Το πρόβλημα της ανεργίας είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα και για τις επόμενες δεκαετίες. Το πρόβλημα της απασχόλησης και της ανεργίας είναι το βασικό θέμα από το οποίο κρίνεται η κοινωνική συνοχή, από το οποίο κρίνεται η κοινωνική ισορροπία, από το οποίο εξαρτώνται όλες οι παράμετροι της ζωής μας. Από τον ελεύθερο χρόνο μέχρι την εργασία, από τον οικογενειακό προγραμματισμό μέχρι την εκπαίδευση. Αρα λοιπόν είναι ένα πρόβλημα που αφορά όλους.
Η μία διαπίστωση είναι αυτή. Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι δυστυχώς γύρω από αυτά τα θέματα δεν επιδιώκεται ούτε ενθαρρύνεται ο ουσιαστικός κοινωνικός και πολιτικός διάλογος. Η κυβέρνηση θεωρεί ως διάλογο το να λέει εκείνη τις θέσεις της και όλοι οι άλλοι να προσχωρούν στις επιλογές της. Αυτό είναι ο διάλογος για την κυβέρνηση: Να επικυρώνουν όλοι οι άλλοι τις επιλογές της και να προσχωρούν στις θέσεις της. Σήμερα υπάρχει έντονη ανασφάλεια στην κοινωνία ολόκληρη. Ανασφάλεια για το εάν θα υπάρξει δουλειά, ανασφάλεια για το εάν το εισόδημα θα επαρκέσει για να καλυφθούν βασικές ανάγκες, ανασφάλεια για το εάν υπάρχει ποιότητα ζωής καλύτερη αύριο, ανασφάλεια για το εάν έχει εξασφαλιστεί η προστασία της καθημερινότητάς μας από διάφορα φαινόμενα νοσηρά τα οποία κυριαρχούν, ανασφάλεια για την παιδεία, την υγεία.
Η κυβέρνηση προεκλογικά είχε πει ότι η επόμενη τετραετία θα είναι τετραετία της απασχόλησης και του κοινωνικού κράτους. Και σήμερα, έξι μήνες μετά τις εκλογές, παραμερίζονται όλα αυτά τα σκηνικά, όλες αυτές οι ωραιοποιημένες συνθηματολογίες και δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο τα ανοιχτά προβλήματα που βασανίζουν την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου.
Για το 35ωρο
Το πρόβλημα της ανεργίας χρειάζεται έναν συντονισμένο σχεδιασμό πολύπλευρων δράσεων και παρεμβάσεων για να αντιμετωπιστεί. Εδώ ξεκινάμε από ορισμένα δεδομένα. Δύο εθνικά σχέδια για την απασχόληση απέτυχαν. Οι νομοθεσίες που εφαρμόστηκαν από την πλευρά της κυβέρνησης δεν απέδωσαν. Τα χρήματα που υπάρχουν για το ανθρώπινο δυναμικό κατασπαταλήθηκαν γιατί δόθηκαν σε μη πιστοποιημένα και αναποτελεσματικά κέντρα. Δεν υπάρχει συγκράτηση της ανεργίας, όπως υπάρχει σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Η επαγγελματική εκπαίδευση δεν έχει αποδώσει, ο ΟΑΕΔ αποδεικνύεται ανεπαρκής. Ολοι λοιπόν οι μηχανισμοί, όλες οι δομές και όλοι οι νόμοι τους οποίους έχει η κυβέρνηση στη διάθεσή της έχουν αποτύχει.
Εμείς λέμε ότι μία από τις στρατηγικές, ένα πλαίσιο παρέμβασης είναι και το 35ωρο, όχι ως φάρμακο κατά της ανεργίας και υπέρ της απασχόλησης, αλλά ως ένα πλαίσιο από το οποίο μπορούν να προκύψουν συγκεκριμένες άλλες δραστηριότητες παράπλευρες για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της απασχόλησης.
Υπάρχουν και συσσωρεύονται διαρκώς μεγάλες ανισότητες. Υπάρχει εισοδηματική ανισότητα. Υπάρχει φορολογική ανισότητα και αδικία. Υπάρχει περιφερειακή ανισότητα. Ο εργαζόμενος αυτή τη στιγμή βλέπει ολοένα και περισσότερο το εισόδημά του να μικραίνει, την ίδια ώρα που η κερδοσκοπία μεγαλώνει, που η σπατάλη οργιάζει και που το επιχειρηματικό κέρδος υπερδιπλασιάζεται, υπερτριπλασιάζεται. Αρα λοιπόν, μαζί με την πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας, χρειάζεται πολιτική για την αύξηση των θέσεων εργασίας, χρειάζεται πολιτική για την αντιμετώπιση της φορολογικής αδικίας και για την εισοδηματική στήριξη. Η κοινωνική προστασία είναι περιεχόμενο ενός κοινωνικού κράτους σύγχρονου και δυστυχώς οι επιλογές της κυβέρνησης οδηγούν στον περιορισμό του κοινωνικού κράτους. Γιατί, εάν έχουμε την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση της ανεργίας, την αναστάτωση για το ασφαλιστικό και τις διαρκείς εισοδηματικές πιέσεις, ο κύριος κορμός της ελληνικής κοινωνίας θα σπάσει.
Στις ΗΠΑ υπάρχει μια ετήσια ανάπτυξη που δεν υπάρχει ούτε στο όνειρο των Ευρωπαίων και χθες μόλις ανακοινώθηκε η χαμηλότερη ανεργία όλων των εποχών...
Είναι εντελώς διαφορετικά τα μεγέθη και δεν είναι συγκρίσιμα, γιατί εκεί δεν ισχύει το μοντέλο του κοινωνικού κράτους. Εκεί όποιος έχει πληρώνει κι έχει εξασφαλισμένη την ασφάλισή του. Οποιος δεν έχει, είναι καταδικασμένος σ� έναν κοινωνικό καιάδα. Δεν μιλάμε για τέτοιο μοντέλο. Αν πάμε προς εκείνο το μοντέλο, τότε τα εκατομμύρια των ανέργων στην Ευρώπη και τα εκατομμύρια των υποαπασχολούμενων ή εκείνων που βρίσκονται στις ζώνες του αποκλεισμού θα μεγαλώσουν με τρόπο ραγδαίο. Εμείς μιλάμε αυτή τη στιγμή για μια διευρυμένη κοινωνική προστασία, που να μπορέσει να στηρίξει τις κοινωνίες, ώστε με συνοχή και δικαιοσύνη και να επωμισθούν τα βάρη αλλά και να επωφεληθούν κατά δίκαιο τρόπο από τα ωφελήματα της οικονομικής δραστηριότητας.
Στην Ελλάδα που έχουμε τις μεγάλες κοινωνικές πληγές ανοιχτές, ταυτόχρονα έχουμε ορισμένα ανορθόδοξα και παράλογα πράγματα. Εχουμε μία κερδοσκοπία εκπληκτική μέσα από το Χρηματιστήριο. Αντλήθηκε η ιδιωτική αποταμίευση και συγκεντρώθηκαν κεφάλαια τα οποία δεν αξιοποιήθηκαν παραγωγικά, έτσι ώστε να αυξηθεί και να μεγεθυνθεί η πραγματική οικονομία, να αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας και να προκύψουν νέες θέσεις εργασίας. Εχουμε υπερπολλαπλασιασμό των επιχειρηματικών κερδών και εξακολουθούμε να έχουμε μια μεγάλη φορολογική αδικία, η οποία χτυπάει τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Επομένως χρειαζόμαστε πολιτικές που να εξασφαλίζουν την κοινωνική ισορροπία και την κοινωνική προστασία.
Για τη σημερινή απεργία
Η κυβέρνηση δεν αξιοποιεί τις διαδικασίες κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου. Επιχειρεί να επιβάλει τις θέσεις της. Νομίζω λοιπόν ότι η σημερινή κινητοποίηση των εργαζομένων πρέπει να ταρακουνήσει την κυβέρνηση. Δεν περνάνε τέτοια μέτρα με πολιτικό αυταρχισμό. Χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Και η κοινωνική συναίνεση δεν εξασφαλίζεται όπου δεν υπάρχει κοινωνικός και πολιτικός διάλογος.
Ποιοι τελικά αποφασίζουν; Υπάρχει μια πλειοψηφία η οποία στις πρόσφατες εκλογές έδωσε την εντολή στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει. Αλλά το προεκλογικό πρόγραμμα δεν έλεγε αυτά που προωθεί η κυβερνητική πολιτική. Μέσα στο ΠΑΣΟΚ ποιοι μιλάνε τη διπλή γλώσσα πριν και μετά τις εκλογές; Μέσα στα κομματικά όργανα και στους μαζικούς χώρους ποιοι αποφασίζουν; Αποφασίζει μια ομάδα τεχνοκρατών; Αποφασίζει μια ομάδα γύρω από τον Πρωθυπουργό; Αποφασίζει μία ομάδα γύρω από τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας ή Εργασίας; Ο διάλογος σημαίνει και πολιτική και κοινωνική συμμετοχή. Πώς υπολογίζονται λοιπόν οι μελέτες που έχουν γίνει από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ; Οι μελέτες που έχουν γίνει από τα Ινστιτούτα Εργασίας; Οι μελέτες των επιστημόνων; Η εμπειρία των ξένων χωρών; Υπάρχει η πρόταση για το 35ωρο. Αλλά το 35ωρο είναι ένα από τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν, να συμπληρωθούν, να βελτιωθούν.
Η λογική ότι η κυβέρνηση προσπαθεί για το καλό μας και η αντιπολίτευση το υπονομεύει, ότι η κοινωνία αντιστέκεται και δεν καταλαβαίνει, αυτή η λογική οδηγεί στην μείωση της δημοκρατίας και στην μείωση της κοινωνικής αξίας της πολιτικής. Αυτές οι απόψεις είναι που ενισχύουν μία ιδιότυπη νοοτροπία που ταυτίζει τη διακυβέρνηση της χώρας με ένα μάνατζμεντ μιας μεγάλης επιχείρησης. Δεν είναι η διακυβέρνηση της χώρας το μάνατζμεντ μιας μεγάλης επιχείρησης. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό με την κοινωνική ουσία και δημοκρατικό περιεχόμενο.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS