια πλατειά συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων.
Θεωρούμε ότι στη χώρα μας θα επανέλθει η ανάπτυξη όχι εάν μετατραπεί ολόκληρη σε μία ειδική οικονομική ζώνη με μισθούς και εργασιακές σχέσεις Κίνας και κοινωνικό κράτος χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, αλλά με την εφαρμογή του προγράμματός μας για την οικονομική και κοινωνική ανόρθωσή της με αύξηση της απασχόλησης και σύγχρονες, δίκαιες και ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις,
Το πρόγραμμά μας για την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας βασίζεται στις εξής προτεραιότητες:
1. Να υψώσουμε ασπίδα κοινωνικής προστασίας που θα αποσοβήσει την ανθρωπιστική καταστροφή και θα αποκαταστήσει την αξιοπρεπή διαβίωση όλων των πολιτών. Να μην υπάρχει πολίτης χωρίς το αναγκαίο για την επιβίωσή του εγγυημένο εισόδημα, χωρίς υγειονομική περίθαλψη και κοινωνική προστασία, χωρίς πρόσβαση στα βασικά κοινωνική αγαθά.
2. Να ακυρώσουμε, με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, τα μνημόνια της λιτότητας και τους εφαρμοστικούς τους νόμους. Να τα αντικαταστήσουμε με ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής ανόρθωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα επουλώνει τα βαριά τραύματα που έχουν δεχθεί στα εισοδήματα, μισθούς, συντάξεις οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα και θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους ασφαλούς και επαναρυθμισμένης εργασίας.
3. Να καταγγείλουμε τους επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων. Να επαναδιαπραγματευθούμε το δημόσιο χρέος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με δεδομένο ότι το ζήτημα του χρέους συνιστά πανευρωπαϊκό και όχι στενά ελληνικό πρόβλημα. Στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης θα είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους, ενώ εκείνο που θα απομείνει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει τον ρυθμό αποπληρωμής του με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.
4. Να επιτύχουμε μια αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση των δημοσίων ελλειμμάτων προτάσσοντας την ανάπτυξη και την αναδιανομή. Σε αυτή την κατεύθυνση, οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες δεν πρέπει να μειώνονται, αλλά να αυξάνονται παράλληλα με την αύξηση των δημοσίων εσόδων. Ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μέσω της φορολόγησης, επιτέλους, του πλούτου, των καθαρών κερδών, των υψηλών εισοδημάτων και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και βεβαίως μέσα από την αύξηση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Απαιτείται η σύνταξη ενός αναλυτικού περιουσιολογίου που θα περιλαμβάνει την κινητή και ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κάθε φορολογούμενου, η συγκρότηση εθνικού κτηματολογίου και ένα σταθερό, αναδιανεμητικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, όπου κάθε πολίτης θα φορολογείται ανάλογα με το συνολικό πραγματικό του εισόδημα και τη φοροδοτική του ικανότητα. Η μείωση των στρατιωτικών δαπανών και η πάταξη της φοροκλοπής, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της διαφθοράς και του πάσης φύσεως λαθρεμπορίου, όπως και τα αποτελέσματα που θα επιφέρει η επιδίωξη της επιστροφής των τραπεζικών καταθέσεων με σαφείς και δίκαιους κανόνες, θα συνεισφέρουν σημαντικούς πρόσθετους πόρους.
5. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό κριτήριο την απασχόληση και γνώμονα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Το επεξεργασμένο πρόγραμμα μας για την ανάπτυξη αφορά τη χώρα συνολικά, αλλά και εξειδικεύεται ανά τομέα παραγωγικής δραστηριότητας και ανά περιφέρεια. Οι δημόσιες και κοινωνικές επενδύσεις καθώς και οι ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη, την απασχόληση και την καινοτομία, θα βοηθηθούν και θα χρηματοδοτηθούν, υπό σταθερούς και κοινωνικά δίκαιους κανόνες. Οι αναγκαίοι για την ανάπτυξη πόροι θα βρεθούν, όπως είπαμε, από ένα νέο δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, από την αμείλικτη πάταξη της παραοικονομίας στο σύνολό της, και βεβαίως από την περιβαλλοντικά ασφαλή αξιοποίηση του φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας και την αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής.
6. Να θέσουμε το τραπεζικό σύστημα υπό τον έλεγχο του δημοσίου, με ριζική τροποποίηση του τρόπου λειτουργίας του και των στόχων που σήμερα υπηρετεί, ώστε να στηρίξει την ανάπτυξη και την κοινωνία.
7. Να αναστείλουμε τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Να επαναφέρουμε υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά και να ανασυγκροτήσουμε τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, ώστε να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό και αποτελεσματικό, δημόσιο τομέα νέου τύπου, ως χρήσιμο εργαλείο για την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας, υπό καθεστώς πλήρους διαφάνειας και υπό τις κατάλληλες μορφές κοινωνικού ελέγχου, μακριά από τη λογική του κρατισμού, των κρατικοδίαιτων ιδιωτικών επιχειρήσεων και των πελατειακών σχέσεων.
8. Να αποκαταστήσουμε και να ενισχύσουμε το κοινωνικό κράτος και να συμβάλουμε στην αναβάθμιση όλων των δράσεων και λειτουργιών του: επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και αποκατάσταση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, προστασία της εργασίας, των ανέργων, της κοινωνικής ασφάλισης, της υγειονομικής περίθαλψης, της πρόνοιας και της δημόσιας παιδείας.
9. Να αναδιοργανώσουμε σε βάθος το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης καθιερώνοντας τη δημοκρατία, τη διαφάνεια και την αξιοκρατία, την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα. Να πατάξουμε αμείλικτα τη διαπλοκή, τη διαφθορά τον κομματισμό και το ρουσφέτι που ενδημούν στο πολιτικό σύστημα, σε κορυφές του κράτους, σε τμήματα της αυτοδιοίκησης και σε εστίες δημόσιων υπηρεσιών, εισάγοντας παράλληλα τον κοινωνικό έλεγχο σε όλα τα επίπεδα.
11. Να διεκδικήσουμε την ανατροπή της σημερινής μορφής ολοκλήρωσης της Ευρώπης, της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ και της λογικής της αιώνιας λιτότητας που διέπει το κοινό νόμισμα, ώστε να επαναθεμελιωθούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Με όλους αυτούς τους τρόπους θεωρούμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε την καταστροφή, να ανακόψουμε την λιτότητα, να αναχαιτίσουμε τα μαζικά ρεύματα μετανάστευσης στο εξωτερικό των νέων της χώρας μας, και να ξαναχτίσουμε την πατρίδα μας με ανάπτυξη, εργασία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS