Λίγα 24ωρα πριν από το Eurogroup και κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της βιωσιμότητας του χρέους. Την ίδια στιγμή, ετοιμάζονται από την κυβέρνηση πράξεις νομοθετικού περιεχόμενου που συγκροτούν έναν άνευ προηγουμένου διεθνή οικονομικό έλεγχο της χώρας, μετατρέποντάς την σε μια οιονεί αποικία χρέους με μια νέα δημοσιονομική θηλιά στην οικονομία, συρρικνώνοντας παράλληλα τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία.
Αυτό συμβαίνει απλούστατα επειδή η μόνη θέση που εκφράζει σε κάθε ευκαιρία ο πρωθυπουργός δεν είναι άλλη από την πιστή εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων στο πλαίσιο μιας στρατηγικής επαιτείας και πρόσδεσης στη γερμανική πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της ακραίας λιτότητας. Αυτός είναι ο χαρακτήρας της περίφημης διαπραγμάτευσης για την οποία τόσο καιρό μίλαγαν οι κυβερνητικοί εταίροι. Εκβιασμοί και όμματα στο εσωτερικό της χώρας για να ψηφιστούν τα μέτρα και υποτέλεια στους δανειστές.
Αυτό που δεν μπορεί και δεν θέλει να παραδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση είναι το προφανές: ότι το μνημονιακό πρόγραμμα δεν βγαίνει, έχει αποτύχει σε όλα τα επίπεδα, κατεδαφίζοντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Όπως όμως έχει ήδη φανεί, στόχος τους δεν είναι η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, το οποίο εκτινάσσεται εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής, αλλά η διάλυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Η στρατηγική της υποτέλειας στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό είναι καταστροφική για τη χώρα και για τους ευρωπαϊκούς λαούς στο σύνολό τους. Αυτό που προβάλλεται ως αναγκαιότητα είναι η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, η ευρωπαϊκή ρύθμιση για το χρέος με διαγραφή μεγάλου μέρους του και αποπληρωμής του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, η στήριξη του κοινωνικού κράτους και της εργασίας, ο δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, η επαναθεμελίωση της ΕΕ σε νέους άξονες ανάπτυξης, αλληλεγγύης και αναδιανομής του πλούτου.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS