Ο Χρήστος Αηδόνης, υπερψήφισε, μεταξύ άλλων, τα άρθρα 105 και 106 (νέες ρυθμίσεις για την δικαστική προστασία εργαζομένων και συμβασιούχων), καταψηφίζοντας τα υπόλοιπα. Νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε στον συντοπίτη μας κ Β.Αηδόνη, πιστό ακόλουθό του κ. Α.Λοβέρδου, κάποιες νομικές και πολιτικές παρατηρήσεις.
Ως προς το νομικό σκέλος, το οποίο μάλλον δεν εξηγήθηκε λεπτομερώς από τον κ.Λοβέρδο στον κ. Αηδόνη, επισημαίνουμε ότι το δικαίωμα του πολίτη για παροχή έννομης προστασίας από τα Δικαστήρια αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα (άρθρο 20 παρ.1 του Συντάγματος), το οποίο κατοχυρώνεται και από την κυρωθείσα με το ν.δ. 53/1974 Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης του 1950 για τα δικαιώματα του ανθρώπου (Ε.Σ.Δ. Α. άρθρα 6 και 13) υπό τη διατύπωση της «δίκαιης δίκης» και το οποίο, επίσης εφαρμόζεται, κατ' αρχήν, και επί της παροχής προσωρινής δικαστικής προστασίας (απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Micallef κατά Μάλτας της 15.10.2009), και αποτελεί θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου. Περαιτέρω, συμφώνως προς την αρχή της αναλογικότητας, που απορρέει από την έννοια και τους θεσμούς του κράτους δικαίου και καθιερώνεται ρητώς από το Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ. 1), επιτρεπτώς επιβάλλονται από τον κοινό νομοθέτη περιορισμοί στην άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων μόνον εφόσον είναι αναγκαίοι και συνάπτονται προς τον υπό του νόμου επιδιωκόμενο σκοπό. Μέτρο δε που προβλέπεται από διάταξη νόμου ως κύρωση για παράβαση διάταξης, αντίκειται στην αρχή της αναλογικότητας όταν από το είδος του ή τη φύση του είναι προδήλως ακατάλληλο για την επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού ή όταν οι δυσμενείς συνέπειες του μέτρου τελούν σε προφανή δυσαναλογία ή υπερακοντίζουν τον επιδιωκόμενο σκοπό (ΣτΕ Ολομ. 3474/2011, 990/2004). Τέλος, κατά την αρχή της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, η οποία συνιστά και γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης, (βλ. και αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 13ης Μαρτίου 2007, [C-432/05, Unibet], της 6.5.2010, [C-145/08 - C-149/08, συνεκδικασθείσες υποθέσεις] και της 15.4.2008, [C-268/06, Impact], βλ. και ΣτΕ Ολομ. 3741/2011), ελλείψει σχετικής κοινοτικής νομοθεσίας, σε κάθε κράτος μέλος εναπόκειται να καθορίσει τα αρμόδια δικαστήρια και να ρυθμίσει τις δικονομικές λεπτομέρειες που αποσκοπούν στη διασφάλιση των δικαιωμάτων, τα οποία οι πολίτες αντλούν από το δίκαιο της Ένωσης, οι δικονομικές δε αυτές λεπτομέρειες δεν επιτρέπεται να καθιστούν πρακτικώς αδύνατη ή εξαιρετικώς δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από την έννομη τάξη της Ένωσης.
Ως προς το πολιτικό σκέλος, ακόμα ψάχνουμε να εξηγήσουμε με λογικά επιχειρήματα τη στάση των δύο. Ενώ δεν ψηφίζουν τα υπόλοιπα άρθρα, επιθυμώντας μάλλον να δημιουργήσουν ένα πιο φιλολαϊκό προσωπείο(!), υπερψηφίζουν αυτά τα δυο άρθρα, όπως και η πλειοψηφία των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, τα οποία στην ουσία τους απελευθερώνουν τις ατομικές απολύσεις και θα οδηγήσουν στη μαζική απομάκρυνση εργαζομένων, που διατηρούν τις θέσεις εργασίας τους, με αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων ή προσωρινές διαταγές, που έχουν ήδη πιθανολογήσει τη βασιμότητα των δικαιωμάτων τους!
Επιπλέον, η ψηφισθείσα ρύθμιση του Σχεδίου Νόμου υποβαθμίζει δραματικά το επίπεδο προστασίας των εργαζομένων και το δικαίωμα στη θέση εργασίας τους και συνεπώς αντίκειται ευθέως και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και ειδικότερα στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο αυτής της Σύμβασης.
Θεσμοθέτησαν με την ψήφο τους τον περιορισμό της προσωρινής δικαστικής προστασίας που μετακυλύει τον κίνδυνο από τις βλαπτικές μεταβολές, τις απολύσεις και την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης, στους εργαζόμενους.
Η επιλεκτική, λοιπόν, ψήφιση των δυο άρθρων μας φαίνεται, μετά τα παραπάνω, ακατανόητη. Ή μάλλον αναποτελεσματική, αν υποκρύπτει μια προσπάθεια διαχωρισμού του κ.Αηδόνη από την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης που, για πολύ καιρό και ακόμα περισσότερα Μνημόνια, στήριξε.
Η επιλεκτική ψήφιση δεν πείθει πλέον κανέναν.
Χρήστος Καραγιαννίδης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS