Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Σε στιγμές σύγκρουσης, κοινωνικής και πολιτικής, όπως οι σημερινές, η συνεδρίαση της Κεντρικής μας Επιτροπής αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα.
Γιατί καλούμαστε να συζητήσουμε ζητήματα που έχουν σχέση όχι απλώς με τη διαδρομή του κόμματός μας, με αυτές ή τις άλλες απόψεις, αλλά με το αύριο και το σήμερα του λαού και της χώρας μας.
Και είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε αυτό, με όλη τη δημοκρατική ευθύνη και συνέπεια.
Απέναντι σε ένα πολιτικό αντίπαλο που ψεύδεται συνειδητά, διαστρεβλώνει συνειδητά, και έχει κηρύξει μια ανεπιτυχή εκστρατεία λάσπης, διαβολής και συκοφαντίας εναντίον μας.
Είναι σαφές ότι φοβούνται.
Δεν φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το λαό.
Φοβούνται πως ο λαός σταματάει να φοβάται.
Και το δικό τους φόβο θέλουν να τον μετατρέψουν σε φόβο του λαού.
Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι η ελπίδα που εκπροσωπεί το κόμμα μας στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ανεξάρτητα αν διαφωνεί ή συμφωνεί πλήρως με τις απόψεις μας -αυτή θέλουν να αφανίσουν.
Είναι η προοπτική που εκφράζει το κόμμα μας -αυτή θέλει να εξουδετερώσουν.
Είναι η αντίσταση που οργανώνει το κόμμα μας -αυτή θέλει να καταστείλουν.
Ξέρουν ότι αν κάμψουν και εξουδετερώσουν το ΣΥΡΙΖΑ θα εξουδετερώσουν το βασικό εμπόδιο στο δρόμο της παράδοσης και της υποταγής. Γι' αυτό είναι ευθύνη όλων μας -πολιτική, ταξική, εθνική θα έλεγα, να οργανώσουμε όχι μόνο την άμυνα, αλλά και την αντεπίθεσή μας.
Να ανοίξουμε το βηματισμό για την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης. Με πνεύμα ενότητας, ευρύτητας, αλλά και αταλάντευτη προσήλωση στο στόχο που η δραματική πραγματικότητα και η συγκυρία θέτουν:
Να βάλουμε τέρμα στο καθεστώς των μνημονίων.
Να κάνουμε μια νέα αρχή για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, μια νέα αρχή για την Ελλάδα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η πορεία των υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τρόικα, και η πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας, επιβεβαιώνει την θέση που έχουμε εκφράσει εδώ και πάρα πολύ καιρό: ότι το πρόγραμμα της υποτιθέμενης διάσωσης της χώρας, δηλαδή το μνημόνιο, είναι κλινικά νεκρό. Η ύφεση καταστρέφει κάθε προοπτική, κάθε στόχο και κάθε σχεδιασμό. Τα οικονομικά στοιχεία χειροτερεύουν από μήνα σε μήνα, οι στόχοι του προγράμματος είναι πλέον ανέκδοτο, αλλά και κανείς δεν αναφέρεται σε αυτούς. Ούτε καν η επόμενη δόση δεν είναι πλέον το επίδικο, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. Τώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να εισπράξει την προηγούμενη.
Για την κοινωνική καταστροφή, δεν τίθεται φυσικά θέμα, γιατί ούτε την κυβέρνηση ούτε την τρόικα την απασχολεί. Τα μέτρα του μνημονίου έχουν σκοτώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της πραγματικής οικονομίας. Η ανεργία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η φτώχεια και η απελπισία είναι πια παντού γύρω μας.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς τι ακριβώς συζητάνε πίσω από τις κλειστές πόρτες η κυβέρνηση και η τρόικα.
Ας μη ψάχνουμε, όμως, σύνθετες εξηγήσεις. Τα πράγματα είναι απλά. Η κυβέρνηση παριστάνει το καλό παιδί της Μέρκελ και της Τρόικας. Ως αντάλλαγμα για την στάση της αυτή, ζητάει κάποια ελάχιστη πολιτική στήριξη, προκειμένου να διατηρηθεί για λίγο ακόμα στην εξουσία. Χωρίς σχέδιο, να βγαίνει η βδομάδα, δημιουργεί επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, που διαρκούν κάποιες ώρες. Είναι το ακριβώς ανάποδο από ότι υποσχέθηκαν προεκλογικά.
Υποσχέθηκαν ότι θα διαπραγματευτούν. Τώρα παρακαλάνε.
Από την δική της πλευρά, η τρόικα ξέρει, επίσης, πολύ καλά ότι το ελληνικό πρόγραμμα και το Μνημόνιο έχουν αποτύχει.
Δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς, το έχει ομολογήσει το ίδιο το ΔΝΤ.
Μπροστά στην αποτυχία αυτή, η τρόικα προσπαθεί να αποσπάσει ότι περισσότερο μπορεί. Κυρίως, ότι έχει απομείνει από τα εισοδήματα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, και βεβαίως από τον δημόσιο πλούτο της χώρας που είναι ο μεγάλος επόμενος στόχος, με εργαλείο το ΤΑΙΠΕΔ.
Επεμβαίνουν σε κάθε πτυχή της ελληνικής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής, με όπλο τις διατάξεις που η τρικομματική κυβέρνηση ψήφισε πρόθυμα με το τρίτο Μνημόνιο. Και συγκεκριμένα, με την ρήτρα αυτόματης επιβολής πρόσθετων μέτρων.
Απαιτούν απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, παράταση στο χαράτσι της ΔΕΗ, ενώ βάζουν για μια φορά ακόμα φορά στο τραπέζι θέμα νέων περικοπών στις συντάξεις και στους χαμηλούς μισθούς.
Και από ελληνικής πλευράς, οι υπουργοί περιορίζονται να μπαινοβγαίνουν στις συναντήσεις με την τρόικα χαμογελώντας καθησυχαστικά και διοχετεύοντας στον τύπο σχόλια του τύπου «όλα πάνε καλά», «βρέθηκαν σημεία προσέγγισης», «είμαστε κοντά σε συμφωνία», «business as usual», κι άλλα τέτοια.
Μετονομάζουν το χαράτσι σε ενιαίο φόρο και αυτογελοιοποιούνται μπροστά στις κάμερες.
Επιχειρούν να χαρακτηρίσουν εκ των προτέρων «επίορκους» όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που πρόκειται να απολυθούν. Και αγοράζουν συνεχώς χρόνο, γιατί είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν.
Μόνο που ο χρόνος πια, είναι ολοένα και λιγότερος και τους κοστίζει όλο και ακριβότερα.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο ο ΥΠΟΙΚ διοχέτευσε στα ΜΜΕ την μεγάλη του αντιστασιακή πράξη προς την τρόικα. Ότι τους είπε, «κοιτάξτε, αν συνεχίσετε έτσι, θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντί σας. Προσέξτε, κανονίστε την πορεία σας». Ομολόγησε, δηλαδή, αυτό που εδώ και 8 μήνες έχει καταλάβει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία το καλοκαίρι. Ότι αν απέναντί τους ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα τολμούσαν 8 μήνες τώρα να συνεχίζουν την ίδια καταστροφική πολιτική. Αναρωτιέμαι, όμως, τι νόημα έχει να κάνει αυτές τις διαρροές ο ΥΠΟΙΚ. Τι νόημα έχει να επαληθεύει αυτό που γνωρίζει πια η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας; Νομίζει ότι θα φοβηθούν; Η τρόικα γνωρίζει πάρα πολύ καλά ποιους έχει απέναντί της. Και ακριβώς επειδή δεν έχει τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι βρίσκεται εκεί. Διότι, αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι δε θα ερχόντουσαν καν αυτοί, οι δεύτερης διαλογής υπάλληλοι να επιμένουν στην λάθος πολιτική, την ίδια στιγμή που την ομολογούν. Και, βεβαίως, επειδή γνωρίζουν ότι έχουν μια κυβέρνηση του χεριού τους, προσπαθούν να περάσουν ότι περισσότερο μπορούν τώρα. Πριν έρθει η ώρα να μιλήσει ο λαός.
Την ίδια στιγμή, η τρόικα παρεμβαίνει στο σχέδιο συγχώνευσης της Εθνικής με την Eurobank, σχέδιο το οποίο η ίδια πριν από λίγο χρονικό διάστημα είχε εγκρίνει και είχε επιτρέψει στην κυβέρνηση να δρομολογήσει. Σήμερα, κάνει στροφή 180 μοιρών και την κάνει, γιατί διαπιστώνει, ότι η ματαίωση της συγχώνευσης κάνει πιο εύκολη την χειραγώγηση και την εξωτερική παρέμβαση στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Θέλω να ανοίξω εδώ μια παρένθεση. Για μας το βασικό ερώτημα, γιατί τίθεται από πολλές πλευρές το ερώτημα: «δε σας απασχολεί ο αφελληνισμός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος;» αν και εμείς είχαμε προειδοποιήσει πρώτοι γιʼ αυτή την εξέλιξη. Εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει, κυρίως, είναι να έχει την δυνατότητα η όποια ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό του εθνικού συμφέροντος, να έχει τον έλεγχο, έστω ενός σημαντικού πυλώνα του τραπεζικού συστήματος. Το αν τον έλεγχο θα τον έχουν ιδιώτες, εξυπηρετώντας συμφέροντα έξω από το δημόσιο συμφέρον, είτε αυτά είναι γερμανικά, αμερικάνικα, ρώσικα, δε μας αφορά. Ακόμα κι αν τα ιδιωτικά συμφέροντα μπορεί να εκπροσωπούνται από έλληνες ιδιοκτήτες. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι κάτω από ποιος προϋποθέσεις θα μπορέσει να συγκροτηθεί στον ελληνικό τραπεζικό σύστημα ένας πραγματικά δημόσιος πυλώνας, που θα έχει ξεκάθαρη αναπτυξιακή οπτική, και θα υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον.
Οφείλουμε, ωστόσο, να ξεκαθαρίσουμε ότι η αναστολή της συγχώνευσης επιβεβαιώνει την αποτυχία του προγράμματος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, καθώς και τις ανησυχίες μας για παντελή έλλειψη σχεδιασμού και στοιχειώδους υπευθυνότητας από τη πλευρά της κυβέρνησης που τόσους μήνες δεν είχε ετοιμάσει ένα σχέδιο, και βρέθηκε προ τετελεσμένων.
Ιδιαίτερα, όμως, μετά και τα κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο, δημιουργεί τεράστια ερωτήματα, για το ποια είναι τα σχέδια της τρόικας σχετικά με το μέλλον του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Θα περίμενε κανείς από τον κ. Σαμαρά, μπροστά σε αυτή τη νέα κατάσταση ,όπως διαμορφώθηκε μετά τη Κύπρο και το ναυάγιο της συγχώνευσης Εθνικής- Γιούρομπανκ, να κάνει, έστω, κάποιες στοιχειώδεις αναθεωρήσεις στην αποτυχημένη του στρατηγική.
Θα περίμενε κανείς να έχει, έστω, κάποιο σχέδιο πέραν του συμβιβασμού με ότι του ζητηθεί.
Δυστυχώς για τη χώρα, το μόνο σχέδιο της κυβέρνησης είναι οι αξιώσεις των δανειστών.
Εμείς του προτείναμε, την προηγούμενη εβδομάδα, μπροστά στο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων, να διακόψει κάθε συζήτηση με την τρόικα, και να πάρει επιτέλους πρωτοβουλία για συνεννόηση ανάμεσα στις χώρες του Νότου. Να διεκδικήσει, έστω, μια minimum κοινή τοποθέτηση, ότι το μοντέλο της Κύπρου δε θα είναι αποδεχτό για τις υπόλοιπες χώρες, υποψήφια θύματα της καταστροφικής πολιτικής του κ. Σόιμπλε. Ώστε να δημιουργηθεί, έστω στο θέμα αυτό, ένα κοινό μέτωπο, να γίνει ένα πρώτο βήμα Και να αμφισβητηθεί επιτέλους με σοβαρό και αποτελεσματικό τρόπο το γερμανικό σχέδιο που προωθείται σήμερα στην Ευρώπη.
Δεν το κάνει, όμως. Δεν τολμά. Δεν μπήκε καν στον κόπο να απαντήσει.
Προτιμά σταθερά να παριστάνει το καλό παιδί της Μέρκελ. Μερκελιστής ως το τέλος.
¨Όπως το έκανε και στην φάση της κυπριακής κρίσης. Θεωρούμε λοιπόν ότι η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο.
Θα το πούμε για μια φορά ακόμα από αυτό εδώ το βήμα: Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος για την χώρα, παρά μόνο η παραίτηση της κυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον ελληνικό λαό, και η προσφυγή στις κάλπες, ώστε να προκύψει μια κυβέρνηση, που θα έχει και την εντολή και την στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, να δρομολογήσει έναν εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Μας λένε: «μα αυτό που προτείνετε έχει ρίσκο». Τους απαντάμε ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι αυτό που εμείς προτείνουμε έχει ρίσκο, ενώ η παραμονή μας στο μνημόνιο δεν έχει κανένα ρίσκο, παρά μόνο τη βεβαιότητα της καταστροφής.
Αν δεν το κάνουμε, θα πεθάνουμε ακίνητοι, δεμένοι στις γραμμές του τραίνου, όπως συνέβαινε στα παλιά αμερικάνικα γουέστερν.
Και εδώ θέλω να καταστήσω κάτι απόλυτα σαφές: Η κυβέρνηση που μπορεί να διαχειριστεί ένα σχέδιο απεμπλοκής από τα μνημόνια και την κρίση, που μπορεί να οδηγήσει τον λαό να δραπετεύσει από τις ράγες στις οποίες είναι δεμένος, δεν μπορεί να είναι άλλη από μια κυβέρνηση, με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα βαδίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση με αλαζονεία και ηγεμονική λογική. Ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αναδείχτηκε σε κυρίαρχη αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην πολιτική των Μνημονίων, είναι γιατί στάθηκε συνεπής στην γραμμή της ενότητας και της συνεννόησης με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις.
Άκουσα προχθές την Αλέκα Παπαρήγα στην εισήγησή της στο συνέδριο του ΚΚΕ.
Θέλω να υπογραμμίζω το εξής: Για μάς, όταν ο λαός μας ζει μια τραγωδία, όταν η χώρα μας είναι όμηρος χρέους, αποικία χρέους, όταν η δημοκρατία στήνεται στο απόσπασμα των δανειστών, τότε θέση στο μέτωπο της αντίστασης έχουν όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες. Και πριν απ' όλους, εκείνοι που είναι ταγμένοι να κρατούν τα λάβαρα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Από αυτή τη γενική μας θέση ξεκινάει η αντίληψή μας για τις συμμαχίες.
Είμαστε αριστεροί, όχι υπερφίαλοι, ούτε ανόητοι.
Είμαστε συνεχιστές μιας παράδοσης που έρχεται από μακριά και μας διδάσκει ότι χωρίς συμμάχους δεν μπορούμε να νικήσουμε στις δύσκολες μάχες, όπως η σημερινή.
Ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, που κατανοεί ότι, αυτές τις δραματικές ώρες, η στάση του καθενός έχει τη σημασία της για την έκβαση της αναμέτρησης.
Γι' αυτό -και όχι από κάποιους μικροκομματικούς υπολογισμούς- ήμασταν, είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε αφοσιωμένοι στην ιδέα της ενότητας.
Γι' αυτό απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, και σε όλους τους δημοκράτες που είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια.
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τώρα, που το ΚΚΕ έχει το συνέδριό του, τη στάση και τη γραμμή της ηγεσίας του απέναντι σ' αυτό το κρίσιμο ζήτημα ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους και τη χώρα.
Θα πω μόνο ότι εύχομαι αυτό που εύχεται κάθε αριστερός, κάθε κομμουνιστής σε αυτή εδώ τη χώρα: το συνέδριο αυτό να συμβάλλει, ώστε να γίνει πραγματικότητα ο καημός των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων της χώρας.
Να γίνει πραγματικότητα ο καημός της πλειοψηφίας των κομμουνιστών.
Και αυτός ο καημός δεν είναι άλλος από την ενωτική δράση και παρουσία της αριστεράς για την ανατροπή της κυβέρνησης του μνημονίου.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν το μέγεθος της κρίσης στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Ευρώπη και τη ευρωζώνη. Κάποιοι κοντόφθαλμα λένε ότι αυτό που έγινε στη Κύπρο είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα. Μάλιστα. Για να δούμε ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Να τα δεχθούμε όλα παρασκηνιακά. Να φέρουμε και τη Μέρκελ 15 μέρες πριν τις εκλογές, πανηγυρικά, στην Ελλάδα, να μας υποστηρίξει στη καμπάνια μας. Να πάμε να τα δεχτούμε όλα ερήμην του λαού στο Γιούρογκρουπ. Να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε τη πάπια στο κοινοβούλιο, απέχοντας από τη ψηφοφορία. Και να ξαναπάμε πίσω στο Γιούρογκρουπ, έχοντας κάψει κάθε εναλλακτική, αφού δεν θα την έχουμε ούτως ή άλλως σχεδιάσει για να δεχτούμε τον εκβιασμό. Αυτό λέμε εμείς τόσα χρόνια στον ελληνικό λαό;
Αν αυτό έχουν καταλάβει από το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ ή είναι ηλίθιοι ή απατεώνες.
Και επειδή ηλίθιοι δεν είναι, προφανώς και αυτό που τους μέλλει είναι να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν, να παραπλανήσουν, ώστε να κλονιστεί η ελπίδα του λαού μας και να βυθιστεί στην απόγνωση.
Γιατί μόνο έτσι μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν.
Αυτό που είδαμε στη Κύπρο δεν ήταν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά αυτό που θα έκανε ο κ. Σαμαράς αν δεν είχε κάνει τη κωλοτούμπα τον περασμένο Νοέμβρη του 2011 και δεν είχε στρίψει 180 μοίρες ενόσω δε βρισκόταν ο ίδιος στην κυβέρνηση, αλλά ο κ. Παπαδήμος. Από μια άποψη, η κυβέρνηση Παπαδήμου βοήθησε το κ. Σαμαρά να πάρει τη στροφή πιο ανοιχτά. Να μην την πάρει τόσο απότομα όσο στη Κύπρο.
Οι αλυσιδωτές εξελίξεις από τη αρχή της κρίσης στον ευρωπαϊκό Νότο, έχουν δικαιώσει ή έχουν αποδομήσει, άραγε, τις εκτιμήσεις και τη στρατηγική μας;
Η άποψή μας είναι ότι τις δικαίωσαν απόλυτα.
Γιατί από την αρχή της κρίσης υποστηρίξαμε και δείξαμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με άθροισμα εθνικών κρίσεων. Αλλά με μια κρίση διεθνή. Ότι δεν υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις. Αλλά γενικευμένη ευρωπαϊκή κρίση. Και μια ακραία νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική που πρέπει να ανατραπεί. Για να αποκτήσει η Ευρώπη νέα θεμέλια.
Αλλιώς, η στρατηγική της κ. Μέρκελ απειλεί να διαλύσει την Ένωση, καθώς οι πρόθυμες μερκελικές κυβερνήσεις κάνουν πως δε βλέπουν τα αδιέξοδα.
Η Κύπρος δεν είχε καν σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης. Είχε δομικά προβλήματα, τα οποία εμείς, κόντρα στα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια, τα είχαμε εντοπίσει. Τα ποσά που χρειαζόταν για να ξελασπώσει είναι μηδαμινά για τα δεδομένα της ευρωπαϊκής ένωσης. Είδαμε παρ όλα αυτά, να λαμβάνονται αποφάσεις, που πέρα από την καταστροφή της Κύπρου, θέτουν σε κίνδυνο και τις εύθραυστες ισορροπίες σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Αυτό σημαίνει ότι είμαστε σε μια κρίσιμη φάση. Και πρέπει αυτό να το αναλύσουμε για να δούμε προς τα πού πηγαίνει η Ευρώπη. Η Ευρώπη ξανασχεδιάζεται. Και από το μοντέλο κοινής οικονομικής συνεργασίας και ασφάλειας, περνά σε ένα μοντέλο εσωτερικής αποικιοποίησης, όπου οι πλεονασματικές χώρες θα κάνουν το καβαλάρη και οι χρεωμένες χώρες το άλογο.
Κι ας κρατήσουμε το γεγονός ότι, μετά το τετελεσμένο της Κύπρου, τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο για τις καταθέσεις στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου. Και ακόμα πιο ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Μέχρι σήμερα, το Eurogroup είχε εγγυηθεί την ασφάλεια των καταθέσεων, και από εκεί ξεκίναγε η οποιαδήποτε επιλογή του. Σήμερα αυτό έχει αλλάξει. Και με δεδομένη την αποτυχία του ελληνικού προγράμματος, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ανήσυχοι. Κι έχουμε την ευθύνη να διατυπώνουμε τις ανησυχίες μας ενώπιον του ελληνικού λαού, κι όχι πίσω από κλειστές πόρτες.
Το λέμε γιατί η κυβέρνηση έχει ποντάρει την πολιτική της επιβίωση, σε ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές. Και αυτό δεν είναι πλέον καθόλου αυτονόητο, από τη στιγμή που το σύστημα έμαθε να βάζει χέρι στις τραπεζικές καταθέσεις.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, είναι να απορεί κανείς γιατί η κυβέρνηση κράτησε τόσο παθητική στάση στο θέμα της Κύπρου. Συντάχθηκε πλήρως με τους ισχυρούς, δεν είπε λέξη για το κούρεμα των καταθέσεων, αρνήθηκε να χορηγήσει πρόσκαιρη ρευστότητα στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, ώστε να ενισχύσει την διαπραγματευτική δυνατότητα της Κύπρου, και πίεσε με κάθε τρόπο την κυπριακή κυβέρνηση να κλείσει το θέμα.
Και δε πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό τους, ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Κύπρο, μπορεί σε πρώτη φάση να τους δίνει επικοινωνιακό πλεονέκτημα, αφού δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, αλλά αύριο που θα έρθει να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα τι θα συμβεί;
Εγκλωβισμένοι στη επικοινωνιακή διαχείριση δε δίστασαν να θυσιάσουν τη Κύπρο και κυρίως δε κατάλαβαν ότι έτσι σκάβουν και το λάκκο της Ελλάδας.
Αντί, λοιπόν, να πιέζουν τους Κύπριους να υποχωρήσουν, όφειλαν να πιέζουν για συμμαχίες υπέρ της Κύπρου στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Από τις οποίες εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η σταθερότητα της ευρωζώνης, είτε αυτό αρέσει στην Μέρκελ και τον Σόιμπλε, είτε όχι.
Και πρέπει, απέναντι στα κηρύγματα υποταγής, που πολλαπλασιάστηκαν με αφορμή την Κύπρο, να ξεκαθαρίσουμε στον ελληνικό λαό μια βασική αλήθεια:
Τις τράπεζες τις Κύπρου τις έκλεισε η απόφαση του Eurogroup και όχι η προσπάθεια του κυπριακού κοινοβουλίου να αποτρέψει αυτή την καταστροφή. Στην Κύπρο δεν ηττήθηκε η αγωνιστική συνέπεια -ηττήθηκε η μνημονιακή συνέπεια. Δεν ηττήθηκε το ΟΧΙ -ηττήθηκε η διαχείρισή του από τους θιασώτες του ΝΑΙ. Δεν ηττήθηκε η πολιτική της αντίστασης στους επικυρίαρχους -ηττήθηκε η πολιτική της υποταγής. Δεν οδήγησε την Κύπρο στην τραγωδία κάποιος αόρατος κυπριακός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα απολύτως ορατά πολιτικά ξαδέλφια του κ. Σαμαρά και του κ. Στουρνάρα. Το κοστούμι της Κύπρου το έραψαν στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, 15 μέρες πριν τις κυπριακές εκλογές, όπου πήγε και η ίδια η Μέρκελ για να βοηθήσει τον κ. Αναστασιάδη.
Ήταν εκεί και ο κ. Σαμαράς. Ίσως μπορεί να μας πει και τι ακριβώς συζήτησαν, για να μας διαφωτίσει.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η λεηλασία της κοινωνίας πάει χέρι χέρι με την υπονόμευση της δημοκρατίας.
Δεν είναι μια και δύο οι φορές που είδαμε την κοινοβουλευτική τάξη να γελοιοποιείται και να καταρρακώνεται, προκειμένου να καλύψει τον εαυτό του το πολιτικό κατεστημένο.
Είδαμε το πόσο εξευτελίζεται η προανακριτική επιτροπή για την Λίστα Λαγκάρντ, με ευθύνη του ίδιου της του προέδρου, κ. Μαρκογιαννάκη. Φαίνεται ότι το κεφάλι του μυρμηγκιάζει από τις ευθύνες που αναδύονται για διάφορους, κι όχι από τα στελέχη μας, που κάνουν αυτό που οφείλουν.
Πώς ο κ. Βενιζέλος έστησε ολόκληρο σόου, προκειμένου να μην υποχρεωθεί να απαντήσει σε ουσιώδεις ερωτήσεις.
Πως επεχείρησαν να εκτρέψουν την συζήτηση από τα πραγματικά ερωτήματα, ρίχνοντας λάσπη στον ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ και ταυτίζοντας τον με τους νεοναζί.
Επιχειρώντας, έτσι, να πυροδοτήσουν μια αντιπαράθεση για τα τηλεοπτικά παράθυρα, η οποία θα τραβούσε την προσοχή από τα πραγματικά θέματα που έχει να διαλευκάνει η Προανακριτική.
Σε βοήθεια των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων έσπευσαν τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, με το βαρύ πυροβολικό τους. Το οποίο απέδειξε ότι στις κρίσιμες στιγμές που το πολιτικό κατεστημένο κινδυνεύει, δεν διστάζει να κατέβει μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι της γελοιότητας.
Είδαμε, ακόμα, μια χαμηλότατης αξιοπρέπειας επιχείρηση να προστατευτούν και με νόμο οι τραπεζίτες οι οποίοι έδωσαν τεράστια θαλασσοδάνεια χωρίς πραγματικές εγγυήσεις στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που τα έκαναν αφίσες με ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, και τώρα πρέπει να τα πληρώσει ο ελληνικός λαός.
Τους αθωώνει μια αιφνίδια τροπολογία επί άσχετου νομοσχεδίου, η οποία δεν συζητήθηκε καν στην ολομέλεια, καλά καλά δεν έγινε γνωστό ποιοί την κατέθεσαν.
Το προεδρείο, προφανώς με την υπόδειξη της τρικομματικής κυβέρνησης, απαγόρεψε κάθε συζήτηση γύρω από το θέμα, μπλόκαρε με τον πιο χονδροειδή και αντικοινοβουλευτικό τρόπο την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ για ονομαστική ψηφοφορία, και την επόμενη συνέχισε τον αντιδημοκρατικό κατήφορο της αυτογελοιοποίησης απορρίπτοντας σχετική τροπολογία που καταθέσαμε.
Και όλα αυτά, μπροστά στον φόβο ότι η συγκεκριμένη τροπολογία δεν θα είχε την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, γιατί οι βουλευτές των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων θα ντρεπόντουσαν να την ψηφίσουν ονομαστικά.
Αλλά, νομίζω ότι εδώ που έχουμε φτάσει μπορεί να τα δούμε όλα. Όπως σχεδόν όλα τα βλέπουμε να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας στην Ιερισσό της Χαλκιδικής πρωτοφανή πράγματα. Την αστυνομία να εισβάλλει σε σπίτια με οικογένειες και μικρά παιδία, στις 3 η ώρα τη νύχτα, σπάζοντας πόρτες και ουρλιάζοντας, όπως στις χολιγουντιανές ταινίες. Κι αυτό, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, που προσπαθεί να κάμψει την αντίσταση των κατοίκων της Ιερισσού στην ολοκληρωτική οικολογική καταστροφή της περιοχής τους.
Προκειμένου να ολοκληρωθεί ένα βρώμικο και αδιαφανές ντιλ μεταξύ της κυβέρνησης και των «επενδυτών», το οποίο ούτε με το δημόσιο συμφέρον συνάδει, ούτε με την τοπική ανάπτυξη, ούτε κι έχει σχέση με τις αρχές περιβαλλοντικής προστασίας μιας στοιχειωδώς ανεπτυγμένης χώρας.
Θα ήθελα να είμαι για άλλη μια φορά ξεκάθαρος και σαφής. Η κυβέρνηση της αριστεράς θα σταματήσει την μεγάλη οικολογική καταστροφή της Χαλκιδικής. Ας το γνωρίζουν καλά όλοι. Χρυσοθήρες και κυβέρνηση. Ας το γνωρίζει και ο κ. Δένδιας που μας κουνάει το δάχτυλο για την εφαρμογή της νομιμότητας.
Αλλά ας το γνωρίζει και ο κ. Σαμαράς με αυτήν την απίθανη Ομάδα Αλήθειας, την ομάδα της μονταζιέρας, της Νέας Δημοκρατίας, που εξαπολύει επιθέσεις βλακείας, με τις οποίες θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ζημιά στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινή γνώμη.
Εμείς, τη δημοκρατία σε αυτό τον τόπο θα την υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον. Και στους θεσμούς, και έξω στην κοινωνία, με τα κινήματα των πολιτών που αντιστέκονται.
¨Όσοι θεωρούν ότι θα προωθήσουν το Μνημόνιο, ή ακόμα και τις διαπλεκόμενες συμφωνίες τους, με εξευτελισμό των κοινοβουλευτικών θεσμών και σκληρή καταστολή, μάλλον έχουν ήδη περιπέσει σε μεγάλο αδιέξοδο.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ και στο μείζον θέμα το οποίο εμείς το παλεύουμε, και σε αυτό οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον Μανώλη τον Γλέζο, αυτό των γερμανικών αποζημιώσεων, έτσι όπως επανήλθε στο προσκήνιο τις τελευταίες ημέρες, με αυτό τον περίεργο τρόπο, με δημοσίευμα μιας εφημερίδας.
Μετά τη δημοσιοποίηση των απόρρητων στοιχείων που έχουν συλλέξει στο Γενικό Λογιστήριο, η κυβέρνηση φαίνεται να αναδιπλώνεται και να αναδεικνύει έστω και με εξαιρετική δειλία και συστολή το ζήτημα. Μέχρι προχθές, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, που πίεζε για το ζήτημα αυτό, θεωρείτο τουλάχιστον εκτός πραγματικότητας.
Η πρωτοβουλία μας, μάλιστα, να θέσουμε το ζήτημα αυτό στη συνάντηση με τον Σόιμπλε, θεωρήθηκε το λιγότερο ανάρμοστη. Μας λοιδορούσαν, κιόλας. Τότε δεν έλαβα απάντηση από τον κύριο Σόιμπλε, παρά μόνο την αμηχανία του. Η απάντηση που έδωσε τώρα είναι ανιστόρητη και προσβλητική.
Σήμερα η κυβέρνηση μέσω του κ. Αβραμόπουλου δείχνει να κινεί το θέμα. Τους καλωσορίζουμε. Αλλά θέλουμε να επισημάνουμε ότι χάθηκε πολύς χρόνος, με προσπάθειες του κ. Σαμαρά να κερδίσει έναν καλό λόγο και μια φωτογραφία με την κ. Μέρκελ.
Ελπίζουμε η ανακίνηση του θέματος να μην είναι απλώς ένα επικοινωνιακό και διαπραγματευτικό πυροτέχνημα. Η υπόθεση αυτή πρέπει να προχωρήσει, και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Αλλά και για ηθικούς.
¨Όπως λέει και ο Γλέζος, ακόμα και ένα ευρώ να ήταν οι επανορθώσεις, οφείλαμε να το διεκδικήσουμε.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Θέλω να κλείσω με μια αναφορά στα εσωτερικά μας. Η εντολή της τελευταίας Πανελλαδικής συνδιάσκεψης, ήταν η ΚΕ που εξέλεξε να οργανώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα το πρώτο Συνέδριο του ενιαίου μας φορέα.
Στη πορεία μας, όμως, προς το Συνέδριό μας σε καμιά περίπτωση και για κανένα λόγο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πραγματική μάχη για την αλλαγή των συσχετισμών δίνεται στην κοινωνία.
Μόνο με μια ενεργή και δραστήρια κοινωνική στήριξη θα μπορέσει μια κυβέρνηση της αριστεράς να δρομολογήσει το εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής σωτηρίας και απεμπλοκής από την κρίση.
Και μόνο μέσα από τους αγώνες αντίστασης θα μπορέσει η κοινωνία να αυξήσει τη δύναμή της, να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να βάλει τις κόκκινες γραμμές της.
Υπό την έννοια αυτή, η καρδιά μας και το μυαλό μας, όλο μας το είναι, πρέπει να βρίσκεται εκεί, στην κοινωνία: στο πως θα δυναμώσουμε όσο γίνεται περισσότερο την φωνή της κοινωνίας, στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς.
Στο πόσες συνειδήσεις θα κερδίσουμε μέσα από την δράση των κινημάτων αλληλεγγύης.
Στο πως θα βγούμε νικητές στην αναμέτρηση με τον φόβο και την παθητικότητα.
Στην πορεία προς το Συνέδριο η εξωστρέφεια και η συστηματική και αποτελεσματική δράση είναι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, όπως είπε και ο Έγκελς, «ένα γραμμάριο δράσης αξίζει περισσότερο από έναν τόνο θεωρίας».
Παράλληλα το Συνέδριο, στις συνθήκες που γίνεται έχει και μια άλλη μεγάλη αποστολή. Να κάνει σαφές και κατανοητό το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Την δράση της κυβέρνησης της αριστεράς, από το πρώτο λεπτό μέχρι τους ευρύτερους μακροπρόθεσμους ορίζοντες και στόχους. Και ακόμα περισσότερο να συσπειρώσει γύρω από αυτό το πρόγραμμα μια μεγάλη, ισχυρή και αποφασιστική κοινωνική πλειοψηφία. Σε αυτή την κατεύθυνση εργαλείο μας είναι έναν μεγάλο ενιαίο ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα εξουσίας με σαφές σχέδιο, ένα πλειοψηφικό κόμμα. Με όλα τα χαρακτηριστικά που αναλογούν σε κάτι τέτοιο. Με αποτελεσματική και συντεταγμένη λειτουργία. Με δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Με διαρκή συμμετοχή των μελών στη διαδικασία συζήτησης και λήψης αποφάσεων.
Πολλοί λένε ότι δεν είμαστε έτοιμοι πάμε σε συνέδριο . Συντρόφισσες και σύντροφοι, πρέπει να καταλάβουμε ότι, μας έχει ορίσει ο λαός κι η κοινωνία, ακόμα κι αν δεν είμαστε έτοιμοι, να γίνουμε έτοιμοι.
Αν η κοινωνία στρέφει προς τα εμάς τα μάτια, τις ελπίδες και την εμπιστοσύνη της, είμαστε υποχρεωμένοι να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων.
Αυτό είναι το ιστορικό μας χρέος.
Και για να φανούμε αντάξιοι των ευθυνών που ο λαός θέλει να αναλάβουμε πρέπει να κάνουμε την προσωπική και τη συλλογική μας υπέρβαση.
Να αναμετρηθούμε πρώτα απʼ όλα με τις δικές μας αδυναμίες.
Μπορούμε, το θέλουμε, θα το καταφέρουμε.
Θα ξαναχτίσουμε την Ελλάδα.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS