Συντρόφισσες και Σύντροφοι γεια σας.
Κλείνουν φέτος 40 χρόνια από τότε που κάποιοι ταραξίες, κάποιοι υπονομευτές της κοινωνικής ειρήνης, κατέλαβαν ένα δημόσιο κτίριο στη καρδιά της Πρωτεύουσας, το Πολυτεχνείο και παρεμπόδισαν την εκπαιδευτική διαδικασία.
Έκλεισαν την κυκλοφορία στην Πατησίων προκαλώντας αναστάτωση στο κέντρο της πόλης.
Προκάλεσαν σοβαρές ταραχές με στόχο την κοινωνική εκτροπή.
Και δε συμμορφώθηκαν παρά τις επανειλημμένες υποδείξεις των αρχών να σεβαστούν τη νομιμότητα, να εκκενώσουν το κτίριο κτίριο, να αποκατασταθεί η εκπαιδευτική λειτουργία, ώστε να σταματήσουν να στερούν το δικαίωμα στους εκατοντάδες συμφοιτητές τους που επιθυμούσαν να κάνουν μάθημα, να προσέλθουν στις αίθουσες διδασκαλίας.
Αυτά δεν είναι αστεία.
Δε ξέρω αν σας θυμίζουν κάτι αλλά ειπώθηκαν από τα σοβαρά στόματα της εποχής εκείνης.
Και είμαι σίγουρος πως αν υπήρχαν και άλλα μεγάλα κανάλια πέραν της ΥΕΝΕΔ, θα έλεγαν τα ίδια.
Ίσως να σκηνοθετούσαν και συνεντεύξεις των αγανακτισμένων φοιτητών που δεν τους αφήναν οι καταληψίες να μπουν στις αίθουσες.
Διότι έτσι πράττουν συνήθως οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που ειλικρινά ανησυχούν για την ομαλότητα. Την σταθερότητα. Την εθνική ομοψυχία. Το καλό του τόπου.
Όμως, η μεγάλη αντίφαση είναι ότι το Πολυτεχνείο δικαιώθηκε ιστορικά.
Η πραγματική γιορτή της μεταπολίτευσης είναι η 17η Νοέμβρη και όχι το γκαλά της 24ης Ιουλίου που θεσμοθετήθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, μέχρι να καταργηθεί κι αυτό τις μέρες της κρίσης.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναγνωρίστηκε ως η κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα.
Αναγνωρίστηκε ακόμα και από αυτούς που απείχαν από κάθε μορφή αντιδικτατορικού αγώνα. Αλλά χρειάστηκε να συμβαδίσουν με το δημοκρατικό μεταπολιτευτικό πνεύμα.
Πολλοί θα ήθελαν να ξεμπερδέψουν με το Πολυτεχνείο.
ΝΑ δουν την επέτειο να εκφυλλίζεται με τον χρόνο σε μια τυπική γιορτή, διεκπεραιώσιμη σε μια ωρίτσα τα πολύ.
Άντε λίγα λουλούδια, κανένα τραγούδι του Θεοδωράκη και του χρόνου πάλι. .
Όμως σε πείσμα των καιρών που πέρασαν, σε πείσμα του πολυδιαφημισμένου «τέλους της ιστορίας» και της θριαμβευτικής νίκης των αγορών, σε πείσμα όλων αυτών που καταριόνται την μεταπολίτευση, την αριστερά, και τα κοινωνικά κινήματα, το Πολυτεχνείο είναι εδώ.
Και καταφέρνει εδώ και 40 χρόνια να μπολιάζει με το νόημα του κάθε κοινωνικό αγώνα από τότε μέχρι σήμερα.
Καταφέρνει περνώντας από γενιά σε γενιά, να επιβιώνει στη συνείδηση νέων ανθρώπων, αυτών που το 1973 δεν υπήρχαν ούτε καν ως σκέψη στα μυαλά των γονιών τους.
Σήμερα το Πολυτεχνείο είναι πιο ζωντανό από ποτέ για έναν παραπάνω λόγο.
Γιατί ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια, το έλλειμμα δημοκρατίας και αξιοπρέπειας δεν θύμιζε τόσο πολύ εκείνες τις εποχές.
Και επειδή το κεντρικό πρόσωπο της αποψινής εκδήλωσης είναι ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, ένας εξαιρετικός ριζοσπάστης φιλόσοφος και θεωρητικός, θα δανειστώ κάτι από τις δικές του επεξεργασίες.
Και θα πω ότι το νόημα και η αγωνιστική παρακαταθήκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ξανά εδώ, για να αναμετρηθεί με το καθεστώς που ο Αγκάμπεν έχει προσδιορίσει ως «κατάσταση της εξαίρεσης».
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για την «κατάσταση της εξαίρεσης» από την Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων.
Εδώ και τρία χρόνια είμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση που προκλήθηκε μεθοδευμένα.
Προκειμένου να δοκιμαστεί στην Ελλάδα η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και της αγοράς εργασίας.
Η κρίση αυτή έχει τρομακτικές επιπτώσεις στην κοινωνία.
Και εν ονόματι των επιπτώσεων αυτών, ο λαός καλείται να συναινεί διαρκώς σε μια πολιτική η οποία βαθαίνει την κρίση ολοένα και περισσότερο.
Αυτό ακριβώς είναι η «κατάσταση της εξαίρεσης».
Μια κατάσταση όπου για να αντιμετωπιστεί η κρίση εξαπλώνεται η ανεργία.
Και κατόπιν για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, καλούμαστε να συναινέσουμε στην καταστροφή των εργασιακών σχέσεων.
Μια κατάσταση όπου για να μειωθεί το χρέος λεηλατούνται τα ασφαλιστικά ταμεία και τα πανεπιστήμια.
Και κατόπιν με δικαιολογία την κακή οικονομική τους κατάσταση καλούμαστε να συναινέσουμε στην οριστική τους κατεδάφιση.
Μια κατάσταση όπου ο κόσμος καλείται να πληρώσει τον έναν φόρο πάνω στο άλλον.
Και αν δεν έχει εισόδημα να φορολογηθεί, του παίρνουν και το σπίτι.
Τέλος μια κατάσταση χωρίς διέξοδο, αφού παρ όλα αυτά, το χρέος της χώρας μεγαλώνει συνεχώς και η ύφεση είναι απολύτως ανεξέλεγκτη. .
Ακόμα πιο απειλητικό είναι το πρόβλημα σε επίπεδο θεσμών.
Αν η «κατάσταση της εξαίρεσης» δεν συμβιβάζεται με τη δημοκρατία, τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατία.
Αν η «κατάσταση της εξαίρεσης» δεν συμβιβάζεται με τα δικαιώματα, τόσο το χειρότερο για τα δικαιώματα.
Αν η «κατάσταση της εξαίρεσης» δεν συμβιβάζεται με την ομαλή κοινοβουλευτική λειτουργία, τόσο το χειρότερο για την ομαλή κοινοβουλευτική λειτουργία.
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις στην «κατάσταση της εξαίρεσης».
Από την «κατάσταση της εξαίρεσης», εξαιρούνται κάποιοι καναλάρχες, κάποιοι πλούσιοι φίλοι της κυβέρνησης, κάποιοι τραπεζίτες, κάποιοι διακινητές μαύρου πολιτικού χρήματος.
Γι αυτούς δεν υπάρχει καμία κατάσταση εξαίρεσης. Το σύστημα λειτουργεί κανονικά, όπως εδώ και δεκαετίες.
Εδώ λοιπόν έρχεται ολοζώντανο, μετά από 40 χρόνια, το Πολυτεχνείο και μας δείχνει έναν άλλο δρόμο.
Τον δρόμο για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της κρίσης και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: μια χώρα όπου θα λειτουργεί κανονικά το πανεπιστήμιο, τα σχολεία και τα νοσοκομεία.
Μια χώρα που οι νέοι δεν θα αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ρίχνοντας μαύρη πέτρα.
Μια χώρα στην οποία δεν θα είναι κάθε αγαθό εμπόρευμα και κέρδος για κάποιους λίγους.
Μια χώρα που θα παρέχει σε κάθε νέο άνθρωπο τη δυνατότητα να αυτονομηθεί και να φτιάξει μια δική του ζωή.
Αυτό το αυτονόητο δεν πρόκειται κανείς να μας το χαρίσει.
Δεν θα μπει καν σε συζήτηση, αν η κοινωνία βουλιάζει στην παθητικότητα και τον φόβο.
Το μέλλον αλλάζει με αγώνα. Και ο αγώνας χρειάζεται ενότητα, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση.
Από αυτά τα υλικά φτιάχτηκε η εξέγερση του 73. Όταν η νεολαία όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στην χούντα και κατάφερε ένα χτύπημα που αποδείχτηκε συντριπτικό.
Το αίτημα του 73 για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, είναι το ίδιο αίτημα του σήμερα για Δημοκρατία, Ζωή και Αξιοπρέπεια.
Σήμερα δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε αν το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό και αν συνδέεται με τα σημερινά επίδικα.
Το Πολυτεχνείο είναι εκεί και μας φωνάζει από μόνο του.
…να σπάσουμε την πολιτική της κοινωνικής καταστροφής.
..να οργανώσουμε την κοινωνία στην βάση της αλληλεγγύης και της κοινωνικής αντίστασης.
…να πολεμήσουμε τον φασισμό.
…να υπερασπιστούμε την Δημοκρατία.
Να σπάσουμε το καθεστώς της εξαίρεσης και να ξαναστήσουμε την κοινωνία στα πόδια της.
Ας θυμόμαστε πάντα: Χαμένοι αγώνες είναι μονάχα αυτοί που δεν δόθηκαν ποτέ.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS