Στις 28 Ιουνίου του 1952 το ΔΣ του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας κύρωσε την 102 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας (ΔΣΕ) με τίτλο «Περί ελαχίστων ορίων της κοινωνικής ασφάλειας». Το άρθρο 26 αυτής της σύμβασης καθορίζει ως ανώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 65 χρόνια. Συγκεκριμένα, το άρθρο αναφέρει τα εξής:
«1. Η ασφαλιστική προστασία παρέχεται από της συμπληρώσεως καθορισμένου ορίου ηλικίας και πέραν. 2. Η τοιαύτη ηλικία δεν δύναται να καθοριστεί μείζων των 65. Δύνανται όμως αι αρμόδιαι αρχαί να καθορίσουν μεγαλυτέραν ηλικίαν, λαμβανομένης υπʼ όψιν της ικανότητας προς εργασίαν των ηλικιωμένων προσώπων εις την περί ης πρόκειται χώραν».
Σύμφωνα λοιπόν με το εν λόγω άρθρο, απαγορεύεται η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης πάνω από τα 65, ενώ η εξαίρεση που εισάγεται με το τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 2 αφορά περιπτώσεις ηλικιωμένων που είναι ικανοί για εργασία. Τέτοιες περιπτώσεις εξαίρεσης υπήρχαν και στην μέχρι τώρα ασφαλιστική νομοθεσία, όπως π.χ. οι καθηγητές των ΑΕΙ. Επρόκειτο όμως για εξαιρέσεις, στις οποίες οι ηλικιωμένοι ασφαλισμένοι εντάσσονταν εθελοντικά, με στόχο να αυξήσουν λίγο τη χαμηλή (ιδιαίτερα σε σχέση με τα χρόνια εργασίας) σύνταξή τους. Με άλλα λόγια, η παράταση του ασφαλιστικού βίου πέραν των 65 χρόνων ήταν εθελοντική και αφορούσε στην πράξη ένα μικρό κομμάτι του συνόλου των εργαζόμενων.
Η 102 Διεθνής Σύμβαση Εργασίας κυρώθηκε στη χώρα μας με τον νόμο 3251/1955 (ΦΕΚ 140Α.) και βάσει του άρθρου 28, παράγραφος 1, του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι: «Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου», αποκτά ισχύ στην εθνική έννομη τάξη. Επιπλέον, η επικύρωση της ισχύος της γίνεται και μέσω του άρθρου 12 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη που υπογράφτηκε στο Τορίνο της Ιταλίας στις 18 Οκτώβρη 1961, ο οποίος με το πρώτο άρθρο του νόμου 1426/1984 κυρώνεται και έχει την ισχύ που ορίζει το άρθρο 28, παρ. 1, του Συντάγματος.
Από τη στιγμή λοιπόν που μια διεθνής σύμβαση, όπως εν προκειμένω η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 102 του 1952, έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο υπερισχύει από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου και έχει αυξημένη συνταγματική ισχύ. Δηλαδή δεν μπορεί να καταργηθεί μονομερώς από ένα κράτος μέλος που την έχει αποδεχθεί και την έχει ενσωματώσει στο εσωτερικό του δίκαιο.
Επειδή η γενική και υποχρεωτική αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 χρόνια, η οποία επιβλήθηκε πρόσφατα με τον νόμο 4093/2012 (πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το Μεσοπρόθεσμο 2013-2016), είναι παράνομη, αντίθετη στη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας και αντισυνταγματική.
Επειδή με τη ρύθμιση αυτή χιλιάδες γυναίκες και άνδρες υποχρεώνονται σε επιπλέον χρόνια εργασίας και αρκετοί εργαζόμενοι που βρίσκονταν κοντά στη συνταξιοδότηση –σε τέτοιες εποχές έκρηξης της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας– κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς σύνταξη.
Ερωτώνται οι κ.κ Υπουργοί:
- Γιατί αγνόησαν την 102 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας, η οποία έχει αυξημένη συνταγματική ισχύ στην εθνική έννομη τάξη, και νομοθέτησαν ενάντια σε αυτήν και στα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων;
- Σε ποιες ενέργειες θα προβούν προκειμένου να καταργηθεί η διάταξη που αυξάνει τα γενικά όρια ηλικίας από τα 65 στα 67;
Οι ερωτώντες βουλευτές:
Στρατούλης Δημήτρης
Καραγιαννίδης Χρήστος
Μπάρκας Κωνσταντίνος
Μπόλαρη Μαρία
Σταθάς Γιάννης
Χαραλαμπίδου Δέσποινα
Βαμβακά Τζένη
Γεροβασίλη Όλγα
Γεωργοπούλου Έφη
Διακάκη Μαρία
Δριτσέλη Παναγιώτα
Κανελλοπούλου Μαρία
Κατριβάνου Βασιλική
Κοδέλας Δημήτρης
Κριτσωτάκης Μιχάλης
Κυριακάκης Βασίλης
Μπόλαρη Μαρία
Ουζουνίδου Ευγενία
Πάντζας Γιώργος
Πετράκος Θανάσης
Σαμοΐλης Στέφανος
Τατσόπουλος Πέτρος
Τριανταφύλλου Μαρία
Τσουκαλάς Δημήτρης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS