10/03/2013

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Γ. ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΠΟΧΗ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «ΕΠΟΧΗ» ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ

Δεν υπάρχει σαφής και κοινή αντίληψη για το τι σημαίνει αριστερή πολιτική

Το «κάνουμε πολιτική» δεν πρέπει να συγχέεται με γενικές διακηρύξεις, τονίζει ο Γ. Δραγασάκης. Και επισημαίνει ότι ενώ όλος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

έχει ως στόχο του μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τα συγκεκριμένα καθήκοντα και το συγκεκριμένο πρόγραμμα μιας τέτοιας κυβέρνησης

δεν έχουν γίνει ακόμη, στο βαθμό που θα έπρεπε, υπόθεση όλου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αυτή η αντίφαση, τονίζει, πρέπει να ξεπεραστεί.

Τη συνέντευξη πήρε ο Θόδωρος Μιχόπουλος

Η συγκυβέρνηση ζει με το φόβο της κοινωνικής έκρηξης. Ο ίδιος ο Σαμαράς, μά-λιστα, αμφιβάλλει αν θα αντέξουν μέχρι τον Ιούλιο. Πώς βλέπετε να προχωρά το Μαξίμου, με δεδομένη την «εξουσιοδότηση» που πήρε ο Βενιζέλος από το συνέ-δριο του ΠΑΣΟΚ για μεγαλύτερη εμπλοκή στην κυβέρνηση, και την επιφυλακτι-κότητα που δείχνει τελευταία η ΔΗΜΑΡ;

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι οι προσδοκίες που καλλιέργησε για σύντομη σταθεροποίη-ση και ανάκαμψη της οικονομίας ήταν ψεύτικες, αφού ανάκαμψη της οικονομίας με πτώση των εισοδημάτων και των δημόσιων επενδύσεων είναι αδύνατη. Προσπαθεί, λοιπόν, να κερδίσει χρόνο. Στην κατεύθυνση αυτή, μεταθέτουν τα προβλήματα στο μέλλον. Οργανώνουν επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς και εκστρατείες κατά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Πυροδοτούν τη στρατηγική της έντασης. Συζητούν το ενδεχόμενο να προχωρήσουν και σε κάποιον ανασχηματισμό, για να διευθετήσουν τις αυξανόμενες ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις. Σημασία έχει ότι τόσο ο κ. Βενιζέλος όσο και ο κ. Κου-βέλης είναι εξαρτημένοι από τη διαχείριση και τη νομή της εξουσίας. Η κυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σαμαράς, δείχνουν να έχουν παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση, και έχουν παραδοθεί στις προτεραιότητες και τα χρονοδιαγράμματα της γερμανικής πολιτι-κής. Μοναδική ελπίδα για αλλαγή πολιτικής είναι οι αγώνες του δικού μας και των άλ-λων λαών, και η περαιτέρω ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Σε δράση οι λαοί της Ευρώπης

Οι εξελίξεις στην Ευρώπη -εκλογές στην Ιταλία, διαδηλώσεις στην Πορτογαλία, ανατροπές στην Βουλγαρία- πόσο επηρεάζουν την πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα;

Οι ευρωπαϊκοί λαοί, ο ένας μετά τον άλλον, απορρίπτουν τις χρεοκοπημένες πολιτικές και υπερβαίνουν το φθαρμένο και υποταγμένο πολιτικό προσωπικό. Αναλαμβάνουν οι ίδιοι δράση διεκδικώντας νέες, δίκαιες πολιτικές και νέες εκπροσωπήσεις. Είναι ο ξε-σηκωμός των λαών της Ευρώπης ενάντια στη λιτότητα και τη γερμανική ηγεμονία, μια διαδικασία που είναι ακόμη στην αρχή. Είναι ένα σενάριο, το οποίο, όταν το πρωτοδια-τυπώσαμε, έμοιαζε με φαντασίωση. Τώρα είναι μια αμετάκλητη πραγματικότητα. Βε-βαίως, είναι μια δυναμική σε εξέλιξη, άμορφη και ετερογενής ακόμη, που η κατεύθυν-σή της παραμένει ζητούμενο και θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα των δυνάμεων της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων να την επηρεάσουν. Υπʼ αυτή την έννοια, μας αφορούν άμεσα, αφού είμαστε μέρος αυτής της δυναμικής και μάλιστα με αυξη-μένες ευθύνες.

Ο προγραμματικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα επεξεργασμένος και εξει-δικευμένος. Για να προχωρήσει ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ τις αναλύσεις του, ποια αντικειμενικά και υποκειμενικά εμπόδια πρέπει να υπερβεί, με δεδομένο ότι τα πάντα ανατρέπονται συνεχώς;

Η ρευστότητα και το βάθος της κρίσης, είναι βεβαίως σημαντικές δυσκολίες, όμως δεν είναι ανυπέρβλητες. Αρκεί να ακολουθήσουμε τη δοκιμασμένη λενινιστική αρχή, βά-σει της οποίας απαιτείται να κάνεις κάθε φορά συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμέ-νης πραγματικότητας και να δίνεις κάθε φορά συγκεκριμένη απάντηση στις συγκεκρι-μένες συνθήκες.

Η πραγματική πρόκληση έγκειται στην ανάγκη ενός πιο ουσιαστικού, ανοιχτού και ει-λικρινούς διαλόγου, τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ όσο και στην κοινωνία, για τα πραγματικά προβλήματα και τις εναλλακτικές λύσεις τους.

Δεν έχουμε επίσης βρει ακόμη πρακτικούς τρόπους για να αξιοποιήσουμε πλήρως το πλούσιο επιστημονικό δυναμικό που έχει προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Γιʼ αυτό πρέπει να ενθαρρύνουμε τη δημιουργία μιας κουλτούρας διαλόγου, που θα επιτρέπει σε όλον αυτό τον κόσμο να συμμετάσχει και να συμβάλει στο συλλογικό προβληματι-σμό. Το τι δεσμεύει και τι όχι τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, το τι είναι ή δεν είναι ρεαλιστικό, α-κόμη και το τι είναι ή δεν είναι αριστερό, δεν θα κριθεί μέσα σε κλειστά γραφεία, αλ-λά μέσα από την ανοικτή συζήτηση με τους πολίτες, τους εργαζόμενους, το λαό.

Δεν έχουμε, επίσης, εξοικειωθεί με την ανάγκη διαμόρφωσης πολιτικής στο συγκεκρι-μένο χώρο και χρόνο, λαμβάνοντας υπόψη τους συγκεκριμένους συσχετισμούς. Δεν υπάρχει σαφής κοινή και εμπεδωμένη αντίληψη για το τι σημαίνει αριστερή πολιτική, τι θα πει «κάνουμε πολιτική», και συχνά τη συγχέουμε με γενικές διακηρύξεις. Έτσι, ενώ όλος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ως στόχο του μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τα συ-γκεκριμένα καθήκοντα και το συγκεκριμένο πρόγραμμα μιας τέτοιας κυβέρνησης δεν έχουν γίνει ακόμη, στο βαθμό που θα έπρεπε, υπόθεση όλου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αυ-τή η αντίφαση πρέπει να ξεπεραστεί.

Σε διαβούλευση το φορολογικό

Τα μέσα ενημέρωσης την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό δεν την υπο-δέχτηκαν ως ανατροπή. Η ίδια η πρόταση δεν έδωσε λαβές ή διαβλέπεις σκοπι-μότητα;

Δεν επρόκειτο για την τελική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά για μια -αξιέπαινη κατά τη γνώμη μου- πρωτοβουλία του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής να θέσει σε δημόσια διαβούλευση επεξεργασίες και προτάσεις του. Είναι μια πρακτική που θα συ-νεχισθεί για όλα τα θέματα. Στόχος της συγκεκριμένης διαβούλευσης, όπως είπαν και εισηγητές, ήταν κυρίως να ακουστούν προτάσεις φορέων και ειδικών, πράγμα που σε σημαντικό βαθμό επετεύχθη.

Με ποια λογική καθορίστηκαν οι 300.000 ευρώ ως αφορολόγητο όριο για το φό-ρο περιουσίας;

Αυτές είναι ρυθμίσεις που, ανεξάρτητα αν θα υιοθετηθούν ή όχι, δεν συνιστούν το δο-μικό πυρήνα της πρότασής μας. Οι δομικού χαρακτήρα αλλαγές που προτείνουμε είναι αυτές κυρίως που αναφέρουμε και στο προεκλογικό μας πρόγραμμα, δηλαδή:

 α. Η σύσταση του περιουσιολογίου με βάση την συνολική περιουσία σε Ελλάδα και εξωτερικό.

β. Επανεξέταση όλων των ειδικών φορολογικών καθεστώτων, με στόχο την επιβολή κοινών καθολικών αρχών.

γ. Η ανασύσταση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και των φορολογικών διοικητι-κών αρχών από μηδενική βάση.

δ. Η σχεδιασμένη επανένταξη της «παραοικονομίας» στη επίσημη οικονομία.

Αυτές οι «δομικές αλλαγές» είναι που θα μας επιτρέψουν να σχεδιάσουμε ένα φορο-λογικό σύστημα δίκαιο, απλό και σταθερό, τις επιμέρους ρυθμίσεις του οποίου μπο-ρούμε να τις συζητήσουμε.

Το λαθρεμπόριο καυσίμων

Και το λαθρεμπόριο παραμένει σοβαρό πρόβλημα… Ποια θα είναι τώρα τα επό-μενα βήματα;

Βεβαίως. Αλλά αυτό είναι θέμα κυρίως πολιτικής βούλησης και διαχειριστικής επάρ-κειας παρά θεσμικών αλλαγών. Το ίδιο ισχύει και με τη διεθνοποιημένη φοροδιαφυγή, τις ενδοομιλικές συναλλαγές, τις υπερ και υπο-τιμολογήσεις των μεγάλων επιχειρημα-τικών ομίλων. Κι εδώ μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά και με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο. Δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει πολιτική βούληση. Φαντασθείτε ότι στο τμήμα που είναι υπεύθυνο για τον έλεγχο των ενδοομιλικών συναλλαγών, για 2.500 επιχει-ρήσεις δηλαδή, υπάρχει ένας υπάλληλος. Και, όπως κατήγγειλε πρόσφατα ο βουλευ-τής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Π. Κουρουμπλής, το σχετικό τμήμα δεν υπάγεται καν στο υ-πουργείο Οικονομικών αλλά είναι χαμένο κάπου στο υπουργείο Ανάπτυξης. Ως προς τη συνέχεια, θα μελετηθούν οι προτάσεις και οι παρατηρήσεις που έγιναν. Ακόμη και οι όποιες καλοπροαίρετες κριτικές του τύπου θα αξιολογηθούν με τη δέουσα προσοχή, έτσι ώστε να υποβληθεί στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μια πιο ολοκληρωμένη πρό-ταση.

Λύσεις σε ρήξη με το σύστημα

Στη δημόσια συζήτηση που προκαλούν η θέση και η δράση του ΣΥΡΙΖΑ «τρέ-χουν» δύο ειδών αναλύσεις. Η μία υποδεικνύει ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πιο ρεαλιστικό για να κερδίσει την πλειοψηφία. Και η άλλη προ-τείνει να κρατήσει τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα ως προϋπόθεση για την εν-δυνάμωσή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος τι λέει;

Η ιδιαιτερότητα της πρότασής μας είναι ότι πρέπει να είναι και ριζοσπαστική και ρεα-λιστική ταυτόχρονα. Για να είναι ρεαλιστική, πρέπει να είναι ριζοσπαστική. Πρέπει δη-λαδή να διεκδικεί λύσεις σε ρήξη με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα που είναι σε κρί-ση, καθώς και με το σάπιο δικομματικό πολιτικό σύστημα και τις πρακτικές του. Ταυ-τόχρονα, για να είναι ριζοσπαστική η πρότασή μας πρέπει να είναι ρεαλιστική, δηλαδή να απαντά με άμεσα υλοποιήσιμες πολιτικές στις άμεσες ανάγκες του λαού και της κοινωνίας, να δίνει άμεσες λύσεις και ταυτόχρονα ακόμη και αυτές οι άμεσες λύσεις, ει δυνατόν, να σηματοδοτούν μια νέα κατεύθυνση, μια νέα αντίληψη για την πολιτική, ένα νέο, δίκαιο και βιώσιμο υπόδειγμα.

Γιʼ αυτό και όποιοι εντός της Αριστεράς αναπαράγουν αυτή την αντίθεση ρεαλισμού – ριζοσπαστισμού, λυπάμαι που θα το πω, αλλά, κατά τη γνώμη μου, σκέφτονται και ε-νεργούν με βάση τους κώδικες των αντιπάλων μας, παίζουν στο γήπεδό τους. Διότι δεν αποκαλύπτουν ότι, όπως υπάρχει ο ρεαλισμός της παραίτησης και της υποταγής που υιοθετούν οι μνημονιακές δυνάμεις, υπάρχει και ο ρεαλισμός της αντίστασης, της διεκδίκησης και της ανατροπής, που χαρακτηρίζει την πολιτική και το πρόγραμμά μας και πριν και μετά τις εκλογές.

Οι πολίτες μας αξιολογούν

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τον πόλεμο που του γίνεται, εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπικές προτιμήσεις. Ωστόσο, τα λεγόμενα ποιοτικά στοιχεία των μετρή-σεων υποδεικνύουν κάποια επιφυλακτικότητα των πολιτών απέναντί του. Με ποιο μείγμα αισιοδοξίας – απαισιοδοξίας μπορεί να πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι και παραμένει επιλογή της κοινωνίας. Το 27%, σε μεγάλο βαθ-μό, μας βρήκε, δεν το βρήκαμε. Αυτή η κοινωνική δυναμική συνεχίζει να υπάρχει και ενισχύεται. Όμως ο κόσμος που μας ψήφισε, δεν μας έδωσε λευκή επιταγή. Μας εξε-τάζει προσεκτικά, μας «γραδάρει», μας αξιολογεί τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο. Με την έννοια αυτή, πάνω από την αισιοδοξία ή την απαισιοδοξία εγώ θα έβαζα τις λέ-ξεις αυτογνωσία, ευθύνη, αποφασιστικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πρέπει να πορευθεί με αυτογνωσία, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και αποφασιστικότητα, εμβαθύνοντας διαρ-κώς και εξειδικεύοντας το σχέδιό του, κτίζοντας σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινω-νία και πρωτίστως με τα στρώματα που υποφέρουν.

http://www.epohi.gr/portal/politiki/13766