Οι δηλώσεις του κ. Κεδίκογλου, συχνά ξεφεύγουν από τον πολιτικό διάλογο. Ο ίδιος έχει επιλέξει την τακτική της πρόκλησης, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλές φορές δεν αξίζει καν να τις σχολιάσει κανείς.
Φαντάζομαι ότι οι υπηρεσίες που αφορούν τον κ. Άσμουσεν, το Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Οικονομικών, γνωρίζουν εδώ και πάρα πολύ καιρό γι' αυτή την επίσκεψη. Δεν πήρε χθες το βράδυ τηλέφωνο ο κ. Άσμουσεν τον κ. Στουρνάρα. Οπότε, για μια τέτοια συνάντηση χρειάζεται προηγούμενη συνεννόηση και βεβαίως διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου προγράμματος.
Θα μπορούσαμε να συναντήσουμε τον κ. Άσμουσεν αν είχε ακολουθηθεί η κανονική οδός, η οποία δεν αφορά μόνο το πρωτόκολλο, αλλά είναι και ουσιαστική. Μια τέτοια συνάντηση πρέπει πάντοτε να προετοιμάζεται.
Πολεμικό το χαρακτήρισαν οι δημοσιογράφοι. Εγώ το χαρακτηρίζω περισσότερο επικοινωνιακό και όσο αφορά τα ανοιχτά ζητήματα στην κοινωνία και στην πολιτική, όσον αφορά τις αποφάσεις, πραγματικά επικίνδυνο.
Ακούω με πάρα πολύ προσοχή όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης βγαίνοντας, ότι το πρόγραμμα θα συνεχιστεί απαρέγκλιτα. Αυτό σημαίνει απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα, νέο μνημόνιο.
Επανειλημμένα έχω πει το εξής. Και ο κ. Ρεν και ο κ. Σόιμπλε και η κα Μέρκελ και ο κ. Στουρνάρας, όλοι μας τέλος πάντων κι εσείς κι εγώ, γνωρίζουμε ότι τα δημόσια χρέη των χωρών του Νότου – χρησιμοποιώ το “Νότος” με την πολιτική του έννοια και όχι μόνο με τη γεωγραφική – και μέσα σε αυτά πρώτα και κύρια της Ελλάδας, το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, δεν είναι διαχειρίσιμο. Άρα, κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό είναι ξεκάθαρο για όλους.
Εμείς έχουμε μια συγκεκριμένη πρόταση. Η δική μας πρόταση λέει, Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη κατά τα πρότυπα του Λονδίνου το 1953, που αφορούσε το δημόσιο χρέος της Γερμανίας, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των χρεών - έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να αποπληρωθούν, όχι μόνο από αυτή τη γενιά αλλά και από τις επόμενες γενιές - και θέσπιση ρήτρας ανάπτυξης.
Μας ενδιαφέρει πρώτα και κύρια για την Ελλάδα, η Ελλάδα να είναι αυτό που λένε οι νομικοί επισπεύδουσα χώρα.
Αν είναι να υπάρξει -και αυτό το σενάριο συζητάνε και προσπαθούν να διαμορφώσουν - μια παραπέρα δανειοδότηση με νέα μνημόνια, δεν ξέρω πόσο αυτή η Βουλή μπορεί να αντέξει να τα ψηφίσει και πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν να υποφέρει ο ίδιος ο λαός ακόμα μια φορά. Γιατί, ξέρετε, το κάθε νέο μέτρο έρχεται και κάθεται και προστίθεται στα προηγούμενα μέτρα και η πρόοδος καταστροφής δεν έχει αριθμητικό χαρακτήρα, αλλά γεωμετρικό.
Τρία πράγματα με κάνουν να το πιστεύω. Κατ' αρχήν το συμφέρον των κοινωνιών, οι οποίες αντιδρούν και θα αντιδράσουν ακόμα περισσότερο και με τις μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά και δια της ψήφου μέσα από διάφορες εκλογές που γίνονται.
Δεύτερον, η απλή λογική “επιβίωσης” του χρηματοπιστωτικού συστήματος στο σύνολο της Ευρώπης, το οποίο δεν μπορεί να είναι σε μια συνεχή ταλάντευση και διακινδύνευση.
Τρίτον, ότι η Ευρώπη ή θα πρέπει να επιστρέψει ή να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο συμβίωσης, συνεργασίας και αλληλοβοήθειας και να ξεφύγει από τη λογική του κοινωνικού ανταγωνισμού, η οποία είναι καταστροφική ιδιαίτερα κάτω από το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Άρα, υπάρχει η πολιτική βάση πάνω στην οποία μπορείς να παλέψεις.
Ο πιο μεγάλος ρεαλισμός πολλές φορές υπάρχει σε μια περίοδο κρίσης και μάλιστα δια των αλλαγών, των ανατροπών βγαίνει μια χώρα από μια περίοδο κρίσης σε μια νέα κατάσταση. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή είχε πει ότι μετά την κρίση η σύγκρουση θα έχει νικητές και ηττημένους και ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Αν επικρατήσει η λογική της κας Μέρκελ και έχουμε τον “λευκό εργαζόμενο Κινέζο”, κατά τα σημερινά πρότυπα και χωρίς κανένα επιπλέον χαρακτηρισμό, αυτό θα είναι καταστροφικό όχι μόνο για τις κοινωνίες, αλλά ακόμα και για την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την άμεση προσφυγή στις κάλπες, θεωρεί ότι ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός είναι ενάντια στους δυο κυβερνητικούς εταίρους. Αλλά, νομίζω, ότι το “πολιτικό ατύχημα” δεν είναι μόνο οι πλειστηριασμοί, για τους οποίους η θέση μας και ακόμα περισσότερο η πρότασή μας είναι ξεκάθαρη, ότι πλέον πρέπει να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που να διαγράφει το χρέος των φτωχών, των ανέργων ή των διαβιούντων κάτω από το όριο της φτώχειας και να υπάρχει μια ρύθμιση ώστε σε καμία περίπτωση να μην ξεπερνά το 30% του μηνιαίου εισοδήματος, αν έχεις βέβαια, γιατί αν δεν έχεις είναι ακόμα πιο τραγικό.
Εκτός, λοιπόν, από τους πλειστηριασμούς το μεγάλο ζήτημα είναι ότι η κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού το οποίο υπολογίζεται για τη διετία 2013-2014 περί του 4 δις και 2015-2016 άλλα 15 δις, φέρνει μέτρα και αυτά τα μέτρα δεν μπορεί πλέον να τα αντέξει η κοινωνία. Άρα, θα ψάξει η κυβέρνηση για τον προσφορότερο τρόπο αναπαραγωγής της εξουσίας της κι εμείς θα εντείνουμε την προσπάθεια ώστε αυτή η αναπαραγωγή της εξουσίας να μην έρθει, αλλά να έρθει μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Θέλουμε εκλογές. Αυτή η πολιτική διαδικασία είναι μια διαδικασία σύγκρουσης πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS