Φίλες και φίλοι,
κυρίες και κύριοι σύνεδροι,
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων στο ΙΚΑ, ιδιαίτερα τον πρόεδρό της για την πρόσκληση να μιλήσω στο 22ο εκλογοαπολογιστικό σας συνέδριο, διότι θεωρώ ότι το συνέδριό σας αυτό λαμβάνει χώρα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της χώρας, της οικονομίας, της κοινωνίας αλλά και διότι δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας για τα υπαρκτά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μπροστά μας.
Πιστεύω ότι ένα από τα βασικά προβλήματα του πολιτικού συστήματος της χώρας είναι η υποκρισία και η προσπάθεια να παρακάμπτουμε την αλήθεια. Πρέπει να δούμε κατάματα την αλήθεια και αυτό πιστεύω ότι θα βοηθήσει όλους μας, και κυρίως τους πολίτες, να αξιολογήσουν το μέγεθος των προβλημάτων και ποιες στρατηγικές μπορεί να είναι αποτελεσματικές και ποιες όχι. Γιατί πλέον έχουμε μία πολύχρονη εμπειρία. Τρία χρόνια κάτω από αδιέξοδες μνημονιακές πολιτικές που, όχι μόνο δεν έφεραν κανένα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα –δεν μιλώ μονάχα για το αντιλαϊκό, το βάρβαρο, το αντικοινωνικό στοιχείο αυτών των πολιτικών- όχι μόνο δεν έφεραν κανένα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα σε σχέση με τους αρχικούς στόχους για την αποκατάσταση του τεράστιου χρέους που ήταν η βασική αιτία που μας οδήγησε στην κρίση, αλλά μας δημιούργησαν ακόμα μεγαλύτερα επιπρόσθετα προβλήματα, καταστρέφοντας όχι μόνο τον παραγωγικό ιστό αλλά και την εξασφάλιση, τη σιγουριά στο μέλλον των επόμενων γενεών. Διότι η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας βεβαίως ήταν μια υπόθεση που αφορά όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά πήρε διαστάσεις εγκλήματος, τραγωδίας με το PSI. Με το καταστροφικό κούρεμα στα ασφαλιστικά ταμεία, που δεν αποκαθίσταται, εν αντιθέσει με το κούρεμα στις τράπεζες για τις οποίες γίνεται ανακεφαλαιοποίηση.
Αυτές οι επιλογές είναι επιλογές που έγιναν με γνώση των συνεπειών. Οι κύριοι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που ακόμη και σήμερα βρίσκονται στη διακυβέρνηση της χώρας έχουν βαρύτατες ευθύνες. Όχι μόνο γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια καταλήστευσαν το μόχθο των προηγούμενων γενεών που θα ήταν η σιγουριά για τις επόμενες, όχι μόνο γιατί είχαν άμεση εμπλοκή, συμμετοχή σε μια σειρά από σκάνδαλα, όπως τα δομημένα ομόλογα, όχι μόνο γιατί τζόγαραν τα αποθεματικά στο Χρηματιστήριο, γιατί επέτρεψαν με άτοκες καταθέσεις των αποθεματικών για περισσότερα από 30 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδας να μειωθούν τα αποθεματικά αλλά και διότι εν ψυχρώ, μέσα σε μια νύχτα, αποφάσισαν το συντριπτικό κούρεμα των αποθεματικών και σήμερα αυτό έχει οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας.
Φίλες και φίλοι, υπ΄ αυτή την έννοια πιστεύω ότι πρέπει να δούμε μπροστά το πρόβλημα, το υπαρκτό πρόβλημα για το σήμερα και το αύριο. Και κάποια στιγμή, λέω ότι πρέπει να σταματήσει η υποκρισία και το θέατρο του παραλόγου.
Πριν από λίγους μήνες, θα θυμάστε, με την ομιλία του πρωθυπουργού στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης, κορυφώθηκε το θέατρο του παραλόγου για το περίφημο successstory, για τα πλεονάσματα που έχουμε καταφέρει ήδη και θα μοιράσουμε κιόλας. Θα μοιράσουμε, μας έλεγαν. Και σήμερα; Σήμερα η συζήτηση εστιάζεται στο αν το δημοσιονομικό έλλειμμα θα είναι 2 δις για το 2014, όπως λέει η τρόικα, ή κατά τι λιγότερο, όπως διατείνεται ο υπουργός των Οικονομικών. Πού είναι τα πλεονάσματα; Και μάλιστα για μια ακόμη φορά η συζήτηση αυτή εστιάζεται στο πώς θα μπήξουν το μαχαίρι στην πληγή στο πώς θα προχωρήσουν σε νέα μέτρα και οι συνήθεις ύποπτοι είναι τα συνήθη υποζύγια, μισθωτοί και συνταξιούχοι. Η συζήτηση μάλιστα χθες πήρε δημόσια έκταση σε ότι αφορά τα δελτία ειδήσεων για το ποιες συντάξεις θα πληγούν. Θα πληγούν εκ νέου, πέραν της προβλεπόμενης μείωσης στις επικουρικές συντάξεις και το εφ΄ άπαξ που προβλέπει το 2ο μνημόνιο και τις έχουμε μπροστά μας, θα πληγούν εκ νέου, είπαν, οι συντάξεις των ειδικών ταμείων ή θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης; Εκεί βρίσκεται η συζήτηση για μία ακόμη φορά.
Την ίδια στιγμή όμως που εκεί βρίσκεται η συζήτηση για μία ακόμη φορά, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται και αυτοί οι οποίοι έχουν συνυπογράψει και ψηφίσει όλα αυτά τα μέτρα που μας έχουν οδηγήσει σε κατάσταση λεηλασίας, σήμερα μας παριστάνουν τους Ροβεσπιέρους, τους επαναστάτες, σηκώνουν δήθεν το λάβαρο της επανάστασης και λένε, όχι νέα μέτρα, δεν υπάρχει περίπτωση.
Κι εγώ ρωτώ.. Κάθε φορά που βγαίνω στα ΜΜΕ, αγαπητοί φίλοι, με ρωτούν οι δημοσιογράφοι, αν εσείς πείτε όχι σε συνέχιση του μνημονίου και σε νέα μέτρα και σας πουν κ αυτοί όχι, τι θα κάνετε; Ρωτώ λοιπόν. Γιατί δεν γίνεται μια τέτοια ερώτηση σ΄ αυτούς που παριστάνουν σήμερα τους επαναστάτες. Αν η τρόικα τους πει όχι, τι θα κάνουν; Δεν θα ανοίξει η γη να μας καταπιεί; Δεν θα μας κόψουν τη χρηματοδότηση; Δεν θα καταστραφεί η χώρα αν η τρόικα πει όχι; Μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέσει ζήτημα ακύρωσης του μνημονίου και πει η τρόικα όχι, θα καταστραφεί η χώρα; Αυτοί πώς βγαίνουν και τα λένε αυτά σήμερα, όταν μέχρι χθες μας έλεγαν δημόσια ότι το όχι στην τρόικα σημαίνει καταστροφή.
Λένε όμως ότι θα πάνε σε εκλογές τότε. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι προχθές μας εγκαλούσαν για το ότι ζητάμε εκλογές και αυτό το πράγμα σημαίνει καταστροφή της χώρας και αποσταθεροποίηση.
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται κι αυτό είναι το χειρότερο για την πολιτική ζωή του τόπου. Και κάθε κορώνα ψεύτικη, δήθεν διαπραγμάτευσης είναι ένα ακόμα βήμα στην αυτογελοιοποίηση όσων διατείνονται και όσων επιχειρούν να εμπαίζουν την ελληνική κοινωνία.
Και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να πουν αλήθειες. Η στρατηγική που επέλεξαν μετά τις εκλογές του 2012 ήταν καταστροφική. Η στρατηγική του υπάκουου και καλού μαθητή, διότι έτσι θα μας λυπηθούν και θα μας δώσουν κάτι παραπάνω, έχει καταρρεύσει. Έστω και τώρα αυτό ας το αποδεχθούν. Χάσαμε ενάμισι χρόνο κρίσιμο, δεν υπήρξε διαπραγμάτευση ενώ υπήρχε η λαϊκή ετυμηγορία που το απαιτούσε και εν τέλει νομίζω ότι είναι προτιμότερο κανείς να παραδεχθεί τη λάθος στρατηγική, την εγκληματική στρατηγική, παρά να καμώνεται τον επαναστάτη και να γυρίζει με πεσμένα τα φτερά. Διότι στο τέλος θα την πατήσουν σαν το λύκο με τα πρόβατα. Την ξέρετε τη λαϊκή παροιμία. Μια φορά κάλεσε ο βοσκός τους χωριανούς να βοηθήσουν για τον λύκο, δεν υπήρχε λύκος. Δεύτερη φορά, τρίτη φορά.. την τέταρτη που υπήρχε ο λύκος δεν υπήρχε κανείς να βοηθήσει.
Μόνο που ο λύκος μας έχει φάει ήδη και έχει φάει και τα αποθεματικά των Ταμείων.
Και επιτρέψτε μου κάποιες συγκεκριμένες παρατηρήσεις, επισημάνσεις, διότι η κατάρρευση των ταμείων συνεχίζεται, δεν αφορά το παρελθόν. Αφ΄ ενός με τη μείωση των εσόδων τους λόγω της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών και αφ΄ ετέρου με τη μεθοδευμένη από τη δικομματική συγκυβέρνηση αδυναμία να αντιμετωπιστεί η εισφοροδιαφυγή, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.
Κάθε μονάδα αύξησης της ανεργίας κοστίζει 320 εκατομμύρια το χρόνο. Ήταν πολλές οι μονάδες αύξησης της ανεργίας στη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια εξ αιτίας της εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών. Και κάθε μονάδα μείωσης μισθού κοστίζει 150 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Γι αυτούς τους λόγους τα έσοδα του ΙΚΑ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων υπολείπονται κατά πολύ των αναγκών τους για πληρωμή συντάξεων και κάλυψη της υγειονομικής περίθαλψης των ασφαλισμένων τους. Σύμφωνα με δημοσιεύματα για τις συντάξεις του Οκτωβρίου η διοίκηση του ΙΚΑ πήρε, εκτός από τα γνωστά εσωτερικά δάνεια, δάνειο μιας ημέρας από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους ύψους 150 εκατομ. Ευρώ προκειμένου να πληρωθούν οι συντάξεις. Και φαίνεται ότι αυτό θα γίνεται κάθε μήνα από δω και στο εξής και φανερώνει την κατάντια και την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας.
Το ΙΚΑ, ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός φορέας της χώρας υποβαθμίζεται και απαξιώνεται, κυρίως μέσω της υποχρηματοδότησης αλλά και της υποστελέχωσης του. Από τους 9 χιλιάδες υπαλλήλους που είχε το 2009 έμειναν περίπου οι μισοί. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση προχώρησε σε 200 διαθεσιμότητες και σε απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων που είχαν πετύχει μάλιστα με διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Ιδού λοιπόν η αξιοκρατία και οι μεταρρυθμιστικές τομές στη δημόσια διοίκηση.
Και βεβαίως ήταν χαρακτηριστικές οι εικόνες που μας δείξατε πριν από λίγο. Ένα ΙΚΑ εγκαταλελειμμένο χωρίς μηχανοργάνωση, χωρίς σύγχρονα εργαλεία για να εξυπηρετήσει τον πολίτη και κάποιοι ρίχνουν το βάρος στους εργαζόμενους όταν διαρκώς προχωρούν σε πολιτικές απαξίωσης με απολύσεις.
Δεν μπορεί να ρίχνουμε συνεχώς το βάρος στους εργαζόμενους. Η τραγική έλλειψη προσωπικού σε συνδυασμό με τη συνεχή αύξηση του όγκου εργασιών ταλαιπωρεί και τους ασφαλισμένους αλλά φυσικά και τους εργαζόμενους που έχουν συνείδηση αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
Και βέβαια, μια και μίλησα για τους ασφαλισμένους, να πω ότι έχει φτάσει ο μέσος όρος καθυστέρησης κοντά στους 12 μήνες. Μίλησα για μέσο όρο. Προφανώς το ανώτερο είναι 24 μήνες.
Ταυτόχρονα δεν επιτρέπει να ασκηθούν αποτελεσματικοί έλεγχοι αυτή η υποστελέχωση για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, για την αντιμετώπιση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας που έχει φτάσει το 30%. Και θα ήθελα ιδιαίτερα να αναφερθώ σ΄ένα θέμα που αγγίζει πιστεύω τον πολιτισμό μας και την ανθρωπιά μας, στον εγκλωβισμό 60 χιλιάδων ατόμων με αναπηρία στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας που περιμένουν επί μήνες να κριθούν, που περιμένουν απλήρωτοι επί μήνες, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να επιβιώσουν, να πάρουν φάρμακα τα οποία είναι κρίσιμα για την υγεία τους μέσα από μια διαδικασία κατά την οποία προσβάλλεται η αξιοπρέπειά τους και βεβαίως απειλείται η ίδια τους η ζωή.
Φίλες και φίλοι, οι μνημονιακές κυβερνήσεις μείωσαν δραστικά τις κύριες και επικουρικές συντάξεις μέχρι και 50%. Ενοποίησαν τα επικουρικά ταμεία για να αρπάξουν τα αποθεματικά αυτών που είναι πλεονασματικά και άλλαξαν τον χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης από δημόσιο σε ιδιωτικό με τη θέσπιση του ατομικού λογαριασμού για κάθε ασφαλισμένο.
Τους τελευταίους μήνες το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης έρχεται διαρκώς στην επικαιρότητα. Και νομίζω ότι το κρίσιμο στο οποίο έχουμε να απαντήσουμε είναι αν η κοινωνική ασφάλιση είναι δημοσιονομικό βάρος ή αν είναι κοινωνική ανάγκη. Σ΄ αυτό πρέπει να δώσουμε μια απάντηση. Μια αξιακή απάντηση. Αν είναι μια ακριβή λύση να έχουμε αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα και άρα πρέπει να αφήσουμε καθέναν στην τύχη του ή αν είναι υποχρέωση, χρέος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χρέος για μας της πολιτείας.
Υπ΄ αυτή την έννοια, επιτρέψτε μου μια αναφορά, πέρα από την περιγραφή –θα περάσω και στις προτάσεις της πραγματικότητας. Αυτές οι επιλογές και οι κατευθύνσεις που έχουν έρθει τα τελευταία τρία χρόνια από το μνημόνιο δεν έπεσαν με αλεξίπτωτο, δεν τις είδαμε ξαφνικά. Τις γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά όσοι ασχολούμαστε με τις κοινωνικές πολιτικές. Είναι οι επιλογές που διαλαλούσαν όταν δεν είχαμε μνημόνιο, οι πολιτικές επιλογές των πιο ακραίων νεοφιλελευθέρων, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον κόσμο. Οι οποίοι έχουν ανακαλύψει την κρίση ως ευκαιρία, λένε, για να εφαρμόσουν αυτές τις ακραίες επιλογές.
Η μετάλλαξη του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας από δημόσιο αναδιανεμητικό σε ιδιωτικό κεφαλαιοποιητικό δεν είναι μια επιλογή που μας ήρθε ξαφνικά. Μας επιβάλλεται από το μνημόνιο σιγά-σιγά βέβαια, αλλά είναι μια πολιτική επιλογή που είχε δημιουργήσει μεγάλες ιδεολογικές συγκρούσεις σε όλη τη δεκαετία του ΄90 και την πρώτη δεκαετία του 2000 και στη χώρα μας. Ο νόμος 3863/10 για το ασφαλιστικό που ψηφίστηκε σε εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, που η σημερινή κυβέρνηση διακηρύσσει ότι θα το εφαρμόσει από 1//1/2015 προωθεί αυτό ακριβώς, την αλλαγή της δομής και του χαρακτήρα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα μας και κατά συνέπεια τη μετάλλαξη της κοινωνικής ασφάλισης σε ατομική ιδιωτική. Όσο εισφέρει ο καθένας, τόση σύνταξη θα πάρει. Οι υπόλοιποι στον Καιάδα. Αυτή είναι επιλογή. Ιδεολογική επιλογή και ιδεοληπτική εμμονή. Και η βασική σύνταξη να μετατραπεί σε ένα επίδομα πρόνοιας. Φυσικά αυτό σημαίνει και την απόσυρση του κράτους από τη συνταγματική του υποχρέωση για τριμερή χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και φυσικά την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης. Σας θυμίζω περιπτώσεις ιδιωτικών ασφαλιστικών που φέσωσαν τους ασφαλισμένους, πήραν τα χρήματα και σήμερα μην τους είδατε. Αυτό θα γίνει στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Ζούγκλα. Αυτή είναι η επιλογή μας;
Εγώ ανήκω σ΄αυτούς που πάντοτε πίστευα ότι η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά υφίσταται. Και σήμερα η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά δεν είναι μόνο ιδεολογική διάκριση. Έχει αυτό το κοινωνικό πρόσημο. Θεωρούμε ότι η κοινωνία μας μπορεί να γίνει ζούγκλα; Ή θεωρούμε ότι είναι υποχρέωση του κράτους, της πολιτείας να προστατεύει πρώτα τους αδύναμους αλλά και όλους τους πολίτες;
Φίλες και φίλοι, γνωρίζετε τις θέσεις μας.
Εμείς αγωνιζόμαστε για ένα αναβαθμισμένο, δημόσιο, καθολικό και αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Επιτρέψτε μου, όμως, κλείνοντας να πω και κάποιες προτάσεις την άμεση αντιμετώπιση. Όλο το προηγούμενο διάστημα δώσαμε μια μάχη για να μην προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Βέβαια, αυτοί οι οποίοι έχουν οδηγήσει τη χώρα μας στη λεηλασία και δεν έχουν φέρει ούτε μια σοβαρή επένδυση στη χώρα –βουλευτής της κυβέρνησης ρώτησε τον υπουργό Οικονομικών πόσες επενδύσεις έχουν έρθει το 2013 πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, απάντησε τέσσερεις.
Κατά τα άλλα εγώ διώχνω τους επενδυτές από τη χώρα. Εκτός αν θεωρούν επενδυτές τους φίλους τους που τους κουβαλάνε και με τα liar jet τους, οι οποίοι αγοράζουν κερδοφόρες επιχειρήσεις του ελληνικού δημοσίου δανειζόμενοι και από τις χρεωκοπημένες τράπεζες. Αυτές είναι οι επενδύσεις. Τέτοιες επενδύσεις, εμείς λέμε να λείπουν. Γιατί; Γιατί θεωρούμε ότι οι κερδοφόροι οργανισμοί του δημοσίου πρέπει να μεταφέρουν τις μετοχές τους σε ενίσχυση του ασφαλιστικού συστήματος.
Θεωρούμε, λοιπόν, ότι το κρίσιμο θέμα είναι η θεσμοθέτηση νέων δημόσιων πόρων, συμπληρωματικών στην τριμερή χρηματοδότηση. Νέων πόρων για την ενίσχυση της κοινωνικής ασφάλισης. Νέων πόρων, οι οποίοι δεν θα επιβαρύνουν τα χαμηλά και μικρομεσαία εισοδήματα. Και αυτή είναι μια συζήτηση που αφορά το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορούμε να την αποφύγουμε.
Εμείς, πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρξει άμεση ανασυγκρότηση και αναβάθμιση των δημοσίων μηχανισμών πρόληψης, ελέγχου και αντιμετώπισης της εισφοροδιαφυγής. Είναι μείζον θέμα εθνικής σημασίας.
Πρέπει να υπάρξει περιφρούρηση και είσπραξη των θεσμοθετημένων πόρων της κοινωνικής ασφάλισης με χτύπημα της ανασφάλιστης «μαύρης» εργασίας, της εισφοροαπαλλαγής επίσης, εκτός της εισφοροδιαφυγής, των χαριστικών ρυθμίσεων καθώς και απόδοση των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας στα Ταμεία.
Και βεβαίως όλα αυτά προϋποθέτουν την ενίσχυση και όχι την απαξίωση και τη διάλυση τόσο του ΙΚΑ όσο και των ελεγκτικών μηχανισμών.
Φίλες και φίλοι, εμείς θέτουμε ως στόχο μεσομακροπρόθεσμο τα σταδιακά αυτά βήματα της ανασυγκρότησης και της ανόρθωσης της οικονομίας, που έχουμε μελετήσει.
Στόχο τετραετίας, επιτρέψτε μου να πω, για μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, την αντιμετώπιση σταδιακά της φοροδιαφυγής. Το σημερινό 35% - 40% στα επίπεδα, στο μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών.
Θέτουμε ως στόχο την αξιοποίηση της λίστας των μεγαλοοφειλετών του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ για την αύξηση των εσόδων του.
Την ακύρωση των πρόσφατων μειώσεων των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και ακύρωση της μνημονιακής δέσμευσης για περαιτέρω μείωσή τους.
Θέτουμε ως στόχο το «φρένο» στις μειώσεις των συντάξεων, κύριων και επικουρικών και βεβαίως, ανάλογα με την πορεία της οικονομίας, τη σταδιακή αποκατάσταση τους με βάση τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας ξεκινώντας πρώτα απ' όλα από τους πιο αδύναμους, δηλαδή από την αύξηση της κατώτερης σύνταξης.
Επίσης, στόχος μας είναι η άμεση αντιμετώπιση του εκρηκτικού προβλήματος δυσλειτουργίας των ΚΕΠΑ (Κέντρων εκτίμησης ποσοστών αναπηρίας). Όπως σας είπα είναι θέμα πολιτισμού για μια κοινωνία.
Επίσης, την άμεση ακύρωση της αύξησης ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια. Δεν αντιμετωπίζεται το ασφαλιστικό πρόβλημα με διαρκείς μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε παραμέτρους όπως το όριο ηλικίας. Αντιθέτως, επιτείνεται η κοινωνική αναστάτωση.
Βάζουμε ως στόχο την επέκταση της ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής κάλυψης και σε ανασφάλιστους πολίτες καθώς, αυτό για εμάς αποτελεί υπʼ αριθμόν ένα υγειονομική βόμβα στην ελληνική κοινωνία, όταν 3 εκατομμύρια πολίτες δεν μπορούν να καλύψουν σήμερα τις ασφαλιστικές τους εισφορές και είναι ανασφάλιστοι.
Και τέλος, θέτουμε ως στόχο την ακύρωση του αντισυνταγματικού, πέρα από βάρβαρου και ανθρωποκτόνου και αντισυνταγματικού θεσμού της διαθεσιμότητας – απόλυσης – γιατί αυτό είναι δεν πρόκειται περί κινητικότητας – και την αποκατάσταση μεγάλων αδικιών, όσων δηλαδή απολύονται ή απολύθηκαν με αυτόν τον τρόπο και ταυτόχρονα τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων και του ΕΟΠΥΥ με το αναγκαίο προσωπικό, πρώτα απʼ όλα του ΙΚΑ ΕΤΑΜ με όσους και όσες πέτυχαν στους διαγωνισμούς 8Κ και 9Κ του ΑΣΕΠ και σήμερα, πέρα και έξω από κάθε πλαίσιο αξιοκρατίας και δεοντολογίας, βρίσκονται στο δρόμο για να αφήνονται αυτοί οι φάκελοι και να σκουριάζουν και οι ασφαλισμένοι να περιμένουν για μήνες και για χρόνια να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.
Φίλες και φίλοι, με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα κλείνοντας να σας καλέσω να υπερασπιστείτε τον πυλώνα της δημοκρατίας και της συμμετοχής, που είναι ο συνδικαλισμός. Μακριά από αγκυλώσεις και εξαρτήσεις του παρελθόντος. Διότι, στην πραγματικότητα όλοι μαζί, πέρα από διαφορές πολιτικές – ιδεολογικές, έχουμε να δώσουμε ένα κρίσιμο κοινωνικό αγώνα, εθνικό αγώνα για τη στήριξη της κοινωνίας, για τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος που είναι η εξασφάλιση των επόμενων γενεών, για την έξοδο της χώρας από τη σημερινή κρίση. Το συνδικαλιστικό κίνημα, λοιπόν, είναι βασικός πυλώνας για να είναι αυτός ο πυλώνας αποτελεσματικός.
Εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία στις εργασίες του εκλογοαπολογιστικού σας Συνεδρίου.
Σας ευχαριστώ.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS