- Από χθες ακούμε την Κουμουνδούρου να λέει ότι ήταν περήφανο το «όχι» που είπε η Λευκωσία, αλλά ότι θα προκαλέσει ντόμινο αλλαγών στην Ευρώπη. Από το πρωί βέβαια ακούμε τη Γερμανία να λέει ότι ουσιαστικά η Κύπρος είναι μια πολύ μικρή χώρα και ότι δεν μπορεί να υπάρξουν επιπτώσεις στο σύνολο της Ευρωζώνης από τις εξελίξεις στην Κύπρο. Εσείς έχετε άλλη άποψη προφανώς.
Μια πολύ μικρή χώρα, μια πολύ μικρή οικονομία, αλλά που βλέπετε πόσο ασχολείται όχι μόνο η ευρωπαϊκή γνώμη αλλά η παγκόσμια οικονομική κοινότητα με αυτή την πολύ μικρή χώρα. Ακριβώς γιατί αυτό είναι το χαρακτηριστικό της εποχής μας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης. Με βάση δε το γεγονός ότι η Κύπρος είναι ένα διεθνές τραπεζικό κέντρο, καταλαβαίνετε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια ενδεχόμενη κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος.
Τώρα για το θέμα της απόφασης αυτής καθʼ αυτής της κυπριακής Βουλής. Πράγματι ήταν ένα περήφανο «όχι» το οποίο η Κύπρος το πήρε μόνη της, χωρίς τη συμπαράσταση και την αρωγή της ελληνικής κυβέρνησης. Νομίζω δε ότι επιλέγει το δρόμο της πραγματικής διαπραγμάτευσης, τον οποίο δεν επέλεξαν οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις.
- Επειδή ανοίγει ένας δρόμος διαπραγμάτευσης με αυτό το «όχι», ήθελα να ρωτήσω εννοείτε μια διαπραγμάτευση για να αναθεωρηθεί η απόφαση του Eurogroup και να υπάρξει ένα άλλο σχέδιο σωτηρίας που θα βάζει τα 5,8 δις από άλλη πηγή ή εννοείτε μια ευρύτερη διαπραγμάτευση εκτός Ευρώπης από την πλευρά της Λευκωσίας με στόχο να βάλει άλλους παίκτες στο παιχνίδι, για παράδειγμα τη Ρωσία; Τι εννοείτε;
Το προφανές είναι ότι για κάποιες δυνάμεις στην Κύπρο ανοίγει το θέμα της διαπραγμάτευσης για μια άλλη απόφαση του Eurogroup, αλλά ταυτόχρονα νομίζω ότι θέτει επί τάπητος το κυρίαρχο σήμερα ζήτημα, που είναι η αναζήτηση μιας εναλλακτικής οικονομικής στρατηγικής απέναντι στην κρίση.
Είτε, λοιπόν, έχουμε την απόφαση για την Κύπρο που αφορά το άγριο κούρεμα των καταθέσεων, είτε έχουμε το ισοπεδωτικό μνημόνιο στην Ελλάδα, είτε έχουμε τα προγράμματα λιτότητας στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Πορτογαλία, διαπιστώνουμε τις πολλαπλές εκφράσεις μιας αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, που έχει ως κύριο εκφραστή τη Γερμανία και που δεν μπορεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Είναι δε οδυνηρή ως προς τις επιπτώσεις της για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
- Ναι αλλά όλο αυτό για να αλλάξει αυτό, πρέπει να αλλάξει εντός Ευρώπης. Η Κύπρος εδώ έχει ένα μειονέκτημα αλλά και πλεονέκτημα, όπως έχουν τα πράγματα, ότι πάει να απευθυνθεί και να λύσει πιθανώς, αν μπορέσει να λύσει το πρόβλημά της, και εκτός Ευρώπης. Πλεονέκτημα που δεν το έχουν χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία ή Ιταλία ακόμη περισσότερο, που χρειάζονται πολύ περισσότερα χρήματα και που είναι πολύ δύσκολο να τα βρουν από οπουδήποτε αλλού εκτός από ένα μηχανισμό`.
Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει και αφήνει έκθετη την ελληνική κυβέρνηση είναι ότι μπορείς να λες «όχι» και να μην σταματάει η χρηματοδότηση ή να κινδυνεύει η συμμετοχή στο ευρώ. Θυμόσαστε ότι το Μάη και τον Ιούνιο κερδήθηκαν δύο εκλογικές μάχες κάτω από τον εκβιασμό ότι αν η Ελλάδα δεν επιλέξει μνημονιακές δυνάμεις θα σταματήσει η χρηματοδότηση. Αυτό σήμερα κατέπεσε.
- Ναι αλλά πως φάνηκε αυτό; Ακόμη δεν έχει φανεί για την Κύπρο.
Άνοιξε το θέμα της διαπραγμάτευσης. Ωραία να δούμε τι θα γίνει. Αλλά βλέπω ότι δεν χρεοκόπησε η Κύπρος. Ίσα – ίσα. Πάει για μία λύση, η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Κάτι τέτοιο αφήνει έκθετη την κυβέρνηση.
- Πάντως κ. Σκουρλέτη, δεν ξέρουμε αν θα επαληθευτεί αυτό που ακούσαμε πριν από λίγο σαν έκτακτη είδηση, ότι η τρόικα δεν δέχεται .., δεν έχει καν κατατεθεί αυτό.
Αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση. Να λες, να σου λένε και να δεις τι μπορεί να αλλάξει.
- Δεν έχουν πει ακόμα κ. Σκουρλέτη. Αυτό εντοπίζω, ότι ουσιαστικά είναι σαν να κλείνουν την πόρτα……
Ναι, όμως έχουμε μπει σε μια διαπραγμάτευση. Εμείς δεν μπήκαμε ποτέ. Ερήμην του ελληνικού λαού, λέγοντας ψέματα στον ελληνικό λαό και οι τρεις δυνάμεις που συναποτελούν σήμερα την ελληνική κυβέρνηση άλλα υποσχέθηκαν και άλλα κάνανε. Υπέγραψαν συμφωνίες, υπέγραψαν τρίτο μνημόνιο, υλοποιούν μια πολιτική έξω από την προγραμματική συμφωνία.
Και μου κάνει εντύπωση πώς ο κ. Κουβέλης και ο κ. Βενιζέλος βγαίνουν χθες έξω από το Μαξίμου, μιλάνε για λάθος απόφαση του Eurogroup, αφήνοντας έκθετο ποιον; Τον κ. Σαμαρά προφανώς, ο οποίος έδωσε εντολή στον κ. Στουρνάρα να ψηφίσει αυτήν την απόφαση. Τελικά τι γίνεται; Συμμετέχουν σε μία κυβέρνηση η οποία στηρίζει μια εγκληματική εις βάρος της Κύπρου απόφαση; Αυτά είναι πολύ σοβαρά αναπάντητα ερωτήματα τα οποία εκθέτουν την κυβέρνηση.
- Να ρωτήσω κάτι; Θα πήγαινε κόντρα στην Κύπρο;
Βεβαίως, θα ήταν μια στάση αλληλεγγύης.
- Όταν η Κύπρος ψήφισε μια τέτοια απόφαση ο κ. Αναστασιάδης γύρισε πίσω και είπε: «αυτή είναι η απόφαση αλλιώς χρεοκοπία». Η Ελλάδα θα έλεγε κάτι άλλο από τον κ. Αναστασιάδη;
Βεβαίως. Η στάση αλληλεγγύης της Ελλάδας είναι ακριβώς να μπλόκαρε αυτή την απόφαση και να μην συναινούσε.
- Εννοείτε στο Eurogroup;
Στο Eurogroup.
- ….Στην οποία συναίνεσε η Κύπρος;
Ναι αλλά απʼ ότι είδατε, ήταν μια συναίνεση η οποία δεν κράτησε ούτε 24 ώρες. Ήρθε η ίδια η κυπριακή Βουλή. Άρα ο κ. Αναστασιάδης είχε θέμα νομιμοποίησης….
- Η Ελλάδα θα αποφάσιζε για την Κύπρο;
Όχι μισό λεπτό. Είμαστε ισότιμοι εταίροι, έχουμε δικαίωμα να εκφράζουμε τις απόψεις μας. Δεν το καταλαβαίνω λοιπόν, γιατί αυτή η απόφαση που ήταν εις βάρος της Κύπρου έπρεπε να στηριχθεί από την Ελλάδα, για να πάει στην Κύπρο και να απορριφθεί.
- Λέτε, λοιπόν, ότι η Ελλάδα έπρεπε να πάει κόντρα στην ηγεσία της Κύπρου, στον κ. Αναστασιάδη και να μην τη δεχθεί.
………………………………………….
Χαίρομαι που ο κ. Κακλαμάνης προσωπικά συντάσσεται με μια πρόταση την οποία έχουμε πει εδώ και καιρό δηλαδή, ότι υπάρχει ανάγκη μιας έκτακτης συνόδου, διάσκεψης κορυφής όπου να δει όλα τα κορυφαία ζητήματα σήμερα της οικονομικής στρατηγικής απέναντι στην κρίση.
Άκουσα τις πολύ εύστοχες παρατηρήσεις περί πλυντηρίου και καζίνο. Δηλαδή, των βασικών χαρακτηριστικών σήμερα της παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης οικονομίας, που με άλλα λόγια έχει μετατραπεί σε μια δικτατορία των αγορών επί των λαών..
Αυτά λοιπόν τα ζητήματα, δηλαδή της ανάγκης νέων κανόνων, πρώτα και κύρια απέναντι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η ανάγκη αλλαγής της αρχιτεκτονικής του, πρέπει τώρα να μπουν στη συζήτηση. Αν δεν μπουν τώρα, πότε;
Άρα λοιπόν εκεί θα πρέπει τελικά να καταλήγει αυτή η συζήτηση. Και δεν μπορεί να γίνει αυτή η συζήτηση μέσα από πολιτικές αποσπασματικές, κάτι για την Ελλάδα, κάτι για την Ισπανία, που μεταθέτει όλο και πιο πέρα την ανάγκη να υπάρξει μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, που ακριβώς θα βάζει το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων .
Αυτά όλα τα ζητήματα δεν θα έπρεπε να τα θέσει η ελληνική κυβέρνηση κάποια στιγμή;
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS