Θέλω να απευθύνω έναν θερμό χαιρετισμό στην αποψινή σας εκδήλωση.
Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο δέχεται αυτή τη στιγμή μια ολομέτωπη επίθεση. Βρίσκεται στο στόχαστρο του Μνημονίου.
Το αν θα αντέξει και θα σταθεί όρθιο, είναι υπόθεση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Δασκάλων, φοιτητών και εργαζομένων. Είναι όμως και υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας, καθώς αυτό που τίθεται σε κίνδυνο είναι το δημόσιο αγαθό της παιδείας.
Η υπόθεση της διαθεσιμότητας είναι χαρακτηριστική.
Με συνοπτικές διαδικασίες, τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας οδηγούνται σε ολοκληρωτική διοικητική αποδιάρθρωση.
Πρόκειται για μια εξέλιξη εξοργιστική από κάθε άποψη.
Πρώτον, επειδή χιλιάδες εργαζόμενοι εξωθούνται από την μια μέρα στην άλλη στην εργασιακή ανασφάλεια, αντιμέτωποι με το φάσμα της μισθολογικής υποβάθμισης ή ακόμα χειρότερα της απόλυσης. Και αυτό είναι εγκληματικό, ακόμα και αν κάποιοι το αποκαλούν γενναία μεταρρύθμιση, θαρραλέα τομή ή όπως αλλιώς νομίζουν.
Δεύτερον γιατί η μαζική αυτή σφαγή δεν έχει την παραμικρή σχέση με οποιοδήποτε σχέδιο εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης ή της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει στην τρόικα έναν συγκεκριμένο αριθμό υπαλλήλων του Δημοσίου που τίθενται σε διαθεσιμότητα ή απολύονται κατευθείαν.
Πολύ ψυχρά, και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο, επέλεξε τους χώρους που σχετίζονται πιο άμεσα με το κοινωνικό κράτος: την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την τοπική αυτοδιοίκηση, την παιδεία.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Κανένα σχέδιο αναδιοργάνωσης της δημόσιας διοίκησης δεν υπάρχει. Το σχέδιο συνίσταται σε μαζικές σφαγές εργαζομένων από συγκεκριμένους χώρους.
Τρίτον, η υπόθεση αυτή είναι εξοργιστική, γιατί αντικειμενικά οδηγεί τα πανεπιστήμια σε αδυναμία λειτουργίας.
Και αυτό δεν είναι παρενέργεια. Είναι σαφής και ομολογημένος στόχος.
Πριν από αυτό έχουμε δει και άλλες επιθέσεις που στοχεύουν κατ ευθείαν στο να πλήξουν την Δημόσια Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Είδαμε την μείωση του διδακτικού προσωπικού, με κατάργηση θέσεων, και συστηματική καθυστέρηση των διορισμών των εκλεγμένων διδασκόντων.
Είδαμε την μείωση της κρατικής επιχορήγησης σε ποσοστό πάνω από 50%.
Και την ίδια στιγμή που κόβονταν οι επιχορηγήσεις, είδαμε την ωμή λεηλασία της περιουσίας των ιδρυμάτων, και την αρπαγή των αποθεματικών τους , με το PSI.
Χωρίς καν να ενημερωθούν τα ιδρύματα.
Και – υπογραμμίζω – όχι για να σωθεί η χώρα, αλλά για να μπορέσουν κάποιοι επιτήδειοι να ξεφορτωθούν τα ομόλογά τους και να καταγράψουν κέρδη από το κούρεμα.
Ας είναι καλά η Τράπεζα της Ελλάδας που συνέβαλε σε αυτή την αρπαγή.
Είδαμε ακόμα την αποδόμηση των συγκροτημένων σπουδών με την εισαγωγή των πτυχίων α λα καρτ.
Αλλά το πιο σημαντικό, είδαμε να δρομολογείται πλέον ανοιχτά η επιβολή διδάκτρων, ξεκινώντας από τις μεταπτυχιακές σπουδές.
Πρόκειται για την λογική του «επιχειρηματικού Πανεπιστήμιου», που παλιότερα υπήρξε το όνειρο των πιο άρρωστων νεοφιλελεύθερων μυαλών στην Ευρώπη, και το οποίο τώρα με το Μνημόνιο γίνεται πραγματικότητα στην Ελλάδα.
Τι σημαίνει αυτό. Ότι η εποχή που η Παιδεία ήταν δημόσιο αγαθό, και μπορούσαν όλοι να έχουν πρόσβαση ανεξάρτητα από τις οικονομικές τους δυνατότητες, τελειώνει.
Έρχεται η Παιδεία ως κερδοφόρος αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών και πτυχίων.
Εκεί θα ισχύσει ότι ισχύει παντού για τις ιδιωτικοποιήσεις: Για να μπορέσει κάθε καρυδιάς καρύδι να μπει στον χώρο και να κερδοσκοπήσει, θα πρέπει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο να υποβαθμιστεί αντίστοιχα, και να παρέχει τις υπηρεσίες του με κόστος και μάλιστα υψηλό.
Διότι έτσι διασφαλίζεται αυτό που αποκαλούμε εντός πολλών εισαγωγικών «ανταγωνιστικότητα» του ιδιωτικού τομέα.
Όλα αυτά βεβαίως είναι υπολογισμένα χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι η ίδια η Πανεπιστημιακή κοινότητα.
Ποιά είναι η απάντηση: Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο πρέπει να νικήσει. Να αποτρέψει την επιχείρηση κατεδάφισης, η οποία εξελίσσεται εναντίον του, από την κυβέρνηση του Μνημονίου και την τρόικα.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι ενωτικός, μαζικός και εξωστρεφής. Να συνδέσει την υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας με την καθολική άμυνα της κοινωνίας απέναντι στο Μνημόνιο.
Η πολιτική των Μνημονίων βρίσκεται πια σε ολοκληρωτικό αδιέξοδο.
Τα προγράμματα και τα μέτρα είναι εδώ μόνο για να αποτυγχάνουν και να καταστρέφουν. Ούτε στο δημοσιονομικό πρόβλημα δίνουν λύσεις, ούτε στο πρόβλημα της ανάπτυξης, ούτε στο πρόβλημα του χρέους.
Επομένως πρέπει εδώ να μπει ένα τέλος.
Να σταματήσει τώρα αυτή η αδιέξοδη και παράλογη πολιτική. Και να υπάρξει άμεσα ένας εναλλακτικός δρόμος, που θα αντιμετωπίζει την κρίση, και θα δρομολογεί την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας μας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να επανέλθουμε στο αυτονόητο: μια Δημόσια Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που να αντιστοιχεί σε ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα.
Ο δικός σας αγώνας είναι μια τεράστια συμβολή προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι ένας αγώνας για την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και της χώρας.
Είμαστε στο πλευρό σας. Σας ευχόμαστε ολόψυχα καλή δύναμη και καλή επιτυχία.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS