**********
- Ζητήματα δημοκρατίας.. Έχουμε συνεχιζόμενο αυταρχισμό… Το πρωί δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλαν σε μια ιδιωτική επιχείρηση στη ΜΕΒΓΑΛ για να σταματήσει η απεργία. Το είχαμε δει και στην Ελληνική Χαλυβουργία. Το βλέπουμε και στην επιστράτευση των εκπαιδευτικών. Το είδαμε στην επιστράτευση των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Πού θα πάει αυτή η ιστορία;…
Νομίζω ότι το πρώτο θύμα του μνημονίου ήταν και είναι η δημοκρατία. Και η βασική επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά είναι αυτό που οι ίδιοι έχουμε ονομάσει μηδενική ανοχή σε όσους αντιστέκονται. Η τήρηση του νόμου και της τάξης. Μόνο που έχω την αίσθηση ότι, για να μιλήσω και για ένα ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών αν δεν κάνω λάθος, του Άρη Καζάκου, ότι σε μια χώρα η οποία υφίσταται για τρία χρόνια αυτή την αλλοίωση της συνταγματικής τάξης και των συνταγματικών δεδομένων, για μια χώρα που προχωράει υπό διαρκές καθεστώς εκτάκτου ανάγκης δεν μπορεί να υφίσταται νόμος και τάξη παρά μόνο υπέρβαση της συνταγματικής νομιμότητας, καταρράκωση της συνταγματικής νομιμότητας.
Θα ήθελα να πω ότι η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία, ακριβώς διότι ο στόχος της ίδιας της κυβέρνησης είναι να επιβάλει νόμους που υπερβαίνουν την ίδια τη δημοκρατία. Το μνημόνιο και η πολιτική που εφαρμόζεται είναι μια πολιτική που έχει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντι. Συνεπώς ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική είναι να τεθεί η ίδια η δημοκρατία σε περιορισμό.
- Τι εργαλεία έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει την ευθύνη να κινητοποιεί τους πολίτες και να στριμώχνει την κυβέρνηση μέσα και έξω από τη Βουλή.
Θα ήθελα όμως να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί σας. Οι δυνατότητες των πολιτικών δυνάμεων να μπορέσουν να υπερβούν αυτή την σκληρή πραγματικότητα είναι σε άμεση συνάρτηση με την κινητοποίηση των πολιτών, με την πίστη του λαού μας ότι αυτή η καταρράκωση της συνταγματικής νομιμότητας, της δημοκρατίας και της ίδιας της κοινωνίας δεν είναι νομοτέλεια.
Και για να μιλήσουμε επί της ουσίας, έχω την αίσθηση ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλους μας, για την κοινωνία, για την αριστερά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη δημοκρατία είναι σιγά-σιγά να επιβληθεί η αντίληψη ότι το μνημόνιο κι αυτή η πολιτική είναι νομοτέλεια, ότι δεν αλλάζει. Όπως περίπου είχε αρχίσει να δημιουργείται η αντίληψη στους πολίτες αυτής της χώρας –εγώ βέβαια δεν τα έζησα, αλλά μπορώ να τα διαβάζω, δεν είχα γεννηθεί εκείνη την εποχή- την περίοδο της δικτατορίας, όπου μετά από τα πρώτα χρόνια όπου δεν άλλαζε η κατάσταση, εκεί προς το τέλος είχε συνειδητοποιήσει ο κόσμος ότι μʼ αυτό το καθεστώς θα πάει τις επόμενες δεκαετίες. Ώσπου ήρθε η αυθόρμητη αντίδραση των νέων ανθρώπων που άρχισε να ραγίζει το γυαλί, μάλλον να ραγίζει τον γύψο.
Φοβάμαι ότι στόχος της κυβέρνησης και του κ. Σαμαρά και των τριών κομμάτων που τον στηρίζουν είναι να επιβάλει αυτή την αίσθηση στην ελληνική κοινωνία, ότι είναι νομοτέλεια η κοινωνική καταστροφή, είναι νομοτέλεια η ανθρωπιστική κρίση, είναι νομοτέλεια η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, δεν γίνεται αλλιώς. Είναι πολυτέλεια, από την άλλη πλευρά, τα δημοκρατικά δικαιώματα, είναι πολυτέλεια το Σύνταγμα. Και αν αυτό το πιστέψουν οι πολίτες, τότε ζήτω που καήκαμε, θα γυρίσουμε πάρα πολλά χρόνια πίσω.
- Πόσο έχει πιάσει αυτή την ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ; Την ευθύνη να διαφυλάξει τη δημοκρατία δυτικού τύπου….
Έχουμε πλήρη αίσθηση αυτής της ευθύνης και πλήρη αίσθηση όμως και των περιορισμένων δυνατοτήτων να ανατρέψουμε τα πράγματα by the book, μέσα δηλαδή από τις διαδικασίες που μέχρι τώρα κινείτο όλος ο πολιτικός κόσμος, δηλαδή μέσα από τις ερωτήσεις στη Βουλή, που δεν έρχεται ο πρωθυπουργός, μέσα από τις καταθέσεις εναλλακτικών προτάσεων και νομοσχεδίων στη Βουλή, μέσα από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Νομίζω ότι μέσα σ΄ ένα καθεστώς πλήρους απαξίωσης της ίδιας της δημοκρατίας, της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα είναι ο δρόμος της κοινωνικής πάλης.
Συζητούσα προχθές με εκπαιδευτικούς εν όψει της απεργίας τους, που με πολύ μεγάλη ευθύνη όλος ο κλάδος, οι περισσότεροι εξ αυτών με μεγάλο προβληματισμό, πριν ξεκινήσει η λογική της επιστράτευσης, και τους είπα χαρακτηριστικά το εξής, ότι, αν η απεργία αυτή γινόταν πριν από δύο χρόνια, θα έπεφτε η κυβέρνηση. Τι είχαμε πριν δύο χρόνια. Είχαμε το λαό στους δρόμους, τις πλατείες γεμάτες, την κοινωνία να βρίσκεται σε μια εγρήγορση…
- Και το ΣΥΡΙΖΑ στους δρόμους.. Μήπως έχετε γίνει σύστημα; Είναι πια ένα κομμάτι του συστήματος. Γιατί το κόμμα αυτό του 4,5//6% έπιασε το 17% επειδή συναντήθηκε με τους πολίτες στο δρόμο..
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνος του στους δρόμους δεν θα ήταν κίνημα. Θα ήμασταν κάποιοι τρελοί οι οποίοι θα γυρνάγαμε στους δρόμους ζητώντας από τον κόσμο να μας ακολουθήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων για να υποστηρίξει τους αγώνες που η ίδια η κοινωνία γέννησε.
Από εκεί και πέρα το ερώτημά σας είναι πολύ καίριο, για το αν κανείς προλαβαίνει να γίνει σύστημα όντας ούτε καν στην εξουσία, αλλά στον προθάλαμο της εξουσίας. Εγώ θα σας πω ότι αυτός είναι ένας φόβος. Έχουμε όμως τόσο ισχυρά αντισώματα ως προς αυτό που πιστεύω ότι δεν θα μολυνθούμε απ΄ αυτή την ασθένεια. Αντιθέτως, στόχος δικός μας είναι να αλλάξουμε το σύστημα. Και για να αλλάξουμε το σύστημα, πρέπει πρώτα να δείξουμε ότι είμαστε σε θέση να αλλάζουμε εμείς, που ο κόσμος προσδοκά ότι θα φέρουμε αυτή τη μεγάλη αλλαγή.
Παρόλα αυτά όμως, επειδή το ερώτημά σας είναι ευθύ, θα προσπαθήσω να απαντήσω με απόλυτη ευθύτητα. Υπάρχει μια γενικευμένη καχυποψία, την οποία τη δημιουργεί εν πολλοίς και το ίδιο το σύστημα της επικοινωνίας, γιατί αυτή η κυβέρνηση, αν κρατιέται, κρατιέται σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο επειδή το συναίσθημα του φόβου έχει κυριαρχήσει της προσδοκίας της ελπίδας, αλλά γιατί έχει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ να δουλεύει για λογαριασμό της..
Δημιουργεί λοιπόν το σύστημα αυτό της ενημέρωσης μιας εικόνα για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ η οποία είναι πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα. Την εικόνα δηλαδή ότι μεταλλάσσεται, ότι βάζει νερό στο κρασί του, ότι χάνει τον ριζοσπαστισμό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τη γραμμή που είχε από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα. Δεν έχει αλλάξει θέσεις, δεν έχει αλλάξει στρατηγική, δεν έχει αλλάξει όραμα. Βεβαίως αντιμετωπίζει τη δυσκολία να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αυξημένες ευθύνες που η ίδια η κοινωνία και η ίδια η ζωή του βάζει.
Είναι αστείο να λέει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στάσιμος επειδή βρίσκεται κοντά στο 30% και δεν έχει πάει στο 50 ή στο 60%, όταν πριν ένα χρόνο ήταν ένα κόμμα του 4%.
Όμως αυτό που προσδοκά ο κόσμος από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να φτάσει στο 40, στο 50, στο 60%. Είναι να κάνει κάτι να αλλάξει η σκληρή καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας, να τελειώσει δηλαδή αυτός ο εφιάλτης του μνημονίου. Αυτή είναι η βαριά ευθύνη που φέρουμε και γι αυτό κρινόμαστε πάρα πολύ αυστηρά και σωστά κρινόμαστε πάρα πολύ αυστηρά.
- Δεν υπάρχει εδώ ένα ερώτημα; Μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή μια κυβέρνηση όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία ή με συμμαχίες.. πέφτει το μνημόνιο, με ένα νόμο. Το μετά είναι το ερώτημα ξέρετε… Σε ποια κατεύθυνση θα πάει η χώρα…
Το μετά είναι το ερώτημα, αλλά διαρκώς βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Ας φτάσουμε σʼ αυτή την ώρα και σʼ αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μια λεπτομέρεια το αν συμβεί αυτό. Και σας υπόσχομαι ότι τίποτε δεν θα είναι ίδιο όταν συμβεί αυτό στη χώρα, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θα έλεγα, όχι μονάχα στη χώρα.
Βάζουμε διαρκώς το κάρο μπροστά από το άλογο. Εδώ και ένα χρόνο, μετά απ΄ αυτή τη συναρπαστική πορεία του λαού μας και του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012, βάζουμε διαρκώς το κάρο μπροστά από το άλογο. Καλούμαστε να απαντήσουμε διαρκώς σε ένα κρίσιμο μεν ερώτημα, αλλά για να φτάσουμε στη θέση να απαντήσουμε σ΄ αυτό το ερώτημα, πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές, πρέπει να κερδίσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, πρέπει να γίνουμε κυβέρνηση για να φέρουμε το λαό στην εξουσία, όπως έχουμε υποσχεθεί.
Το ερώτημα αυτό βεβαίως.. ετοιμαζόμαστε για το πώς θα απαντήσουμε αν μας πουν όχι οι εταίροι, άμα οι συνθήκες στην Ευρώπη είναι δύσκολες, αν οι συνθήκες στην Ελλάδα θα είναι δύσκολες. Φυσικά και δύσκολες θα είναι οι συνθήκες. Στα δύσκολα έχουμε μάθει άλλωστε να παλεύουμε.
Όμως για να φτάσουμε σʼ αυτό το σημείο υπάρχει μια προϋπόθεση που ορισμένοι την παραβλέπουν, δεν θέλουν να την δουν. Η προϋπόθεση αυτή είναι να καταφέρουμε να νικήσουμε όχι μόνο μια εκλογική μάχη, αλλά να καταφέρουμε να γεμίσουμε πίστη, ελπίδα και να δώσουμε εμπιστοσύνη σʼ ένα λαό που σήμερα βρίσκεται σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο και ψάχνει να βρει στήριγμα. Υπʼ αυτή την έννοια, θεωρώ ότι όλη μας η δυναμική το επόμενο διάστημα πρέπει να κατευθυνθεί στη δημιουργία ισχυρών δεσμών με την κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκλογικά στο 27%. Στην πραγματική κοινωνία όμως, στους θεσμούς της κοινωνίας, κάποιοι τους ονομάζουν μηχανισμούς, εγώ θα έλεγα ότι είναι θεσμοί της κοινωνίας, τα συνδικάτα είναι θεσμός κοινωνικός.. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στο 27% στα συνδικάτα. Στις φοιτητικές εκλογές δεν ήταν στο 27%. Στην αυτοδιοίκηση θα έχουμε μια πολύ μεγάλη μάχη σε ένα χρόνο από τώρα. Θα είναι μια κρίσιμη μάχη. Δεν σημαίνει ότι επειδή πήρε 27% ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνη θα κερδίσει το ένα τρίτο των δήμων της χώρας αν δεν κάνουμε τίποτα σʼ αυτή την κατεύθυνση. Και αν δεν κάνουμε τίποτα σʼ αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή αν δεν δημιουργήσουμε μια κοινωνική πλειοψηφία, ένα κοινωνικό ρεύμα που θα στηρίζει αυτό το πρόταγμα των μεγάλων αλλαγών, των ριζοσπαστικών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία, τότε δεν θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε αυτό το ξέσπασμα οργής και πολιτικοποίησης που ήταν ο Μάης και ο Ιούνης που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εδώ σε μια μεγάλη νίκη προς όφελος του λαού και της αριστεράς.
Δεν υπάρχει μια γραμμική, μηχανιστική ανάλυση που να λέει ότι από τη στιγμή που κατάφερες να κερδίσεις ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους η πορεία προς τον εκλογικό θρίαμβο είναι δεδομένη. Πρέπει να χτίσουμε δεσμούς μέσα στην κοινωνία. Και για να μπορέσουμε να χτίσουμε αυτούς τους δεσμούς μέσα στην κοινωνία, πρέπει πρωτίστως να συνειδητοποιήσουμε ότι φτιάχνουμε ένα κόμμα μαζικό, ένα κόμμα το οποίο απευθύνεται με ανοιχτό τρόπο στο λαϊκό αίσθημα, ότι δεν φοβάται το λαό, είναι δίπλα στο λαό, δίπλα στον πόνο του, δίπλα στην αγωνία του, δίπλα στις κινητοποιήσεις και τις εξάρσεις του. … Μιλήσαμε για τις κινητοποιήσεις στις πλατείες. Ήταν η στιγμή της παλίρροιας. Τώρα είναι η στιγμή της άμπωτις. Αντί αυτομαστιγωνόμαστε γιατί έχουμε άμπωτη κοινωνική, θα πρέπει εμείς να σταθούμε δίπλα, να συνειδητοποιήσουμε πώς σκέφτεται, γιατί αγωνιά, ποια είναι τα προβλήματα που έχει σήμερα ο καθημερινός πολίτης της ανεργίας, της περιθωριοποίησης, των 400 ευρώ, οι νέοι άνθρωποι που φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό κατά χιλιάδες και να πιάσουμε αυτό τον σφυγμό ώστε να μπορέσουμε να ξαναδημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις όχι ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει έξω τον κόσμο, ο κόσμος να βγει έξω και να καθοδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η διαφορετική οπτική που έχουμε και πρέπει να τη διατηρήσουμε. Δεν θέλουμε ένα κόμμα πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ένα μπολσεβίκικο κόμμα της δεκαετίας του 1917, που θα είναι μια μικρή ομάδα πρωτοπόρων που θα καθοδηγεί το λαό που δεν ξέρει. Αυτή είναι ειδοποιός διαφορά. Θέλουμε να είμαστε ένα κόμμα μέσα στην κοινωνία και τους κοινωνικούς αγώνες, που η κοινωνία πολλές φορές θα καθοδηγεί εμάς.
- Ναι.. Αυτό έχει ένα θέμα συγκρουσιακό σε ότι αφορά τη διαλεκτική του υλισμού.. Δεν χρειάζεται να καθοδηγείς κιόλας.. Είναι το γνωστό το βιβλίο το τι να κάνουμε…..
Έχουμε περάσει, νομίζω, σε μια νέα εποχή που πρέπει να αποτιμήσουμε κριτικά τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας των επαναστάσεων των λαϊκών κινημάτων και να κρατήσουμε τα θετικά και να κάνουμε κριτική σ΄ αυτά τα οποία οδήγησαν τα πράγματα εδώ που τα οδήγησαν. Γιατί, αν ήταν χρήσιμο το κόμμα πρωτοπορία και να καθοδηγεί τις μάζες σε μια εποχή βεβαίως πολύ διαφορετική από τη σημερινή, έναν αιώνα πριν, που δεν υπήρχαν οι νέες τεχνολογίες, δεν υπήρχαν τα μέσα ενημέρωσης, όπως υπάρχουν σήμερα, στο αμέσως επόμενο στάδιο, για την οικοδόμηση δηλαδή μιας ανοιχτής, πλατιάς, δημοκρατικής κοινωνίας, ήταν όχι εργαλείο, αλλά εμπόδιο αυτή η δομή.
- Ήθελα να ρωτήσω, συμμαχίες, με ποιους; Η επίσκεψη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΕΒ είναι κομμάτι της συμμαχίας;..Της επικοινωνίας; Γιατί πάτε;…
Είναι κομμάτι θεσμικό. Είναι κοινωνικοί εταίροι, με τους οποίους γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι έχουμε πολύ μεγάλες διαφορές και σε ότι αφορά τα συμφέροντα που εκπροσωπούμε και σε ότι αφορά τις αντιλήψεις μας, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι υπάρχουν κι ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στα πράγματα. Όπως λοιπόν σʼ ένα θεσμό καλούν τον επικεφαλής της αντιπολίτευσης και είναι εργατικός θεσμός πρέπει να πάει, όπως πήγα στη ΓΣΕΕ, στη ΓΣΕΒΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, έτσι, όταν μου ζητάνε να μιλήσω και να εκφράσω τις απόψεις μου σε έναν χώρο που δεν είναι ουδέτερο γήπεδο, ούτε φιλικό, είναι εκτός έδρας θα έλεγα, είμαι υποχρεωμένος και πρέπει να πάω.
- Θα μείνετε στο δείπνο;…
Δεν ξέρω αν υπάρχει δείπνο. Ξέρω ότι με έχουν καλέσει να χαιρετίσω σε ένα ετήσιο συνέδριο, θα το κάνω και θα βρεθώ ξανά…
- Ούτε εγώ ξέρω αν υπάρχει δείπνο. Αν υπήρχε δείπνο θα καθόσασταν;..μετά την ομιλία;…
Δεν νομίζω ότι θα άλλαζα απόψεις αν συνέτρωγα με ανθρώπους που έχω διαφορετικά αισθήματα, ούτε νομίζω ότι η αριστερά πρέπει να φοβάται μη μολυνθεί. Αυτοί ίσως πρέπει να φοβούνται μην τους μολύνουν οι ριζοσπαστικές μας ιδέες. Αν και νομίζω ότι φοβούνται πιο σημαντικά πράγματα απ΄ αυτό.
- ……….. Ερχόμαστε πάλι στις ειδήσεις της ημέρας.. Μια απ΄ αυτές είναι η απεργία των καθηγητών.
Νομίζω ότι η κυβέρνηση επέλεξε το γήπεδο των πανελλαδικών εξετάσεων προκειμένου να επιβάλει μια πολιτική πυγμής, μια πολιτική που, όπως είπαμε και πιο πριν, καταστρατηγεί το ίδιο το Σύνταγμα και την ίδια τη νομιμότητα, στο όνομα της νομιμότητας. Αν ο κ. Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνηση είχε πραγματικά έγνοια για τις εξετάσεις των μαθητών, θα επέλεγε να αναστείλει την εφαρμογή αυτών των μέτρων που διαλύουν το δημόσιο σχολείο και οδηγούν σε απόλυση χιλιάδες καθηγητές και να ξεκινήσει ένα διάλογο μαζί τους μετά τις εξετάσεις.
Δεν επέλεξε όμως αυτό. Επέλεξε, λίγες μέρες πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις, να τους προκαλέσει..
- Την παίρνει την κυβέρνηση να το κάνει αυτό…
Είναι σχετικό…
- Θα το δούμε..
.. Διότι αυτή η αίσθηση της αλαζονείας είναι που θα οδηγήσει τελικά την κυβέρνηση αυτή σε όλεθρο. Η αίσθηση δηλαδή ότι είναι παντοδύναμη να επιβάλει με τη δύναμη της καταστολής, με την πυγμή της καταστολής το δίκαιο των ισχυρών. Διότι μπορεί τώρα να αισθάνεται ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί εις βάρος της κοινωνίας και υπέρ της κυβέρνησης, αλλά ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει και όρια. Κι όταν έχεις σε τελική ανάλυση επιτεθεί στο σύνολο της κοινωνίας, τότε θα λάβεις κάποια στιγμή απάντηση. Διότι οι γονείς των 100 χιλιάδες μαθητών που θα δώσουν εξετάσεις και αγωνιούν για να δώσουν εξετάσεις είναι αυτοί που έχουν υποστεί στην πλάτη τους τις συνέπειες μιας βάρβαρης πολιτικής. Έχουν δεχτεί περικοπές στους μισθούς, πολλοί απ΄αυτούς μπορεί να είναι άνεργοι…
- Να ρωτήσω ευθέως… Υπάρχει μεγάλη αγωνία των οικογενειών σήμερα για τα παιδιά τους και για τις εξετάσεις.. Έχουν κουραστεί πάρα πολύ οι οικογένειες σ΄ αυτές τις συνθήκες για να πάει το παιδί να δώσει εξετάσεις και βεβαίως ο νέος άνθρωπος. Αυτό είναι αλήθεια. Και ενδεχομένως να κοιτούν πρώτα το παιδί τους και μετά το δίκαιο αίτημα των καθηγητών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εσείς θα μιλήσετε ανοιχτά αν είστε υπέρ ή κατά ή επιφυλακτικός με την απεργία των εκπαιδευτικών; Θα σας φέρει απέναντι σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, τουλάχιστον συναισθηματικά.
Εμείς είμαστε υπέρ του αγώνα των εκπαιδευτικών. Είναι ένας δίκαιος αγώνας. Δεν είναι αγώνας των εκπαιδευτικών, είναι αγώνας όλης της ελληνικής κοινωνίας. Υποστηρίζουμε τα αιτήματά τους, τα θεωρούμε απολύτως δίκαια και από κει και πέρα θεωρούμε ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των κινημάτων να καθορίζουν τον τρόπο και τη μορφή της πάλης τους. Δεν είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι θα υποδείξουμε ούτε στην ΟΛΜΕ ούτε σε καμία άλλη συνδικαλιστική Ομοσπονδία τον τρόπο με τον οποίον θα διεκδικήσει το δίκιο της. Στηρίζουμε τα αιτήματά τους και τα στηρίζουμε γιατί δεν τα θεωρούμε συντεχνιακά, θεωρούμε ότι είναι αιτήματα που αφορούν όλη την κοινωνία. Το αύριο της χώρας έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνει με το τι παιδεία παρέχουμε στους νέους ανθρώπους.
- Μένουμε στα γενικά ζητήματα.. πριν πάμε στο συνέδριο… Μιλούσαμε νωρίτερα για τον ΣΕΒ και την επίσκεψή σας εκεί, για τον θεσμικό ρόλο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.. Θα ρωτήσω ευθέως. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να έρθει στην εξουσία….
Στην κυβέρνηση αν καταφέρουμε να έρθουμε.. Η εξουσία είναι κάτι..ευρύτερο και όσο θα υπάρχουν ΣΕΒ, όσο θα υπάρχει η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας δεν θα είναι τόσο εύκολο…
- Αν πάρεις την κυβέρνηση και δεν πάρεις την εξουσία, θα πέσεις.
Ακριβώς γι αυτό λέμε ότι ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση σημαίνει ότι ο λαός είναι τους δρόμους και διεκδικεί. Και διεκδικεί διαρκώς την εξουσία, να κατακτάει μέρα με τη μέρα κομμάτι της εξουσίας που του αναλογεί και που δικαιούται. Κυβέρνηση και εξουσία έχουν ταυτιστεί στη συνείδησή μας ως όμοια πράγματα. Δεν είναι απολύτως όμοια. Είναι κάτι πιο δύσκολο το να κατακτήσει κανείς την εξουσία προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, προς όφελος του λαού και πρέπει αυτό να το γνωρίζουμε. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός δεν είναι μια απλή υπόθεση που πάμε, ψηφίζουμε και τελειώσαμε. Αν ήταν έτσι εύκολο, μπορεί να μην υπήρχαν οι εκλογές. να τις είχαν καταργήσει αυτοί οι οποίοι έχουν την εξουσία και που φοβούνται μην την χάσουν. Φοβούνται όλοι αυτοί, φοβήθηκαν τον Μάη και τον Ιούνιο ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμπαρασύρει ένα μεγάλο κομμάτι της εξουσίας τους.
Η πολιτική του μνημονίου είναι μια πολιτική που εδραιώνει αυτή την εξουσία εις βάρος της κοινωνίας, εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Για να έχουμε λίγο την αίσθηση των πραγμάτων…
-… Δεν διαφωνώ.. Σας είπα και κάτι άλλο στο οποίο δεν απαντήσατε… Εάν δεν πάτε σε μαζικές και ριζικές αλλαγές για να πάρει αυτό που λέμε ο λαός την εξουσία, θα πέσετε.. Μια χαρά που θα ανέβετε και μία λύπη που θα πέσετε… Δεν ξέρω πόση θα είναι αυτή η χαρά.. πόσο καιρό…
Σύμφωνοι. Γι αυτό και νομίζω ότι κάθε εμπόδιο για καλό. Η εξέλιξη των πραγμάτων τον προηγούμενο Ιούνη μας δίνει τη δυνατότητα ώστε να οργανώσουμε ακόμα καλύτερα την επόμενη μέρα. Όχι, κατά την άποψή μου, βάζοντας διαρκώς ερωτήματα που στερούνται βασιμότητας, γιατί την επόμενη μέρα θα είναι τελείως διαφορετικές οι συνθήκες, δεν μπορούμε να σχεδιάζουμε στο χαρτί το πώς θα διαμορφωθούν οι συνθήκες με δεδομένο ότι ο λαϊκός παράγοντας παίζει καθοριστικό ρόλο. Κι όταν ο λαϊκός παράγοντας είναι στην πρώτη γραμμή, είναι στο παιχνίδι, δεν θα μιλάμε με τους ίδιους όρους που μιλάμε σήμερα.
Όμως νομίζω ότι εμείς έχουμε ευθύνη τώρα να σχεδιάσουμε και σχεδιάζουμε τις παρεμβάσεις εκείνες που την επόμενη μέρα μιας μεγάλης εκλογικής νίκης του λαού μας στο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ που θα δώσει μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, μιας κυβέρνησης αριστεράς, ποιες θα είναι εκείνες οι παρεμβάσεις που θα εξουδετερώνουν τις δυνατότητες που έχει αυτό που ονομάζουμε εμείς οι αριστεροί σύστημα, δηλαδή το σύμπλεγμα εκείνων των ομάδων που θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, ώστε να μπορέσουμε να πάμε σε μια ριζική αναδιανομή προς όφελος των ασθενέστερων δυνάμεων, προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Αυτό είναι το κρίσιμο.
- Η πολιτική εξουσία είναι συμπαγής και στο επίπεδο της οικονομικής δράσης και στο επίπεδο της πολιτικής δράσης. Από την άλλη εσείς μας μπερδεύετε σε πολλά πράγματα. Όπως γιατί είναι θέμα το ευρώ ή δραχμή, γιατί είναι τόσο σημαντικό θέμα το μνημόνιο-αντιμνημόνιο και όχι η ριζική ανατροπή μιας κατάστασης η οποία έχει φέρει το λαό εδώ. Το λέω αυτό.. Θα μου πείτε μπαίνω σε προσωπική άποψη.. Πριν το μνημόνιο δεν ζούσαμε καλά. Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό…
Σύμφωνοι.. Αλίμονο…. Γι αυτό και δεν θέλουμε να επιστρέψουμε τη χώρα στο 2008, γιατί οι ρίζες της καταστροφής είχαν μπει όλη τη δεκαετία του ΄90 και τη δεκαετία του 2000. Αλλά για μισό λεπτό, γιατί έχουμε χάσει την αίσθηση των πραγμάτων. Τη συζήτηση για το νόμισμα την έχει ανοίξει η αριστερά; Κυρίαρχο ζήτημα στην πολιτική ζωή του τόπου το νόμισμα πότε έγινε; Όταν μας πήγανε στο ΔΝΤ και άρχισε να εφαρμόζεται αυτή η καταστροφική πολιτική της λιτότητας. Το 2004, το 2005, το 2005, το 2009 ήταν κυρίαρχο ζήτημα στην ελληνική κοινωνία το αν θα επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα ή όχι;
- Ένα τυρί που έδωσε η εξουσία και τσίμπησε ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως ή στελέχη του… Δηλαδή απαντούσε…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέψτε μου να μιλήσω εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ως έχων την ευθύνη της συλλογικής έκφρασης αυτού του χώρου. Από την πρώτη στιγμή οι αναλύσεις μας ήταν καίριες, μη δογματικές, ποτέ δεν ήταν δογματικές, αφήναμε όλα τα υπαρκτά ενδεχόμενα ανοιχτά και ό,τι έχει πέσει αυτή τη στιγμή στο τραπέζι της συζήτησης, το έχουμε πει. Για το ότι η κρίση δεν είναι ελληνική, αλλά είναι ευρωπαϊκή, συστημική, δομική, καπιταλιστική. Όλα όσα έχουν τεθεί στο τραπέζι της συζήτησης τα έχουμε αναδείξει εγκαίρως και τα έχουμε βάλει στο τραπέζι δίχως δογματισμούς.
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες μετά τη δραματική εξέλιξη της Κύπρου. Δραματική για το δημόσιο συμφέρον, για το εθνικό συμφέρον, για τον κυπριακό λαό, για τον ελληνικό λαό και για όλη την Ευρώπη, όχι δραματική για την αριστερά, και πραγματικά είναι εξωφρενικό όταν βλέπει κανείς τους εκπροσώπους της εσωτερικής τρόικας να επιχαίρουν μ΄ αυτή τη δραματική εξέλιξη στην Κύπρο, μ΄ αυτή την εθνική τραγωδία. Μετά λοιπόν αυτή την εξέλιξη πολλοί έσπευσαν να πουν ότι όλα όσα έχει πει ο ΣΥΡΙΖΑ τίθενται εν αμφιβόλω.
Τι ακριβώς τίθεται εν αμφιβόλω; Τι ακριβώς είδαμε στην Κύπρο; Μήπως είδαμε στην Κύπρο μια αριστερή κυβέρνηση να διαχειρίζεται το ηρωϊκό όχι και την αντίσταση ενός λαού ή μια δεξιά κυβέρνηση που δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές η Μέρκελ ήταν εκεί για να την υποστηρίξει, να παίρνει ένα όχι και να το μετατρέπει σε ναι; Τι ακριβώς είδαμε στην Κύπρο; Και τι είναι ακριβώς αυτό το οποίο έχει αλλάξει σήμερα στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές γίγνεσθαι και θέτει εν αμφιβόλω τη βασική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που είναι η καταγγελία, με τη βοήθεια του λαού, μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία, μέσα από τις εκλογές, αυτής της σκληρής πολιτικής της λιτότητας, η άρνηση του μνημονίου, η κατάργηση του μνημονίου και η διαπραγμάτευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο με όλα τα ισχυρά όπλα που έχουμε;
Μας λένε πολλοί, τι θα γίνει αν σας πουν όχι; Μα υπάρχει καμία αίσθηση ότι θα μας πουν, περάστε; Θα μας πουν, προχωρήστε.. Είδαμε τι έγινε τον Ιούνιο. Αυτή η μικρή Ελλάδα του 3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, στην προοπτική ότι θα έχει μια κυβέρνηση με τη λαϊκή στήριξη να ανατρέψει αυτή την πολιτική, έπεσαν όλοι επάνω. Είδαμε ακόμη και δημοσιεύματα στις γερμανικές εφημερίδες γραμμένα στα ελληνικά. Πρωτοφανή πράγματα.
Χθες είδαμε σε μια κυριακάτικη εφημερίδα έναν απολογισμό, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την κρίση. Οι χώρες του Νότου, οι ελλειμματικές χώρες του Νότου χάνουν, χάνει η κοινωνική συνοχή, χάνει το κοινωνικό κράτος, κερδίζουν οι πλεονασματικές χώρες του Βορρά. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί στην Ευρώπη. Και κάποια χώρα, κάποιος λαός πρέπει να είναι αυτός που θα σύρει το χορό…
Να προχωρήσω όμως σε κάτι που, κατά την άποψή μου, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Τι είναι αυτό που εμείς εγκαίρως δεν έχουμε βάλει στο τραπέζι της συζήτησης; Κάποιοι λένε ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι να, και κάποια σημαντικά ιστορικά στελέχη της ευρωπαϊκής αριστεράς, όπως ο Λαφονταίν ή ο Μελανσόν, βάζουν ζητήματα για το νόμισμα. Μα ξεχνάτε ότι στο ερώτημα που μου ετέθη λίγες μέρες πριν τις εκλογές –και κάποιοι είπαν ότι μπορεί να χάσαμε και τις εκλογές επειδή απάντησα μ΄ αυτόν τον τρόπο- αλλά απάντησα με ειλικρίνεια- και είπα ότι για μας αυτό που προέχει είναι να μπορέσουμε να ανατάξουμε το λαό μας. Η επιλογή μας είναι να σώσουμε τη χώρα και το λαό μέσα στο ευρώ. Γι αυτό θα δώσουμε τη μάχη. Από κει και πέρα δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι θα σώσουμε το ευρώ στην Ελλάδα. Θα σώσουμε την Ελλάδα στο ευρώ. Αυτός είναι ο στόχος μας.
Η συζήτηση λοιπόν που έχει ανοίξει κατά την άποψή μας είναι μια συζήτηση που εμείς πρέπει να τη δούμε χωρίς δογματισμούς και χωρίς παρωπίδες, αλλά να έχουμε στο μυαλό μας πάντα το εξής: το νόμισμα είναι ένα εργαλείο. Η ουσία είναι η πολιτική. Μπορεί να δούμε γύρω μας –και βλέπουμε γύρω μας- χώρες που δεν έχουν ευρώ, έχουν εθνικό νόμισμα και η πολιτική που ασκείται εκεί είναι η πολιτική της λιτότητας προς όφελος της πλουτοκρατίας και εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Δεν νομίζω ότι είναι όραμά μας αυτό. Όπως βεβαίως δεν είναι και το αντίθετο. Η Ελλάδα και άλλες χώρες που έχουν επίσης το ευρώ, αλλά που επίσης ασκείται μια πολιτική προς όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου..
Άρα το κρίσιμο ζήτημα είναι, καμία θυσία προς όφελος της πλουτοκρατίας, καμία θυσία για να μπορεί το κεφάλαιο να κερδίζει την περίοδο της κρίσης, καμία θυσία για να συνεχίζεται αυτή η πολιτική που είναι αδιέξοδη. Το ζήτημα είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής. Κι εμείς σ΄ αυτό θα επιμείνουμε και θα αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας έχει δώσει και δεν έχουν αξιοποιηθεί ακόμα μέχρι τώρα η ισότιμη συμμετοχή μας σε μια ευρωζώνη η οποία κρέμεται από μια κλωστή και άρα η διαπραγματευτική δύναμη που μπορεί να έχει κανείς αν συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι μπορεί να αποτελεί συστηματικό κίνδυνο ώστε να συνεχίζουν να κερδίζουν δισεκατομμύρια αυτοί που εφαρμόζουν αυτή την πολιτική.
- Ένα σύμμαχο θα έχουμε σ΄ αυτή την ευρωζώνη;
Οι σύμμαχοί μας είναι οι λαοί. Εμείς πιστεύουμε και νομίζω ότι αυτή είναι μια στρατηγική την οποία έχουμε πει από την αρχή –δεν έχουμε βέβαια τη δυνατότητα να είμαστε κυβέρνηση και να την υλοποιήσουμε, αλλά έστω από τις θέσεις που είμαστε- οι λαοί του Νότου, οι λαοί και οι χώρες του Νότου μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες κινητοποίησης αλλά και συνθήκες συνεννόησης προκειμένου να υπάρξει ένα καλύτερο πλαίσιο διαπραγμάτευσης και σύγκρουσης. Διαπραγμάτευση για μας δεν είναι διαπραγμάτευση με καφέ και κρασί. Είναι σύγκρουση.
Νομίζω ότι είναι πλέον απόλυτα φανερό ότι σʼ αυτή τη σύγκρουση πολύ μεγαλύτερη δύναμη έχεις όταν συνασπίζεσαι με λαούς, με χώρες που βρίσκονται στην ίδια ή στη χειρότερη κατάσταση απʼ αυτήν που βρισκόμαστε εμείς. Αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Κύπρος μόνη της είναι ένα φύλλο στον άνεμο και η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο είναι μια πολύ μικρή οντότητα για να μπορέσουν να ενοχλήσουν τις ηγεμονεύουσες δυνάμεις σήμερα στην Ε.Ε., πιστεύω ότι η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία είναι η κρίσιμη εκείνη μάζα που μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη.
- Ρωτάει ο ακροατής, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει πόσο χρόνο θα πάρει η ανάκαμψη της οικονομίας και της κοινωνίας; Τι θα κάνετε με την ανεργία, το χρέος, το ευρώ;.. Και τα οράματα…
Κατʼ αρχήν, δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει το πόσο χρόνο θα πάρει η ανάκαμψη της οικονομίας., διότι είναι πολύ εύκολο κανείς να γκρεμίζει, το δύσκολο είναι να χτίζει. Μιας και είμαι και μηχανικός να σας πω ότι ένα κτίριο να οικοδομηθεί θέλει πολύ χρόνο, για να γκρεμιστεί θέλει λίγα δευτερόλεπτα. Ιδίως αν τα εκρηκτικά είναι τόσο δυνατά σαν τα εκρηκτικά που βάζει σήμερα το μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία. Όμως εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε μια ευθύνη κι ένα χρέος. Να σταματήσουμε την καταστροφή και βεβαίως να σχεδιάσουμε την ανοικοδόμηση της κοινωνικής συνοχής στη χώρα, αλλά σε στέρεα θεμέλια. Αυτό είναι πάρα πολύ βασικό. Είμαι της γνώμης ότι η κρίση αυτή θα πρέπει να μας αναγκάσει να αλλάξουμε λογική όχι να δούμε με ποιο τρόπο θα διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, αλλά να ξαναχτίσουμε από την αρχή. Να ξαναχτίσουμε το κοινωνικό κράτος. Να ξαναθεμελιώσουμε το ασφαλιστικό σύστημα. Να αποκτήσουμε ένα σχέδιο για να ξανακερδίσουμε και να είναι ο εθνικός μας στόχος να ξανακερδίσουμε την εργασία σε αυτή τη χώρα. Όταν έχεις 62% των νέων ανέργους, με 30% ανεργία τότε τι επιδιόρθωση να κάνεις σʼ αυτό;
- Η πείνα δεν είναι καλός σύμμαχος ακόμα και για μια κυβέρνηση της αριστεράς. Θα μου πεις, με πας στη Χιλή. Δεν έπεσε ο Αλιέντε μονάχα από το στρατηγό.
Ακούστε κ. Αρβανίτη, ο ελληνικός λαός δεν προσδοκά από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα έχει ένα μαγικό ραβδί που θα μετατρέψει από τη μια μέρα στην άλλη τη βαρβαρότητα σε παράδεισο. Ο ελληνικός λαός θέλει από εμάς την εντιμότητα και την αποφασιστικότητα για μεγάλες τομές και αλλαγές και θεσμικές τομές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αλλάξει πλήρως το τοπίο στο πολιτικό σύστημα. Να βάλει τέλος στη χρονίζουσα διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία. Να βάλεις δημοκρατικούς όρους στο παιχνίδι – ας το πώς έτσι – και να μην μπορούν αυτοί που καρπωνόντουσαν τα κέρδη της ανάπτυξης εις βάρος του ελληνικού λαού όλα τα προηγούμενα χρόνια τώρα να καρπώνονται το υστέρημά του. Από ένα σημείο και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δημιουργήσει και εκείνες τις συνθήκες όπου από τη φάση της συρρίκνωσης της δημοκρατίας θα περάσουμε στη φάση της εμβάθυνσης της δημοκρατίας. Να προχωρήσουμε σε μεγάλες θεσμικές τομές και αλλαγές που θα βαθύνουν τη δημοκρατία και θα φέρουν το λαό στο προσκήνιο. Νομίζω ότι πρέπει μάλλον να δεχτούμε γιατί ξέρετε μια από τις δυσκολίες που έχουμε εμείς σήμερα είναι ότι πάμε σε αχαρτογράφητα νερά και δεν έχουμε ένα μοντέλο να αντιγράψουμε. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ΄80 όπου λέγαμε ότι έχουμε το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, καλό ή κακό ή κάπως έτσι. Δεν έχουμε κάποιο μοντέλο. Έχουμε πειράματα από τα οποία μπορούμε να πάρουμε θετικά στοιχεία, αφήνοντας τα αρνητικά, από μακρινές χώρες, αλλά στην καρδιά της Ευρώπης ένα ριζοσπαστικό εγχείρημα κοινωνικού μετασχηματισμού σε συνθήκες κρίσης δεν έχει ξαναϊδωθεί.
- Στο χρόνο που μας μένει θα ήθελα να έρθουμε και στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, στην απόφαση της αυτοδιάλυσης του ΣΥΝ. ..Ωραία ντρίπλα να αυτοδιαλυθεί ο ΣΥΝ οπότε να εγκλωβίζεις τους άλλους. …
Δεν υπάρχει καμιά ντρίπλα. Δεν υπάρχει καμιά απόφαση η οποία παίρνετε κεκλεισμένων των θυρών ή από κάποια σκοτεινά επιτελεία. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η απόφαση για την ενιαιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απόφαση του Τσίπρα ή ενός ηγετικού επιτελείου. Είναι λαϊκή εντολή. Είναι η εντολή που πήραμε από το 1.600.000 ψηφοφόρους. Σας θυμίζω ότι η πρώτη εξαγγελία της διαδικασίας ενιαιοποίησης αυτού του φορέα έγινε το βράδυ της 6ης Μαΐου στο διάγγελμα μετά τις εκλογές που μας έδωσαν τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε την κυβέρνηση όταν πήραμε το 17%, όπου απευθυνόμενος στον κόσμο, στον ελληνικό λαό, αλλά και ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους που μας στήριξαν, ψηφοφόρους που δεν βρέθηκαν ποτέ στις κάλπες ή στις οργανωτικές μας λίστες είπαμε ότι προχωράμε, μας δώσατε εντολή να προχωρήσουμε στη δημιουργία μιας μεγάλης ενιαίας παράταξης της αριστεράς. Από τότε έχει περάσει ένας χρόνος, αλλά δεν ξεχνάμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στο λαό. Αν ξεχάσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στο λαό για το τι θα κάνουμε στα του οίκου μας, τότε πώς θα μας εμπιστευτεί ο λαός για το τι θα κάνουμε τον δικό του οίκο; Έχουμε πάρει μια σαφή εντολή. Επαναλήφθηκε και στις 17 Ιούνη και πήραμε 27%. Ήταν ένα πρωτοφανές εκλογικό αποτέλεσμα και ήταν το μεγαλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει φέρει η αριστερά στη χώρα. Η εντολή που είχαμε πάρει ήταν σαφής. Ο χρόνος δεν μπορεί να έχει μια διασταλτική ερμηνεία. Ο χρόνος που έχουμε δεν είναι άπειρος ούτε είναι ουδέτερος. Όλο αυτό το χρόνο έγιναν πάρα πολύ σημαντικά στη χώρα.
Η εντολή που πήραμε ήταν κόμμα ανοιχτό, κόμμα των μελών. Δημοκρατία, πλουραλισμός, ενιαία έκφραση, ενιαίες διαδικασίες. Εγώ δεν ξέρω στον κόσμο κανένα κόμμα που να λειτουργεί ως κόμμα σε ενιαία συσκευασία πολλών κομμάτων.
- Αν καταλαβαίνω καλά, έχουμε μια μετάλλαξη, μια αλλαγή. Από τη συμμαχία αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων σε ενιαίο κόμμα.
Έχουμε ένα μετασχηματισμό που δεν γίνεται εν κενώ. Δεν γίνεται επειδή κάποιες ηγεσίες ή επιτελεία αποφάσισαν, αλλά έχουμε ένα μετασχηματισμό που γίνεται μ μπροστά κοινωνία και με τη συμμετοχή της κοινωνίας. Άρα, λοιπόν, το πρώτο που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι εδώ δεν εκβιάζει κανένας κανέναν, αλλά έχουμε μια βαθιά ιστορική ευθύνη να ανταποκριθούμε στη λαϊκή εντολή. Και πιστεύω ότι ο χρόνος δεν μπορεί να είναι άπειρος. Δεν έχουμε άπειρο χρόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 10 χρόνια ζωής. Από το 2004 έως σήμερα. Ήταν ένας αρκετός χρόνος για να ωριμάσει και να μετασχηματιστεί σε μια παράταξη δημοκρατικά, πλατιά, ανοιχτή, πλουραλιστική, με διαφορετικές τάσεις στο εσωτερικό της και πάνω απʼ όλα αριστερά και ριζοσπαστική. Τα κόμματα τη φυσιογνωμία τους τη σφυρηλατούν και την σφυρηλατούν μέσα στην κοινωνία. Διότι ξέρω κι άλλα κόμματα που στο όνομα της καθαρότητας έχουν βάλει φράκτες περίκλειστους και παρά το γεγονός ότι έχουν μια ιστορικότητα σε αυτές τις στιγμές απουσιάζουν από την ιστορία. Άρα, εμείς πρέπει να ανταποκριθούμε σε αυτήν την εντολή. Δεύτερον, δεν εκβιάζει κανένας κανέναν, αλλά δεν μπορούμε και να περιμένουμε το ραντεβού με την ιστορία για το πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες οι υποκειμενικές στον καθένα μας ξεχωριστά. Στις ομάδες, τους φίλους, στις παρέες μας, στις συνιστώσες μας. Θα προχωρήσουμε δημοκρατικά. Υπάρχουν τρεις εναλλακτικές εκδοχές όπου ο καθένας μπορεί να αποφασίσει.
Ο ΣΥΝ εγώ θα προτείνω να προχωρήσει στην πρώτη εκδοχή της αυτοδιάλυσης μέσα από μια συλλογική απόφαση και της ένταξή μας στον ενιαίο φορέα ως φυσικά πρόσωπα. Υπάρχει φυσικά και η δυνατότητα μέσα σε έναν πολυτασικό φορέα και πλουραλιστικό όσες συνιστώσες, κόμματα μέχρι χθες, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ενταχθούν ως φυσικά πρόσωπα και θέλουν να κρατήσουν την ιστορικότητά τους και θέλουν να ενταχθούν στον ενιαίο φορέα ως τάσεις ως πολιτικά ρεύματα και θα δεσμευόμαστε όλοι από το ενιαίο καταστατικό μας. Αυτό θα είναι που θα μας δεσμεύει. Δεν θα υπάρχουν διπλές εντάξεις. Δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Ο κόσμος θέλει να ξέρει ότι υπάρχει ένα δημοκρατικό πλαίσιο μέσα στο οποίο όλοι συνεννοούμαστε. Αν, λοιπόν, βεβαίως, ορισμένοι έχουν την αίσθηση και θέλουν και είναι αυτονόητο δικαίωμά τους να συνεχίσουν να έχουν διακριτή παρουσία ως πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα είναι ξεκάθαρο ότι θα είναι εντός του ΣΥΡΙΖΑ, εντός του κοινού μας σπιτιού.
Και, βεβαίως, επειδή κανείς δεν εκβιάζεται από κανέναν, αλλά ούτε και η πλειοψηφία του κόσμου που θέλει να εφαρμόσει αυτή τη λαϊκή εντολή μπορεί να εκβιαστεί, αν κάποιες συνιστώσες, συλλογικότητες αισθάνονται ανέτοιμες να προχωρήσουν τώρα σε αυτό το βήμα μπορούν να μείνουν ως παρατηρητές. Να μείνουν ένα βήμα πιο πίσω από αυτή τη διαδικασία. Και, βεβαίως, θα υπάρχει η συνεργασία που θέλουμε να έχουμε όχι μόνο με συνιστώσες που μέχρι χθες συμπορευτήκαμε, αλλά και με άλλες ομάδες, συλλογικότητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πάντα ένα σχήμα ανοιχτό στη συνεργασία. Είναι στο DNA του η συνεργασία και η συμπόρευση.
- Το DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι άνθρωποι της αριστεράς που έκτισαν καταρχήν αυτή την πλειοψηφική συμμαχία.
Οι άνθρωποι της αριστεράς που έχτισαν αυτή την πλειοψηφική συμμαχία είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που μας ψήφισαν, που αγωνίζονται, που σήμερα βιώνουν αυτές τις δραματικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής. Θέλουμε να δώσουμε σε αυτό τον κόσμο το λόγο. Πρέπει να ανταποκριθούμε στην εντολή που πήραμε από τον κόσμο της αριστερά και όχι μόνο από τον κόσμο της αριστεράς. 1.600.000 δεν είναι μόνο ο κόσμος της αριστεράς. Επειδή θα πάμε σε ένα ιστορικό Συνέδριο, το ιδρυτικό μας Συνέδριο που θα καθορίσει την επόμενη 10ετία, 20ετία. Πρέπει να αντιληφθούμε την ευθύνη να πάρουμε τώρα αποφάσεις που θα καθορίσουν το πώς θα λειτουργούμε από δω και στο εξής. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να πάρουμε μαζί με τα καλά και τα κακά της προηγούμενης περιόδου. Δεν πρέπει να είναι ο στόχος ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένας μεγαλύτερος ΣΥΝ. Ο ΣΥΝ έφερε πολλά καινούργια πράγματα στην πολιτική ζωή του τόπου. Είχε πολύ θετικά στοιχεία, αλλά είχε και αρνητικά. Να πάρουμε τα θετικά και να κρατήσουμε παραπίσω τα αρνητικά.
Η λειτουργία των τάσεων, των ρευμάτων, ο πλουραλισμός, η διαφωνία με ανοιχτό τρόπο και όχι κάτω από το τραπέζι ήταν το καινούργιο που έφερε στην πολιτική ζωή του τόπου ο ΣΥΝ. Ας μην πάρουμε όμως μαζί στο καινούργιο σχήμα που θέλουμε να φτιάξουμε και τους μηχανισμούς που πολλές φορές πνίγουν τις διαφορετικές απόψεις. Οι τάσεις δεν μπορούν να λειτουργούν ως μηχανισμοί. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να μας προβληματίσει και θα θέσω αυτόν τον προβληματισμό και στα όργανα του κόμματος και δημόσια την ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένας ενιαίος, πλατύς, δημοκρατικός, ανοιχτός στην κοινωνία και στο λαό. Δεν πιστεύω ότι ο στόχος πρέπει να είναι το κόμμα να μείνει με κλειστές τις πόρτες. Στην πορεία προς το Συνέδριο πρέπει να πάμε σε μια ανοιχτή διαδικασία και καμπάνια ένταξης νέων μελών. Ταυτόχρονα, όμως, πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνουμε και κάποιες διορθωτικές κινήσεις στον τρόπο λειτουργίας μας.
Έχω πάρει το μήνυμα και από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και από τον κόσμο που συζητώ. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά θα πως την άποψή μου. Πιστεύω ότι ο τρόπος που πολλές φορές λειτουργούμε και εμείς οι ίδιοι, φτιάχνοντας δηλαδή παρατάξεις μέσα στο κόμμα σαν να είμαστε μαζικός χώρος είναι ένας τρόπος που είναι αποκαρδιωτικός για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανένταχτων μελών, του νέου κόσμου που έρχεται να προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν έρχεται να προσεγγίσει πλειοψηφίας και μειοψηφίες. Ανοιχτές οι τάσεις, ανοιχτές οι απόψεις, αλλά δεν μπορεί να πηγαίνουμε στα συνέδριά μας και να καταγράφουμε διαφορετικές παρατάξεις. Εγώ, λοιπόν, θα προτείνω και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη γνώμη να σταματήσουμε να εκλέγουμε τους συντρόφους μας στα καθοδηγητικά όργανα με διαφορετικές λίστες. Θα προτείνω, λοιπόν, στην πορεία προς αυτό το Συνέδριο την ενιαία λίστα στην εκλογή των εκπροσώπων μας στην Κεντρική Επιτροπή και την ηγεσία. Πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας θα έχει τη δυνατότητα να εκφράζει τις απόψεις του, με τάσεις, ομαδοποιήσεις που όμως δεν θα είναι περίκλειστες. Μπορεί να μετασχηματίζονται, μπορεί να υπάρχει μ ια δημιουργική σύνθεση, αλλά δεν βοηθά τη δημοκρατία η καταγραφή των απόψεων εντός της εσωκομματικής ζωής σα να είμαστε πολλά κόμματα σε συσκευασία του ενός. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένας ενιαίος φορέας δημοκρατικός και πλουραλιστικός. Δεν μπορεί να είναι πολλοί και διαφορετικοί φορείς, πολλά και διαφορετικά κόμματα σε συσκευασία του ενός.
Νομίζω ότι η μέχρι σήμερα διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ και εν συνόλω του εγχειρήματός μας είναι μια αισιόδοξη οπτική ότι μπορεί αυτός ο χώρος, αυτή η αριστερά να είναι χρήσιμη όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά για την ίδια την κοινωνία. Και ένα τελευταίο. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, πως θα μπορέσουμε να πείσουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία;
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS