Η χτεσινή απόφαση του ECOFIN για τις τράπεζες δίνει, επί της αρχής, μια απάντηση στο λάθος ερώτημα. Διότι τα μέτρα που περιλαμβάνει η απόφαση θα εφαρμοστούν στο απώτερο μέλλον, μετά το τέλος της παρούσας κρίσης, κατά το πρότυπο της δημοσιονομικής ένωσης που οραματίζεται η κ. Μέρκελ. Το κρίσιμο, όμως, ερώτημα δεν είναι τι θα γίνει όταν τελειώσει η κρίση αλλά τι κάνει η Ευρώπη σήμερα για να σπάσει το φαύλο κύκλο αλληλοτροφοδότησης τραπεζικής και δημοσιονομικής κρίσης. Πώς, με άλλα λόγια, θα σταματήσουν τα προβλήματα των τραπεζών να δημιουργούν ελλείμματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς και αντίστροφα.
Ως προς το περιεχόμενο της απόφασης, εντοπίζονται ορισμένα βασικά προβλήματα:
Πρώτον, στην ουσία δεν έχουμε μια υπερεθνική λύση, αλλά τη διαμόρφωση κοινών κανόνων για εθνικές παρεμβάσεις. Κάθε κράτος πρέπει να δημιουργήσει ένα ταμείο εκκαθάρισης τραπεζών και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα μπορεί να απευθυνθεί στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.
Δεύτερον, με βάση την απόφαση όλοι οι καταθέτες αντιμετωπίζονται ως επενδυτές που παίρνουν το ανάλογο ρίσκο. Αυτό που δεν εξασφαλίζεται είναι το θεσμικό πλαίσιο για αυτούς τους καταθέτες που θέλουν να μην είναι επενδυτές, αλλά να διασφαλίσουν τα μικρά ποσά των αποταμιεύσεών τους.
Τρίτον, το ποσό που πρέπει να μαζέψει κάθε εθνικό ταμείο είναι μάλλον χαμηλό – ανέρχεται στο 0,8% των εγγυημένων καταθέσεων.
Τέταρτον, το γεγονός ότι θα υπάρχουν εθνικά ταμεία – και όχι ένα κοινό ευρωπαϊκό – μαζί με το σχετικά χαμηλό ποσό που θα έχουν στη διάθεσή τους, σημαίνει ότι μπορούν να είναι αποτελεσματικά μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις κατάρρευσης τραπεζών. Σε περίπτωση συστημικής κρίσης, όπως εκείνη του 2008, τα εργαλεία αυτά δεν είναι επαρκή.
Συμπερασματικά, η απόφαση του ECOFIN δείχνει ότι οι «ευρω-υπνοβάτες» συνεχίζουν να «κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου» και να μην απαντούν στα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας. Μόνο μια αλλαγή των συσχετισμών μπορεί να επιβάλλει βιώσιμες, υπερεθνικές λύσεις προς όφελος των λαών της Ευρώπης.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS