Η δόση ήταν βέβαιο ότι θα δοθεί., ωστόσο το ζητούμενο ήταν να δοθεί μία απάντηση στο ερώτημα της διαχειρισιμότητας του χρέους που, καταφανώς, έχει ξεφύγει. Το Eurogroup έδωσε μία συμβιβαστική λύση τύπου «τσιρότο» που αναβάλει τα δύσκολα για μετά τις γερμανικές εκλογές. Υπό την πίεση των οικονομικών συμφερόντων, των εκλογικών σκοπιμοτήτων και της κοντόθωρης τακτικής της κυβέρνησης Μέρκελ οδηγήθηκαν σε κάτι που δε δίνει τελικά μία δίκαιη και βιώσιμη λύση.
Ο αναιμικός συμβιβασμός είναι καρπός των παραπάνω συσχετισμών, αλλά δεν είναι η λύση που θα δώσει σταθερότητα και ανάσα σε βάθος χρόνου. Είναι ανάσα λίγων μηνών, είναι δύο φιάλες οξυγόνου. Για να οδηγηθούμε σε σταθερότητα χρειάζονται δύο πράγματα: ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους και του δημόσιου τομέα –-αυτό το προτείνουν και οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου, όπως το ΔΝΤ- και το δεύτερο είναι μεταφορά επενδυτικών πόρων στον ευρωπαϊκό Νότο με ένα «new deal» έτσι ώστε να υπάρξει ανάπτυξη στη θέση της ύφεσης. Διαφορετικά κινδυνεύει η ίδια η Ευρωζώνη με καταστροφή. Η λογική Μέρκελ είναι τόσο «τσιγγούνικη» και οικονομικά εθνικιστική που υπονομεύει την ίδια την Ευρωζώνη.
Η δήλωση Λαγκάρντ είναι μια υποθήκη που ουσιαστικά λέει «να δούμε πως θα πάει η επαναγορά του χρέους κι αφού τελειώσει αυτή η διαδικασία, τότε θα φέρω τη συμφωνία-πακέτο στο Δ.Σ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και η κ. Λαγκάρντ, που ήταν εκ των δύο βασικών πρωταγωνιστών της συμφωνίας, διατηρεί επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητά της. Η πρόβλεψή μας είναι ότι σύντομα, μετά από μερικούς μήνες, η ανάγκη για την οποία κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δυόμιση χρόνια, για ένα νέο «κούρεμα» του χρέους με καθαρούς όρους, θα επανέλθει έντονα στο προσκήνιο. Με τα σημερινά δεδομένα πάντως, το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και η αβεβαιότητα παραμένει όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για το σύνολο της Ευρωζώνης.
Το φορολογικό νομοσχέδιο και η ψήφισή του τον Ιανουάριο είναι ο βασικότερος όρος προκειμένου να εκταμιευτούν το δεύτερο και το τρίτο κομμάτι των δόσεων, που έπρεπε να είχαν δοθεί εδώ και μήνες, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του δεύτερου Μνημονίου. Πέρα από τις αθλιότητες που προβλέπει εις βάρος όσων έχουν παιδιά, κάνει την εξής αδικία: υπερφορολογεί αυτούς που ήδη φορολογούνται, επειδή αρνείται και δεν μπορεί να πιάσει αυτούς που φοροδιαφεύγουν. Έχουν γίνει μάλιστα μελέτες που υποστηρίζουν ότι στα δυόμιση χρόνια του Μνημονίου η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή αυξήθηκαν διότι τα δεκάδες φορολογικά νομοσχέδια που έφεραν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, Παπαδήμου και Σαμαρά κάνουν την ίδια δουλειά: γδέρνουν αυτούς που πληρώνουν τους φόρους τους.
Υπάρχουν επίσης εκατοντάδες φοροαπαλλαγές που έχουν περάσει στη «ζούλα», ευνοώντας συγκεκριμένα συμφέροντα. Αντί να τις εξετάσουν και όσες δεν έχουν στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης να τις κόψουν, κόβουν τη μόνη φοροαπαλλαγή που είναι καταφανώς δίκαιη και υπηρετεί δημογραφικούς στόχους, τα παιδιά!
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS