Ο κ. Σημίτης εμμένει στην πολιτική απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων σε πείσμα των ριζικών διαφωνιών που εκφράζουν οι εργαζόμενοι και επιχειρεί να θέσει την αδύναμη κοινωνική συνοχή σε μια νέα δεινή δοκιμασία.
Επιλέγει την σύγκρουση με τα συνδικάτα, αλλά αποκαλύπτει προφανή σύγκρουση και απόσταση με την πραγματικότητα, την κοινή γνώμη και την κοινή λογική.
Ο Πρωθυπουργός μίλησε ως αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης.
Έκανε κριτική στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, όταν όλα αυτά τα χρόνια είναι η κυβέρνησή του που την εφαρμόζει. Καταδίκασε την ανεργία λες και δεν είναι η κυβέρνηση της παράταξής του που κυβερνά τα τελευταία 20 χρόνια που η ανεργία διογκώθηκε.
Αντί απολογισμού και απολογίας γα την χρεοκοπία των ειδικών προγραμμάτων των κυβερνήσεών του και την κατασπατάληση κοινοτικών πόρων για την ανεργία, αντί της ευθείας παραδοχής ότι προσχωρεί στην εφαρμογή πολιτικής ακραίας νεοφιλελεύθερης έκφρασης, αντί της τολμηρής επιλογής για την εφαρμογή του 35ωρου, ο κ. Σημίτης σηματοδοτεί το νέο εντός ΟΝΕ αντικοινωνικό «μονόδρομο».
To Γραφείο Τύπου